Vandaag moet de boekhouding weer eens worden weggebracht. Wanneer ik op het punt sta om de "sigarendoos" bij de boekhouder in te leveren kan ik het zoals vanouds niet laten om heeeel even de cams te checken. Helaas belooft dat niet veel goeds en het grijsgrauwe weer nodigt ook niet erg uit om er eens een mooie spotmiddag van te maken. En mijn camera kan ik net zo goed maar thuislaten. Nee, erg blijmoedig ben ik niet vandaag.
Maar als de map met cijfertjes ingeleverd is, en uiteraard de camera toch maar alvast aan boord is, dan kan ik het toch niet laten. De rit wordt verlengd met een bezoekje De Mortel.
Ik ben alleen op het spottersveldje. In de verte zie ik de man met het jachthondje. Ik zie iets aan de kleur van het hondje maar vanaf deze afstand weet ik niet wat ik zie.
Op de toren zie ik de eerste valk, keurig netjes op de rechterlamp zitten. Mijn kijker glijdt verder en wijst de valk op de GSM antenne op de tweede ring aan. En daar zullen we nummer drie hebben: een valk komt rap naderbij en landt uiteindelijk naast de ander in een raamkozijn. "Zo, da's snel geteld. het zijn er dus nog minstens drie". Het bericht van de drie slechtvalken wordt meteen wereldkundig gemaakt via Twitter. Maar terwijl ik het berichtje wil verzenden is daar opeens die actie. Ik meen dat het de kozijnzitter is, die als eerste opvliegt, daarna volgen de anderen meteen ook. Over me heen gaat het razendsnel over de bosrand naar het gebied achter het spottersveldje. De valken spreiden zich uit en lijken een voor mij onzichtbaar slachtoffer te willen omsingelen. Helaas zijn de boomtoppen dan zoals vanouds weer spelbreker. In enkele milliseconden tijd zie ik van eerst drie, dan opeens geen enkele valk meer.
Rustig wacht ik af op een terugkomst met prooi. De eerste valk komt al vrij snel weer terug. En wat later ook nummer twee. En als nummer een nog is blijven zitten dan is nummer drie de volgende valk die terugkeert naar de toren. Maar het zou eventueel kunnen dat dit dus valk één weer was.
"Zo, da's niet verkeerd", mompel ik tevreden tegen mezelf. De man met het hondje komt naar me toe. Hij loopt zijn auto voorbij, dus vermoed ik al dat hij me iets speciaals te melden heeft. Maar dat hoeft ie al niet meer. Ik zie dat het zwartwitte hondje grote roodbruine vlekken heeft aan beide voorpootjes en zo omhoog tot over zijn borst, rug en schouder naar de kop toe. "Wa's da?", vraag ik. Het hondje blijkt met zijn oor aan prikkeldraad te hebben gehangen. Het roodbruine is dus een en al bloed. Het hondje schudt zich uit, maar schijnt niet veel last te hebben. Sterker nog: ook hier kruipt ie onder het prikkeldraad door. "Joa, eigenwijs istie wel", vindt zijn baasje. Wanneer het bloeden is gestopt vertrekt baasje weer met zijn hond, die vrolijk kwispelend achter hem aan komt.
Een zwarte bus komt langzaam vanaf de richting van de toren naar het veldje gereden. Ik probeer me te herinneren of ik deze bus ken, maar het stuivertje valt nog niet meteen. Maar wanneer de bus in de berm stopt weet ik het ineens weer. Het is een nieuwe bewonderaar van de valken die uit Helmond komt. Dit jaar voor het eerst eens komen kijken en meteen gegrepen door de roep van de toren. De man is alleen. Eerdere keren was zijn vrouw er telkens bij.
De man vertelt dat ie mijn twitterberichtjes volgt en dan bij gelegenheid in de auto stapt om ook te komen kijken. Hij heeft een scope gekocht en ondanks een iets te licht statief voor het zware apparaat, waardoor het even duurt voordat het beeld stil staat, is het beeld goed. "Haha, weer een nieuwe scopenist", lach ik vanbinnen.
De valken laten regelmatig wat van zich zien, maar een duidelijk beeld wie wie nu is, zullen we vandaag niet krijgen. Eenmaal keert een valk terug en gaat bij de buitencam zitten. Een keer komt er een aangevlogen die ergens op de onderste ring buiten ons beeld lijkt te gaan zitten. Eenmaal gaat er een op de middelste hark van de hoge antenne zitten. Weer even later vliegt die weer weg en keert er een (dezelfde?) terug om een hark hoger te gaan zitten.
Zonder wetenschappelijk bewijs te hebben, meen ik toch dat dit PA is. En hij is verduveld waakzaam. "Die heeft honger", weten we allebei. En dan die beweging. Ik heb net op het goede moment mijn kijker voor de ogen wanneer de valk beweegt. De vleugels spreiden en.... wraaannnngggg. Werkelijk als een speer schiet de valk haast loodrecht omlaag achter een voor ons verscholen prooi aan. Nog net boven de boomtoppen trekt de valk weer iets op. Heeft ie een prooi? Nee, weten we een paar tellen later. Maar de valk keert opnieuw terug naar de hoge antenne, en dat is meestal zijn uitkijkpost. Het moet PA zijn, weet ik dan wel bijna zeker. En daar gaat ie opnieuw. Nu is het aanvankelijk een haast horizontale vlucht, waarbij hij rap het tempo opvoert en dan opeens duikt ie opnieuw. Wowwwww. Zou het raak zijn?
Het duurt even en dan keert een valk terug naar de toren. Heeft ie prooi? Bijna niet te zien, maar als ie er een heeft dan toch een heel kleine. De valk landt op de onderste ring, maar helaas buiten ons beeld.
Wanneer er even later opnieuw een valk terugkeert, nu precies uit de richting waarheen PA daarnet achter een prooi aanging, vermoed ik dat dit PA is en dat de vorige dus een andere valk was. Weer gaat PA op zijn uitkijkpost zitten. het is vier uur geweest, ik weet dat ie nog eens gaat vertrekken maar helaas moet ik nu echt naar huis.
Mijn kompaan blijft nog een half uurtje, zegt hij. Ik groet hem en toch een beetje met pijn vertrek ik huiswaarts.
"Een nieuwe scopenist, dat gaat het worden", weet ik glimlachend dan al de titel van het verhaaltje van vandaag....
