Het zijn de vroege uurtjes vooraleer ik de gang naar mijn nestje maak. Het is een verjaardagsfeestje geworden dat veel weg heeft van de tijd dat ik met enige regelmaat uitgenodigd werd voor een KPJ-feest waar een kratje bier je stoel was en wanneer je stoel leeg was, je maar even een andere moest gaan pakken. Jemig wat kreeg ik er toen gemakkelijk veel weg. Dat dit meer dan dertig jaar terug is in de tijd, maakt het voor mij nog bevatbaar. Ik was jong en de wilde haren lagen tot over mijn schouders.

Dat zoveel jaar later "the next generation" even hard kan zuipen als ik indertijd, verbaast me niet, maar dat ik als ouwe rot met het tempo mee kan komen, verbaast me wel. En wanneer de oogjes om negen uur (ja, wel vrij laat dus), voor het eerst weer open gaan en de beweging om de benen naast het bed te slingeren zonder vreemde tollingen in mijn hoofd slaagt, valt het me mee dat de kater er niet is. De oogjes zijn klein, het tempo om in het gareel te komen is lager dan normaal, maar daarmee is ook alles gezegd. Ik kan dus met recht terug kijken op een geslaagd verjaardagsfeest van de zoon, zonder bijwerkingen.

Al wat in de middag vermoed ik dan dat de effecten van de alcohol voldoende uit mijn lijf zijn en waag ik de gang naar De Mortel. Het is heerlijk weer. Niet normaal voor de vroege maartmaand.

Op het spottersveld zijn Piet, Gerrit en Sjaak druk doende met omhoog te kijken en te wijzen. De begroeting laat ik dus maar achterwege en ik zet mijn kijker aan mijn kop en probeer de objecten waar ik over word bijgepraat in het beeld te krijgen. Ik hoor hoe er vier valken gespot zijn en dat er nu opnieuw allerlei beweging is in de lucht. Na wat dubben zijn we het er snel over eens dat die gestalten zo hoog in de lucht toch niet allemaal slechtvalken zijn. Ik zie buizerds, en eentje lijkt nog een grotere spanwijdte te hebben. Een slechtvalk kan ik niet ontdekken tussen de drijvende vogels. Wanneer ik bijgepraat ben, nadat de grote schimmen in de lucht zo ver weg zijn gezweefd dat we de stipjes niet meer kunnen blijven volgen start een vrij lange periode waarin we geen roofvogel meer zien. Zeker geen slechtvalken meer, niet op en niet nabij de toren. (Wanneer ik thuis de foto's bekijk lijkt een van de rovers een prooi tussen de klauwen te hebben).

De aandacht voor de toren verslapt een beetje en dat wordt zoals altijd afgestraft. Het is Piet die de laatste meters van de aankomende slechtvalk nog net ziet voordat de valk op het rooster ploft. Ik check op mijn mobiel of ik kan achterhalen wie dit is. De valk die net naar binnen hupt draagt duidelijk twee ringen: PA.

En dan komt ook de tweede valk terug naar de toren. De valk glijdt direct door naar de hoge antenne en ploft daar neer op een korte linkervertakking. Piet bekijkt de valk door zijn scoop en merkt op dat de valk wat vreemd met de vleugels slaat terwijl ze daar zit. Ik kijk ook even en zie hetzelfde, de vleugel lijkt wat vreemd gevouwen. VV ordent de veren en lijkt verder toch wel oke. "Misschien onderweg toch een gevecht gehad", meent Piet. Hoewel daar verder geen bewijzen voor te vinden zijn, is het niet uitgesloten, maar de valk lijkt niet zwaar gekwetst te zijn. Wanneer ze even later naast PA op het rooster neerploft ben ik in elk geval voldoende gerust. "Er is niet veel aan de hand".

PA verdwijnt dan weer en komt na een poosje terug. "Prooitje", ziet Piet. En inderdaad zien we dat VV begint te plukken, terwijl PA opeens met hoge spoed over ons heen raast alsof ie iets achtervolgt. We kunnen zijn doel niet zien en PA draait boven ons bij. Mijn camera wijst recht omhoog en bij een van de plaatjes lijkt hij wel in mijn camera te vallen. Het is de stand van de camera die voor dit gezichtsbedrog zorgt.

Dan bedenk ik dat het misschien wel een leuk filmpje kan worden, zo recht boven ons. Klik en de camera filmt....

Ik had nog wat te doen, zowel zakelijk als huishoudelijk en ofschoon het verlangen om te gaan Mortelen hoog is, gaat dat toch even voor. Het valt allemaal mee en dus kan ik alras op pad naar De Mortel.

Al op afstand zie ik een auto staan bij het spottersveld. Ik nader en zie ook Hans de buurman met de hond. Voordat ik de auto verlaat graai ik even in de meegenomen jas. De hond krijgt natuurlijk een koekje. En die heeft dat al meteen geschoten zodra ik de auto verlaat. 

Ook Johan, inmiddels Boekelaar, staat op het veldje. Wanneer Hans foto's van de bosuil op zijn mobiel laat zien zet ik zonder na te denken een pas naar voren. Ai, daar gaan de anderhalve meter. Ik zet toch maar weer even een paar passen naar achteren. Ik hoor al dat de toren me geen valken zal tonen. Toch kijk ik even of ik de jonkies misschien kan zien zitten. Jammer, dat gaat net niet. Het rooster zit teveel in de weg.Opmerkelijk genoeg hoor ik dat er in de buurt een nest met twee jonge kievitten is. Ik moet denken aan de prooi. Is dat gezin nog wel compleet? Of is hier de natuur weer eens op zijn wreedtst?

Het wordt nog drukker, een tweetal fietsers stoppen en komen het veldje op, zij: "vinden jullie het erg dat wij hier ook even komen?" Mijn hoffelijkheid kent hierin geen restricties en een "van mij wel" volgt eigenlijk zonder nadenken.

Nog meer volk. En nog even later ook Gerrit. Gerrit maakt een ruime boog om alle anderen en zoekt een plekje aan de tafel. We kunnen nog steeds wel voldoen aan de afstand. 

Het stel naast me krijgt een telefoontje. Hoewel ik geen moeite heb dat iemand even belt, gaat dit gesprek, al worden er geen namen genoemd, toch een beetje erg diep op een materie in die ik als buitenstaander niet hoef te horen. Wanneer er zakelijk over ontslag gesproken wordt zou ik er de voorkeur aan gegeven hebben om een paar meter verderop te gaan. Goed, ook dat gaat me niet aan.

Het geelgorsje laat zich weer horen en met mijn kijker speur in de richting van het geluid. Ik zie hoe twee vogeltjes op het prikkeldraad zitten dat van de Loop naar het bos gaat. Is het een pimpelmeesje? Of misschien zelfs wel een kuifmeesje? Lastig te zeggen van deze afstand. Ik hoop dat de foto een beter beeld geeft. Het andere vogeltje kan vanalles zijn, een vink misschien?

Verder speur ik. De boompjes en struikjes langs de Loop groeien hard. En naast een jong berkje zie ik opeens een iets afwijkender kleur. "Hebbes, geelgorsje!", triomfantelijk roep ik het zachtjes uit. Niemand hoort me, maakt niet uit.

Het andere kan ik maar niet vinden, het moet er niet ver vandaan zitten. Dan zie ik hoe een buizerd langs de bomen vliegt. Op weg naar zijn nest, weet ik. Even later zie ik twee buizerds. De ene, een lichte, komt steeds dichter in de buurt van de toren. Er staan twee telecom busjes bij de toren, er wordt dus gewerkt, vandaar dat we de valken niet zien bedenk ik. Maar wanneer de buizerd over de toren zweeft is daar ineens een tweede vogel. Ik probeer deze snel in de kijker te krijgen, jawel: uit het niets is daar V en die is niet gecharmeerd van dit bezoek. Haar rondjes om de buizerd worden steeds sneller en korter. De buizerd heeft het begrepen en draait weg. De valk verdwijnt achter de toren, komt er nog één keer rechts uit, dan weer naar links en dan.... niks meer. 

Het zal meteen ook het laatste weerzien met V zijn voor vandaag, want verder zien we haar niet meer verschijnen. Dat is ook wel een bekend beeld. Wanneer er noodzakelijk werk gedaan moet worden in de toren dat verdwijnen de valken om meestal pas weer terug te komen wanneer men het terrein weer verlaat. 

Een minuutje met de drie schermen open heb ik opgenomen op het moment dat de vier jonkies lekker in het zonnetje zichzelf opwarmen. En de paar plaatjes van vandaag zet ik erbij. En om een verhaal van iets eerder compleet te maken: de motorcrossgeluiden in mijn tuin vanuit mijn bloeiende Rhododendron, samen met een van de motorcrossers erop voeg ik er zo maar gratis aan toe ;)

Wanneer stopt het voorseizoen en start het broedseizoen? Laat ik het maar houden op de start van de BDL - site die het broedseizoen laat aanvangen.

Laat gisteravond heb ik nog even gespiekt en zag dat een van de valken IN  de nestkast zat en de ander op het rooster ervoor. Een mooi signaal en mogelijk het teken dat de paringsdriften binnenkort serieus gaan worden.

Vanochtend zie ik nadat ik uit de douche kom dat BDL het seizoen heeft afgetrapt. Natuurlijk log ik in en ga meteen naar de beelden van de slechtvalken. Het mooie licht nadat de nevel is opgetrokken maakt al snel dat de roep van de toren alle tegenzin (voor zover die er al is) laat wegebben. Niet veel later zit ik in de auto.

Ik zie de auto van Johan al staan, maar verder is er nog niets te zien. Het veldje is leeg, maar een roodborst wipt meteen op de boomstronkconstructie waar wel eens voer op wordt gestrooid. Ik kijk op de toren en zie hoe vermoedelijk M de wacht houdt in het nest. V is niet te zien. Zal ik de wandeling dan maar meteen in gaan zetten? 

Op weg naar de Loop zie ik Johan. We maken een praatje en ik besluit met hem mee terug te lopen naar het spottersveldje. Daar ga ik even zitten en wacht ik even af wat mijn volgende stap zal zijn. Blijven of wachten?

Auto's stoppen, fietsers stoppen. Het wordt even druk op het veldje, maar er is plaats genoeg. Gerrit is één van de medespotters. Hij heeft de labels van de aanplant bekeken en komt tot een uitgebreid overzicht van alle verse aanplant. Achter ons staan vooral veel jonge zomereiken. Verder is het behoorlijk gemengd. Niet met het hele plan kan ik instemmen. Vooral het zicht op het door mij achtuurboompje genoemde boompje verslechterd. En laat dat nu een van de favoriete stekjes van de ijsvogel zijn. Ook vraag ik me hardop af wat er gebeurt wanneer jonkies hun prooi laten vallen. Voor ons spotters telkens een van de hoogtepunten van het seizoen.

Er wordt wat af en aan gevlogen, maar spannende momenten zien we niet. Wat bosjes ganzen trekken over. Buizerds baltsen en worden zelfs op afstand gejaagd door de twee slechtvalken. En dan de wipjes die we waarnemen. Het is vooral de wiphoekantenne waar de daad telkens wordt toegepast. Wanneer beide valken op een gegeven moment achter iets aan gaan wat buiten ons zicht is, is het afwachten wanneer de terugkomst gaat zijn. Die blijft uit. Zowel Gerrit als ik hebben het geduld niet om nog langer te wachten. 

En dan was er nog één spotter. Een korte groet en huiswaarts gaat het weer.

Een fraaie dag om de camera te testen. En de eindconclusie is: mooie camera, moet nog veel oefenen en veel knopjes leren kennen. Maar voor nu is het heel best.

Slaat de titel ergens op? Eigenlijk niet, maar elk verhaaltje verdient nu eenmaal een titel te krijgen. En omdat het meestal om een hoogtepunt van de dag gaat kan ik niet anders dan deze titel te kiezen.

Het is deze keer bewust pas laat dat ik naar De Mortel ga. Omdat de bezoekjes van 10 tot in de middag niet veel valkenspot opleverden ga ik nu pas na het middaguur. Onderweg wordt mijn pad tot driemaal toe gekruist door een stoet retro-tractoren. Telkenmale houden verkeersregelaars me tegen. En gezien de toch redelijk grote afstand tussen de hinderpunten maak ik op dat het om een behoorlijke stoet gaat. Na het laatste oponthoud sluit ik zuchtend aan in de rij die van einde Gemert tot De Mortelse kerk duurt. Daarna kan ik ongehinderd door naar de Hemelsbleekweg. 

Op het veld aan de overzijde van de Loop zitten een paar mensen bij de poel. Het zijn geen bekenden en dus ga ik op het plekje zitten waar we ons meestal bij warme dagen ophouden. Lekker in de schaduw van de bomen, waar minstens de gevoelstemperatuur lager ligt dan die van de huiskamer.

Ik heb mijn stoeltje nog maar amper uitgeklapt of ik hoor protestgeluiden van de toren komen. De reden van de alarmkreten lijkt te zitten in de twee grote roofvogels die de toren te dicht lijken te naderen. De schreeuwerd kan ik niet ontdekken. 

Nadat ik mijn stoeltje op de gewenste stek heb gezet, mijn rugzak aan de rugleuning heb vastgemaakt en de hoes van de stoel eveneens om de rugleuning heb gehangen ben ik klaar voor een grandioos schouwspel. Al bij het betreden van het veld zag ik de Canadese ganzen die in een groepje bij de zandhoop zitten. Ik ga even op verkenning en zie een paar ieniemienie juffers bezig met de voortplanting. Een blik op de toren levert ook van dit punt geen informatie over valken op. Maar wel zie ik weer een verse plukplaats. Veren liggen er genoeg, het karkas is meegenomen.

Ik loop terug naar mijn stoeltje waar ondertussen het manke stiertje enkele meters vandaan staat. Hij ziet me komen en sukkelt rustig een eindje het bos in waar het in de schaduw gaat liggen herkauwen.

Op de toren zit zowaar een valk. Ogenschijnlijk op de lamp aan de achterzijde op de toren zit een volwassen valk. Wanneer ik een paar meter verder naar links loop, zie ik het gezichtsbedrog. de valk zit helemaal niet op de lamp maar op de lage antenne. Over het onverharde deel van de Hemelbleekweg hoor ik het gebrom van de auto van Piet. Een paar seconden later zie ik dat mijn gehoor nog steeds goed werkt. Het is inderdaad Piet. Nog voordat Piet bij het poortje is, zie ik de valk duiken naar iets dat vrij pal onder hem moet zijn. Meteen ben ik de valk achter de boomtoppen kwijt. Geritsel in een boom vlakbij me trekt mijn aandacht. Twee geelgorsjes zitten in de boom. Uit een ooghoek zie ik Piet naderen, zal hij de gorsjes nog zien?

Ik wijs en meteen vliegen beide geelgosjes naar beneden. Het lijkt de opmaat voor verdere totale rust. 

Dan zit daar opeens de valk op de lamp aan de achterzijde. Eerst denk ik aan PA, dan aan VV en dan weet ik het opeens niet meer. Is dit wel één van onze twee vaste torenbewoners? Is het toch PA? Lang zit de valk er niet, zoals zo vaak is de lamp opeens weer leeg.

Bij het poortje zien we José en Arie het veldje opstappen. Ze hebben een flinke wandeling gemaakt en halverwege hebben ze even bij Grotels Hof een tussenstop gemaakt. Transavia brengt vakantiegangers terug naar Eindhoven en de volgende kist... een militair vliegtuig van Australische afkomst? Velen hebben de avondvluchten die de overblijfselen van de passagiers van MH17 ophalen gezien. Iedereen die ik er over spreek is ervan onder de indruk. 

Piet wijst naar rechts: "een havik," roept hij. Wat later horen we een vreemd gekrijs. Het is een beetje het midden tussen het geluid dat Pa wel eens maakt wanneer hij met prooi thuiskomt en een soort paniek. Een tel later zien we de valk naderen. Met prooi en vermoedelijk inderdaad PA. Geen reactie vanaf de toren. De valk landt ergens buiten ons zicht op de toren. Nog steeds geen enkele reactie. We zijn het het allemaal over eens dat het stel niet meer compleet is. Er is minstens één jong al langere tijd weg. Te lang om weggevlogen te zijn, dus vermoeden wij dat het niet meer leeft. Wie heeft het hele gezin al eens compleet gezien de laatste maand?

We willen weten of het PA inderdaad was en of hij mogelijk aan de voorkant zit. De enige plek waar we dat kunnen zien is bij het achtuurboompje. Samen kuieren we over het veld, waarbij ik Piet ook nog wijs op de plukplaats die ik eerder die dag al vond. Bij het boompje overzien we de voorzijde van de toren, maar zien daar geen valk. Ik hoor iets ritselen onder het boompje, maar ik kan dat niet onderzoeken zonder natte voeten te krijgen. Ik loop daarom ook maar terug, maar een paar keer draai ik me even een slag om zodat ik het boompje in de gaten kan houden. De weidebeekjuffer laat zich weer op de foto zetten en de ganzen houden me in de gaten. Dan hoor ik in de buurt van het boompje opnieuw een geluidje. Triomfantelijk grijp ik mijn camera en zet het waterhennetje nog net op de foto voordat het in de oeverbegroeiing verdwijnt. "Gotcha".

Ik laat Piet de foto zien, maar lang zullen we ons er niet mee bezig houden want er gebeurt weer eens wat: twee grote roofvogels hangen schuin boven ons. "Wespendieven?" vraagt Piet zich hardop af. Ik denk hetzelfde. We zien iets vreemds. De ene wespendief (?) lijkt iets van zich af te gooien, het dwarrelt naar beneden. Heeft ie een groot insect in de lucht gevangen en dwarrelt daar een vleugel naar beneden? We weten het niet.

Een poosje verstrijkt waarbij onze aandacht nogal uitgaat naar de bosrand. We horen dat telkens een groene specht en we vermoeden hem op de grond of anders heel laag in een boom. Helaas kunnen we hem niet ontdekken. En dan opeens is daar een tweede valk in de lucht. Cynisch klinkt het, wanneer Piet hardop concludeert dat we twee slechtvalken zien. De tweede landt op de betonnen rand van de toren, de ander zweeft boven het bos links van ons. Het schouwspel duurt niet lang want de valk boven het bos verdwijnt achter de boomtoppen en de valk op de betonrand verdwijnt, hoe kan het ook anders, op het dak.

Wanneer de valk zich meld wanneer we bepakt door het bos naar onze auto's lopen en hem dus niet kunnen zien, is het geen enkele aanleiding om onze pas te versnellen. Kansen genoeg gehad, nu ben je te laat.

Na een voor mij zeer lange nacht sta ik om zes uur op. Even spieken hoe het weer is, even spieken hoe het op de cams is en dan lekker even met Wisky er uit. 

Het rondje is een tikkeltje langer dan normaal omdat ik in de verte een baasje met zijn twee honden zie waarmee Wisky het niet zo goed kan vinden. Hij ziet ons ook. We steken de hand op en gaan ieder een andere kant op. Maar omdat Wisky zijn drol al gauw legt en de dichtstbijzijnde vuilnisbak een stukje terug is, keren we om, om verder onze normale route af te leggen.

Het lijkt een warme dag te worden en dus neem ik ook maar een dun jasje mee naar De Mortel. De idiote ambtenaren van Gemert hebben besloten om terwille van de rondweg alle verkeer door de kern te weren met meer dan levensgevaarlijke hindernissen. Om het verkeer door het centrum te ontlasten rijd ik al jaren over de Komweg (best een stuk om) naar De Mortel. Maar ook deze weg is voorzien van een totaal nutteloze hindernis op een weg die normaal geen enkel gevaar oplevert en nu voortaan aan de brutaalste is overgeleverd.

Ik kan me daar erg boos over maken.

Wanneer ik bij het spottersveld arriveer zie ik hoe een blauwe reiger bovenop de zandhoop staat. Best bijzonder dus gaat het raampje omlaag om dit vast te leggen. Ik open het portier maar zie een witte auto in mijn spiegel naderen. Ah, die stuurt ook de berm in, dan kan dit eigenlijk niemand anders zijn dan Gerrit. Hij is het ook.

Op de toren zien we geen valk, maar we weten dat er eentje op de eitjes broedt. We raken in gesprek en blikken af en toe omhoog. Buizerds trekken voortdurend hun rondjes in de blauwe lucht. Een van de Angussen (een koe) neemt een zandbad van de zandhoop, de foto is grappig. We horen dat een kleine brompotauto nadert. In navolging van de gisteren begraven Tinie, opper ik: "ik denk dat Piet zometeen ook nog wel komt". 

Wanneer hij het veld op komt vraag ik hem om een toegangskaartje. Gek genoeg heeft niemand daar ooit echt een reactie op en kijkt men meestal even beduusd op.

Heel avontuurlijk gaat het vandaag niet worden. Zover we weten past M op de eitjes en is V de hort op. De geo-cache is vandaag populair. Lachend wijzen we de een na de ander de juiste plek aan.

En dan is daar opeens de valk in de lucht. Er worden rondjes gevlogen en even denken we dat er een prooivlucht aanstaande is en dan weer denken we dat de vlucht een ander doel dient. Wanneer de valk dan toch aanzet om naar het rooster te gaan heeft Piet net zijn scope in stelling gebracht, tuurt Gerrit door zijn kijker en heb ik het rooster "in de zoom". De valk landt blijft even op het rooster zitten en gaat dan naar binnen. Musketier Piet roept dat de valk duidelijk een klein prooitje meetorst. Musketier Gerrit bestrijdt dat. Ik kan ook geen prooitje ontdekken en neem BDL erbij: Het is zijn eigen schaduw, lach ik. Maar Piet geeft niet op, het was een klein prooitje weet ie zeker. "De drie musketiers zijn het oneens", schiet het door me heen. Twee havikken lijken aanvankelijk in baltsvlucht, maar omdat beiden even groot lijken kon het ook wel eens concurrentie zijn. 

Twee fietsers naderen het veldje en zijn duidelijk van plan op het veld op te rijden, aha, daar is de herkenning. "Tijdje niet meer gezien". Gerrit heeft nog te klussen en vertrekt weer.

Nog meer mensen (geo-cachers) fietsen het veldje op: zij voelt aan de onderkant van de vuilnisbak: "koud", klinkt het in koor. Even een blik van verbazing, dan de glimlach. Het schatje wordt gevonden. (Voor de zoveelste keer met ongevraagde aanwijzigingen van de valkenspotters).

Zij hebben belangstelling voor wat er op de toren te doen is en de verhalenkast wordt weer ver opengetrokken. De eenheid onder de musketiers wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer ik een voorspelling maak over de voortgang van dit seizoen. Piet kan het niet laten om de nieuwkomers te laten weten dat alles wat ik weet van hem geleerd heb. Met een knipoog naar de cachers geef ik toe dat ik veel over de vogels van Piet heb geleerd, maar dat Piet het onderspit moet delven wanneer het over de slechtvalken gaat. Haha, wat schiet die Piet toch af en toe lekker in de tegenaanval. 

Dat ik de lachers op mijn hand heb, vindt ie niet zo leuk en "dus" hoort ie opeens hoe er gele tussen de normale kwikstaarten zitten. De afleidingsmanoeuvre slaagt, iedereen staart in het weiland waar inderdaad kwikstaarten zitten, maar de gele wordt maar niet ontdekt. 

Het wordt tijd om te gaan wanneer ook Johan en zijn vrouw aan komen wandelen. Ik sta klaar bij de ingang en vraag om hun kaartje. Verbouwereerde blik, niet langer dan een halve seconde. "Het zal stil worden in Gemert", is de reactie. Nu kijk ik vragend. "Nou dat Tinie er niet meer is". Meteen bedenk ik dat Johan en Tinie collega's zullen zijn geweest. Johan is met vrouw maar zonder hond. "We hebben Does een maand geleden moeten laten inslapen". Er klinkt wat emotie door in de stem. "Verschrikkelijk om je huisdier in te moeten laten slapen. Ik ben er vandoor."

Uit balorigheid rij ik op de terugweg door het centrum. Dat heeft de gemeente voor tonnen laten aanpassen om het verkeer er te weren, maar ja... als het alternatief dan ook wordt aangepast dan zit er niks anders meer op dan maar te kiezen voor de kortste route. De rebel in mij staat recht overeind: de musketiers waren ook eigenwijs en volhardend. Ik zal die kardinalen van de gemeente wel eens.... 

Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

...

Even geen verhaaltje er omheen. Maar sommige plaatjes zijn ook wel leuk geworden....

Het vriest, maar er staat niet heel veel wind, het is droog en mijn honger naar de slechtvalken van De Mortel is ongekend na twee maanden "onthouding".

Het is allang geen vraag meer of ik de kou een tweede keer zal trotseren. De wandeling met Wisky vanmorgen voelde best koud aan, maar de hond had plezier aan het extra grote ommetje en dan heeft baasje dat vanzelf ook.

Het smaakte naar meer, maar uit ervaring van eergisteren weet ik dat de portieren van de auto ongekend hard vastgevroren kunnen zitten. (Toen zo erg dat ik ze echt niet los kreeg).

Vandaag lukte het wel. Het is ook al niet heel vroeg meer wanneer ik de auto in ga. Het portier gaat moeiteloos open....even later sta ik in De Mortel.

De zon staat laag en is fel. De lucht is helderblauw. Wanneer mijn camera het wil doen dan zullen er vandaag mooie foto's te maken zijn, zover is wel duidelijk.

Op de toren ontdek ik bij de rechterantenne een valk die als ik het goed zie achter het hek zit. De valk zit de veren wat op te poetsen. Verder kan ik er geen ontdekken. Wat ik wel direct opmerk is dat het zo zorgvuldig verzorgde mini-boompje op het spottersveld verdwenen is. Heel even komt er een kwaadheid in me op: alwéér een boompje naar de kloten, waarom? Maar gelijk besef ik dat de levenskansen van dit boompje maar erg klein waren na de grote droogte van de zomer. Het zal het niet gehaald hebben. Het eikje staat er nog wel. Wat is het nog klein.

Ik besluit te gaan wandelen, verder dan een paar vinken en een grote groep houtduiven kom ik tot nu niet. 

De Loop lijkt breed, veel breder dan voorheen, maar het is al het gesnoeide riet en de weggehaalde takken die in het water lagen die de loop zo breed laten lijken. De diepte van het waterpeli is prima. Achter de toren hoor en zie ik een buizerd landen in een boom. Met mijn kijker zie ik hem goed zitten, maar mijn camera kan hem maar niet vinden.

Op de toren zie ik beweging bij de voet van de grote antenne. Aha, daar is een valk aan het foerageren. Een en een? Het is nog niet gezegd dat dit twee is. Mijn wandeling heeft toch wel enkele minuten geduurd en voor de valk is de diagonale oversteek van de voorkant naar de achterkant niet meer dan een sprongetje. Wanneer ik straks weer vóór ben en die valk zit daar nog, dan kan er sprake zijn van een en een is twee.

Ik geniet van de vistrapjes waar het water hoorbaar doorheen geperst wordt. Mooi is dit, ik voel me er heerlijk bij. Ik keer terug maar besluit eerst ook nog even vanaf het bruggetje te kijken of ik wellicht iets van de visstand kan ontdekken. Helaas lukt me het niet om visjes te ontdekken. Ik ga even door het klappoortje en zie hoe de kleine poel heel licht is dichtgevroren, maar voorlopig zal hier nog geen sprake zijn van enige vorm van elfsloten schaatstochten. Ik besluit naar de oversteek bij de zandhoop te gaan kijken. De foto's die ik daar maak zijn beslist de moeite waard om te bekijken. Bij een van de vormen schiet ik even in de lach. Ik zal er verder niet over uitweiden en laat het aan de fantasie van de lezers over of zij daar hetzelfde beeld bij hebben als ik. Ik heb geen wereldcamera maar de ijssculpturen in combinate met het spattende en bruisende water en het geweldige licht maakt dat ik me heel even een topfotograaf waan.

"Ge stôt op oew eige te zwetse", zouden mijn ouders me toegefluisterd hebben. 

Ik keer terug naar het spottersveldje om me daar nog even naar de toren om te draaien: er zit een valk bij de rechterantenne. Een en een is twee geworden, mits... de valk niet een tweede oversteeksprongetje heeft gemaakt. "Ge wît ut immers mar ooit nooit".

Mijn vaste lezers hoef ik het niet uit te leggen dat ik maar weinig Morteltijd heb gehad in de afgelopen weken. En als ik dan toch even de kans had om te gaan was er geen ruimte meer voor het maken van een verhaaltje.

Toch valt er best wel wat te melden, al zul je zien dat het bitterweinig over de slechtvalken zal gaan. Waarom niet? 

Dit nest is het minst interessante dat ik in al die jaren dat ik ze volg heb meegemaakt. Vier kids, dus zes valken en wat krijgen de spotters voorgeschoteld? Helemaal niks. Zelfs het kuikenloze jaar bood meer. 

Ben ik dan telkens op het verkeerde moment gaan spotten? Neen, zeggen mijn collegaspotters. Ze zijn gewoon veel minder zichtbaar en als ze er al zijn, zitten ze meestal of op het dak of ergens anders buiten beeld van de spotplaatsen.

Verwend als we zijn rekenen we ook op minstens zoveel moois als vorig jaar en liefst nog een beetje meer, maar dit jaar is het ronduit *** (dit is een interactief verhaal, dus vul op de sterretjes maar een eigen drieletterig woord in).

Uitgemopperd? Ja, ik ben mijn frustraties alweer kwijt.

Ik zal mijn waarnemingen van donderdagavond, vrijdagmiddag en zondagmiddag in dit verhaaltje bundelen. Waarbij ik het me makkelijk maak door het facebookverslagje van de donderdagavond hier klakkeloos in te kopiëren.

"Dit heeft me geraakt: eerst die prachtige zwanen in de Snelle Loop en dan boven hen zwaar geronk van een overvliegend militair transportvliegtuig met vier motoren en twee extra brandstoftanks die oostwaarts vliegt.... een hercules dus."

Het gaat er over dat ik donderdagavond staande op het spottersveldje plotseling een statige witte gedaante in de Snelle Loop zag zwemmen, het bleek een prachtige zwaan die nabij het "achtuurboompje" ronddobberde en opeens onder het prikkeldraad door terugzwom naar het deel dat vanaf het spottersveldje niet te zien valt. Ik besloot voorbij aan de toren naar de poort van het veld te lopen om te zien of ik de zwaan in de verte nog zou kunnen zien. Wat ik toen zag was niet alleen moederzwaan, maar ook nog eens zeven prachtige grijze jonkies. Het werd allemaal nog meer bijzonder toen de zwanen omkeerden en over hen heen het zware geronk van de hercules klonk die de volgende lading met stoffelijke overschotten van vlucht MH17 ging ophalen.

Filmpje van donderdagavond:

Vrijdagochtend besloot ik me een beetje rust te gunnen voordat zaterdag de grote containerstortactie zou gaan beginnen bij het ruimen van mijn ouders' huis.

Het zou een flinke wandeling gaan worden met een opvallende rol van met name een zilverreiger en een zwarte kat die op strooptocht was en opeens die grote menselijke gestalte waarnam, waardoor hij het op een rennen zette. Opnieuw konden de slechtvalken me niet tot opwinding brengen. Des te opvallender de diverse plukplaatsen die ik in de bossen rond de toren aantrof. Steeds sterker is het vermoeden dat de valken veeltijds in de bossen verblijven, vooral als het erg warm is.

En tenslotte de dag van vandaag. Waarbij ik opvallend genoeg wel eerst het spottersveldje betreed, de omgeving scan, maar waarbij ik (achteraf toch ook tot mijn eigen verbazing) vergeet om de toren in de speurtocht mee te nemen. 

Ik stap in mij auto om die een stukje verder (bij de toren) te parkeren. Ik neem wel mijn rugzak mee, maar het stoeltje laat ik in de auto en mijn statief heb ik geeneens bij me. Bij het wildpoortje aan de achterkant ligt een groot betonblok en daarbij staat een bankje. Omdat ik niet ver van me vandaan minstens één buizerd hoor, besluit ik daar voorzichtig naar op zoek te gaan. Tot mijn grote vreugde ontdek ik hem in de kale boom waar eerder al een paar keer juveniele slechtvalken hebben gezeten. Nog groter wordt mijn vreugde wanneer een tweede buizerd in dezelfde boom landt. Mijn camera schiet gehaast enkele plaatjes. Dan klapwiekt de bovenste buizerd. Blijft ie zitten? Even lijkt het daar op, maar dan zoeft de groe roofvogel met twee machtige klappen om in een boom ietsje verderop te gaan zitten. Ik heb onthouden waar dat is, maar zelfs met de kijker in de hand is het moeilijk om hem tussen het gebladerte te zien zitten. Dan zie ik hoe ook de tweede buizerd in dezelfde boom vliegt en weer onthoud ik de plek. De plaatjes maak ik bijna blindelings, maar ik heb ze er wel degelijk op staan. Dan vertrekken de twee buizerds om ergens achter hetzelfde bos te gaan zitten.

Een reiger in de Loop trekt mijn aandacht evenals twee beekjuffertjes die vlakbij me onophoudelijk achter elkaar aan dwarrelen. Door hun vlugge vleugelslag lijkt het wel of er vliegende kruisjes boven de Loop hangen. Buizerds schijnen boven het bosje van het eilandje voor me te hangen want de reiger houdt hen scherp in de gaten. Dan opeens zegt er iemand achter me wat. Ik schrik me een hoedje en vertel Piet (hij is het) dat ie geluk heeft gehad dat ie niet op een metertje achter me heeft gestaan omdat ie geheid een klap tegen zijn kop gekregen had. Niet omdat ik zo agressief ben, maar omdat dit - al vaker gebleken - een schrikreactie van me is.

Piet vraagt of ik de buizerds gezien heb, want die heeft ie gehoord. Ik begin te lachen en vertel over de plaatjes die ik zojuist gemaakt heb. Of ik soms ook het ijsvogeltje heb gezien, want ook dat meent Piet gehoord te hebben. Dat moet ik helaas ontkennen, ik heb geen ijsvogeltje gezien en ook niet gehoord. Maar dat wordt snel anders. Ik zie een oranje met blauw vogeltje op ons af komen, het zwenkt komende vanaf rechts over de linker loop langs ons heen richting het bruggetje. Wat later komt het terug en gaat zelfs heel even op een tak vlakbij ons zitten. Dan ziet het ons en vliegt het een stukje verder waar we het op een takje zien zitten.

Om het verhaal compleet te maken is daar dan ook nog de grote bonte specht die in een berkje vlak voor ons gaat zitten en zich in alle rust op de foto laat zetten.

De slechtvalken schijnen nu jaloers te worden en proberen onze aandacht te trekken. We nemen niet eens de moeite.....

Het was nog donker toen ik mijn ochtendwandeling met Wisky maakte. En het natte wegdek was hier en daar nog gevaarlijk glad. Ik was gewaarschuwd, nog even niet gaan Mortelen, gewoon nog even een paar uurtjes geduld hebben.

Het gaat droogblijven voorlopig, dus wanneer het zonnetje doorkomt dan is dat het juiste moment. Het is al februari en de jaarteller staat nog maar op één. Hoog tijd dus voor het tweede bezoek.

Een eindje over elf sta ik dan met mijn kijker omhoog gericht, de toren te scannen. Maar ik kan turen tot ik een ons weeg, geen enkel plekje toont me een slechtvalk. Mijn toch al niet zo hoge vertrouwen dat we met zijn allen naar de slechtvalken van De Mortel mogen gaan kijken over een paar weekjes daalt nog een stukje meer. Als ze zich niet laten zien....

Ik besluit maar eens naar de achterkant te wandelen. Niet dat ik daar echt veel van verwacht (de voorkant is nu immers warmer), maar om het toch maar zeker te kunnen weten.

Er zijn veel wandelaars, en hoewel ik dat wel leuk vind, betekent dat ook vaak dat bijvoorbeeld een ijsvogeltje dan al gevlogen is. Het is toch al erg rustig in het bos en daarbuiten.

Ik stoom op tot aan de vistrap met de omgevallen boomstam er over heen. Dit moet straks toch absoluut een geweldig stekje zijn voor een ijsvogeltje, hoop ik haast hardop mompelend. Dan draai ik me naar de toren. Zie ik iets? Absoluut niet. In de lucht dan? Ik tuur en tuur, ik draai een rondje om mijn as, maar geen slechtvalk in de lucht, sterker nog, aan deze kant hoor ik weliswaar een groene en een bonte specht, maar ik zie niets meer dan een paar kraaien.

Dan maar weer terug. Ik langs de Loop is er amper een vogeltje te horen, om maar niet eens over zien te spreken. Omdat er voor me weer een paar wandelaars het poortje met een klap dicht laten vallen, besluit ik het goede voorbeeld maar te geven en allereerst geruisloos over het bruggetje te lopen en vervolgens door het poortje te gaan en dan heel zachtjes dicht te maken. "Zo iedereen, hebben jullie het gehoord, zo maak je een poortje dicht!" Ik murmel het en verwacht niet dat iemand het hoort. Mensen na mij, sluiten het poortje met een zacht klapje. "Werkt het?"

Ik loop eerst even naar de grote poel. Er staat een laagje wit ijs op, maar langs de kanten is het los. Dat is fopijs, weet ik al. Dan gaat het naar de oversteekplaats. Molshopen genoeg, geen verse koeievlaaien, het water perst zich over en tussen de stenen door. Wat is dit toch een mooi schouwspel. Op de toren? Niks te zien.

Ik ga verder naar het achtuurboompje wanneer ik opeens drukte in de lucht zie. Een hele kudde duiven stuift alle kanten op. Ik probeer in de drukte te ontdekken of er een slechtvalk tussen vliegt, maar helaas dat lukt me niet. Wel zie ik dan de buizerd die ik al even hoorde aan de achterkant van het bosje naast me. Met een paar klappen met de vleugels zweeft de buizerd naar een berk aan de rand van het "omgevallen bosje". Het is het bosje dat je bij het inrijden van de HB-weg vanuit de weg De Mortel / Bakel links achter het veld dat vaak voor de mais bestemd is en soms ook een jaar braak ligt ziet liggen. Bij de zware storm van vorig jaar is het merendeel van de bomen daar als dominosteentjes tegen elkaar afgeknakt.

Ik maak een paar foto's van de buizerd en kijk dan weer eens omhoog naar de toren. En dan zit daar zomaar ineens die slechtvalk op de kabel van de bovenste hark van de grote antenne. De valk is in gesprek. Het is duidelijk te horen, maar waar is nu die andere? Opeens zie ik bij de kleine antenne iets bewegen. Bingo, dat is nummer twee. Ik ga op pad om de valken zodadelijk vanaf de HB-weg beter te kunnen bekijken. De wandeling lijkt lang te duren. Iets voorbij de zandhoop en de oversteekplek stop ik even om te zien of de antenne-valk er nog zit. Helaas, zonder iets te zeggen is de valk verdwenen. Wanneer ik even later iets voorbij de toren op de HB weg sta, zie ik ook de andere valk niet meer. Ik wil teruglopen naar het spottersveldje, maar iets zegt me dat ik me nog even moet omdraaien naar de toren. Hoog in de lucht zie ik de valk, achter de berken langs de weg verdwijnend. Tempo omhoog en snel terug naar de spotplaats. De valk zit weer op de antenne, de ander zie ik niet meer. Maar vanwege de conversatie tussen de twee vermoed ik de valk nog steeds ergens in de buurt van het dak.

Op het spottersveldje richt ik mijn camera op de valk in de antenne. De valk leunt ietsje voorover, slaat één keer met de vleugels en ik knip.... raak... precies het vertrekmoment heb ik in beeld. Dat zijn de mooiste plaatjes mits enigszins scherp. Ik probeer de valk te volgen maar deze verdwijnt achter de bomen naast me. Ik zoek in de lucht maar die blijft leeg en dan... opeens zie ik de tweede (?) valk vanaf het dak van de toren in dezelfde richting vertrekken. Het gaat richting De Mortel. Ik blijf nog heel even om een snelle terugkomst waar te nemen, maar de valken blijven even weg. Dan ga ik zelf ook maar eens richting De Mortel... naar huis.

Je bent een geboren Gruune of je bent een geboren Rooie. Als je mijn naamgever en mijn vaders roots neemt dan moet ik wel ne geboren Gruune zijn. Van moeders kant raakt het rooie meer. Ik heb het over de schuttersgilden in Gemert. De rooi skut is die van Sint Joris en Sint Sebastianus, maar de gruun skut is van Sint Antonius en heeft zijn leden vooral aan de Mortelse kant. Ik ben dus ne Gruune of ik wil of niet.

Wanneer ik De Mortel in rijd, zie ik de vendels zwaaien. Een hellebaardier wijst me dat ik om de kerk heen zal moeten, dat doe ik. Het is een miniem ommetje om vervolgens de weg naar de toren te vervolgen.

Het is eerlijk koud. Net geen vrieskou want het is 2 graden boven nul, er staat nauwelijks wind, het zonnetje schijnt in de blauwe lucht. Heerlijk, dit is het weer dat bij deze maand hoort.

Dat ik als eenzame tweebener bij het veldje sta is lichtelijk verbazingwekkend. Ik kan het alleen maar verklaren als dat "heel De Mortel" bij het vendelen staat te kijken.

Snel gaat de blik omhoog naar de toren, de les van gisteren, toen moest ik ook snel zijn om het beetje valk van de dag te kunnen waarnemen. 

Beide valken zitten precies boven elkaar in de hoge antenne. Ik maak snel mijn kiekjes en probeer er eentje via een foto van mijn camera-display op Twitter te krijgen. Dat valt meestal nogal tegen en ook nu weer duurt het allemaal net te lang. Ik kijk op en zie.... slechts één valk in de antenne. Waar is VV? (Want ik denk dat zij het is die verdwenen is).

De zon staat pal links van me. Dat betekent dat ik van de overzijde van de Snelle Loop niet veel kan waarnemen, want het zonnetje is best fel en vooral erg laag. Zal ik maar een wandeling gaan maken? Gisteren heb ik geconstateerd dat de velden erg drassig zijn, maar zolang ik niet tot mijn enkels wegzak valt het allemaal wel te doen.

Onderweg naar de toren word ik ingehaald door een auto. Het is Jan de jachtopziener. Zijn vrouw blijft in de auto zitten puzzelen. Basje kijkt om alsof ie op me wil wachten. Even later loop ik naast Jan door het bos. 

Hij laat mij voor om de eerste blik langs de Loop te kunnen werpen. Mocht het ijsvogeltje er zitten dan krijg ik de kans om het voordat het door Bas opgeschrikt wordt op de foto te zetten. Maar helaas zit het er niet. In de verte zie ik een zilverreiger naast een blauwe reiger staan. Gisteren stonden er opmerkelijk genoeg zeven of acht (blauwe) reigers vlakbij elkaar. Jan gaat over het bruggetje, ik vervolg mijn weg langs de Loop naar de achterkant.

Nieuwe wandelaars met een hond wachten achter me totdat ik mijn plaatjes gekiekt heb. Met een vriendelijk knikje bedank ik hen daarvoor. Ik scan het veld of er ook vandaag weer zoveel reigers zitten. Dat is niet het geval, maar de speurtocht levert me wel heel iets anders op: zo typisch als eigenlijk alleen roofvogels over het veld huppen zie ik een grote vogel op vrij grote afstand van me af. Ook dit is weer tegen de zon in en dat is erg jammer voor het plaatje maar evengoed gaat mijn adrenaline gehalte gestaag omhoog. De vogel heeft een kromme snavel, lijkt nogal bruinig en heeft een korte staart. Bij de kop lijkt nogal wat tekening te zitten, wit en donker zijn herkenbaar, meer dan dat kom ik niet. Het moet haast wel een buizerd zijn. Terwijl ik juist wil proberen om achter een berk te gaan staan om niet op te vallen, is deze beweging voor de vogel kennelijk al genoeg. Hij vliegt weg en ik kan hem vanwege het tegenlicht niet volgen.

Ik loop verder om de achterkant van de toren te kunnen bekijken. De valk in de hoge antenne zit er nog steeds. Verder niets bijzonders. Ik draai me om en meteen vallen me de kleine watervalletjes in de Loop me weer op. Ik vind dat prachtig om te zien en kan opnieuw de verleiding niet weerstaan om er een paar kiekjes van te maken.

Het bos is behoorlijk kaal en het lijkt alsof dit door de stormachtige wind van de laatste tijd nog erger is geworden. Overal zie ik stammen zonder kruin, overal zie ik de grond bezaaid met flinke takken. Juist daardoor kom ik op het idee om nog een opname te maken van de valk op de antenne. In de lente hoef je dat op deze plek niet te proberen.

Even later ga ik over het bruggetje. Jan heeft me al gewaarschuwd dat het daar bijzonder drassig is. Hij heeft gelijk. De paddenpoel is met een dun laagje ijs bedekt, de eendenpoel heeft nog wat open plekken. De drassigheid kan niet beter aangetoond worden dan met een plaatje van de hoeven van een van de Aberdeen Angussen die vrij in het gebied rondlopen. De hoefafdrukken zitten diep in de drassige grond.

Ik loop toch weer even naar het dammetje bij de zandhoop, weer gaat het water dat zich tussen de keien door perst op de foto. En verder ga ik weer, oplettend mijn weg zoekend in de drogere delen van het veld. Even later sta ik bij het boompje bij de scheiding van Loop, wei en veld. Nog altijd zit alleen PA daar op de hoge antenne. De vreemde half-eend-half-gans-achtigen zitten verderop langs de oever van de Loop.

Verder gaat het weer. Langs de wei het bos in om naar het veld erachter te banjeren. In de verte staat de kudde. Meer valt er hier niet te zien. Ik probeer de drassige stukken van het bosweggetje zoveel mogelijk te vermijden. Ik zie dat Piet uit Lieshout ondertussen ook is gearriveerd. Ook hier vallen me de dikke takken op die de schade van vorig jaar aanvullen. In een boom in een afgescheiden deel van het bos hangt nog steeds het trieste overblijfsel van een vlieger die er ondertussen al een hele poos hangt. En weer vraag ik me af wat zo'n vliegerfestijn hier nu moet?

Ik vervolg mijn weg met hindernissen waarbij ik af en toe over een of meer boomstammen of dikke takken moet stappen om de dikke modder te vermijden. Even later sta ik bij het spottersveldje. Piet kan ik nergens ontdekken. Even bekruipt me een gevoel van onbehagen, er zal toch niks met hem zijn? Ik kijk in zijn lege auto en bedenk dan dat Piet mogelijk ook een wandeling aan het maken is. Het stelt me gerust.

Een prachtige vink doet zich tegoed aan het zaad dat op het plankje ligt. Maar dan opeens trekt een geluid mijn aandacht. "Slechtvalk - agressief", deze twee woorden schieten door me heen. Ik zie tussen de bomen door dat daar achter zich iets afspeelt, maar ik kan onvoldoende zien wat. Snel loop ik het veldje op. "Helaas vinkje, nu ben ik".

Ik zie nog net hoe vermoedelijk twee valken achter elkaar aan gaan. Dan ben ik ze heel even kwijt en dan opeens doemen ze voorbij de toren weer op. "Duikvlucht". De twee valken duiken achter elkaar aan naar de achterkant toe. Dan ben ik ze kwijt. Weer een paar tellen later zie ik er weer een. het lijkt me PA die bij de nieuwe antenne bij de nestkast landt.

Even later zie ik hoe Piet om het hoekje bij Loop en bos verschijnt. Een paar minuutjes later doet hij verslag: "PA ging achter een duidelijk bruinere juvie aan". Ik vertel dat ik dit vanaf mijn positie ook al had gezien. Dat de ander een juvie was, kon ik niet zien vanaf deze afstand.

Opeens loopt Piet weg en haalt een stuk verderop een grote tak van een den op. Met een grondboor maakt hij een gat vlakbij het voederplankje. Dan snap ik wat hij wil doen: een nieuw boompje maken vlakbij de plek waar ONS boompje gekapt is. Een sperwertje is geschrokken door Piet zijn woeste handelingen om de afgebroken tak over de weg te trekken en vlucht weg. De plek in de boom is teveel beschut om de daar gelande sperwer te zien zitten. Kraaien verjagen de sperwer. De zon werkt niet mee. Weg sperwer.

Een volgende auto stopt in de berm. Het is Gerrit. Ik glimlach, de drie musketiers zijn weer compleet.

Achter ons loopt volk achter het kleine bosje. Er zijn honden bij. "Jagers", merkt Piet op. "Dalijk skiete ze in inne keer en dan verskiete ge oew eige kapot". (Dadelijk schieten ze opeens en dan schrik je je eigen kapot)

De knal volgt inderdaad. De elf witte half-eenden krijgen haast. Maar ze zijn niet geraakt. "En daarboven?", merkt Piet op. Niks aan de hand. Maar daar arriveert een volgende valk. We vermoeden dat het VV is die terugkeert. Ik probeer de vliegende valk zoveel mogelijk te "vangen". Want dan zijn ze op z'n mooist. 

Dan wordt het tijd voor een boterhammetje. Wanneer ik de jagers met z'n vieren op de akker achter het bos zie staan en me hun groene kledij opvalt, is de titel voor dit verhaaltje wel gemaakt.

Het zuiden is in de ban van Carnaval en het moet gezegd dat ik, wat minder dan in onze jonge jaren, nog altijd graag van de partij ben. Toch ben ik niet zo van het uitslapen, dus vanmorgen was ik er vroeg genoeg bij om ten eerste te zien hoe V voor de eerste keer in de nestkast overnacht heeft, en hoe (wat aan de late kant) een speciale wipwap op de wiphoek gemaakt werd, waarbij de wiphoekcam keurig registreerde hoe M in een fraaie achteruitgang na zijn daad weer wegvloog.

Ik voel me topfit en het is meer dan twaalf uur geleden dat ik gedronken heb, ik heb goed gegeten en geslapen dus ben ik ook fit genoeg voor wat uitwaaien in De Mortel. Wisky heeft zijn ochtendwandeling al lekker gemaakt en ligt languit op de bank. We voelden onderweg nog wel wat druppeltjes maar het was de harde wind die overheerste.

Na de auto bepakt te hebben en de das die er nog in ligt netjes op de voorbank te hebben gelaten vertrekken we naar de Mortel. Mijn auto blijft geduldig wachten terwijl ik het veldje betreedt.

Ik zie een valk in de lucht. Waar deze valk blijft weet ik niet zeker, maar even later ontdek ik een valk op het rooster en een valk in de hoge antenne op een vreemde plaats op een krul in een kabel. Hoewel goed in beeld, toch ook makkelijk te missen dat er daar een valk zit.

Opeens verlaat de nestvalk het rooster en zie ik opeens twee valken in de lucht, meteen gaat mijn blik naar de antenne: drie stuks. Ik zie nog één valk vliegen en die volg ik: naar het rooster. De ander ben ik kwijt. Dat moet juist de vreemdeling zijn geweest. Het ging zo snel dat de derde ongetwijfeld meteen gevlucht is.

Ik loop nu richting de toren. De kou valt me wat tegen, de wind waait tussen de kraag en de rits door en maakt mijn keel koud. Ik wil proberen te ontdekken wie de valk op de krul in de antenne is. Ik vermoed dat het V is.

Het weer is te grauw en maakt de valk te zwart. Dan valt me het boompje op: De stam is gespleten en een van de twee uitlopers is volledig gebroken. Het staat overeind maar kan zo maar naar beneden schuiven. Je moet daar dan bepaald niet onder zitten te poepen!  Ik loop naar het bruggetje en probeer nogmaals om een berichtje naar de chat te sturen. Geen internet. Staat het uit? Is er een storing? Ik heb geen zin om dat hier uit te zoeken en ga nu eerst het bruggetje over. Een paar eenden zijn het daar niet mee eens. In het bos hoor ik een buizerd die het aan de stok heeft met kraaien. Ik loop naar het achtuurboompje en zie hoe vermoedelijk M op het rooster zit. Dat valk in de krul is weg.

Ik loop door naar de achterkant van de toren. Zie eerst hoe de kudde Angussen met een paar kalfjes uitgebreid is. Ik tel alles bij elkaar ongeveer 16 Angussen waarvan zo'n viertal kalveren waaronder twee nog ongenummerde kleintjes. Opvallend is er slechts één rode Angus de andere zijn met recht Black Angussen te noemen. Even denk en hoop ik een ijsvogeltje te zien zitten maar een wiebelend verdord plukje bladeren neemt me in de maling. 

Ik draai me om naar de toren en speur. Mijn ogen glijden van ring naar ring omhoog. Op de betonnen dakrand zit ze, het moet haast V zijn. Precies voor een paaltje van de omheining bij de kleine antenne aan de linkerkant (waar de grote antenne rechts is)

Na een paar foto's gemaakt te hebben ga ik terug langs de Loop. Een vliegtuig overstemt het gehak van de bonte specht, die kan ik zo echt niet vinden. Ik loop door. De buizerd heeft het druk met de kraaien. Verder gaat het. Onder de toren kijk ik omhoog. Hier kan ik nog niets zien, terug naar het spottersveldje. Gadmegaar, het is fris hoor. Ah de valk op het rooster zit er nog. Dus zal V nog wel aan de achterkant zitten? Hee, daar zit er weer een in de krul van de hoge antenne. Dan zal V zich toch verplaatst hebben. Ik loop even naar de paddenemmers. Behalve een paar blaadjes en een "krôtje" (denneappel) niks te vinden.

Dan maar weer een blik op de toren. Daar is opeens een hoop actie: de valk op het rooster (M?) gaat zo te zien op jacht richting De Mortel. Het duurt even en dan is de valk opeens weer terug. Opnieuw vertrekt hij, ditmaal feller, vanaf het rooster, nu de andere kant op (zeg maar Helmond), en dan is daar nog een valk. Is het baltsen? Schoonvliegen? Nee, niet helemaal. En wat is dat dan? Mijn kijker vangt opeens nog een gestalte op: dat is er ook een. Drie valken? Jawel, het zijn er weer drie. Opnieuw wordt er uitgeleide gedaan zonder dat er sprake is van strijd. Wandelaars passeren me en leiden me net een seconde af. Weg zijn de drie valken. Ik kan ze niet meer vinden. Dan wint de frisse wind het van de wil om nog even te blijven....

Het was nog donker toen ik vanmorgen rond zeven uur met Wisky op pad ging voor onze eerste wandeling van de dag. Maar niet voordat ik eerst gecontroleerd had hoe het met de valken was. Het weer: koud en heel erg winderig en dreigend alsof het kan gaan regenen.

De wandeling met Wisky gaat lekker. Vaak legt ie zijn ochtenddrol vlakbij een vuilnisbak, dit keer bedenk ik dat de kortstbijzijnde bak een eindje teruglopen betekent. Ik pas mijn route aan en na zo'n drie kwartier ben ik weer thuis.

Mijn youtube-kanaal is al een paar weken niet inlogbaar en pas nu maak ik me er een beetje druk om, het was dus geen tijdelijke storing en ik moet onderzoeken wat er aan het handje is, want eenmaal besloten weer wat vaker een filmpje te maken, kan ik het niet uitstaan wanneer dat dan niet lukt.

Wanneer blijkt dat het met Edge wel lukt, ben ik op het juiste spoor: mijn google chrome is over de flos. Het herstel duurt alles bij elkaar langer dan gewenst. Pas na tien uur kan ik op pad naar De Mortel.

Bij aankomst zie ik de valk op de koektrommel meteen zitten, maar de harde wind en een beginnende regenbui recht in het gezicht maken het fotograferen niet zo heel gemakkelijk. Nog één keer zal ik er over klagen: ik mis het oude boompje langs de weg dat er voorheen was. (Goed: ik mis nog wel meer wat er ondertussen niet meer is en kan er niet altijd bij stil blijven staan).

De plaatjes lukken uiteindelijk toch en een heel klein beetje schuilgelegenheid vind ik bij wat boompjes verderop. Nog steeds is het geen prettig vertoeven langs de weg, dus wandel ik maar in de richting van de achterzijde van de toren. Vrouw-met-hond komt me tegemoet korte-groet-zoals-altijd en verder gaat het de stroming van de Snelle Loop lijkt door de harde wind wel andersom te gaan. Een plek om even te twitteren dat ik een valk in de peiling heb gehad kan ik nog niet vinden. Dan maar eerst ook de achterkant bekijken dan kan ik dat eventueel in hetzelfde tweetje meenemen. 

De koeien staan er weer, en een nijlgans doet denken aan de tijden van weleer. Op de toren geen valk te ontdekken en de wind is hier nog harder als aan de voorzijde. Ik moet mijn pet vasthouden wanneer ik door de kijker wil speuren. Terug langs de Loop en op het glibberige paadje stop ik toch even voor het tweetje. Ook nu moet ik mijn pet vast zien te houden, daar heb ik nog net twee vingers voor over, met andere hou ik mijn mobiel vast en met de vrije hand tiep ik mijn bericht. Klaar, opbergen weer en verder gaat het. Bij de houten poort bij het bruggetje stop ik weer even. Ik hoor de buizerd en denk hem te zien temidden van wat kraaien en ander gevogelte ergens boven het weiland van de boer. Maar mijn camera blijft hangen waar ie is. Dan besluit ik verder te wandelen over het paadje dat inmiddels eigenlijk al geen paadje meer is, want niemand gebruikt het nog. Ik bedoel het paadje net langs het veld dat naar de toren gaat.

Op de HB weg stop ik weer om de valk op de koektrommel nog even te bekijken. Hoewel weinig spectaculair besluit ik het te filmen, het eerste filmpje vanaf de grond in het nieuwe seizoen is na minder dan een minuut gemaakt. 

Dan wil ik nog even een blik in de emmers werpen die achter de oranje strook zijn ingegraven. Geen kikkertje of salamander te zien. De hond van de buren heeft me al in de peiling en komt enthousiast naar de omheining. Dan zie ik buurvrouw op de weg staan. We zwaaien en lopen even naar elkaar toe. Er zijn wat leuke feitjes te vermelden zoals de bosuil die in de nestkast in hun bos zit, maar ook de anekdote van een "dumper" die illegaal in de Loop wou dumpen maar door buurman werd betrapt... op het lozen van.... zakken vol.... eikels !!!!

Ik heb een beetje haast dus hou ik het buurten wat kort, ook voor de buurvrouw die wel een vest aan had willen hebben. En dan waait het plastic zakje uit haar hand... en het waait verder... en verder en verder. Ze zet het op een hollen en uiteindelijk lukt het haar om het eigenwijze wegwaaiende zakje te grijpen. Nee, we dumpen hier niks, ook geen broodzakjes. 

Vanmorgen gaan Nederlandse dames opnieuw proberen een medaille binnen te slepen. Ditmaal op de 1000 meter en beste kanshebster in het oranje lijkt me Jorien ter Mors. Omdat de eerste race om 11:00u gaat starten geef ik mezelf nog even vrij om eerst nog even te gaan Mortelen. Ik controleer de gewoonlijke bronnen om te zien of er ergens een valk zichtbaar is.

Tot mijn stomme verbazing zie ik op onverwachte plek bewegende beelden en laat me nu net op het juiste moment (opname-programma net aan) een valk op het rooster landen om onmiddellijk ook weer weg te vliegen. Meteen ook staat het beeld stil. Gehaast controleer ik de opname: "yep, staat er net op".

Ik plaats het mini-filmpje snel op facebook en zie dat het al bijna half elf is. "Dat wordt een kort Mortelmoment", bedenk ik. Op TV hoor ik zeggen dat de uitzending van de 100 olympische schaatsmeters om half elf start. "Huh, dat zou toch elf uur zijn?"

Ik wil deze sport niet missen en omdat Ireen al in de vierde rit start wil ik er op tijd bij zijn voor de buis. Even was ik vergeten dat sportuitzendingen tegenwoordig een half uur aan oeverloos vooraf gel*l vullen, maar deze keer heb ik er maar vrede mee. De Mortelrit zou de moeite niet waard zijn. Bovendien lijkt het ondertussen weer aardig stil voor de cams. Zou er weer gewerkt worden in, op of rond de toren?

Het is weer goud voor Nederland en dus is deze Valentijnsdag weer enorm goed begonnen. Maar kort na de middag begint het toch weer aardig te kriebelen. Bovendien moet ik, omdat mijn hometrainer nu al ruim 2 maanden (!) stuk is, nodig op de overtollige kilo's gaan letten. Maandag, zo is me beloofd, zal de fiets definitief goed gerepareerd worden, dat is dan het vierde reparatiebezoek in die twee maanden.

Wanneer de valken niet te vinden zijn aan de voorkant van de toren, besluit ik er niet al te lang op te wachten en ga ik wandelend op pad naar de achterkant. Ik nader de hoek nabij het bruggetje voorzichtig om niet een eventueel ijsvogeltje te verjagen. Maar dat is niet aanwezig. Vlakbij me hoor ik net over de Loop voorzichtig geklop. Het lijkt van een specht afkomstig, maar daar klinkt het weer erg zacht voor. Er zijn meer vogels die zaadjes in bomen verstopt hebben en die loskloppen. Hoe dan ook verder dan het geluid kan ik niets ontdekken. De zilverreiger zat aan de andere kant bij de Loop nabij het achtuurboompje, dus die verwacht ik verderop ook niet meer te zien. En dat klopt. Ik hoor vanalles maar ik kan niets ontdekken. Aan de achterkant blijken de slechtvalken ook niet verstopt en de gure wind laat me snel besluiten om van deze open vlakte te vertrekken.

Bij het bruggetje besluit ik over te steken en dan via het bos naar de weilanden waar de trekkertrek gehouden werd te lopen. Daar heb ik ergens een buizerd gehoord. Het ijs op de poel is flink gegroeid en lijkt veilig betreedbaar. Ik ga het er niet op wagen en loop door. Het grote bospad is al vrijgemaakt. Er is flink gezaagd in het zwaar aangetaste bos. Helemaal op het eind ligt een den plat op de grond. Dat lijkt me een aardige plek om even te gaan observeren. En inderdaad zie en hoor ik de buizerds meteen. Pas wanneer ze voorbij de berken zijn kan ik er een paar plaatjes van maken. Dan besluit ik langs het smalle paadje naar het veld terug te lopen. Afgebroken takken maken de gang wat lastig, maar het lukt. Van drie kanten hoor ik nu het geluid van motorzagen. Eentje klinkt van erg dichtbij, vermoedelijk in het bos waar ik mijn auto voor heb staan.

Ik wandel terug en zie hoe buurman Hans bij zijn buren aan het zagen is. hij steekt zijn hand op en maakt even een praatje. Een buizerd scheert over ons heen. Ik loop dan nog even terug naar het spottersveldje waar ik de slechtvalk op het puntje van de hoge antenne zie zitten. Ik haal hem zo dicht mogelijk bij maar kan niet zeggen wie dit nu is. Ik gok op VV maar ben allerminst zeker. Wanneer het schuifje op filmen gaat vliegt de valk opeens op en lukt het me niet om de in helmondse richting vertrekkende valk nog te volgen.

Ik stap in mijn auto en rij naar huis, zeker niet ontevreden. Ik hoop dat er in het weekend ook nog ruimte is om nog een bezoekje af te leggen. Ik beloof echter niks. 

Wanneer ik mijn verhaaltje schrijf en het scrollmenu doorloop op zoek naar het album van vandaag moet ik glimlachen, wat een lijst in al die jaren... 

Vooraf had ik gehoopt op een fraai seizoen voor de Mortelse slechtvalken en hun spotters. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik niet heel erg fan ben van het huidige koppel. Voor de webcams doen ze het nog wel leuk, maar verder hebben ze geen moment indruk gemaakt. Ook met de opvoeding buiten de nestkast niet en ook hun jagen gaat meestal aan het oog van de (on)geduldige spotter voorbij. Nu er dit jaar geen nestje is gekomen heb ik al helemaal niet veel fiducie meer in dit stel. Mijn zin om te komen spotten is zo langzaamaan tot een absoluut dieptepunt gezakt. Ik merk hetzelfde bij mijn (zo vaak) companen. De enkele keer dat ik in de buurt was, bleek de berm naast het spottersveldje leeg.

De beelden staan al een poosje stil en ik besefte dat de enige info over de slechtvalken van De Mortel nu nog van Els en Sjef afkomstig is. Zoveel mensen zouden graag op dezelfde afstand als ik van de toren wonen, en ik... ik heb geen zin meer. Dat is eigenlijk niet eerlijk.

Vanochtend komt toevallig een filmpje langs op facebook (ik heb het al veel eerder een keer zien voorbijkomen), wat me erg raakt. Het gaat over de laatste reddingshond die bij 911 een heldenrol heeft vervuld. Zijn laatste gang, door een erehaag aan rescuewerkers, op weg naar "the vet" emotioneert me. Ook mijn trouwe trouwe Wisky nadert de leeftijd waarop we eens afscheid van hem zullen moeten nemen. Bij de gedachte hieraan springen de tranen uit mijn ogen. Ik hoop dat we hem nog lang mogen hebben. Hij heeft mij gered bij alle fases van mijn ernstige ziekte en slofte geduldig met me mee toen ik niet harder en verder kon. Nu ben ik aan de beurt om mijn tempo aan te passen. Ik kan het superrondje weer maken, hij niet meer. Maar we maken onze rondjes nog, korter, langzamer, maar zijn staart laat zien hoe leuk hij het nog heeft. 

Met deze eigenlijk best wel droevige gedachtes kan ik maar één ding doen: naar De Mortel. Veel van de valken zal ik wel niet zien, verwacht ik, maar dan ga ik maar een wat ruimere wandeling maken.

Een zanglijster verrast me, ik mag mijn camera in stelling brengen en mag een paar plaatjes maken. Dat is een leuke start. Maar zoekend op de toren, weet ik bij de scan van de onderste ring al welke kant het op zal gaan: er wordt gewerkt op de toren.

Ik verspil geen tijd meer en ga op pad. Eerst langs de Loop naar de zogenaamde "achterkant". Daar een vlugge scan tegen beter weten in. Er valt me wel iets op, misschien heb ik het eerder gemist, maar nu is het heel duidelijk te zien: een van de stangen van de bovenste hark van de grote antenne is kromgebogen. Alsof er iets met een harde klap tegenaan is gegooid. Ik geef het je te doen om vanaf de grond daar iets tegenaan te gooien, dat gaat aan me never-nooit-niet lukken. Omdat ik geen idee heb wat de reden kan zijn, ga ik er verder ook niet over speculeren. 

Ik vermaak me even met de vistrapjes en geniet van de vele insecten die ik nu weer zie. Ja, het is een mooie zonnige dag, dat helpt altijd, maar er zitten tientallen juffers en andere libelachtigen. Boven het water wemelt het van duizenden vliegende wezentjes en in het water zie ik de dikkopjes en een enkele vis van een centimetertje of 10.

Ik loop terug naar het bruggetje dat ik met wat moeite beklim. Helemaal hersteld ben ik nog zeker niet, maar ik ga niet klagen. "Tel je zegeningen", zei mijn moeder altijd heel wijs.

Ik ga op een rustig tempo over de verdroogde moerasachtige "overkant" van de Loop. De berken vormen een dikke wal waardoor je de Loop aan beide oevers niet goed meer overziet. Wat een zonde van het uitzicht toch.

Ik ga door tot aan het achtuurboompje en draai dan richting het bos. Niet helemaal stabiel worstel ik me door het bos naar het bospad en probeer het buizerdsnest te vinden, dat lukt me niet en dus loop ik maar door. De wandeling gaat wat moeizamer nu en bij het bankje bij de paddenpoel besluit ik toch maar even te gaan zitten. Het rustige gekwaak van de kikkers zet me aan om een filmpje te maken.

Even later zie ik de buizerd die hoog in de lucht zijn rondjes draait. Na een poosje verdwijnt hij en besluit ik terug te gaan. Nog een blik op de toren... nee geen valken vandaag...

Het zal duidelijk zijn dat ik ondertussen een enorme fan van Floor Jansen en haar Nightwish ben geworden. De vinyl driedubbelaar Decades heeft dat er niet minder op gemaakt. De magistrale opnames in Wacken Duitsland (2013 en 2018) in Finland, in Wembley, in Buenes Aires ze zijn allemaal even geweldig en die zijn ook op de Tube goed vertegenwoordigd. Het werd zelfs verwoord als: 'we hadden Etta James, Maria Gallas, Elvis Presley, Whitney Houston en Freddy Mercury en toen was daar Floor Jansen, misschien wel "the best singer of all times".'

Gisteravond zette ik het eerste filmpje op en vanochtend na het zoveelste filmpje moest ik me dwingen om na "Procession" de tube te sluiten om te gaan Mortelen.

Het ruikt haast naar takkelingen, niet dat zij een bepaalde geur afscheiden, maar je voelt dat de eerste elk moment op het rooster en naar de ring zal gaan hoppen. Ik kijk eerst op het rooster maar daar is nu geen juveniel te bekennen, de ouders vind ik wel: eentje onder de dakcam, de ander in de hoge antenne.

Af en toe lijkt de valk onder de camera een aanmoediging te schreeuwen, "kom maar eens kijken waar ik zit". Vooralsnog geen reactie uit de kinderkamer. Mijn aandacht gaat naar de buizerd die zijn rondjes ergens links naast me maakt. De afstand tot de toren lijkt me meer dan veilig. In een flits wordt mijn aandacht getrokken naar de toren, hoor ik wat, zie ik wat in een ooghoek, is het een gevoel? Ik kijk om en zie dat beide valken hun plekje verlaten. In eerste instantie lijkt het een demo te zijn voor de jonkies. "Kijk zo moet je vliegen". Dan opeens, het lijkt M te zijn, die een doel lijkt te zien en verhoogt zijn snelheid. En dan wordt mij duidelijk wie zijn doel is: de buizerd. Zoals kraaien dat vaker doen lijkt ook M de buizerd te willen pesten maar dan komt daar ook opeens V. En nu wordt het serieus: de buizerd wordt vanonder aangevallen en geraakt. Alsof deze een gebroken vleugel heeft tolt ie omlaag totdat ie tot zijn of haar positieven lijkt te komen en het lijf weer recht trekt. De valken draaien even iets weg en mijn camera zoemt in op de buizerd. Ik verwacht de volgende aanvallen maar die blijven uit. Ik kijk op van mijn camera en zoek de valken. Ik zie ze niet.

Op de chat van BDL doe ik een mini-verslag. En terwijl ik intik dat ik de valken kwijt ben zie ik ze allebei precies boven me cirkelen. Het wordt drukker: Gerrit arriveert, Johan komt, Hans nadert met zijn hond, zijn vrouw komt even met de fiets een praatje maken, twee fietsers komen even het veldje op maar weten dat het nu te warm is voor de valken (nu al ???). En dan arriveert ook Piet.

Van Hans horen we dat er verderop een Anguskalf ligt dood te gaan. Hij probeert Staatsbosbeheer te bellen, dat lukt maar steeds niet. En dan merkt Hans een mini-drama voor ons in het gras op. Wanneer we goed kijken zien we hoe een rups probeert te ontkomen aan een wat later een grote rupsendoder blijkt te zijn. De rups rent haast voor zijn leven maar zijn belager laat niet los. De rups is kansloos.

De valken keren nog even terug naar de toren om op de grote antenne respectievelijk het hek plaats te nemen. Wanneer ze even later opnieuw opvliegen missen we waar ze gebleven zijn.

Bijna twaalf uur: tijd voor de eikes. Vandaag, morgen verwachten we de eerste echte takkeling. Uit onze interne geheugens weten Gerrit en ik dat er wel eens een takkeling dezelfde dan wel de volgende dag zijn eerste echte vlucht gemaakt heeft. Het gaat beginnen... (hoe snel dat die eerste takkeling er zal zijn, blijkt wanneer de eikes gebakken zijn....)

Eigenlijk hoef ik al niets meer te schrijven want de titel van het verhaaltje zegt eigenlijk alles al. Maar of deze toch weer wat cryptische omschrijving voldoende zal zijn om het voor eenieder duidelijk te maken wat ik te zeggen heb, dat kan ik me dan ook wel weer afvragen.

De ochtend is al veel verder verstreken dan ik bedoeld heb, maar sommige klusjes moeten nu eenmaal gedaan worden.

Er is ook wel goed nieuws te melden: de verlenging van het domein en de website is weer voor een jaartje geregeld. Eerder schreef ik al dat ik nog niet weet hoeveel verhaaltjes er dit jaar zullen volgen, maar dit is er dan in elk geval toch weer eentje. Toegegeven: veel zal ik niet kunnen optekenen want de ijzige kou, vooral veroorzaakt door de koude wind maakt zich al heel erg snel van me meester. 

Een das en handschoenen hadden kunnen helpen, maar ik heb er niet over nagedacht om die in de auto te gooien.

Wanneer ik de auto in de berm zet en een eerste verkennende blik op de toren werp, zie ik al dat er aan valken niet heel veel te spotten valt. Meteen bedenk ik dat het verhaaltje van vorige week niet compleet was.

Ik heb geschreven over de ravage in het bosje langs de Loop achter het spottersveld, maar ik heb er toen geen enkel plaatje van geschoten. Niet omdat ik daar niet aan dacht, maar meer omdat ik genoeg had van de trieste aanblik van al die omgevallen bomen. En juist dit stukje is het hardst getroffen door de veel krachtigere storm dan menigeen in de gaten had.

Een buizerd wordt verjaagd en ik maak er een paar plaatjes van. Het voelt als tenminste iets positiefs. Dan draai ik me om, maak nog een plaatje van de ravage in het korte pootje van het L-vormige bosje (gespiegeld) en loop dan terug naar het spottersveldje. Een meesje is me te snel af en dus mis ik het kieken van mijn eerste meesje van dit jaar.

In de verte komen twee mensen uit het bos. Een herder rent om hen heen. De hond is niet aangelijnd, dat zie ik van deze afstand ook zo. En dan opeens een vreemde reactie. De hond wordt ijlings teruggeroepen en de wandelaars keren om en gaan terug het bos in waar ze zojuist vandaan gekomen zijn. Ze hebben er behoorlijk de pas in en dan gaat er een belletje bij me rinkelen: het is niet voor het eerst dat ik met mijn verrekijker de indruk wek de boswachter te zijn. Hoewel mijn leren jas totaal niets heeft van een boswachtersjas, hebben mensen dat toch vaker gedacht. Ik volg hen met mijn kijker wanneer ze in korte tijd de Loop hebben overgestoken en nabij de omgevallen bomen bij de poel zijn. Geen hondenriem bij zich, zo lijkt het. 

Ik kan een vette grijns niet onderdrukken. Dan draai ik me om en stap in mijn auto. Onderweg zie ik nu pas de schade in het bos aan de andere kant van de weg van De Mortel naar Bakel. Triest...

We zijn officieel begonnen aan het nieuwe BDL slechtvalkenseizoen. En wat iedereen die me een beetje kent allang kon bevroeden: ik moet er gewoon naar toe. Niets kan me weerhouden.

Op het veldje zit Gerrit. Natuurlijk, wie anders dan Gerrit. Vanaf het prilste begin al waarnemer op de grond van de slechtvalken van De Mortel en algeheel natuurliefhebber daar bovenop.

We hebben elkaar lange tijd niet gezien en hebben eerst nog wat bij te praten. Ondertussen zoek ik met mijn kijker de toren af. Valk op de betonrand van het dak ongeveer op de oude plaats van de nestkast. Verder? Geen tweede valk te bekennen, nog....

Het is telkens na een langere periode dat ik weinig ben geweest weer wennen om de momenten te zien en in me op te nemen, de camera ligt nog wat onwenning in mijn hand. Gerrit heeft zijn camera zelfs heel niet bij zich liggen.

Dan zien we daar opeens de beweging. "Een prooi", weet Gerrit. Inderdaad, daar zien we eindelijk weer eens een prooiaanvoer. Het moet het vrouwtje zijn dat met een duif aan komt gevlogen. Mijn camera hapert. Ik probeer de valk te volgen en toch de camera aan te zetten. De landing denken we ergens aan de achterkant ter hoogte van de eerste ring te zien. Maar Gerrit corrigeert snel: koektrommel !!!

Inderdaad daar zit een grote valk met prooi. Het plukken laat niet lang op zich wachten. De andere valk vliegt nog rond.

En nu betrap ik me er op dat ik het verloop van de rest van deze Morteling niet meer helemaal helder voor de geest heb. In elk geval zien we op een gegeven moment hoe de valk met de prooi op de koektrommel wegvliegt en de ander naar de koektrommel gaat om de rest van de prooi te gaan eten. Maar dan komt echt na enkele tellen de ander al weer terug met:.... prooi.....

Heeft de andere valk de prooi dan soms meegenomen vanaf de koerktrommel? "Nee, daar wordt nog gewoon geplukt", ziet Gerrit, Maar de ander heeft wel degelijk ook een prooi.

Terwijl deze prooi op de onderste ring geplukt wordt, zit de andere valk op de koektrommel. "Dicht bij elkaar, een filmpje waard", bedenk ik. 

Johan en zijn hond zijn ondertussen ook gearriveerd. We kletsen wat en zien dan hoe opeens een van de valken krijsend naar het rooster vertrekt. Een andere valk draait wat rondjes. De communicatie lijkt wat op alarmkreten. Maar uiteindelijk landt de cirkelende valk op de hoge antenne. We zien hierin toch geen indringer. 

Wat ik mis in mijn chronologie is de derde prooiaanvoer. Ik ben kwijt wanneer dat was en we weten ook niet zeker dat dit geen restprooi was. (edit: geholpen door mijn bericht op BDL weet ik nu dat de derde prooi genuttigd werd op de eerste ring!)

Het verhaal van de dag eindigt met het plotseling opdoemen van tenminste zes buizerds die hun rondjes begonnen te draaien. Maar we staan dan al allemaal klaar om onze dag elders voort te zetten.

Maar we komen binnenkort weer terug, dat is wel zeker :)

Ik ben een liefhebber van sneeuwbanjeren. Lekker door de sneeuw ploeteren terwijl je bijna tot je enkels wegzakt in de zachte sneeuw. Sneeuw was er gisteren, maar lekker banjeren volgens de hiervoor gegeven definitie was er ook gisteren niet bij. Toen was de sneeuw op veel plaatsen al blubberig, nu, na een nachtvorst is de sneeuw daarentegen betonhard. Toch wil ik gaan Mortelen, want ik wil profiteren van de kans.

Wanneer ik mijn plekje voor de deur wil verlaten merk ik al hoe hard de bevroren sneeuw is. Mijn cursus terrein rijden met een legertruck in mijn jonge jaren komt hierbij goed van pas. Belangrijkste onderdeel van de les: rustig blijven en doorgaan.

Wanneer de wielen over de bult sneeuw heen zijn en de auto zich recht trekt op de weg zijn de eerste meters gemaakt. Hier en daar is het verraderlijk glad. Het zijn de stukken waar de zon zijn werk niet heeft kunnen doen, waar dat enkele meters ervoor en erna wel is gelukt. Voor me verkijkt een chauffeur die haast lijkt te hebben er zich op. Ik zie hoe hij in paniek zijn auto weer in het spoor probeert te krijgen. Gelukkig lukt hem dat. Opeens gaat de gemiddelde snelheid een stuk omlaag. 

Het oprijden van de Hemelsbleekweg is een avontuur op zich. Komende vanuit De Mortel draai je rechtsaf een helling af terwijl je eerst over het fietspad rijdt. Wanneer er nu een tegenligger komt zullen we allebei met veel moeite kunnen uitwijken. Gelukkig komt er geen tegenligger. Wanneer ik verderop de berm op wil rijden en dus het spoor wil verlaten gaat dat met heel wat geslinger en geslip. Een stelletje dat op een plastic zak op de leuning van een bankje zit, kijkt toe. Ik pak mijn spulletjes en stap het veldje op. "Goedemiddag". "Hallo". "Zitten ze er nog"? Een geijkt zinnetje, dat aan mij, de nieuwkomer, gesteld wordt.

Ik zoek op de toren maar ontdek niets. Behalve.... ik merk op dat ik de voet van de antenne wat dikker dan anders vind. Maar ik kan er geen model van een slechtvalk uit halen. Ik ben ook behoorlijk verblind door het zonnetje dat op de sneeuw reflecteert. Dat zal de hele tijd zo blijven, waardoor het prachtige blauw rondom de toren toch niet voor het mooie contrast zorgt dat het eigenlijk wel geeft.

Mijn kijker brengt geen uitkomst, maar er zit iets wat er anders niet is, maar dat kan ook een nieuwe kabelbundel zijn. Volgens Piet eergisteren zei is er immers de laatste tijd veel op de toren gewerkt.

Het stel ziet de valk naar de tweede ring vliegen. Ik niet want ik kijk naar rechts terwijl de valk juist van links aankomt. Ik kan de valk niet ontdekken en vermoed dat deze dan aan de achterkant is gaan zitten. Het stel vertrekt en ik erger me eraan dat ik de valk niet heb gezien. Met een knal valt er iets op mijn auto. Dooiende klonten ijs glijden van takken af en donderen op het dak van mijn auto. Die staat precies onder een eik. Zal ik hem een stukje verplaatsen? Ik bedenk dat me dat ook niet veel zal brengen want overal hangen takken over.

Ik loop wat heen en weer over de weg, ik ben niet van plan te gaan wandelen, dat is me nu te link, maar zonder valk in beeld is er ook niet veel aan. Ik kijk omhoog en zie opeens een valk in de kleine (nieuwe) antenne naast de nestkast zitten. Ik controleer de verdikking bij de voet van de hoge antenne en zie hoe daar nu iets ontbreekt. Dan leg ik aan om een foto van de valk te maken maar nog voordat ik kan knippen vliegt die opeens weg. Ik volg hem met de kijker en probeer die te wisselen met mijn camera. Fout! Niet doen wanneer de richting nog niet heel duidelijk is. Bij het draaien om de toren heb je veel kans de valk daardoor kwijt te raken: en zo gebeurt het ook.

Het moet een korte verplaatsing zijn geweest, maar waarheen? Aha, daar zit weer een verdikking bij de voet van de antenne en ditmaal steekt een staartje over de rand. De valk draait zich en meteen valt me de erg witte bef op. Is het PA? 

De valk verrast me opnieuw. Opeens slaat hij met zijn vleugels en het volgende moment is hij spoorloos. Ik baal, want opnieuw heb ik de actie gemist. Ik speur de blauwe lucht af, maar omdat ik geen idee heb in welke richting de valk verdwenen is, geef ik het op.

Ik hoef niet lang te wachten. Het is de kreet die ik hoor. Nog net heb ik mijn camera paraat om de laatste meters die de valk naar de linkerlamp (erg PA zijn stekje) voert. Heeft de valk nou een prooitje bij zich? 

Ja, er wordt geplukt op de lamp. Ik besluit voor menselijke zoom te spelen en loop in de richting van de toren, telkens even stoppend om een paar plaatjes te maken. Tegen het lantaarnpaaltje leun ik om de camera zo stabiel mogelijk te houden. Is het PA? Ik kan het maar niet ontdekken en dus besluit ik terug te keren naar het spottersveldje. Onderweg daar naartoe zie ik de buizerd in de boom. Ik maak er blij een paar plaatjes van en denk terug aan jaren hiervoor toen er bijna iedere keer een buizerd op dezelfde tak zat. Ik ben er zeker van dat het de buizerd was die we later dood door een aanrijding hebben gevonden. Dit moet dus een nieuwe buizerd zijn die hetzelfde plekje heeft ontdekt.

PA (hij blijkt het na het bekijken van de foto's duidelijk te zijn), is ondertussen uitgegeten en kijkt vanaf zijn plekje op de lamp rustig rond. Onder hem lopen een paar mensen met honden die het bos in gaan. Ik maak nog wat plaatjes van ijspegels aan het bankje en vertrek dan weer. Tevreden met het resultaat van mijn avontuurlijke autorit. In de auto zie ik dat ik de tijd op mijn camera nog niet heb aangepast. Hmmm, dat zegt iets over het aantal gelegenheden waarop ik mijn camera na het verzetten van de klok nog heb gebruikt.

Ik wist het zo enorm zeker: gisteren zou direct na Nederland - Wit Rusland (4-0) om 22:30u het vierde eitje gelegd worden. Dat was geen schatting, nee dat was exact.

Maar dan blijkt dat inderdaad in De Mortel alles anders is, althans op de toren van De Mortel, dan. Er kwam geen vierde eitje om half elf, en er kwam geen vierde eitje om half drie en ook niet om half zeven. Sterker nog: helemaal niet.

Terwijl ik op de badkamer was, zal M met V gewisseld hebben. En om een lang verhaal iets in te korten: in de middag was ze al vanaf half negen niet meer gezien. Ook nadat ik Wisky had uitgelaten was er nog steeds geen spoor van V. En dan ben ik niet meer te houden: ik wil het weten: waar is die valk gebleven.

Voor me loopt een wandelaarster die het veldje op gaat. Ik zet mijn auto langs de weg en loop haar achterna. Korte groet. Scan de toren. Geen valk te zien. Refresh op mijn foon, M op de eikes.

Hoog boven de toren zweeft een buizerd. Het mag want er komt geen reactie. "Gebeurt er iets anders dan normaal?", vraagt de vrouw belangstellend.

Ja, dat is de verkeerde vraag aan de verkeerde man gesteld (of is het de juiste vraag aan de juiste man gesteld?) In elk geval begin ik te vertellen en in de loop van het gesprek haal ik aan dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Haha, ik hoefde dat denk ik al niet meer uit te leggen.

De dame op het bankje is bezig een wandelroute uit te zetten, de toren zal een van de onderwerpen worden die in de route besproken zal worden. Is het leuk wanneer ze mijn naam erbij vermeldt? En Kuiko lacht: zet er maar bij: Kuiko. In een paar zinnen leg ik uit wat ik hier doe en waarom ik me zo genoemd heb. Wanneer ze vervolgens verder wandelt en ik de toren nog eens goed in me opgenomen heb: nee aan deze kant geen V. Besluit ik ook maar eens te gaan wandelen, naar de achterkant natuurlijk, op zoek naar V.

Zij gaat het bruggetje over, ik ga verder langs de Loop. Ik wijs op de kleur van het water, "ijzer-oer". Zij weet waar ik het over heb: de breukrand, de bron van alle Lopen hier in de buurt.

Aan de achterkant kan ik ook geen valk ontdekken. Ook hier zit een buizerd. Ik hoor hem van dichtbij maar kan hem toch niet ontdekken. Ik wandel terug om het bruggetje over te gaan en langs de Loop naar het achtuurboompje te gaan. Daar kan ik de toren ook van voren goed genoeg zien. Ik zie een hoefafdruk van een van de koeien van de kudde grazers. Ik maak een foto en grap in mezelf "Angus was here". Dat dit even later nog een extra verhaal gaat opleveren weet ik dan nog niet.

Er is een extra mini paddenpoeltje gevormd, ik hoor ze plonzen. Bij het boompje stop ik even, kijk naar de nestkast, kijk naar de koektrommel, kijk naar de stellages, kijk naar de antennes: NIKS.

De refreshbeelden tonen dat ook M is verdwenen en op de wiphoekcam zie ik de gestalte die ik onmiddellijk herken als een duif. Achter me hoor ik de buizerds weer en ik besluit voorzichtig het bos in te gaan. De Wet van Gerrit negeer ik volkomen en dat bezuurt me onmiddellijk: ik loop en zoek de buizerd en dus zijn de ogen omhoog gericht. De Wet van Gerrit zegt: spottten is stilstaan en de ogen omhoog. Verderlopen is met de ogen naar onderen gericht. Flats ik ga bijna onderuit wanneer ik vol in een verse koeienvlaai stap. Gadver. Maar de buizerd hoor ik nog steeds en van dichtbij, waar zit ie toch? Flats. Daar ga ik opnieuw. Tsja hoe zat het ook alweer met die ezel en die steen?

Vorozichtig stap ik verder, eerst het pad voor me scannend en dan zoekend in de bomen. "Daar gaat ie", de buizerd zag mij eerder en vliegt weg, te lastig om hem op de foto te krijgen. Maar ik krijg er wel heel veel voor terug: de groene specht gilt op, hij lacht me ronduit uit om mijn uitglijders van even daarvoor. Maar omdat ik de groene specht zoek, zie ik de grote bonte specht vliegen: en de raast voorbij een andere grote bonte en die... die krijg ik wel heel mooi in beeld om op de foto te zetten. Natuurlijk draait ie om de berkenstam heen, maar ik hebbem. 

Verder gaat het. De stormachtige wind van eerder heeft een nieuw slachtoffer gemaakt. Een omgevallen boom verspert het pad totaal en ik moet door het slootje dat gelukkig droog is. Ik loop terug naar de toren. Loop verder naar het spottersveld, daar zit Gerrit ondertussen. Ik heb het warm en pak snel een flesje water. Ik vertel van mijn uitglijders en hoor nogmaals de Wet van Gerrit aan.

Veel gebeurt er niet. Gerrit meent een duif te zien zitten bij de kleine antenne, maar twijfelt of het een prooirestant is. Ik vertel van de duif en dan wordt onze aandacht getrokken door een valk.... en nog een. De grootste zit voorop de achterste nadert snel. Het gaat steeds vlugger en mijn ogen raken de zon. Ik ben klaar met kijken want ik zie alleen nog blauwe bollen in beeld. Gerrit ziet waar ze achter elkaar omlaag duiken en achter de bossen verdwijnen. Nee geen felle strijd, opnieuw niet. Maar het mannetje verdedigt zijn nestkast meer dan uitstekend en hoewel een stuk kleiner laat ie zich door niets en niemand bang maken. Ik mag hem wel, die kleine man.

Het is meen ik dertig dagen geleden dat ik voor het laatst op het zo vertrouwde spottersveldje in De Mortel was. Dat is voor mijn doen meer dan ongewoon. Er heeft zich vanalles voorgedaan waardoor het er al die tijd niet van gekomen is, de laatste week was een lichamelijk probleem er de oorzaak van. - Mijn weerstand is totaal gebroken en daardoor heeft elk griepje volop de kans om me ziek te maken -, en dat is de laatste zes weken dan ook twee keer gebeurd. Maar goed, het weer is eindelijk geworden zoals je in de maand januari mag verwachten en ik denk dat het me goed zal doen om even een frisse neus te gaan halen. 

Onderweg zwabbert mijn auto een beetje, het ligt niet aan mij, dus moet er iets met het karretje loos zijn. Heel even laat ik het stuur los en merk ik direct dat de auto naar rechts trekt. 

In de berm bij het spottersveldje is voor het eerst niet mijn eerste actie een greep naar kijker en camera, maar stap ik uit om mijn rechter voorband te gaan checken: die staat behoorlijk slap. Ik schrik er een beetje van want dit is wel erg slap. Kan ik zo nog wel naar huis rijden?

Maar dan is de drang om de toren te gaan inspecteren groter dan het zoeken naar een oplossing van mijn materiaalprobleem.

En dan zie ik nog net wat gefladder op de plek waar voorheen zo'n beetje de nestkast stond. Is het een wip? Is het een aankomst? Mijn ogen tranen want het moment van de dag is met dit zonnetje niet het allerbeste om naar de toren te kijken. Mijn camera doet het werk voor me. Inderdaad zie ik een fractie later op het display dat er twee valken op de betonrand zitten. 

Dat geeft de zekerheid dat er nog twee zijn, maar geeft geen antwoord op de vraag of het mogelijk een voortijdig wipje was. Achter me zie ik in de meest rechtse boom in het bosje bij de Snelle Loop een schim zitten. Eindelijk is daar weer een buizerd. Meteen hoop ik dat deze buizerd er zijn vaste observatiepost zal gaan maken, zoals voorgangers hem dat voor deden.

Dan draai ik me weer om naar de toren, daar zie ik hoe een valk op de betonrand landt. Ik weet niet waar deze vandaan komt, maar de valk laat zijn/haar aankomst met een kreetje horen. Geen paniek of krijgsluchtig geluidje, gewoon zoiets als: "hier ben ik weer".

Even later hoor ik opnieuw een valkengekrijs. Het klinkt opnieuw als een begroeting, of hooguit een signaal van: "hier woon ik". Meteen zie ik de valk in de lucht, deze draait zich voor de toren ervan weg en vliegt hoog voor me langs in de richting van de obervatiepost van Natuurkanaal. Het lukt me om een paar plaatjes te maken van de valk in de lucht. Wanneer ik met de kijker wil proberen om de valk te volgen, ben ik de vliegende valk meteen kwijt. Ik draai me na een poosje weer om naar de toren en zie nog steeds één koppie boven de rand uitsteken.

De ander zal ik niet meer zien. De slappe band baart me toch wat zorgen. Ik wil morgen weer gaan proberen te werken en dan is een slappe band geen lekker ochtendklusje. Ik loop nog even een stukje terug over de Hemelsbleekweg om de buizerd die er nog altijd zit wat beter op de foto te zetten. Maar dan zie ik hoe de buizerd nu wat voorover zit alsof ie aanstalten maakt om te gaan vertrekken. Ik kan tegen een ongunstig donkere achtergrond nog net een plaatje schieten en dan is de buizerd weg.

Dan nog maar even een plaatje van toren en nestkast. Hee, daar zit de valk opeens op de buitencamera. Nog één plaatje dan?

Even later zit ik in de auto en gaat het richting het pompstation waar ik verse lucht in de band blaas. Ik hoop dat het voldoende is....

Wie een uitgebreid verhaal verwacht moet ik helaas ook vandaag weer teleurstellen. Ut gut em nie worre.

Ik sta alweer op het punt om het huis te verlaten, de laatste thuiswedstrijd van mijn club wordt zometeen gespeeld en daar hoor ik ook als sponsor bij te zijn.

Toch even geMorteld nadat ik de hond al uitgelaten had en mijn gsm weer wat geladen was. Op het spottersveld zit Gerrit al paraat. Hij heeft al een hele slechtvalkenroute gemaakt, met eerst een visite aan Ittervoort waar ook vier kids zijn.

De ouders zijn vermoedelijk allebei aan deachterkant met een prooi. Het duurt al best lang voordat ze er mee op komen dagen. En wanneer nog meer tijd verstrijkt, beginnen we toch wat twijfels te krijgen of de valken nog wel aan de achterkant verblijven. 

Mijn mobiel vertelt me dat de nestkast leeg is, behalve de vier kids dan natuurlijk. Een grote roofvogel passeert op grote hoogte de toren. Er komt reactie! Meer dan fel reageert een valk die inderdaad ergens van de toren vandaan schijnt te komen op deze toch redelijk onschuldige passant. Buizerds vormen niet echt een bedreiging voor de kids.

De buizerd verdwijnt en de valk zien we even later ook niet meer.

Uit het bos komt de kudde koeien. De stier gaat sneller dan de rest en komt al loeiend in de richting van het aangrenzende weiland gestormd. Roept ie de gecultiveerde koeien van de boer? Wanneer er maar geen antwoord schijnt te komen stampvoet ie en werpt ie zandmassa's op. Verdrijft ie de vliegen, is ie kwaad? Ik weet het niet.

Wanneer het me te lang gaat duren voordat we zekerheid hebben waar de slechtvalken zijn, besluit ik naar de achterkant te lopen. Onderweg er naar toe ontmoet ik wat mensen die kennelijk een vreemde vossenjacht opdracht aan het uitvoeren zijn. Een jongedame ligt uitgestrekt over het bruggetje en is de ruitjes aan het tellen waaruit het ijzeren rooster van de brug over de Loop uit bestaat. Een stukje verderop ligt op wat onnatuurlijke wijze een petje en is er een schaartje in het pad gestoken.

Aan de achterkant ligt de kalvercreche van de koeien dicht bij elkaar. Andere kalfjes heb ik bij de grote groep tegenover het spottersveld gezien. Op de toren zie ik de valk in de hoge antenne zitten. Verder niets. Daar had ik niet voor hoeven te gaan wandelen. Die moet er zijn komen zitten terwijl ik onderweg was. Ik loop weer terug en ga even bij het betonblok staan om naar de koeien te kijken en om de zwarte specht te volgen, die veel te snel is om op de foto te zetten, maar nu zijn vermoedelijke verblijfplaats wel verraden heeft.

De mensengroep nadert en heeft nu als opdracht het oppervlak van het betonblok op te meten. Ze zijn voorbereid want uit een rugzak wordt meetmateriaal gehaald. Ik lach een keer en loop weer verder. Wanneer ik voorbij ben aan het bruggetje valt me een klein kalf op. Het is een bruintje met oormerken in. Het oormerk kan ik gemakkelijk aflezen en het zal niet veel moeite kosten om het hele levensnummer te kunnen aflezen. Verderop staat een koe op de zandhoop, het zwarte kalfje valt me dan pas op. Het kleintje heeft nog geen oormerken. Leuk! Een kalfje puur natuur dus. 

Ik loop terug naar het spottersveldje. Een buizerd wordt belaagd door iets anders. Geen slechtvalk. En dan is daar een derde vogel en dat is... wel weer een slechtvalk. Een keer een uitval die wat op een aanval lijkt en de oorlog is al afgelopen. De grootste druipt af. De andere (sperwer misschien) is al eerder uit mijn beeld. 

Eindelijk zien we dan de prooi. Volgens Gerrit de prooi van voor mijn aankomst. Hij wordt via een omweg naar het rooster gebracht. Eindelijk krijgen de kids weer wat te eten en bezoek van een van hun ouders. En omdat de roodborsttapuit die heel even tot tweemaal toe op het hek gaat zitten en evenzovaak verjaagd wordt door passerende mensen weet ik dat mijn kans voorbij is om hem op de foto te zetten. Morgen een nieuwe ronde met nieuwe kansen?

Gisteren werd ik gebeld door het hostingbedrijf. Omdat ik meerdere accounts bij ze heb lopen mocht ik mijn Kuiko.nl account gratis opwaarderen tot "Professional Plus". Is veel sneller, is veel meer opslag etcetera etcetera. Doen natuurlijk. 

Dus beste lezer, geniet van mijn Professional Plus website ;)

Vanmorgen is het redelijk droog wanneer ik met Wisky op stap ga en het ziet er naar uit dat het ook zo even zal blijven. Batterijtje is opgeladen, HD kaartje zit in het toestel, dus... de Mortelgang kan worden gemaakt.

Bij mijn aankomst zie ik weer de volle cirkel halverwege de hoge antenne. Is ze dat? Dat is ze! Het is een nieuw plekje waar V zich tegenwoordig regelmatig begeeft. Je moet erg opletten want het valt niet een twee drie op dat er een valk in die kabellus zit.

Verder kan ik niet heel veel ontdekken, dus ga ik maar aan de wandel. Vlakbij de toren zie ik een paar afzettingshekjes. Aha, daar ligt een flinke 8 vormige bos dikke glasvezelkabel. Ik weet niet of er ook een lijntje de toren in zal gaan, maar de buurt gaat binnenkort op glasvezel, zover is wel duidelijk.

Bij de Loop tuur ik even langs de oevers. Iets te zien? Nee, aan het einde zit wel een reiger en nog verder vliegt er ook eentje rond. Ik stap verder, op pad naar de reiger. Die volgt de andere reiger, zodat ik redelijk dichtbij kan komen voordat ie me in de gaten krijgt. Een wandelaar komt me tegemoet bij het slingerpoortje. Goededag en dan passeren we elkaar. Ik loop verder zodat ik de achterkant van de toren kan bekijken. Niks!

De wandelaar zit even een paar seconden op het bankje en stapt weer verder wanneer ik hem opnieuw nader. Weer probeer ik te zien of er vis in de Loop te ontdekken valt. Niets te zien.

Voor me klapt het poortje dicht, de automatische mompel dat dit ook wat zachter kan, pers ik tussen mijn lippen door. Ik kan me wel opwinden, maar wat verandert er door? Niks. Even later ga ik ook over de Loop en door het poortje. Met een nauwelijks hoorbaar tikje sluit ik het poortje achter mijn kont en loop ik naar de kleine paddenpoel. Geen geplons. Verder gaat het langs de Loop, eenden kwaken verontwaardigd op. Met veel kabaal vliegt het aan alle kanten op. Ook duiven doen mee, in binnen een paar tellen lijkt alles in paniek. De buizerd doet ook mee.

Ik loop verder tot aan het achtuurboompje op het hoekje "Snelle Loop, veld en weiland:" daar kijk ik naar de toren. Valk op het rooster. Foto, verder. Omdat de buizerd vrij dichtbij roept loop ik langs de rand van het weiland het bos in. Ik zie de schim, knip. Verder. Ik ontdek de nestplaats, markeer die in mijn geheugen en loop verder. Wanneer ik de omgevallen bomen van ruim een jaar geleden zie bekruipt me opnieuw het trieste gevoel. Dan kom ik bij het berkje vlakbij de grote poel. Het is afgebroken en ligt vol half vergane gaten op de grond. Ook het stuk dat nog wel overeind staat zit vol van gaten: wat heeft er uit dit boompje veel jong leven uitgevlogen: bonte spechten, spreeuwen tientallen gaten verraden de nestjes die er in zijn uitgehakt door de spechten en later zijn overgenomen door de spreeuwen.

Op de rand van het dak zit bij de grote antenne een vrij grote valk. Ik denk dat het V is en sla er veel niet veel extra acht op. Bij de grote omgevallen eik schiet ik een plaatje alsof ik de grote storm herbeleef. De wind is inderdaad krachtig, maar niet stormachtig. Dan hoor ik geluid uit de richting van de voor mij onzichtbare nestkast. Een valk vliegt er rondjes, veel rondjes en vanuit de nestkast lijkt dit alles behalve gewaardeerd te worden. De valk bij de antenne is weg. Ik zie nog steeds maar één valk dus kan ik niet met zekerheid zeggen dat dit een indringer is. Maar dat duurt niet lang. Opeens is daar die andere valk. De rondjesdraaier schrikt zich kennelijk rot en maakt zich weg, opnieuw richting Helmond zoals eerder deze week ook al was. De valk die ineens opdoemde gaat er achteraan. Overtuigend: wegwezen jij, maar zolang ik ze kan volgen gaat het er niet hard aan toe. Ik besluit verder te gaan met waar ik mee bezig was: de omgevallen eik op de foto zetten. Dan loop ik terug naar de toren. Mijn mobiel trilt een keer ten teken dat ik mijn minimumgrens aan dagelijkse stappen al behaald heb. Over de Loop, langs de toren, langs de kabels, naar het spottersveldje. Daar rolt een auto voor de mijne de berm in. Ik heb zo'n vermoeden dat ik weet wie dat zijn. Twee personen stappen uit, ik had er drie verwacht. Het zijn wel degelijk Coriena en Birdie, Margootje is er niet bij. We praten wat bij en zien dan dat er auto's bij de toren stoppen. "Aha, het geluid zal worden gerepareerd", denk ik te weten. Maar het blijkt vrijwilligersdag van BDL te zijn. "Hmm", klinkt dit ietwat bedenkelijk? 

Dat klopt dan ook. De valken reageren niet of nauwelijks wanneer de bezoekers binnen zijn, dat maakt mijn aanvankelijke bedenkingen dan gedeeltelijk wel weer goed. Zeker wanneer even nadat ook Gerrit arriveert er plotseling een actie vanaf de toren te zien is. De valk duikt naar beneden en gaat een prooi achterna die over de Loop in de richting van het bos daarachter (links van ons) vliegt. Rangggg, raak, hebbes. Het moet M haast zijn die deze succesvolle aanval op een klein vogeltje (spreeuwtje?) uitvoert. 

Het is al tijden geleden dat we dit zo goed en aan deze kant van de toren hebben kunnen zien gebeuren. Bijna altijd was het de laatste jaren dat dit precies achter boomtoppen rechts van ons gebeurde. 

Maar nu is het helemaal voor onze ogen gebeurd en dat is werkelijk prachtig om te zien. M blijkt een zeer goede jager, al gaat zijn voorkeur wel (nog) uit naar kleine prooien.

We genieten en hebben allemaal een opgevoerd adrenalinegehalte gekregen. 

"Dat hebben ze daar in de toren gemist", de reactie komt spontaan op, maar wordt door het hele kwartet ervaren (zo denk ik te zien).

Aangezien ik vandaag hoog bezoek mag verwachten van zowel een kleindochter waar Opa Ton even op mag passen, als onze kleinzoon waar we later vandaag met zijn tweetjes op mogen gaan passen, besluit ik naar huis te gaan zodat ik mijn verhaaltje in elk geval nog even op kan gaan tekenen.

Er zijn van die dagen dat je echt vanalles te zien krijgt. Soms ben je er op bedacht, maar meestal niet en moet je flitsend snel reageren op wat plotseling gebeurt. En dat levert meestal niet de beste plaatjes op.

Vandaag is het een sperwer die uit een boom waar ik zo ongeveer onder sta, opschrikt en zich uit de voeten maakt. Het plaatje is er wel, maar de kwaliteit is bagger. Jammer.

Maar is dat dan alles?

Nee hoor, maar helaas ontbreekt het me door een probleem bij een klant aan tijd om er een fraai verhaal van te maken. In het kort dus maar.

Bij mijn aankomst op het spottersveldje gaat de aandacht eerst naar het boompje aan de overkant van de Snelle Loop, is er het ijsvogeltje misschien weer? Nee, helaas, het kan ook niet altijd bingo zijn. Op de toren? Ik zie de valk op de hoge antenne meteen zitten. Tot voordat ik aanreed zat de ander op de hoek van de betonnen rand voor mij rechts van de nestkast, maar die kan ik er niet meer ontdekken.

Ik besluit om het aangename met het nuttige te verenigen en zet een gezonde wandeling in. Vlakbij de toren nog een kiekje van de valk op de hoge antenne en dan het bos in. Vlakbij het bruggetje zie ik in een flits hoe een klein vogeltje over en weer vliegt. Later hoor ik dat het vermoedelijk om een goudhaantje gaat, dat er al een paar dagen zit. Ik steek het bruggetje over en zie dat aan de zogenaamde achterkant ook geen valk te bekennen is, behalve de al gememoreerde valk op de hoge antenne. Ik zie opeens de router op de onderste ring en schiet in de lach. Dat ding heeft menigeen al in verwarring gebracht die kijkend naar de Grotelseheidecam een valk op de reling meende te zien zitten. Ik zet de router op de foto en loop glimlachend verder. "Bedriegelijke bedrieger ontmaskerd", lach ik.

Bij het boompje bij de Loop bekijk ik de toren opnieuw. Geen bijzonderheden. Verder gaat het. "Zouden de reetjes weer op hun plek staan?". Dat blijkt niet het geval. Terug over het brede bospad, uit het bos bij de poel en door naar het poortje, bruggetje over en nu linksaf naar de achterkant. Ik nader de achterkant intuïtief wat voorzichtiger. Je kunt immers nooit weten wat er aan die kant zit. Er vliegen een paar vogeltjes op wanneer ik me om het wildpoortje slinger. Niks aan de hand en dan opeens een vreemd klepperend geluid. In een flits zie ik de sperwer boven me wegrazen. Wild schiet ik een plaatje, bijna tegen beter weten in, want scherp kan het plaatje nooit zijn. De sperwer maakt zich uit de voeten en het tweede plaatje is zo mogelijk nog slechter dan het eerste. Vloekend op mezelf loop ik verder naar een positie waar ik de toren aan de achterkant en de noordelijke kant kan overzien. "Yep, zit er eentje aan de noordelijke kant op de lamp", zie ik. Dan zie ik hoe de tweede de toren nadert. "Die gaat op de hoge antenne zitten", voorspel ik, maar dan zie ik in een ooghoek, terwijl de lampzitter het op een krijsen zet, hoe er een slechtvalk over me heen vliegt. Snel draai ik mijn hoofd weer naar de toren: twee stuks en deze maakt drie !!!

Ik denk dat het PA is die in de antenne is gaan zitten en dat VV de krijserd op de lamp is. De andere valk lijkt een passant die zonder blikken of blozen verder vliegt in de richting van Aarle-Rixtel.

De zon maakt het lastig om de valken van deze kant op de foto te krijgen, dus besluit ik terug te keren naar het spottersveldje. Onderweg ontmoet ik Jan de jachtopziener die me vertelt dat ik onlangs een gigantisch grote roofvogel heb gemist. Ik was net voorbijgelopen toen Jan hem zag vliegen. Even baal ik ervan, maar dan haal ik de schouders op. Da's nu eenmaal het geluk of de pech die je kunt hebben. Gemiddeld genomen mag ik al niet klagen, dus dat doe ik dan ook niet. Verder gaat het.

Op het spottersveldje aangekomen zie ik hoe de valk in de antenne opvliegt maar dan een mini rondje om zijn as maakt en vervolgens een half metertje van de oude plek gaat zitten. Maar nu op een smal zij-harkje waar ie niet bepaald opvalt.

Buizerds stijgen op. Dan weer drie dan weer vier. En dan hoor ik het puffende dieseltje van Piet. De show kan beginnen. Allereerst laat ik Piet raden waar de valk in de antenne zit, de ander zit nu naast de nestkast en valt direct op.

Pas wanneer ik de valk aanwijs, ziet Piet hem ook. Er zijn weer diverse geo-cachers op pad, één doet zo raar dat ik twijfel aan zijn verstandelijke vermogens, twee anderen komen een kijkje nemen door de scoop van Piet.

Wanneer zij vertrekken rijdt er een auto naar de toren. "Ach nee toch", zucht Piet, "toch niet alweer in de toren?" 

Inderdaad stapt er iemand uit de auto, maakt de poort open en gaat naar binnen. Op de toren is vooralsnog alles op zijn plek. Maar dan opeens: de valk van de antenne sjeest als een razende weg. "Die ziet wat", meent Piet. Ook de ander vertrekt met hoge spoed en met een hoop herrie. "Ach k*t, die vent zit natuurlijk ergens boven", Piet klinkt allesbehalve blij en ik sluit me bij hem aan.

Even later zien we de buizerds, vier, vijf.... ZES... ZEVEN telt Piet er. Ik zie er nog maar drie, maar dan blijk ik een ander drietal te zien. De valken keren krijsend terug en zonder te landen vliegen ze verder. De buizerds gaan net zo hard en we zien ze telkens ergens anders weer opdoemen. "En daar???", wijs ik vragend naar een roofvogel boven het bos. "Da's nou typisch een havik", weet Piet zeker, "kijk maar eens hoe ie vliegt en die staart....".

De valken razen nog een paar keer over. Dan zie ik de toegangsdeur van de toren weer open gaan. De man stapt in zijn auto en rijd langs ons heen. "Ford", ziet Piet.

Het gaat naar de klok van twaalf, tijd voor de eikes.

Vandaag neem ik een rustdag. Gisteren had ik een enorme meevaller bij het verwijderen van de vloerbedekking in mijn ouders huis. Eerder had ik een klein stukje geprobeerd en dat bleek een stukje te zijn dat maar niet los leek te willen komen. Voorzien was de huur van allerlei apparatuur die de klus toch zou moeten klaren, maar die middelen bleken niet nodig. Gelukkig maar, maar ik voel me gesloopt. Het warme weer in combinatie met ongewoon fysiek werk zijn me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Deze meevaller geeft me de lucht en vertrouwen om vandaag een snipperdag in te gelasten.

En waar ga ik dan naartoe? En is dit eigenlijk wel een vraag? Nee, wie me een beetje kent weet wel waar ik heen ga bij zo'n buitenkansje.

Het spottersveldje is bezet met twee fietsers. Ik stap uit mijn auto en bedenk dat ik nog een voervoorraadje in de auto heb. Het gemengde voer met onder andere zonnepitten lijkt de vogels goed te bevallen want de voerbakjes zijn telkens leeg. 

"Voor welke vogel is dat?", opent de man die aan het bengske zit. Ik antwoord hem dat het voor divers klein grut bedoeld is, zoals ondermeer voor de boomklever, vinken, meesjes etcetera.

We buurten even over vogels en gebied en dan verlaat het echtpaar het veldje weer, mij nog een fijne dag wensend wat ik uiteraard ook retour wens.

Op de toren kan ik geen valk ontdekken. Het is na tienen.

Ik twijfel even wat ik zal gaan doen. Neem ik mijn hele boeltje mee om aan de overkant te gaan zitten of ga ik met een flesje fris op pad om de valken elders op de toren te gaan zoeken. Ik opperde eerder deze week al het idee dat de valken wel eens vaker in het bos zouden kunnen zitten met dit hete weer. En terwijl ik me zonder bepakking op pad begeef bedenk ik dat het dit jaar niet gaat zoals ik gehoopt had. Altijd hoop je op hetzelfde als het voorgaande succesjaar en liefst nog een beetje beter. Nu met vier jonkies leken de kansen alleen maar groter maar de spotters krijgen juist veel minder moois te zien dan andere jaren. De uitschieter die vorig jaar toch was wordt op geen enkele wijze benaderd. 

Voor ik er erg in heb stap ik langs de Snelle Loop naar de achterkant. Libellen en waterjuffers trekken de aandacht, net als enkele vlinders die over het water en het pad dwarrelen. Ik geniet er maar half van, want ik ben bang dat het "nie veul gî worre". 

Aan de achterkant hoor ik hoe twee buizerds op afstand met elkaar "in gesprek"zijn. Ik zie hen niet, maar de ene zit niet erg ver van me vandaan. Ik stap door het kringelpoortje en stap naar het door Piet gemaakte zitbankje ergens midden op het veld. Hij heeft me laatst verteld over het hout dat ik ooit al eens vond in dit veld niet ver van de bosrand. Het leek er erg op dat dit restanten waren van een door kinderen gebouwde boomhut. Piet vond het ook en maakte er zoals gezegd een minibankje van.

Je kunt inderdaad vanaf dit plekje fraai over de stekjes op de toren kijken waar we de valken regelmatig zien. Op de lamp aan de noordelijke kant zit een volwassen valk en ook in de hoge antenne zit ondertussen een jonkie. Twee van zes, het is nog steeds erg karig.

De buizerd in het bos roept weer. Ik kan me niet bedwingen en ga op onderzoek uit. Mijn gehoor werkt behoorlijk goed dus durf ik de richting te gaan verkennen die mijn gehoor me aangeeft. Dat is niet voor niets. Ik krijg echter hulp uit onverwachte hoek. Er loopt of fietst namelijk iemand door het bos, die de buizerd doet opschrikken en dat is precies op de plek die mijn gehoor al aanwees. de buizerd vliegt twee bomen verder en daar zie ik waar hij landt. Met de zoeker in mijn camera ga ik op zoek naar de juiste boom en zoom ik langzaam in. Ik zie zijn lijf maar zijn kop zit buiten beeld. Da's niks. Vorozichtig schuif ik een metertje naar rechts en vanaf die plek zie ik de buizerd prachtig zitten. Op het moment dat het schuifje naar filmen gaat, verdwijnt de buizerd. Een beetje teleurgesteld maar blij om de foto's die ik kon maken, loop ik verder naar het onlangs door mij gevonden nieuwe poortje. Wanneer ik daar doorheen ben en al enkele tientallen meters verder ben, hoor en zie ik een grote vogel tussen de bomen door wegvliegen. Ik weet dat het de tweede buizerd moet zijn en bij het hekje gekomen zie ik hoe hij ergens in een boom nabij een volgend poortje gaat zitten. Fietsers verjagen hem daar ongemerkt en ongewild weer. 

Verder gaat het en tussen het geboomte door kijk ik naar de toren. Ik zie de valk op de lamp er nog steeds zitten en ook de valk in de antenne is er nog steeds. Op de plek waar eerder een voorbijganger de buizerd moet hebben opgeschrikt ontdek ik een verse plukplaats. Zou de buizerd aan dit nog verse restant hebben zitten te azen? Zou dit een duif van een juvie kunnen zijn geweest? Ik weet het niet en loop dus maar verder. Even later sta ik weer bij de Loop en loop ik erug naar het bruggetje. Zal ik mijn stoeltje en rugzak ophalen bij de auto? Dan zie ik een man bij de bosrand staan. Geen twijfel mogelijk, het is Piet uit Lieshout. Ik stap op het bruggetje en voel hoe mijn telefoon trilt. "Of ik de groene bak wil buiten zetten en de luifel wil inklappen". Anders dan mijn verhalen bestaat het antwoord dat ik verzend uit een uiterst korte bewoording: "ok".

Ik loop naar Piet en wissel de laatste informatie met hem uit.

Omdat achter ons het Winterkoninkje maar bezig blijft met haar alarmroep besluiten we eerst te zoeken naar de plek waar het kleine druktemakertje zit (Piet ziet het vogeltje als eerste zitten) en daarna gaan we op onderzoek naar de oorzaak van de constante staat van hoogste alarm bij dit vogeltje. Piet oppert de kans dat het eekhoorntje dat ik er pas al zag de oorzaak kan zijn, maar helemaal overtuigd zijn we niet. Dan vinden we de eerste plukplaats in het bos en een paar meters verder vinden we de tweede plukplaats. We lopen verder en ontdekken een derde plukplaats en dan opeens:.... met een hoop kabaal vliegt een juveniel weg. We weten niet zeker of deze uit het bos komt, maar het lijkt er erg op. De juvie vliegt luid protesterend naar de toren waar hij / zij op de onderste ring landt. De vleugels uit elkaar houden alsof de valk het zweet van zijn oksels wil laten opdrogen. Een stukje verder op ontdekken we weer een plukplaats en weer is dit een verse. Terwijl Piet in de buurt van zijn scope blijft, loop ik nog een stukje verder en ontdek ik nog een plukplaats. Weer een IN het bos. Ik begin nu steeds meer overtuigd te raken dat de jonkies regelmatig in het bos zitten. Ik fluit een keer, maar Piet kijkt niet op. Ik loop verder om even later bij de poel uit te komen. Ik ga nog even terug naar Piet en besluit dan te vertrekken.

Wanneer ik even later net voorbij de toren ben zie ik hoe de juveniele valk van daarvoor opeens opvliegt. Een tweede komt er aan en die lijkt een prooi(restant) bij zich te hebben. Bomen versperren mijn uitzicht en ik zie hoe Piet wijst. De valken lijken al boven me voorbij te zijn gevlogen. Ik loop nog heel even naar het spottersveldje in de hoop daar nog iets te kunnen zien. De zon komt door en dan lijkt het spottersveldje kenmerken van een oven aan te willen nemen. Puffend stap ik in mijn auto.

Het moet een van de twee jonge mannetjes zijn die op de hoge antenne zit, want de valk naast hem is zienderogen een stuk forser. Dat (b)lijkt VV te zijn. Omdat deze valk ongeringd is zijn we natuurlijk nooit helemaal zeker, vandaar de haakjes om de 'B' van 'blijkt'.

Het gaat vanmorgen een stukje beter met me, dat is per dag verschillend en ik ben blij met elke fitte dag die ik momenteel heb. Nog voordat ik uit mijn bed ben heb ik op de mobiele telefoon al gezien dat het mistig is. Ik weet dat het gaat optrekken, maar ik heb nie meegekregen of het eerst in het Noorden en daarna pas in het Zuiden optrekt of andersom. Ik besluit de ochtend heel kalm te doen zodat de energie vanmiddag nog optimaal is. Ik wil zo graag Mortelen, maar de ontstekingen in de buik zijn nog niet weg en vergen veel van mijn energie.

Na de lunch zie de lucht er blauw uit en ben k niet meer te houden. Al is het maar een half uurtje, ik zal er gelukkig mee zijn.

Er staat al een auto in de berm. "Fijn, ik ben toe aan wat geleuter over de valken", zoals Gerrit E dat meestal pleegt te zeggen. Het is nu echter niet Gerrit E die daar nu scoopt. Er zit een valk op het rooster en twee in de hoge antenne. "Twee zijn net aangekomen", verneem ik van Gerrit.

Zoals zo vaak blijken valken weer gevlogen tussen het knipperen van de ogen door. De twee in de antenne zitten er niet meer, de roosteraar nog wel.

We kletsen wat over (wat blijkt) drie kort na elkaar overleden vaders van spotters en uiteraard ook over het Skreeverke, die we zullen gaan missen.

We horen ook andere roofvogels,waaronder mogelijk een havik of sperwer en zeker een aantal buizerds die vandaag erg actief zijn, maar nu nog steeds op vrij grote afstand. Opeens is daar PA weer en die draagt een prooitje mee. Gerrit zijn scoop leert ons dat het om een spreeuw gaat. PA landt op de lamp onder de ring en start de plukkerij. Ik bedenk dat het wel leuk is om PA nog eens te filmen tijdens zijn lunch, maar dan kom ik toch even in dubio, want over het bos rechts naast ons vliegen de twee andere valken. VV mist een flinke vleugelpen. Ik probeer de twee vliegers te filmen maar dat mislukt, dus loop ik wat meer naar de toren toe om PA dan maar aan de lunch te filmen.

PA doet er zijn gemakkie over en ik stop de filmerij. Gerrit vertrekt en ik maak ook aanstalten om te gaan, maar dan stopt er een auto achter me. Het toeval wil dat dot de andere Gerrit (E) is. Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien, dus loop ik even met hem mee naar het spottersveldje.

Opeens horen we een doodskreet, het lijkt mij op een paniekkreet van een specht die geslagen wordt. We zien de slechtvalk met veel moeite met een flinke prooi torsen. De valk vliegt over het bos linksachter de toren (dus links van de Loop) en laat daar kennelijk de prooi vallen. Want we zien meteen daarna hoe een valk heel laag boven/onder de boomtoppen richting de toren vliegt. Voor mij is de wandeling te ver, maar Gerrit besluit het er op te wagen en wandelt in de richting van de gevallen prooi.

Over ons heen komt nog een valk, we twijfelen of het een slechtvalk is. Gerrit belooft me te mailen als hij de prooi inderdaad kan vinden, ik ben er zo van overtuigd dat het een specht moet zijn dat ik het eigenlijk alleen maar mis kan hebben, maar het benieuwd me enorm.

Natuurlijk zijn er op het spottersveldje geen schotten geplaatst, maar wanneer Sander daar een grap op inzet dan kan ik niet achterblijven en zal ik zijn verhaal zeker versterken. En omdat mijn eigen inspiratie echt helemaal op was heb ik niet vol ingezet op mijn survivalbunker. Maar... iedereen die mijn verhalen volgt weet dat ik wel eens een keer in de rol van een dier kruip. Ditmaal niet mijn hond, maar een anonieme hamster. Wat ik nu weer bazel? Wie me volgt op facebook snapt het wel: de een april grappoging van het jaar 2020. 

Ik hoor twee buizerds en na even gluren zie ik ze zelfs in het bos vliegen, waarbij de ene van boom tot boom hupt en de andere er behendig tussendoor manoeuvreert. Ik doe echt geen poging om dit vast te leggen, dat gaat me immers nooit lukken. Bij het zogenaamde 8 uur boompje moet ik altijd even kijken of daar niet heel toevallig het ijsvogeltje zit. Helaas dat zit er niet, maar wat zit er dan wel? Ik heb er altijd moeite mee om de goede naam bij het goede vogeltje te weten, maar dit is dus of de gekraagde roodstaart of de roodborsttapuit. (En ik meen zeker te weten dat het dus de laatste is).

Op de toren kan ik geen valk ontdekken. Het gluren naar BDL kost me teveel data, dus dat sla ik even over. Even wat in de chat plaatsen en dan maar weer gauw afsluiten.

Een fietster komt op het veldje gereden. Haar vraag is een beetje vaag: zitten ze er nog? Om daarna te vragen of er slechtvalken zitten. Euhmmm, ja die zitten er. De vrouw die uit Helmond komt blijft even zitten, dropt wat oud brood op de boomstam en vervolgt zwijgend haar weg. Een paar eenden schrikken op uit de Snelle Loop en dat blijkt te komen door een tweetal jeugdigen die van de weg langs de loop zijn komen lopen en nu proberen over de houten poort bij het onthoofde bos te komen. Wanneer ze zien dat ik met mijn kijker naar hen kijk aarzelen ze even. Het is niet de eerste keer dat ik voor boswachter wordt aangezien.

Ik besluit naar de achterkant van de toren te gaan omdat er aan deze kant weinig te zien valt.

Het is lekker in het zonnetje maar langs de Loop (die er erg kaal bij ligt zonder rietstengels en stukken afgeknakte boom er langs de kanten in liggend) daar schijnt het zonnetje niet. Het is alsof me een jas uitgetrokken wordt. (En dat is ook zo, want ik heb geen jas aan!) 

Met koude vingers kom ik aan de achterkant weer uit het bos. Ik loop een beetje door om me na enkele tientallen meters om te draaien en mijn vizier op de toren te richten... geen... valk.

Voor de volledigheid schiet ik maar een plaatje en maak me dan weer op voor de terugtocht langs de koude Loop. En dan zie ik daar opeens dat Winterkoninkje. Ik richt en schiet... hebbes. Niet ingezoomd maar ik heb het wel. Nog een poging, dat gaat al beter. Ik schiet diverse plaatjes van het vogeltje dat nauwelijks een seconde op dezelfde plaats schijnt te willen zitten.

Terug naar het spottersveldje is er aan de voorzijde van de toren nog altijd geen valk te zien. En dan word ik weer snel afgeleid: de buizerds schreeuwen om aandacht, wat eenden melden zich en hoor ik nu een uil? Nee, ik hoor geen uil maar ik kan het niet laten om toch even te speuren. En dan sta ik te veel onder de bomen om meteen te kunnen reageren wanneer er vanaf de toren geroepen wordt.

Ik zie een paar tellen later hoe een valk op het rooster zit en daar opvliegt om uiteraard weer boven de bomen waaronder ik sta een vliegbeweging te maken. Die gaat naar de wiphoek, zo schat ik in. En dat klopt en daar zit een paar tellen later ook een andere valk. Kwam die aanvliegen? Zat die er al? Was er misschien een vorm van prooioverdracht? Ik weet het niet, maar lang hoef ik er ook niet over na te denken want voor ik het weet is de eerste valk alweer vertrokken (nestkast) en wipt de ander het dak op. Heel goochem concludeer ik dat dit ook een betekenis van wippen op de wiphoek heeft.

En dan... dan stap ik in mijn auto. Voldaan, dat zeker en benieuwd naar de prentjes...

Het is vroeg wanneer de oogjes open gaan. Vannacht heeft V niet opnieuw overnacht in de nestkast. Eerlijk gezegd vind ik dat niet heel vreemd. Het is nog tijd zat en dat komt allemaal nog wel. Eer we een week verder zijn...

Ik zit dringend te wachten op een drietal e-mailberichten en ik heb de ochtend gereserveerd voor de acties die deze met zich mee gaan brengen. Geen mail. Nu baal ik. Ik sta flink in tweestrijd, Mortelen of nog afwachten? Wanneer de mails komen is haast geboden, maar waar blijven ze?

En dan komt een egenschap van Kuiko naar boven die zich niet heel snel uit, maar ditmaal wel: "ik ga Mortelen" besluit ik ongeduldig.

In De Mortel zijn sporen achter gebleven die ik absoluut niet toedicht aan de Mortelse jeugd: langs een flink deel van de doorgaande weg liggen talloze lege bierflesjes al dan niet kapotgegooid. Vrijwilligers zijn al bezig om de troep op te ruimen.

Op de toren ontdek ik als eerste de valk onder de wiphoekcam op de betonrand. Dat moet bijna wel V zijn. Zeker wanneer ik M door het rooster heen in de nestkast zie zitten. Natuurlijk mogen de twee valken eerst op de foto, maar dan is de kudde Aberdeens aan de beurt. Deze is wat groter dan gisteren, zo zie ik ook een rood kalfje, waar ik gisteren alleen een rode koe kon ontdekken.

De buizerd aan de overkant trekt steeds mijn aandacht, zonder hem te kunnen ontdekken. Duiven zijn onrustig waar de buizerd ergens moet zitten.

Dan is er de verplaatsing. Valk naar de antenne, valk in de lucht. Weer naar de antenne. Dan weer hoger in de antenne, moet V zijn. M vliegt rond. Ik verwacht een wip in de hoge antenne en zet het knopje op filmen. Nee, M blijkt verdwenen. Dan is ook V opeens weer weg, 

Dat is een verplaatsing? Ja, ze landt weer bij de Wiphoekcam. M zit op het rooster, er is weer eenzelfde uitgangspositie als toen ik arriveerde.

Opeens nadert een pijlvorm met high speed mij, zoef over me heen, zoef over de boomtoppen achter me. Wow, het moet een seconde tot me doordringen. Dit was M die met grote vaart over me heen achter een prooitje aan joeg. Ik hoorde geen geratel van de vleugels die ik ooit eerder hoorde, dit was letterlijk zoef en meer niet. De adrenaline zit tot aan mijn strot, dit is zoooo gaaaaaf.

Waar is ie gebleven? Ik weet dat je maar 25 % kans hebt dat de valk uit dezelfde windrichting weer terugkomt, toch kijk ik herhaaldelijk om. Uiteraard komt ie echter uit een andere hoek weer terug.

En dan zit V al klaar. Snel grijp ik mijn camera, klaar voor de plaatjes.... daar is ie, pootjes vooruit, klaar om V te bespringen. Het duurt lang deze keer, ik kan diverse plaatjes schieten. V gilt het uit, dit is het echte werk, niks nie oefenen ;)

Zelfs wanneer M weer wegvliegt kan ik ook dat momentje vastleggen. Alles scherp? Nee natuurlijk niet, maar wel degelijk vastgelegd.

Omdat ik de gebeurtenissen meteen chat raak ik M uit het oog. Ik besluit hem (misschien wel tegen beter weten in) aan de achterkant van de toren te gaan zoeken. Onderweg pak ik de raar gebroken boom nog een keer op de foto omdat het plaatje van gisteren een verkeerd beeld gaf (alsof de vertakking erachter er juist aan vast zat).

Geen ijsvogeltje, dus in strak tempo langs de Loop naar de achterkant. Daar aangekomen zie ik vermoedelijk M in de lucht, ik probeer hem in mijn kijker te krijgen maar dat wil niet lukken. Daardoor raak ik hem kwijt. "Ik had net zo goed voor kunnen blijven want dan had ik hetzelfde gezien, maar dan zeker geweten of het niet toch V kan zijn".

De buizerd die er ook aan deze kant een nestelt, komt redelijk dichtbij gevlogen. Jammer van het grauwe licht want hij is mooi getekend, op de foto zie je niet veel meer dan een schim.

Ik passeer een moeder met haar twee kinderen en hondje. Een korte groet en snel weer terug naar het spottersveldje. Ik probeer in het water van de Snelle Loop visjes te ontdekken maar ook hiervoor is het licht onvoldoende. Reden waarom ik probeer te zien of er weer vis zit, is te weten te komen of er "voer" voor het ijsvogeltje zit.

Even later sta ik weer bij het spottersveldje. Haha de situatie lijkt wel onveranderd: V onder de wiphoekcam, M in de nestkast. 

Ik krijg opeens erge zin in koffie. Het is goed voor vandaag....