Helaas ben ik nog steeds volledig afhankelijk van mijn vrouw om te kunnen gaan Mortelen. Zelfs een aanbod van Falco om me thuis op te pikken moet ik afslaan.
En het spel is uitgerekend nu volledig begonnen. We hebben al geconstateerd met zijn allen dat er een nieuwe dame regeert over de toren en de nestkast. Het is een geringde Duitse dame die in 2018 is geboren in het Münsterland (Borken). Gisteren is er een mannetje gezien op de toren dat geringd is met BUS. Ondertussen weten we dat dit mannetje in 2018 is geboren in buurdorp Erp.
Vanochtend was het mannetje veelvuldig in en bij de nestkast en Falco (als grondwatcher) heeft een paring in de antenne gezien die doet vermoeden dat dit 4NL en BUS waren.
Spannend allemaal, ik wil graag op onderzoek uit maar moet wachten tot mijn vrouw tijd heeft. Wanneer zij onze oude lieve labrador Wisky uitgelaten heeft kunnen we even gaan.
Ik moet goed kijken of ik niet een mogelijke verblijfplaats van een van de valken over het hoofd zie. Maar mijn scans kunnen er niet een ontdekken. "Normaal was ik allang naar de achterkant gelopen", zeg ik tegen mijn vrouw. Ik kijk even verlangend naar het bruggetje in de verte en schat in of het me zou lukken met steun van mijn wandelstok in elk geval tot daar te komen. Al vanaf het moment dat de chemo's achter de rug waren heb ik steeds geprobeerd om mijn grenzen te verleggen. Dat ik teruggeworpen zou worden door allerlei tegenslagen had ik niet verwacht maar evenzovaak heb ik me daar ook weer doorheen geknokt. Ik kijk mijn vrouw aan en zij weet het dan al. "Ik ga proberen hoe ver ik kom", zeg ik. "Zal ik je tot bij de toren brengen?" "Nee, ik probeer het gewoon."
Ik zet er de pas in. Alsof ik dan verder ben wanneer de vermoeidheid toeslaat. Volgens mijn vrouw ga ik wel heel erg hard. Bij het bruggetje is te zien dat het paadje niet erg modderig is. Wel is het oppassen niet te struikelen over de boomwortels die hier in daar boven het pad uitsteken. Ik moet denken aan de woorden van Gerrit. "Als je loopt moet je naar beneden kijken en als je staat kun je omhoog en om je heen kijken." Wijze woorden, maar toch kan ik het niet laten om zo ver ik kan over de bosbodem te gluren. De kans is heel klein, maar wie weet zie ik een gewonde of dode slechtvalk in het bos.
We naderen de kei die de grenspaal vormt tussen Gemert-Bakel en Aarle. Mijn knieën vinden het ondertussen al niet heel leuk meer, maar eenmaal op gang is er niets of niemand die me weerhoudt om het veld op te gaan om de toren aan de achterzijde en de noordelijke zijkant te bekijken.
Geen valk te zien, maar wel een buizerd die door het bos richting Helmond vliegt.
We staan al een poosje wanneer ik toch voel dat ik beter terug kan lopen. Ik geniet van de Snelle Loop die best wel snel is. De waterdoorlaat bij het bruggetje is helemaal open. Ik hoor de buizerd weer en probeer hem achter ons te ontdekken. We zien hem niet. We lopen verder en dan zien we een andere buizerd die het aan de stok heeft met twee kraaien. En dan opeens dat geluid! Valk op weg naar de toren. Ik moet me inhouden om niet te snel te willen lopen, want dat kan ik nog niet.
Op de Hemelsbleekweg draai ik me verschillende keren om, maar ik weet dat ik ter hoogte van de poort van de buurman moet zijn om een goed zicht te hebben.
We staan even op het veldje wanneer we een auto zien stoppen in de berm bij het veldje. Ik moet even kijken en besef dan dat dit Martin Vink is. We hebben moeite om elkaar te herkennen. Ik hoor het verhaal van de refreshbeelden en ik snap de afweging die gemaakt moest worden, We hebben het over de duizenden vliegjes die overal in zijn doorgedrongen en voor schade hebben gezorgd. En dan zien we de valken. Ze landen beide bij de nestkast de een links, de ander rechts. De rechtse huppelt naar het rooster. De ander blijft nog even zitten. En dan is daar de derde valk. Ik doe geen poging om hem met mijn camera te vangen. Ik heb moeite om mijn camera omhoog te richten, stil te houden en zelf niet om te vallen. Maar we zien hoe een van de valken op de toren er recht op af gaat. De dreigende benadering is voldoende voor de indringer (of is het misschien M?) om het hazenpad te kiezen.
Martin en zijn compaan gaan de toren in. Voor mij is het verblijf nu echt lang genoeg geweest. Heel erg tevreden en blij stap ik aan de bijrijderskant in de auto. Mijn weekend kan niet meer kapot!
Zometeen nog een paar plaatjes...
