zo 27 juni 2010, 6:45u - 10:45u
Het is half zeven wanneer mijn auto me naar De Mortel brengt. Voorlopig lijkt een druk programma me weinig ruimte voor Morteltijd meer te bieden, dus profiteer ik er nog maar even van. Wanneer de valken zich aan een schema houden dan zal ik te laat zijn, maar ik heb zo'n idee dat er op deze valken geen peil te trekken valt. Ik heb dus goede hoop wanneer ik even later als enige bij het veldje aankom.
Er zit een valk op de lamp onder de onderste ring. De zon kleurt de toren beige waardoor de valk op een juveniel lijkt. Ik besluit wat dichter naar de toren te wandelen en bezie dan ter plekke wel of ik verder loop naar de achterkant. "Zal ik opnieuw krék te vruug naar de achterkant lopen", zo vraag ik me af wanneer ik toch de wandeling naar de achterkant maak. Het is erg rustig, wat vogeltjes hebben hun arbeidsvitaminen opgezet, verder totale stilte. Eén van mijn (hiel)sokken glijdt van de hak en zakt onhandig onder mijn voeten. Bij het wildpoortje vrot ik wat met mijn vinger in mijn schoen in een poging de sok wat goed te krijgen. Ik heb het sterke vermoeden dat dit paar sokken uit de mand van mijn zoon komt. Die heeft iets kleinere voeten als ik. Een beetje strompelend met de vinger nog in de schoen loop ik verder. Ik heb wel even om het hekje gekeken of er misschien een valk ergens langs de bosrand zit te plukken - je weet immers maar nooit -, maar dat blijkt niet het geval. Maar ik let niet goed op. Tot mijn schrik, vreugde en verdriet hoor ik ineens uit een boom op het eilandje wat wiekengeklapper. Ik kijk op en zie..... verdorie het is een juveniel. Op zekers!!! De valk maakt zich uit de voeten en vliegt naar rechts om in een boog richting de toren te vliegen. Twee keer knipt mijn toestel. Van de eerste weet ik dat hij mislukt zal zijn. Ik zet mijn hoop op de tweede. (Later blijkt onomstotelijk dat dit een juvie is).
Ik mopper op mijn sokken, als dat kreng aan mijn voet was blijven zitten dan had ik misschien beter opgelet. Ik realiseer me dat ik de valk dan hoogst waarschijnlijk evengoed niet had opgemerkt, maar het voelt wel goed om de sok dan maar de schuld te geven. Ik loop terug naar het spottersveldje na me vergewist te hebben dat er verder geen valken aan de achterzijde van de toren zitten en ook andere bomen geen broertje van de gevlogen valk meer herbergen. Onderweg zie ik een tweetal eenden. De foto maak ik op het moment dat de eenden in een donker stuk van de Loop zwemmen en dus probeer ik het ter hoogte van het bruggetje opnieuw. Tot mijn verbazing breidt het duo zich in een seconde uit tot een hele familie die al snaterend razendsnel in het riet verdwijnt. Dan hoor ik weer een valk en versnel ik mijn tempo om poolshoogte te gaan nemen.
Even later zie ik een tweede valk, die even naast de nestkast gaat zitten en vervolgens naar de antenne vliegt. Mieke arriveert en meldt dat ze even geleden een valk bij de nestkast had zien zitten. Ik wijs naar de antenne en zeg: "die zit nu daar". Nog wat later arriveert ook Dorine en weer wat later komt ook Gerrit112. Ondertussen hebben we een valk naar de trommel aan de stellage zien vliegen en gaat er ook een op het rooster zitten. Nog later komt daar nog een volgende valk bij. Op de antenne 1, op het rooster 2, op de lamp 1 en op de schotel 1. Da's een aardige oogst voor een doordeweekse zondag.
Er wordt aarzelend wat gejaagd, er wordt zelfs nog wat gespeeld, trosjes duiven mogen weer passeren, maar het zal nog een poosje duren voordat het hoogtepunt: een aankomst met prooi te zien is. In eerste instantie denken we aan een juveniel, want de valk lijkt toch wat moeite te hebben met het droppen op de toren. Wanneer we denken dat hij links op de onderste ring zal landen, schiet hij daar toch met prooi en al onderdoor om vervolgens weer wat hoogte te maken om hem ergens rechts te droppen. We denken dan toch dat het Pa is. Hoewel de jongens steeds sterker worden, lijkt het toch wat te vroeg voor deze klus. Zeker omdat de valk als enige kwam aanvliegen en de prooi dus vermoedelijk ook zelf heeft geslagen. Omdat dit meestal de voorbode van een rustperiode is, besluit ik de warmte de rug toe te keren en de verkoeling van thuis te gaan zoeken. Ik groet Gerrit, die nog heel even blijft en ga dan naar huus.
Foto's...
