of waar gaat het nu eigenlijk om?
Bezoekje in de ochtend en vervolg in de namiddag. Wat valt er te vertellen? Niet zo heel erg veel. Het vreemde is dat de gebeurtenissen in deze superperiode van het seizoen zo snel wennen. Amper een week geleden keek ik uit naar de eerste vlieglessen en het tikkertje spelen dat daar bij hoort. Nu zijn we nauwelijks een week verder en nu kijk ik er haast niet meer van op. Nou ja. Genieten is het natuurlijk nog steeds.
"Kan het te maken hebben met die fantastische waarneming van de elfde?", vraag ik me af. Zijn wij mensen zo snel verwend?
Op het spottersveldje hoor ik het verhaal van een dag eerder. Hoe een fotograaf het belang van een goede foto vooropstelde tegen het belang van de juveniele valk die op het gras zijn gevallen prooitje tot twee maal toe niet rustig mocht opeten omdat een graspolletje de foto onscherp maakte. De trouwe spotter ergerde zich er mateloos aan en dat neem ik direct over. Ik weet ook dat een onvoorzichtige actie wel eens een onbedoeld effect teweeg kan brengen. Maar twee keer achter elkaar?
Een bekend streekgezegde leert ons dat "wanneer ge ut ovver d'n duvel het dan treijd'm op zunne stert". Zo ook vanmorgen. De "dader" komt het veldje op en weet te vertellen dat zijn doel van vandaag het ijsvogeltje is dat weer gespot is. Ik kan het niet laten: "oh, kom je die dan ook weer verjagen?" De man kijkt me vragend aan en doet alsof zijn neus bloedt. "Tot twee keer toe", vult de andere spotter me aan. Nog altijd is de man zich van geen kwaad bewust. Het is wel duidelijk dat het scoren met het plaatje voor hem het meest belangrijk is." Okee, ook zulke types tref je aan.
Maar genoeg over de ergernissen. De valken zijn niet bijzonder actief maar het tikkertje-spel kan er toch wel een paar keer vanaf. En tegen de tijd dat ik de koffie van José op heb en het tijd wordt voor andere ravitailering wordt met enige heisa in de lucht een prooi aangevoerd. Dan moet ik echt gaan.
Niet lang na de boterham gaat de bel. Een vriendin van mijn dochter komt Lola kennis laten maken met Wisky. Lola is een rasgenootje van onze Labrador en is net 14 weken oud. Het spel is hoogst vermakelijk en dus vliegt de tijd voorbij.
Buienradar geeft aan dat het rond vier uur wel eens kan gaan klateren en dus besluit ik nog gauw een uurtje terug te gaan naar het Mortelse.
Piet uit Lieshout, die net aankwam toen ik vanochtend vertrok is de laatste der Mohicanen. Alle anderen zijn al weg. Skreeverke is er ook en even later is ook Mieke weer terug. De valken spelen weer wat. Uit het bos komen twee dames met een (als ik het goed gezien heb:) flatcoated retriever aangewandeld. Wanneer ze even later op het veldje stoppen mogen ze van Piet door zijn scoop kijken. De ohs en ahs kennen we ondertussen. Wie nog nooit eerder door een scoop keek, kan niet anders.
De valken spelen diverse keren tikkertje en komen daarbij over onze hoofden doorgevlogen. Jammer van het bewolkte licht. Maar toch klikkerdeklikt mijn camera. Een paartje vinken en een boomklever completeren de niet spectaculaire dag, maar toch zing ik onderweg naar huis mee met Guus. Die ik gisteren helaas gemist heb.
