header11.jpg
header02.jpg
header04.jpg
header05.jpg
header06.jpg
header07.jpg
header08.jpg
header10.jpg
header12.jpg
previous arrow
next arrow
Shadow
  • Afterparty

    Het zijn de vroege uurtjes vooraleer ik de gang naar mijn nestje maak. Het is een verjaardagsfeestje geworden dat veel weg heeft van de tijd dat ik met enige regelmaat uitgenodigd werd voor een KPJ-feest waar een kratje bier je stoel was en wanneer je stoel leeg was, je maar even een andere moest gaan pakken. Jemig wat kreeg ik er toen gemakkelijk veel weg. Dat dit meer dan dertig jaar terug is in de tijd, maakt het voor mij nog bevatbaar. Ik was jong en de wilde haren lagen tot over mijn schouders.

    Dat zoveel jaar later "the next generation" even hard kan zuipen als ik indertijd, verbaast me niet, maar dat ik als ouwe rot met het tempo mee kan komen, verbaast me wel. En wanneer de oogjes om negen uur (ja, wel vrij laat dus), voor het eerst weer open gaan en de beweging om de benen naast het bed te slingeren zonder vreemde tollingen in mijn hoofd slaagt, valt het me mee dat de kater er niet is. De oogjes zijn klein, het tempo om in het gareel te komen is lager dan normaal, maar daarmee is ook alles gezegd. Ik kan dus met recht terug kijken op een geslaagd verjaardagsfeest van de zoon, zonder bijwerkingen.

    Al wat in de middag vermoed ik dan dat de effecten van de alcohol voldoende uit mijn lijf zijn en waag ik de gang naar De Mortel. Het is heerlijk weer. Niet normaal voor de vroege maartmaand.

    Op het spottersveld zijn Piet, Gerrit en Sjaak druk doende met omhoog te kijken en te wijzen. De begroeting laat ik dus maar achterwege en ik zet mijn kijker aan mijn kop en probeer de objecten waar ik over word bijgepraat in het beeld te krijgen. Ik hoor hoe er vier valken gespot zijn en dat er nu opnieuw allerlei beweging is in de lucht. Na wat dubben zijn we het er snel over eens dat die gestalten zo hoog in de lucht toch niet allemaal slechtvalken zijn. Ik zie buizerds, en eentje lijkt nog een grotere spanwijdte te hebben. Een slechtvalk kan ik niet ontdekken tussen de drijvende vogels. Wanneer ik bijgepraat ben, nadat de grote schimmen in de lucht zo ver weg zijn gezweefd dat we de stipjes niet meer kunnen blijven volgen start een vrij lange periode waarin we geen roofvogel meer zien. Zeker geen slechtvalken meer, niet op en niet nabij de toren. (Wanneer ik thuis de foto's bekijk lijkt een van de rovers een prooi tussen de klauwen te hebben).

    De aandacht voor de toren verslapt een beetje en dat wordt zoals altijd afgestraft. Het is Piet die de laatste meters van de aankomende slechtvalk nog net ziet voordat de valk op het rooster ploft. Ik check op mijn mobiel of ik kan achterhalen wie dit is. De valk die net naar binnen hupt draagt duidelijk twee ringen: PA.

    En dan komt ook de tweede valk terug naar de toren. De valk glijdt direct door naar de hoge antenne en ploft daar neer op een korte linkervertakking. Piet bekijkt de valk door zijn scoop en merkt op dat de valk wat vreemd met de vleugels slaat terwijl ze daar zit. Ik kijk ook even en zie hetzelfde, de vleugel lijkt wat vreemd gevouwen. VV ordent de veren en lijkt verder toch wel oke. "Misschien onderweg toch een gevecht gehad", meent Piet. Hoewel daar verder geen bewijzen voor te vinden zijn, is het niet uitgesloten, maar de valk lijkt niet zwaar gekwetst te zijn. Wanneer ze even later naast PA op het rooster neerploft ben ik in elk geval voldoende gerust. "Er is niet veel aan de hand".

    PA verdwijnt dan weer en komt na een poosje terug. "Prooitje", ziet Piet. En inderdaad zien we dat VV begint te plukken, terwijl PA opeens met hoge spoed over ons heen raast alsof ie iets achtervolgt. We kunnen zijn doel niet zien en PA draait boven ons bij. Mijn camera wijst recht omhoog en bij een van de plaatjes lijkt hij wel in mijn camera te vallen. Het is de stand van de camera die voor dit gezichtsbedrog zorgt.

    Dan bedenk ik dat het misschien wel een leuk filmpje kan worden, zo recht boven ons. Klik en de camera filmt....



  • Beneden NUL

    Helaas ontbreekt het momenteel chronisch aan tijd om te gaan Mortelen. Maar wanneer op zondagmorgen de nieuwe werkweek alweer dreigt door te komen, kan ik het niet laten. Heel even zal er geMorteld worden, dat staat vast.

    Het is alweer na elven wanneer ik de autoruiten ga ijsvrij maken. Dat duurt iets langer dan verwacht omdat het nog niet dooit, zeker niet aan deze schaduwzijde van de straat. 

    Wat later sta ik dan toch op het spottersveldje. De twee valken ontdek ik meteen naast elkaar op de bovenste vertakking van de hoge antenne. Het gapende gat aan de zijkant van de nestkast zit er nog steeds. Ik maak me er wat zorgen over, want het baltsen is al begonnen. 

    Ik vermoed dat er wat technische problemen zijn met de montage van het camerahuis of het instellen van de camera. Is prima natuurlijk, maar nu wordt het voor mijn gevoel toch wel hoog tijd. Op de website van VWG mis ik informatie die me kan geruststellen. We wachten noodgedwongen dan maar af.

    Omdat de valken geen aanstalten maken om zich ook maar te verplaatsen, besluit ik maar een stukje te gaan wandelen. Op het voederbakje is het een af en gaan van kleine vogeltjes. Ik herken de boomklever (foto mislukt), kool- en pimpelmeesjes. Ganzen, nijlganzen en grauwe ganzen(?) maken ruzie met elkaar. Ze trekken mijn aandacht doordat ze over me heen razen.

    De wandeling voert me naar de overkant van de Loop waar de poelen licht bevroren zijn. (Nee, nog geen elfdorpentocht koorts in het Brabantse).

    Rijp op het gras, molshopen, mooie lichtschijnsels in het bos en mooie spiegelingen in het water van de Snelle Loop. Ik amuseer me wel. De kou? Die doet me niks, dit is de "eerlijke" vorm van kou, niet de geniepigheid van koude wind, maar gewoon vrieskou, heerlijk.

    Voldaan stap ik in mijn auto. Als ik snel ben kan er nog een verhaaltje geschreven worden...

     

  • Bevrijdingsdag, voor wie?

    Vijf mei heet bevrijdingsdag te zijn. Ik denk dat wanneer de slechtvalken van De Mortel in staat zouden zijn om te denken dat ze dan graag bevrijd zouden willen worden van de werkers die telkens weer opnieuw onder hun nest bezig zijn met werkzaamheden waarbij je toch minstens kritisch kunt afvragen of dat nu uiterekend allemaal in deze maand moet.

    Ik hou er verder over stil omdat ik me alleen maar opwind en daar schiet ook niemand iets mee op. Mijn verhaal heb ik eigenlijk al in het clubhuis van BDL beschreven. Hier de desbetreffende posts:

    "05.05.2014 | 12:49 | KuikoNL
    Alweer werkzaamheden op de toren. Ouders flink gestresst. Komen steeds kijken of ze weer naar de nestkast durven en verdwijnen dan weer. Bovendien een derde valk. Ditmaal een pootjes haken gevecht. Menens dus. Een valk vluchtte. De ander raakte ik ook kwijt. Niet leuk meer dat verstoren telkens. Kan me niet voorstellen dat het ophangen van (nog weer) twee schotels met vier man zoveel tijd moet duren :( " 

    Antwoord op de opmerking dat ik vermeend gezegd heb dat de valken weer beide op de toren zijn gezien:

    "05.05.2014 | 13:01 | KuikoNL
    Nee, ik heb mensen op de toren gezien. Geen valken. Die durfden niet op de toren. Toen ik kwam vlogen ze allebei krijsend rond. Daarna zijn ze ieder een kant op gegaan en telkens kwam er na een minuut of tien weer eentje terug om poolshoogte te komen nemen. Een half uurtje voordat ik naar huis ging (dat was rond half twaalf) was het gevecht dat ik eerder hoorde dan zag. Ik kon de richting niet goed bepalen. Vervolgens zag ik ze met de pootjes in elkaar hakend en vreemd krijsend richting De Mortel verdwijnen waarbij de een vluchtte en de ander richting de toren bijdraaide, maar daar verloor ik die valk ook uit het zicht. Daarna is er nog twee keer een valk krijsend om de toren komen zweven. Een van de bussen van de werkers vertrok iets voordat ik ook ging. Mijn accu was leeg en met steeds volk op de toren was het voor mij ook niet interessant meer. Overigens: kievitsnest is geplet door koeien. THUISKOMST (VV landt op het rooster)"

     

    Verder nog de vermelding dat het volgen met flinke zoom van een vliegende valk haast niet te doen is. Dat de spreeuw zijn geleende spechtennest verraden heeft. Dat de kieviten weg zijn en dat hun nest geplet is door de runderen. Een jong kalfje zijn best deed om bij moeder te drinken. En dat ik verder alleen was, dus zonder medespotters.

     



  • Bonte kraai, kievit, spreeuw, bonte specht

    Het gaat al naar de middag, mijn dochter stuurt me een appje of ik even kan helpen met het ophangen van een rekje voor in de tuin. En welke vader weigert zijn dochter nou om een handje te helpen? Deze vader in elk geval niet.

    Het rekje moet de climatis helpen te geleiden, een pindakaashuisje is er voor de vogeltjes en een vetblokhoudertje moet een verdere verwenning van vogeltjes bevorderen. Na gedane arbeid gaan we nog even in het zonnetje in de tuin zitten. Ik hoor de groene specht die ik zo vaak hoor wanneer ik mijn wandeling met Wisky maak. Mijn dochter heeft de groene specht met regelmaat in haar tuintje gezien, maar herkent het geluid niet. Ik zoek het geluid op, op mijn mobiel en speel het af. De herkenning is er meteen. "Is dat de groene specht? Dat geluid ken ik wel ja". Nog eens speel ik het geluid af. En dan.... ergens aan de overkant van het veld dat grenst aan haar achtertuin wordt het geluid overgenomen. We schieten in de lach. Da's de echte!

    Ik pak mijn spullen bij elkaar en breng ze naar huis. Ondertussen is het teken al lang opgepikt door de grijze massa in mijn bovenkamer: "hey kerel, tijd om te gaan Mortelen".

    Niet veel later zit ik in de auto. Niet ver van de toren passeer ik een paar fietsers. Het zijn buren uit de straat. Ik rijd hen voorbij en sla een stukje verder rechtsaf. Hemelsbleekweg. Voor me stapt een ruiter te paard en een begeleidend fietser te fiets. Ik minder vaart en rij uiteindelijk de berm in bij het welbekende spottersveldje. Er staat een graafmachine en er zijn paatljes uitgezet. Een man die aan dezelfde weg woont weet me te vertellen dat dinsdag gestart wordt met het bouwrijp maken van de grond. Er komen zes woningen te staan, zo weet hij me te vertellen. Even raak ik in paniek. Waarom ook het spottersveldje? Nu snap ik ook waarom de boompjes zo nodig weg moesten. Ik troost me met de gedachte dat ik regelmatig bij de poel aan de overkant van de Loop ga staan en dat is ook nog niet zo'n slecht plekje. Even later stap ik naar de toren om mijn wandeling in te zetten en zou ik het voorval al snel weer vergeten.

    Ik heb de valken nog niet kunnen traceren, maar mijn mobiel laat zien dat er eentje in de nestkast zit. Dat verbaast me uiteraard niets. Maar dat de ander niet te vinden is, dat is jammer. Gisteren was het al eenzelfde verhaal. Jammer! Het is kwart voor drie. Ik stap door het bos en besluit langs de loop verder te gaan naar de achterkant. Ik slinger me wat voorzichtig om het wildpoortje heen, je weet immers nooit wat er zit. Ditmaal zijn het twee spreeuwen die vlak voor me zitten. Al bij het tweede plaatje vliegen ze op. Ik bekijk de mogelijke plekken aan de achterkant van de toren. Geen valk te zien. Terug dan maar weer.

    Wanneer ik even later bij het bruggetje sta, ga ik er overheen, stap door het klappoortje en loop naar de paddenpoel. Een "lucky shot" verbergt een kikker: die heb ik maar alvast. De kieviten kan ik niet ontdekken, ook de plek waar mogelijk het nestje is, is verlaten. Ik heb laatst bewust verzwegen waar dat was om nieuwsgierigen te beletten er heen te gaan, maar gisteren moest ik wel om te voorkomen dat iemand met zijn hond te dichtbij zou komen. Nu zijn de vogels weg en kan ik me wel voor het hoofd slaan dat ik er gisteren iets van heb gezegd.

    Wel zie ik een kraai met nogal wat veel wit aan de vleugels. Wanneer deze opvliegt zie ik tot mijn verbazing dat het de bonte kraai is. Nooit eerder zag ik er een in Nederland (wel in Griekenland). De foto lijkt te zijn gelukt. Verder gaat het. Nu ga ik het bos in. Ik hoor de bonte specht niet ver van me vandaan, maar ik kan hem nog niet ontdekken. Pas wanneer ik weer verder loop zie ik hem naar een andere boom vliegen. "Gotcha".

    Wanneer ik bij de grote poel aan kom, vliegt daar de reiger weg. Ik ga even op het bankje zitten en neem de tijd om te speuren naar de koppies van de schildpadjes die iemand vorig jaar in de poel achter gelaten heeft. Het duurt best wel even voordat ik uiteindelijk het koppie boven het water uit zie steken. Drie fietsers die me passeren brengen de bewijsvoering teweeg... het koppie verdwijnt namelijk onder water en de kring volgend zie ik ook wat van de vorm van het lijfje: schildpadje één is terecht. Een stukje verderop denk ik een tweede te zien, maar dat kan ook een kikker zijn.

    Aan de overkant heeft Sjaak zijn auto achter de graafmachine gezet. Hij zit daar al even en we hebben al even naar elkaar een arm opgestoken ten teken van herkenning. Ik besluit naar hem toe te lopen en te informeren wat hij al weet van de bouwplannen die volgende week starten.

    Even later zitten we naast elkaar op het bankje. De kievit is ondertussen al teruggekeerd en dus zal de titel van mijn verhaaltje al niet meer "Verjagers bedankt" of zo hoeven te zijn. Terwijl we daar op het veldje zitten is daar opeens de beweging hoog bij de toren. We zien ze gelijktijdig: twee valken naderen de toren. De grootste gaat in de antenne zitten, de ander op het hekwek er vlakbij. Dat duurt niet lang. Beide valken vliegen op. Boven onze hoofden zijn ze, wanneer ik plotseling gekrijs hoor dat uit de nestkast lijkt te komen. Ik zoek het op op mijn mobiel: klopt er zit er nog steeds eentje in de nestkast, maar vliegt er nu ook eentje achter de toren, terwijl er twee achter ons vliegen? Hier helpt geen mobieltje aan.

    Een fietser uit Deurne valt met de neus in de boter. We proberen de valken te volgen maar de welbekende truuk wordt weer uitgehaald. De valken gaan op stealth-mode. Op een of andere manier valt het licht dan dusdanig op ze dat ze ineens onzichtbaar raken. De ene zien we weer opduiken. "Als we alledrie dezelfde zien, dan is het er nog één", weet ik heel intelligent. 

    Wanneer wat later een valk terugkeert naar de toren zien we hem nog net aan de achterkant landen. Het is het teken. Alledrie stappen we op. Zou het voor het laatst zijn op dit spottersveldje?

     



  • Camera-test met mooi weer

    Een fraaie dag om de camera te testen. En de eindconclusie is: mooie camera, moet nog veel oefenen en veel knopjes leren kennen. Maar voor nu is het heel best.

     



     

  • Dappere M is heldhaftig

    Half elf aankomst bij toren. Behalve op de binnencam geen valk te zien. V zit bij het eitje. Een groepje vogels nadert de toren. Ik besluit eerst de camera te richten en daarna te kijken of ik ze herken. Een paar tellen later weet ik bijna zeker dat het aalscholvers zijn.

    Aan de andere kant van de Loop zie ik een blauwe reiger en er zijn wat duiven in de bomen. De buizerd laat zich weer ongezien horen.

    Omdat ik niet weet waar M is, ga ik meteen aan de wandel. Het waait hard, het is erg nat, maar het regent niet. Soms wordt je beloond voor snelle beslissingen, soms had je die achteraf beter niet kunnen maken.

    Ik loop in het bos wanneer ik opeens paniekgekrijs van een valk hoor, de andere valk (het zijn er twee) gaat er duidelijk achteraan. Ik sta hier helemaal verkeerd met de kruinen van de bomen boven me precies waar de actie is. Ik probeer zo snel mogelijk op het parallelle paadje langs de prikkeldraad te komen. Ik zie nog net hoe de valken elkaar achtervolgen maar raak ze dan meteen kwijt.

    "Zo, die moest weg", peins ik, en meteen besef ik dat ik helemaal niet weet wie er zo paniekerig vlucht. Het kan ook M zijn die moet vluchten. Ik heb er het vertrouwen in dat M zijn dapperheid in deze tijd ongekende grenzen kent.

    Omdat ik de valken niet meer zie maar ook niet meer hoor, ga ik verder op weg naar de achterkant van de toren. Misschien zie ik daar nog iets. Het paadje langs de Loop is nat en glibberig, het lijkt wel een slootje.

    Aan de achterkant speurt mijn kijker onmiddellijk de omgeving af, zowel in de lucht als op de grond en daarna de toren. Nergens een valk te bekennen. Niet gedraald, direct terug naar het spottersveldje.

    Twee wat oudere wandelaars wijs ik op de gladheid van het paadje, we raken kort in gesprek, maar eigenlijk wil ik door, zo snel mogelijk.

    Even later sta ik op de HB-weg en zet ik grote stappen om rap op het spottersveldje te staan.

    Ik heb geen handschoenen aan, de wind maakt het koud. Ik bedenk dat ik in mijn kofferbak een handschoentje heb liggen om onderweg een kleine reparatie te kunnen doen zonder smerige handen te krijgen. De andere ben ik kwijt maar 1 handschoen is 100 procent meer dan geen.

    Ik heb een thermoskan koffie bij me en pak die ook maar meteen uit de auto. Een das in de kofferbak maakt het verblijf nog ietsje aangenamer.

    Dan opeens is ie daar: op de koektrommel landt een valk, ik neem aan dat het M is. Gerrit komt.

    En dan vliegt daar nog een valk. Refreshbeelden laten zien dat V nog binnen is. Wie is de valk in de lucht die lijkt te willen gaan landen op het rooster en dan weer op de wiphoek. V roept. En dan is de valk op de koektrommel ook in de lucht. Wie volgt nu wie? We weten het niet, maar de valk die kwam vliegen lijkt groter dan de valk die er vanaf de lamp heen vliegt.

    Ik kan een van de twee volgen, ik wijs Gerrit waar ie vliegt (in de donkere wolk) even later lachen we er om: welke van de tientallen donkere wolken?

    Even later zien we weer een valk opdoemen, deze gaat nogal doelbewust naar het rooster, we weten niet zeker of beide valken binnen zijn of niet. (Mijn fototoestel ziet meer dan wij samen, zo blijkt)

    (Zie de cirkel waarin V die de nestkast verlaat te zien is)

    Er zal een wissel hebben plaatsgevonden want we zien nu een grotere valk die naar de koektrommel vliegt. Wisseling of niet? De chat geeft antwoord, wissel!

    Gerrit heeft als eerste genoeg van de koude wind. Ik blijf nog heel even. Nog één slokje koffie...

    Dan verschijnt de melding op mijn telefoon: u bent door uw databundel heen! Verdorie ik heb al die tijd BDL online gehad, dat snoept aardig van mijn MB's.

    Nu ik weet dat beide valken weer thuis zijn, kan ik met een gerust hart naar huis. Jammer dat ik voor de rest van de maand heel zuinig zal moeten zijn met de live-verslagen.

     

     

     

  • De drie musketiers zijn het oneens

    Na een voor mij zeer lange nacht sta ik om zes uur op. Even spieken hoe het weer is, even spieken hoe het op de cams is en dan lekker even met Wisky er uit. 

    Het rondje is een tikkeltje langer dan normaal omdat ik in de verte een baasje met zijn twee honden zie waarmee Wisky het niet zo goed kan vinden. Hij ziet ons ook. We steken de hand op en gaan ieder een andere kant op. Maar omdat Wisky zijn drol al gauw legt en de dichtstbijzijnde vuilnisbak een stukje terug is, keren we om, om verder onze normale route af te leggen.

    Het lijkt een warme dag te worden en dus neem ik ook maar een dun jasje mee naar De Mortel. De idiote ambtenaren van Gemert hebben besloten om terwille van de rondweg alle verkeer door de kern te weren met meer dan levensgevaarlijke hindernissen. Om het verkeer door het centrum te ontlasten rijd ik al jaren over de Komweg (best een stuk om) naar De Mortel. Maar ook deze weg is voorzien van een totaal nutteloze hindernis op een weg die normaal geen enkel gevaar oplevert en nu voortaan aan de brutaalste is overgeleverd.

    Ik kan me daar erg boos over maken.

    Wanneer ik bij het spottersveld arriveer zie ik hoe een blauwe reiger bovenop de zandhoop staat. Best bijzonder dus gaat het raampje omlaag om dit vast te leggen. Ik open het portier maar zie een witte auto in mijn spiegel naderen. Ah, die stuurt ook de berm in, dan kan dit eigenlijk niemand anders zijn dan Gerrit. Hij is het ook.

    Op de toren zien we geen valk, maar we weten dat er eentje op de eitjes broedt. We raken in gesprek en blikken af en toe omhoog. Buizerds trekken voortdurend hun rondjes in de blauwe lucht. Een van de Angussen (een koe) neemt een zandbad van de zandhoop, de foto is grappig. We horen dat een kleine brompotauto nadert. In navolging van de gisteren begraven Tinie, opper ik: "ik denk dat Piet zometeen ook nog wel komt". 

    Wanneer hij het veld op komt vraag ik hem om een toegangskaartje. Gek genoeg heeft niemand daar ooit echt een reactie op en kijkt men meestal even beduusd op.

    Heel avontuurlijk gaat het vandaag niet worden. Zover we weten past M op de eitjes en is V de hort op. De geo-cache is vandaag populair. Lachend wijzen we de een na de ander de juiste plek aan.

    En dan is daar opeens de valk in de lucht. Er worden rondjes gevlogen en even denken we dat er een prooivlucht aanstaande is en dan weer denken we dat de vlucht een ander doel dient. Wanneer de valk dan toch aanzet om naar het rooster te gaan heeft Piet net zijn scope in stelling gebracht, tuurt Gerrit door zijn kijker en heb ik het rooster "in de zoom". De valk landt blijft even op het rooster zitten en gaat dan naar binnen. Musketier Piet roept dat de valk duidelijk een klein prooitje meetorst. Musketier Gerrit bestrijdt dat. Ik kan ook geen prooitje ontdekken en neem BDL erbij: Het is zijn eigen schaduw, lach ik. Maar Piet geeft niet op, het was een klein prooitje weet ie zeker. "De drie musketiers zijn het oneens", schiet het door me heen. Twee havikken lijken aanvankelijk in baltsvlucht, maar omdat beiden even groot lijken kon het ook wel eens concurrentie zijn. 

    Twee fietsers naderen het veldje en zijn duidelijk van plan op het veld op te rijden, aha, daar is de herkenning. "Tijdje niet meer gezien". Gerrit heeft nog te klussen en vertrekt weer.

    Nog meer mensen (geo-cachers) fietsen het veldje op: zij voelt aan de onderkant van de vuilnisbak: "koud", klinkt het in koor. Even een blik van verbazing, dan de glimlach. Het schatje wordt gevonden. (Voor de zoveelste keer met ongevraagde aanwijzigingen van de valkenspotters).

    Zij hebben belangstelling voor wat er op de toren te doen is en de verhalenkast wordt weer ver opengetrokken. De eenheid onder de musketiers wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer ik een voorspelling maak over de voortgang van dit seizoen. Piet kan het niet laten om de nieuwkomers te laten weten dat alles wat ik weet van hem geleerd heb. Met een knipoog naar de cachers geef ik toe dat ik veel over de vogels van Piet heb geleerd, maar dat Piet het onderspit moet delven wanneer het over de slechtvalken gaat. Haha, wat schiet die Piet toch af en toe lekker in de tegenaanval. 

    Dat ik de lachers op mijn hand heb, vindt ie niet zo leuk en "dus" hoort ie opeens hoe er gele tussen de normale kwikstaarten zitten. De afleidingsmanoeuvre slaagt, iedereen staart in het weiland waar inderdaad kwikstaarten zitten, maar de gele wordt maar niet ontdekt. 

    Het wordt tijd om te gaan wanneer ook Johan en zijn vrouw aan komen wandelen. Ik sta klaar bij de ingang en vraag om hun kaartje. Verbouwereerde blik, niet langer dan een halve seconde. "Het zal stil worden in Gemert", is de reactie. Nu kijk ik vragend. "Nou dat Tinie er niet meer is". Meteen bedenk ik dat Johan en Tinie collega's zullen zijn geweest. Johan is met vrouw maar zonder hond. "We hebben Does een maand geleden moeten laten inslapen". Er klinkt wat emotie door in de stem. "Verschrikkelijk om je huisdier in te moeten laten slapen. Ik ben er vandoor."

    Uit balorigheid rij ik op de terugweg door het centrum. Dat heeft de gemeente voor tonnen laten aanpassen om het verkeer er te weren, maar ja... als het alternatief dan ook wordt aangepast dan zit er niks anders meer op dan maar te kiezen voor de kortste route. De rebel in mij staat recht overeind: de musketiers waren ook eigenwijs en volhardend. Ik zal die kardinalen van de gemeente wel eens.... 

  • De laatste meidag

    Laatste meidag

    Vandaag hebben we een familiefeest. En om het feest luister bij te zetten, neem ik me voor om de dag goed te beginnen met prachtige valkenwaarnemingen. De juvies zal ik in alle standen op de foto gaan zetten. Vliegend, staand, betonrandzittend, stellagezittend, roosterzittend, boomzittend en zelfs zal ik paraat zijn wanneer er eentje besluit op mijn auto te gaan zitten. Nee, ik ben niet voor één gat te vangen vandaag: zelfs al gaat er eentje op mijn camera ziten, de andere camera is paraat. De film zal vast en zeker de natuurprijs krijgen, dat staat wel vast.

    Zal ik mijn auto kwijt kunnen? Ik verwacht grote drukte op het spottersveld. 

    En dan... blijk ik de eenzame auto op de Hemelsbleekweg te hebben, zit er helemaal niemand op het spotterveldje en laat er helemaal niemand zijn hond uit bij de toren. Valken? Niet te zien!

    Meteen is het groot alarm: "in welke boom zal de juvie zitten"? Ik speur alle boomtoppen en kale takken af. Niks te zien. Bij de toren hoor ik wat pluimvee druk doen. "Zit er eentje op de grond bij de toren"?

    Ik ga op pad en hoor dan gesputter van het onverharde wegdeel komen. Piet komt er aan. Ik besluit echter mijn wandeling voort te zetten en ga eerst naar de achterkant. Voorzichtig slinger ik me daar om het poortje heen en dan heb ik al snel in de gaten dat ik niet bezorgd hoef te zijn om iets te verstoren. Er valt niks te beleven. 

    Op de toren dan? Ja, daar zie ik wat beweging bij de voet van de hoge antenne. Maar de valk fladdert meteen het hoekje om. Verder niks? Verder niks! Ik loop terug en ga over het bruggetje naar de andere kant van de Snelle Loop.

    De kudde koeien staat op het veld. Kikkers plonsen in de paddenpoel. Ik loop verder, het gaat langs de bosrand in de richting van het weiland. Op de toren laat de juvie zich nu beter zien. Klik, klik en verder weer. De juvie hupt naar de hoek van de toren, direct onder de buitencam. Nog iets? Neen. Verder gaat het. Wanneer ik bij de grens tussen wei, veld en bos sta, hoor ik een voor mij vreemd vogelgeluid in het bos. Even later hoor ik hetzelfde vanaf het spottersveld. Probeert Piet me iets duidelijk te maken? Zijn gefluit wordt beantwoord vanuit het bos waar ik voor sta. Ik probeer het geluid te volgen zodat ik de vogel die het produceert kan vinden. Dat lukt me niet. Hij moet verdorie vlakbij me zitten, maar het enige vogeltje dat ik (heel even) zie is het Winterkoninkje. Dan maar verder. Verderop zit een vogeltje op een paaltje, maar dat is niet het vogeltje van het geluidje. Weer hoor ik vreemd geluid in het bos. Ik loop erheen. Het lijkt wel wat op het gekras van een Gaai, maar dat is het toch niet. Ook deze herkomst kan ik niet traceren. Ik loop maar terug naar het spottersveldje en zal dan wel vragen wat ik heb gehoord.

    Wanneer ik wat later het veldje op ga, vraagt Piet of ik de Wielewaal ook gehoord heb? Misschien heb ik hem wel gezien? Even heb ik spijt dat ik niet langer heb gezocht naar de vreemde vogel, maar dan bedenk ik dat één van mijn levensregels is om geen spijt te hebben van onbelangrijke dingen die je mist door verkeerde beslissingen. Deze levenswijsheid heeft me al vaak geholpen, ik denk terug aan mijn laatste verjaardag toen ik de primeur van het badderen van een juvie heb gemist, was toen mijn instelling niet geweest zoals die is, dan ware het onverteerbaar geweest dat ik uitgerekend die dag niet ben gaan spotten. Vergis je niet, het is nog altijd doodzonde dat ik dat gemist heb, maar het leven is gewoon door gegaan.

    Ook Gerrit en Debbie komen nog kijken. Helaas valt er niet veel te beleven. Debbie baalt. Zij heeft er ook een eind voor moeten rijden. Ik besluit te vertrekken wanneer ook Skreeverke en nog iets later ook Martien Manders (VWG) komen kijken. We hebben ooit eens verzonnen dat wanneer iemand vertrekt, er gauw spannende waarnemingen zullen volgen. Ik offer me dus op, zou je kunnen zeggen.

     

     

  • De witstaartvink, de wip, de ijsvogel en andere zaken

    De carnavalsactiviteiten zitten er voor ons wel weer zo'n beetje op. Kon ik er vroeger maar geen genoeg van krijgen, met de jaren is de zin om ook op dinsdag nog te gaan wel een beetje weggeëbt. Mooie gelegenheid om de valken even te volgen. Op de webcams zie ik twee paringen. Op facebook en BDL doe ik mijn verslag, maar ik heb dan al lang de beslissing genomen dat er vandaag geMorteld zal gaan worden.

    Een test om te kijken of twitterberichtjes nu ook vanzelf door gaan naar facebook levert het gewenste resultaat op. Vanaf het spottersveldje kan ik het eenvoudigste een tweet versturen. Goed om te weten dat die dus vanzelf ook naar facebook gaat.

    Op het spottersveldje zit Gerrit E en staat Piet uit Lieshout. Ze wijzen me naar een vink die in de boom zit waaronder ik mijn auto heb staan. "Die heeft een witte staart", wijst Piet. Nog geen eens helemaal stilstaand zet ik mijn camera voor mijn ogen en knip ik. Precies op tijd, want meteen verplaatst de "witstaartvink" zich.

    Op de toren zit nog steeds één valk op de antenne. Voordat ik vertrok hebben beide valken er een poos naast elkaar gezeten. Door de heren word ik bijgepraat over de reden voor vertrek: een derde valk waagde zich in de buurt. "Die is weggebracht", zo verneem ik.

    Er stopt nog een auto. Het zijn Arie en José (Sazoe). Zeven buizerds doemen op naast de toren. Even is er de discussie of het er zes of zeven zijn. "Zeven", houd ik vol. José valt me bij. "Zes", tellen de anderen. "Zeven, tel ik hardop". Ik heb gelijk, het zijn er zeven.

    Een sperwer waagt zich voor de toren langs. En dan opeens horen Piet en ik dat hoge piepje. "Van rechts naar links boven de Loop", zegt mijn gehoor me. Piet roept het uit, waar ik ook aan denk: ijsvogeltje. We hebben het er even daarvoor nog over gehad. We hebben het al maanden niet meer gehoord of gezien. We volgen de Loop maar het ijsvogeltje lijkt verdwenen. Dan wijst Piet naar het zogenaamde "achtuurboompje". Daar zit het!!!!

    "Ijsvogeltje", roepen we even achterom, zodat de anderen het ook kunnen zoeken. Ook Els en Sjef komen aanrijden. Een mooi groepje bij elkaar die gelukkig het ijsvogeltje ook weer eens zien.

    Waarom het achtuurboompje zo door mij genoemd wordt? In de tijd dat de zon hoger en hoger gaat staan (zeg maar wanneer de jonkies gaan uitvliegen) dan schijnt precies om 20:00 uur de zon achter de toren, zodat de schaduw van de toren over het boompje glijdt. Even later zakt de zon dan achter de bossen weg en treedt de schemering in.

    Het is VV die op de bovenste hark van de hoge antenne zit. het is PA die aan komt vliegen. En die zet koers naar... "daar komt een wip", zo voorspel ik. Gerrit E heeft al de hele morgen klaar gezeten om zo'n moment vast te leggen, maar nu op het ultieme moment staat zijn scoop op de ijsvogel gericht. Natuurlijk zien we de wip, maar Gerrit niet. 

    Het ijsvogeltje hupt een paar keer van het ene takje naar het andere en van het ene paaltje naar het andere. Dan is het weg. Ondertussen horen we anderen zeggen dat er weer een derde valk passeert, maar even achteloos van ijsvogel naar de toren omhoog kijkend zie ik weer een sperwer. Ik neem aan dat die bedoeld wordt en draai me weer om naar het ijsvogeltje. Dat is nu weg, maar de valken zijn nu ook buiten beeld. Piet en ik blijven over, de anderen gaan weg of gaan wandelen. Gerrit (zonder E) komt ook even kijken. We vertellen hem van het ijsvogeltje, maar dat laat zich zelf nog een keertje zien. De valken blijven erg lang weg. Eigenlijk tegen beter weten in kijk ik plichtmatig even op mijn telefoon naar de refreshbeelden. "Huh, er zit er eentje in de nestkast", vertel ik de anderen. Piet verklaart me voor gek. Gerrit is iets bedachtzamer met het toewijzen van een geestelijke beperking naar mijn persoontje toe. Ik laat hem de beelden zien. Door een stukje de weg op te lopen (van de toren af) kan ik iets beter in de nestkast kijken. Maar precies wanneer ik de valk zie zitten, hupt deze op het rooster om even later razendsnel achter een voor ons onzichtbaar doel aan te gaan.

    Weer duurt het lang voordat er weer iets te zien is. Het is me genoeg voor vandaag en ook de anderen stappen op.

     



  • Derde valk en de rode wouw

    Wie kent dat niet, dat er in de vroege morgen iets gebeurt dat als een rode draad door de rest van de dag loopt. Nu is de "rest" van de dag nog een eindje van me vandaan, maar toch heb ik al zo'n dingetje.

    Ik ben er vanmorgen ondanks het weekend toch weer lekker bijtijds bij. Wisky heeft alleen gisterochtend nog gepoept en daarna niet meer, dus verwacht ik dat ie dringend moet.

    We wandelen door het parkje, hij snuffelt, hij piest, maar poepen doet ie nog even niet. Terwijl ik op hem let schuif ik ineens uit. Mijn gevloek begint met een G en eindigt op odverdomme. Wie laat zijn hond nou midden op een pad schijten. Ik mag gerust van mezelf zeggen dat ik de stront van mijn hond netjes opruim en ik vind dat anderen zich daar ook aan te houden hebben. 

    Een stukje verder draait Wisky zijn kont langs een lantaarnpaal en legt een aardig exemplaar neer. Ik zucht wanneer ik het poepzakje open trek, waarom zou ik de moeite doen? Maar die gedachte zet ik weer meteen uit mijn kop: "omdat ik wel een fatsoenlijke opvoeding heb gehad".

    Minder dan tien meter terug staat een vuilnisbak. Hij zit overvol, maar er kan er nog net eentje bij.

    Wanneer we onze ronde beëindigd hebben pak ik mijn spullen, check ik nog even de cams en maak me dan op voor een ritje naar De Mortel. Ik neem nog even een bakje koffie en dan...

    Ook nu duurt de rit zo'n 8 minuten. Niemand op het spottersveld, een valk in de grote antenne, een valk op het rooster.

    Langs de weg staat de oranje kikkergeleider weer opgesteld. Kikkers, padden, salamanders, torren en soms een hagedisje die uit het bos op pad gaan naar de Snelle Loop of een van de poeltjes volgen deze barriëre en tuimelen zo in de ingegraven emmers die door buurman Hans getrouw elke keer geteld en vervolgens aan de andere kant van de weg neergezet worden. 

    Ik zie dat het achterste bankje redelijk droog is en besluit er even te gaan zitten om alles even in me op te nemen. Dan zie ik de drollen op goed een meter voor het bankje. Ik erger me mateloos, welke onfatsoenlijke schoft laat nu hier zijn hond schijten zonder het op te ruimen. Verdomme dat doe je toch niet?

    Foeterend tuur ik naar de blauwe reiger bij de Loop, volg ik mijn gehoor op zoek naar de groene specht, die ik wel goed hoor, maar toch niet kan vinden. Terwijl ik hoop om Piet of Gerrit nog te zien omdat ik van beiden al even niets meer heb vernomen, stapt een fietster het veldje op. Verhip, het is Mieke die ik al heel lang niet meer gezien heb. "Twee jaar", weet ze me te vertellen. Maar alles is goed. 

    De valk op het rooster neemt haar plek op de wiphoek in. "Dat gaat weer niet lang duren". Ik weet het zeker, maar zal het toch mis hebben: de valk is wat onrustig en vliegt wat heen en weer om toch telkens weer op de betonrand van het dak te landen. Eenmaal net langs de buitenantenne die de wiphoek zo vaak in beeld brengt. Opeens snelt de valk weg. Als een speer raast ze naast en over me heen in de richting van waar ooit het trekkertrekterrein was. Mis, ik zie hoe ze misgrijpt en weer omhoog komt. Een volgende poging volgt al snel weer, ditmaal steil omlaag, mogelijk zichtbaar vanuit de buitencam. Ook nu heeft de poging kennelijk geen succes.

    VM zit belangstellend vanaf de hoge antenne toe te kijken. Ook hij zit op de uitkijk. Dat is altijd garantie voor wat actie.

    Ook Piet arriveert, we hebben elkaar zo vaak misgelopen dat we van elkaar dachten dat ziekte of ander onheil de Mortelingen in de weg hadden gestaan. Boven het bos links naast de toren doemt een grote vogel op. "Hee, wazda?" roep ik uit. "Het lijkt wel een Wouw" vul ik mezelf aan. Da's wel zeker een Wouw, roept Piet, een Rode Wouw daar ben ik zeker van. 

    Wild probeer ik de Wouw te kieken en dan is het altijd maar de vraag of het dan lukt. De Wouw draait terug over het bos en achter de toren verdwijnt hij uit het zicht. Ik ben blij met dit mooie momentje.Maar het blijft hier niet bij. Op de toren wordt opgewonden met elkaar geconverseerd. Er is iets loos, maar wat? En dan zien we wat er loos is: Piet ontdekt de derde valk die aan komt vliegen. De valk nadert de toren, maar doet dat behoorlijk onverstoorbaar, de alarmkreten moet de vreemdeling toch ook horen? De valk passeert de toren en nog steeds blijft zowel VV als VM zitten. Ik gok er op dat dit een vrouw is want de valk is behoorlijk groot. Zeker groter dan VV vinden Piet en ik. Pas wanneer de valk die richting Helmond leek te vliegen omkeert stuift VV vanaf het rooster in de richting van de vreemdeling. Het loopt zeker niet uit op een gevecht maar dat komt omdat de indringster weer wegdraait.

    Een volgende jachtvlucht van gaat weer zowat over ons heen en bijna aan de weg van De Mortel naar Bakel duikt de valk naar een wat kleiner vogeltje dat we maar een seconde zien vliegen. De valk keert terug, maar lijkt toch zoncer prooi te zijn. Een sperwer vliegt voorbij de toren, het mag. Een buizerd vliegt laag achter de bomen links van ons door en landt er ook ergens. Er zit ook een tweede in de buurt. 

    De valken besluiten tot een wip op de koektrommel. Het kan allemaal niet op. Het duurt lang genoeg om er nog net een plaatje van te schieten. Dan zien we ook Gerrit die komt kijken naar de avonturen hier. We blijken elkaar diverse keren net misgelopen te hebben. Het wordt tijd om een broodje te gaan eten, maar meestal hebben we dan nog net iets te vertellen. Ditmaal is het mijn geluk want de Rode Wouw doemt plotseling boven ons weer op. Het duurt even voor de camera in stelling is. Gerrit rent naar zijn auto en kan met een serie de Rode Wouw nog net "te raken".

    Mooie dag, die kan door geen stront meer verpest worden!

     

     

  • Dodaars, kieviten en zeven valken

    Vandaag heb ik geen tijd voor een uitgebreid verslag. Ik ben al blij dat ik even een uurtje heb kunnen vrijmaken voor een Mortelgang. 

     

    De Torenbewonende valken hebben het er maar druk mee: alle vier de eitjes zijn ondertussen uitgekomen en vier donsjes moedigen hun ouders aan om voer te komen leveren. Zij willen tenslotte zo snel mogelijk groot worden en de wijde wereld gaan verkennen. Dat er telkens weer indringers verschijnen maken het leven van de trotse ouders niet gemakkelijk. Voor de spotters betekent het iets dubbels: enerzijds hopen we op een vlekkeloos valkenseizoen, anderzijds brengt het wel wat spannends wanneer andere valken zich melden. En zolang PA en VV zegevieren vinden we dat alles goed gaat.

    De kieviten hebben het nog steeds druk om de lastige kraaiachtigen af te houden. En terwijl we dat zitten te bekijken en een witte kwikstaart op een paal gaat zitten valt Piet iets anders op: er zit iets in de Snelle Loop wat hij daar niet direct verwacht. Is het een dodaars? Ik zie het vogeltje ook in de Snelle Loop, maar het is vrij klein en ver weg, dus is het niet makkelijk om er een kiekje van te maken. De scope van Piet brengt uitkomst. Geen twijfel mogelijk: een mannetje dodaars!

    De derde valk komt weer vervelen en nu haalt de vreemdeling de woede van zowel PA als VV op de nek en die stuiven allebei achter de indringer aan. Die is zo slim om toch maar uit te wijken, maar nadat PA en VV alweer zijn teruggekeerd en als een bijzaak PA ook nog maar even een klein prooitje geslagen heeft, keert de rust voor even terug, maar de derde valk niet veel later ook weer. Pal boven ons vliegt de valk. Het rondje probeer ik te volgen totdat ik de zon recht in mijn toeter krijg. Het filmpje wordt niks weet ik dan al. De valk verdwijnt weer en in de nestkast wordt gevoederd. 

    Het is alweer de hoogste tijd. Tot morgen (???)

     



  • Domino en Lucky Shot

    Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

    Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

    Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

    Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

    Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

    Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

    Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

    Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

    Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

    Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

    Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

    De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

    Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

    Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

    De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

    ...

     

     

     

     

  • Eekhoorntje en nog meer moois

    Even geen verhaaltje er omheen. Maar sommige plaatjes zijn ook wel leuk geworden....

     



  • Een boreling

    Ik wacht al enkele dagen op een mailtje van een klant, wanneer de beslissing om wel of niet te gaan Mortelen nu toch wel echt genomen moet worden, besluit ik dat de klant mij lang genoeg heeft laten wachten en dat ik dus nu voorrang geef aan een Morteling.

    Maar dan is daar Wisky die de pret dreigt te bederven. Hij ligt lekker opgekruld op de bank te slapen wanneer hij opeens wakker wordt en gehaast overeind komt. Dan kokhalst ie een keer en dan.... getverderrie wat vind ik dat vies: hij braakt de bank onder met vieze groene smurrie. Waarschijnlijk afkomstig van takjes die hij telkens meent te moeten opvreten. Hij doet dat altijd zo snel dat je het nauwelijks ziet.

    De smurrie kan ik natuurlijk niet laten liggen. Vloekend ruim ik het met de rillingen over mijn rug op. Getver dat vind ik nou echt vies. 

    Een beetje vertraagd ga ik wat later alsnog op pad. Mensen die voor me rijden hebben kennelijk gehoord dat het plaatselijk glad is, nou, HIER NIET MEER. Ze horen het natuurlijk niet en ach, ik moet me er ook niet zo druk over maken.

    Wanneer ik al bijna bij het spottersveldje ben zie ik hoe de koeien staan te grazen. Een zwarte hoop ligt tussen hen in: ik vraag me af of dit al een kalfje kan zijn. Maar eerst zet ik de auto in de berm en zoek ik naar de toren. Direct rechts naast de toren vliegen wit ogende vogels alle kanten op. Ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is, maar dan zie ik de beweging op de koektrommel. Daar zit een slechtvalk het begin te maken aan het plukken van een prooi. Witte veertjes stuiven alle kanten op. Aha. 

    In de bomen naast mij hoor ik meesjes en vinken en nog een bekend geluid dat ik nog niet meteen paraat heb. Het lukt om de vogels in beeld te krijgen en dan zie ik daar ook die derde soort: een roodborstje in zijn allerfelste voorjaarsrood.

    Dan ga ik op onderzoek uit naar de donkere hoop tussen de elf runderen die bij elkaar staan. Inderdaad het is een ongenummerd kalfje van een paar dagen oud.

    Ik kan de andere valk niet ontdekken al heb ik de indruk dat de etende valk af en toe naar hem roept: "als je nog wat wilt eten, moet je gauw komen!"

    Er gaat best wat tjd overheen en nog altijd zie ik veertjes sneeuwen. Dan opeens is daar de andere valk. Hij zoeft voor de toren langs. Opeens is daar ook de valk van de koektrommel. De ander zet nu op de koektrommel aan. Och kijk nou eens, bedenk ik wat vertederd, er ligt nog wat eten klaar. (Thuis zie ik echter dat het verhaal iets anders in elkaar steekt. De prooi is namelijk grotendeels meegenomen door de eerste valk en er ligt echt niet veel meer als restant op de trommel).

    Ik besluit dat ik nu snel naar huis moet om mijn gestelde doelen te kunnen halen.

     

     

     

  • Een gaatje in de agenda zoeken

    Wie mijn verhaaltjes doorgaans graag leest moet ik vandaag een beetje teleurstellen. Ik heb het nogal druk en de gang naar De Mortel van vanmorgen was eigenlijk al een beetje te lang. Goed voor mijn toko, minder voor mijn hobby, maar de boterham moet ook gegeten kunnen worden en liefst met een laagje pindakaas er op ook.

    Dat gezegd hebbende: de Mortelgang was ergens na tienen. Valk op de grote antenne en de ander mogelijk in de kast. Een buizerd nadert de toren, maar PA (die in de antenne zit), maakt er zich niet druk om. Dat doet VV vanuit de nestkast wel even. Zeker op het moment dat ook een tweede buizerd (vrij laag) nabij de toren vliegt klink er gekrijs vanuit de nestkast.

    Maar PA trekt zich er niets van aan, zeker niet wanneer de buizerds meteen daarna wegzwenken en verdwijnen.

    Ik maak mijn vertrouwde wandeling, langs de toren, door het bos over de Loop door het klappoortje en dan de foto vanaf het veld van de antenne waar PA nog steeds zit. Over het hogere deel van het veld gaat het verder richting het beruchte boompje. Dan opeens zie ik een gestalte met veel wit en zwart in het veld over de Loop bij de zandhoop. Wat is dat? Ik schiet eerst het plaatje en kijk dan wat het is. Het blijkt een kievit. Niet alledaags de laatste jaren, maar toch wel met enige regelmaat in de buurt gezien. De vogel schrikt op en vliegt weg. Ik ga door het bos naar het veld daarachter, maar opnieuw tref ik deze keer geen reetjes aan. Verder door het brede bospad, terug naar de poel. Op het spottersveldje staat Piet ondertussen.

    Even later sta ik naast hem, bespreek de kievit, het geval met de buizerds en dat was het al zo'n beetje. Er komt nog iemand. Met zijn drieën turen we naar de toren en naar de omgeving. Onze kompaan ontdekt de vrouw roodborsttapuit als eerste. De man blijkt vlakbij te zitten. klikkerdeklik.

    PA vliegt op en komt even later terug, op de foto zie ik het kleine prooitje bungelen. Er komt een wissel. Heel even gaat VV naar de antenne en blijft het eitje onbewaakt.

    Twee kieviten en weer twee buizerds leiden ons af. Weer herrie vanaf de toren. PA maakt zich opnieuw niet te sappel. De buizerds zijn al verder weg.

    Tijd voor de eikes...

     




  • Een nieuw jaar

    (Hier alvast het verhaaltje en de foto's, de inrichting van seizoen 2015 volgt later wel....)

    Alles ging goed totdat de klok twaalf keer sloeg. Opeens raakte ik in een soortement van trance en merkte ik hoe erg ik mijn vader mis. Het valt niet verder te omschrijven maar vanaf dat moment viel er iets triests over me heen. De champagne smaakte, maar smaakte anders. De omhelzing met mijn vrouw was er, maar was anders dan andere jaren. Vorig jaar wenste ik mijn vader nog het allerbeste, nu is hij dood.

    Met die gedachte werd ik vanmorgen ook weer wakker en om mezelf hier uit te trekken helpt niets beter dan een Mortelbezoekje. En dat komt er dan ook.

    Er zijn veel wandelaars, maar geen valkenspotters. Vanaf het spottersveldje zie ik hoe de eerste slechtvalk op de rechterlamp zit. Zonder het te proberen controleren maak ik de plaatjes. Het is veel kouder dan ik had gedacht. De wind is daar de oorzaak van. Ik wil uit mijn auto mijn das pakken en zie dan hoe een prachtige mannetje vink op het voerplankje zit en daar de zaadjes oppikt. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om het vogeltje te storen tijdens zijn nieuwjaarslunch en wacht nog even. Een auto passeert en de vink vliegt weg. Nu loop ik naar mijn auto en pak mijn das. Meteen denk ik aan een nieuwe gadget: een zonneceloplader voor mijn mobiele telefoon. Ik leg hem achter het raam en besluit tot een wandeling.

    Nieuwsgierig loopt de hond van achter het gaas met me mee. Ik spreek hem rustig toe en dat zorgt ervoor dat de hond gaat liggen en me nakijkt hoe ik verder loop in de richting van de toren.

    Door het kale bos hoor ik wel wat kleine vogeltjes, maar ik kan er geen ontdekken. Hier en daar liggen nog wat smeltende sneeuwrestanten in het bos. Ik kijk omhoog en zie dat de lamp aan de achterkant onbezet is, ik weet daardoor dat ik niet over het bruggetje hoef te gaan om de andere valk te kunnen zien. Langs de Snelle Loop gaat het verder naar de achterkant. Ik zie de kudde koeien weer verspreid staan aan de rand van het bos. Uit de wind, dus uit de ergste kou. Een paar koeien staan er heroïsch bij. Hoe dat nu? Langs hen ligt een flinke nog vers gerafeld afgebroken tak, het boompje heeft een grote wond en dat tafereel probeer ik vast te leggen. Verder gaat het. Altijd weer op zoek naar het kleine oranje-blauwe wondertje dat ijsvogeltje heet. Helaas, geen spoor van het vogeltje en geen kans ook, want wandelaars naderen langs de Loop.

    Ik struin verder over de smeltende sneeuw om bij Piet zijn bankje midden in het veld nog eens naar de achterkant van de toren te kunnen kijken. Daar zit zoals ik al een beetje hoopte de andere valk. Ik gok er op dat dit VV is. Verder is het alleen maar kouder aan deze kant, dus ik besluit terug te wandelen naar het bruggetje. En daar zal ik dan bezien of ik verder kuier of dat ik retour zal gaan naar de auto.

    Bij het bruggetje heeft mijn geest al een beslissing genomen: zonder er bij stil te staan loop ik er overheen en bij het poortje zie ik opnieuw dat de ophanging meer dan kritisch is. Er is niet veel meer nodig om het laatste stukje weerstand te doorbreken en dan zal het poortje een klappoortje zijn. Weer bekijk ik of ik iets kan improviseren en weer ontdek ik dat ik daar geen middelen voor bij me heb.

    Op het veld verbazen mij de autosporen. Er heeft recent een auto gereden en die is hier gekeerd. Er staan ook wat voetstappen in de sneeuw en ik ontdek de sporen van een wat grotere hond. De grote poel is dichtgevroren. Nu zie ik ook dat het slootje dat naar de plas gaat ook behoorlijk vol water staat. Ik loop langs de rand van het bos en ontdek nieuwe poelen die ontstaan zijn door het overtollige water. Op een plek waar het slootje droog staat (en waar duidelijk een koeienpad loopt) ga ik omhoog het bos in. Vogeltjes hoor ik, vogeltjes zie ik niet. Aan de kant van het trekkertrekveld heeft de auto ook gereden. Ik vermoed dat de eigenaar van de koeien ze heeft gezocht om bij te voederen.

    Door het diepe spoor loop ik me vast wanneer ik over het pad terug naar de poel wil. Een tocht door het bos is onvermijdelijk wil ik met droge sokken terug keren. Een grote groep wandelaars vermaakt zich. Ik besluit naar het achtuurboompje te gaan waar de rust groter is. Ik zie wat watervogels verderop in de Loop zwemmen. Een foto maken is wat lastig omdat allerlei takken en paaltjes de focus trekken. Het water stroomt sneller door de wind. De toren weerspiegelt er gebroken in. Ik moet er een plaatje van maken. Verder gaat het weer. Ik loop nu naar het stenen dammetje achter de zandhoop. Hier word ik zoals altijd getrokken door het water dat zich tussen de stenen doorperst waardoor er een miniatuur Niagara Falls ontstaat.

    Ik merk niets van de komst van een bekende die me opeens op enkele tientallen meters genaderd is. Bas, de hond van jachtopziener Jan, trekt zijn baasje naar me toe. Ik hoor hoe Jan tegen hem roept dat Basje naar een bekende van hem gaat. Basje is ooit door mensen in het bos achtergelaten en is sindsdien wantrouwig tegen mensen. Maar mij schijnt ie dus wel te vertrouwen en dat vind ik erg leuk. Het zijn deze kleine dingen die mij zo eenvoudig uit een zwaar gemoed kunnen halen. We praten wat en lopen samen terug naar de auto. Ik denk dat het inderdaad PA is, die nog steeds op zijn stekje zit.

    In mijn auto sluit ik voor proef mijn mobieltje aan op de lader. Eer ik thuis ben geeft de batterij toch mooi 15 procent meer aan. Leuke gadget.

     

  • Een plus een is een lastige vraag

    Het vriest, maar er staat niet heel veel wind, het is droog en mijn honger naar de slechtvalken van De Mortel is ongekend na twee maanden "onthouding".

    Het is allang geen vraag meer of ik de kou een tweede keer zal trotseren. De wandeling met Wisky vanmorgen voelde best koud aan, maar de hond had plezier aan het extra grote ommetje en dan heeft baasje dat vanzelf ook.

    Het smaakte naar meer, maar uit ervaring van eergisteren weet ik dat de portieren van de auto ongekend hard vastgevroren kunnen zitten. (Toen zo erg dat ik ze echt niet los kreeg).

    Vandaag lukte het wel. Het is ook al niet heel vroeg meer wanneer ik de auto in ga. Het portier gaat moeiteloos open....even later sta ik in De Mortel.

    De zon staat laag en is fel. De lucht is helderblauw. Wanneer mijn camera het wil doen dan zullen er vandaag mooie foto's te maken zijn, zover is wel duidelijk.

    Op de toren ontdek ik bij de rechterantenne een valk die als ik het goed zie achter het hek zit. De valk zit de veren wat op te poetsen. Verder kan ik er geen ontdekken. Wat ik wel direct opmerk is dat het zo zorgvuldig verzorgde mini-boompje op het spottersveld verdwenen is. Heel even komt er een kwaadheid in me op: alwéér een boompje naar de kloten, waarom? Maar gelijk besef ik dat de levenskansen van dit boompje maar erg klein waren na de grote droogte van de zomer. Het zal het niet gehaald hebben. Het eikje staat er nog wel. Wat is het nog klein.

    Ik besluit te gaan wandelen, verder dan een paar vinken en een grote groep houtduiven kom ik tot nu niet. 

    De Loop lijkt breed, veel breder dan voorheen, maar het is al het gesnoeide riet en de weggehaalde takken die in het water lagen die de loop zo breed laten lijken. De diepte van het waterpeli is prima. Achter de toren hoor en zie ik een buizerd landen in een boom. Met mijn kijker zie ik hem goed zitten, maar mijn camera kan hem maar niet vinden.

    Op de toren zie ik beweging bij de voet van de grote antenne. Aha, daar is een valk aan het foerageren. Een en een? Het is nog niet gezegd dat dit twee is. Mijn wandeling heeft toch wel enkele minuten geduurd en voor de valk is de diagonale oversteek van de voorkant naar de achterkant niet meer dan een sprongetje. Wanneer ik straks weer vóór ben en die valk zit daar nog, dan kan er sprake zijn van een en een is twee.

    Ik geniet van de vistrapjes waar het water hoorbaar doorheen geperst wordt. Mooi is dit, ik voel me er heerlijk bij. Ik keer terug maar besluit eerst ook nog even vanaf het bruggetje te kijken of ik wellicht iets van de visstand kan ontdekken. Helaas lukt me het niet om visjes te ontdekken. Ik ga even door het klappoortje en zie hoe de kleine poel heel licht is dichtgevroren, maar voorlopig zal hier nog geen sprake zijn van enige vorm van elfsloten schaatstochten. Ik besluit naar de oversteek bij de zandhoop te gaan kijken. De foto's die ik daar maak zijn beslist de moeite waard om te bekijken. Bij een van de vormen schiet ik even in de lach. Ik zal er verder niet over uitweiden en laat het aan de fantasie van de lezers over of zij daar hetzelfde beeld bij hebben als ik. Ik heb geen wereldcamera maar de ijssculpturen in combinate met het spattende en bruisende water en het geweldige licht maakt dat ik me heel even een topfotograaf waan.

    "Ge stôt op oew eige te zwetse", zouden mijn ouders me toegefluisterd hebben. 

    Ik keer terug naar het spottersveldje om me daar nog even naar de toren om te draaien: er zit een valk bij de rechterantenne. Een en een is twee geworden, mits... de valk niet een tweede oversteeksprongetje heeft gemaakt. "Ge wît ut immers mar ooit nooit".

     

     

     

  • Eilegkijkers

    "We" hebben er een eitje, en meteen ook weer een nieuw werkwoord bij: 'eilegkijken' sinds de afgelopen nacht. Toch wel wat door toeval, maar daarom niet minder mooi werd ik wakker op de bank en vond ik het nodig om even naar het nachtlog van Maria te kijken. Door een tikfoutje van haar waarin ze schreef over eitjeS vond ik het nodig om door de 7000 campics te bladeren. Daarop was nog geen tweede eitje te zien. Het was rond half vijf in de nacht. Ik wou de lamp uitmaken, maar zag hoe VV plotseling weer wat onrustig begon te doen. 8 Minuten later waren de "happy few" getuige van twee naast elkaar liggende eitjes!!!!

    Pas na half twaalf ga ik vervolgens opnieuw in de auto om even te gaan Mortelen. Vanmiddag komt er iemand op bezoek dus heb ik niet zoveel tijd. In De Mortel is het druk met regionale- maar ook spotters van daarbuiten: Piet, Gerrit, YvonneM en Bir een tweetal mountainbikers die wel eens vaker een kijkje komen nemen en een echtpaar dat vaker de hond komt uitlaten. (Ik vergeet toch niemand?)

    Er is wat drukte in de lucht, maar aanvankelijk ken ik het verhaal nog niet en denk ik dat VV en PA wat rondjes vliegen boven het bos. Gauw blijkt anders. Er is een derde valk op kraamvisite en dat wordt niet helemaal gewaardeerd. Zonder dat het echt knokken wordt schijnt de bezoekster opeens van gedachte te veranderen en ze verdwijnt met grote spoed richting het achterliggende natuurgebied De Stippelberg. 

    De kieviten die ik gisteren al zag zijn ook vandaag weer in de buurt. We krijgen door het gedrag van de kievit het sterke vermoeden dat er een eitje op komst is. Het nieuwe werkwoord dat ik gisteren bedacht kan weer volop gebruikt worden: "eilegkijken".

    Kraaien gooien roet in het eten. De eilegkijkers zullen nog even geduld moeten hebben. Kuiko niet, want die moet nodig weg.... 




  • En nu wel slechtvalken in het vizier

    Het verhaaltje is opnieuw kort. De drie kwarier die ik te besteden heb, gaan helemaal op aan DE wandeling. Eerst is er de verkenning van de toren. Daar zie ik een slechtvalk op het rechterraam zitten. Ik denk aan het zwarte masker te zien dat dit PA wel eens kan zijn. (Garantie-tot-de-deur).

    Natuurlijk vallen de nieuwe camera's en -eindelijk- ook de behuizing voor de binnencamera op. De camera's zijn draaibaar, dat geeft veel nieuwe mogelijkheden maar ook een stricte naleving van de opgestelde regeltjes. Ook de bevestigingsbeugeks zien er stevig uit. Ik hoop dat ze inderdaad bestand zijn tegen de harde wind die ze daarboven te verduren zullen krijgen. Niets is zo erg als trillende beelden. Er is goed over nagedacht, dus ik hoop dat dit allemaal is ondervangen. Er is in ieder geval hard gewerkt door de mannen die toch wel een beetje straling hebben durven trotseren daar op dat dak. Ik kan me voorstellen dat wanneer er onverhoopt iets mis gaat met de beelden er niet meteen op het dak gegaan zal worden om de boel te herstellen. Ik denk dat we dat respect ook moeten hebben en dat niet van hen moeten verwachten.

    De wandeling voert me naar de toren. Kiekjes omhoog en verder gaat het weer. Vlakbij het bruggetje zie ik een vogeltje op een wat typische manier tegen een boomstam vliegen. Meteen zie ik dat het een van mijn favorietjes is: de boomklever. Kiekerdekiek. 

    Verder gaat het. Ik wandel naar de dam in de Snelle Loop. Het blijft een mooi gezicht hoe het water tussen de keien stroomt, hoe breed het riviertje lijkt en hoe mooi de toren in het water weerspiegelt. Verder gaat het. De slechtvalk op de toren zit er nog steeds. Ik kan dat zien bij het beruchte 8-uur boompje (zo genoemd vanwege de schaduw die de zon in de zomermaanden precies om acht uur van dit boompje werpt).

    Verder gaat het. Het bos in. Even voordat ik in het bos verdwijn komt de zilverreiger met wat herrie aanvliegen. Dan gaat het het bos door. Geen hertjes, geen vogeltjes in het weiland achter het bos. Verder gaat het weer over het brede bospad. Dan opeens weer een klein vogeltje dat op een eigen manier tegen de boomstam omhoog kruipt: een boomkruiper? Het wat lange kromme snaveltje maakt de herkenning compleet. Verder maar weer, de drie kwartier zijn bijna om....

    Terug op het spottersveldje zie ik daar opeens de beweging in de lucht. Stom toevallig omdat ik langs een koolmeesje dat ik aan het kieken ben heen kijk. Het is een slechtvalk. Snel controleer ik de lamp: zit er nog. Maar wanneer ik de valk weer probeer te "vangen" zit die opeens veel lager dan ik dacht. "Owww, wacht ff, de valk van de lamp is ook weg". Precies wanneer ik ze allebei in beeld heb, razendsnel het knopje op filmen schuif, rijdt de mountainbiker het veldje op. Hij groet en automatisch groet ik terug. Een milliseconde ben ik afgeleid, de valken zijn verdwenen, en ik... ik ben weg...

     

  • Favoriet foto-momentje

    Het was nog donker toen ik mijn ochtendwandeling met Wisky maakte. En het natte wegdek was hier en daar nog gevaarlijk glad. Ik was gewaarschuwd, nog even niet gaan Mortelen, gewoon nog even een paar uurtjes geduld hebben.

    Het gaat droogblijven voorlopig, dus wanneer het zonnetje doorkomt dan is dat het juiste moment. Het is al februari en de jaarteller staat nog maar op één. Hoog tijd dus voor het tweede bezoek.

    Een eindje over elf sta ik dan met mijn kijker omhoog gericht, de toren te scannen. Maar ik kan turen tot ik een ons weeg, geen enkel plekje toont me een slechtvalk. Mijn toch al niet zo hoge vertrouwen dat we met zijn allen naar de slechtvalken van De Mortel mogen gaan kijken over een paar weekjes daalt nog een stukje meer. Als ze zich niet laten zien....

    Ik besluit maar eens naar de achterkant te wandelen. Niet dat ik daar echt veel van verwacht (de voorkant is nu immers warmer), maar om het toch maar zeker te kunnen weten.

    Er zijn veel wandelaars, en hoewel ik dat wel leuk vind, betekent dat ook vaak dat bijvoorbeeld een ijsvogeltje dan al gevlogen is. Het is toch al erg rustig in het bos en daarbuiten.

    Ik stoom op tot aan de vistrap met de omgevallen boomstam er over heen. Dit moet straks toch absoluut een geweldig stekje zijn voor een ijsvogeltje, hoop ik haast hardop mompelend. Dan draai ik me naar de toren. Zie ik iets? Absoluut niet. In de lucht dan? Ik tuur en tuur, ik draai een rondje om mijn as, maar geen slechtvalk in de lucht, sterker nog, aan deze kant hoor ik weliswaar een groene en een bonte specht, maar ik zie niets meer dan een paar kraaien.

    Dan maar weer terug. Ik langs de Loop is er amper een vogeltje te horen, om maar niet eens over zien te spreken. Omdat er voor me weer een paar wandelaars het poortje met een klap dicht laten vallen, besluit ik het goede voorbeeld maar te geven en allereerst geruisloos over het bruggetje te lopen en vervolgens door het poortje te gaan en dan heel zachtjes dicht te maken. "Zo iedereen, hebben jullie het gehoord, zo maak je een poortje dicht!" Ik murmel het en verwacht niet dat iemand het hoort. Mensen na mij, sluiten het poortje met een zacht klapje. "Werkt het?"

    Ik loop eerst even naar de grote poel. Er staat een laagje wit ijs op, maar langs de kanten is het los. Dat is fopijs, weet ik al. Dan gaat het naar de oversteekplaats. Molshopen genoeg, geen verse koeievlaaien, het water perst zich over en tussen de stenen door. Wat is dit toch een mooi schouwspel. Op de toren? Niks te zien.

    Ik ga verder naar het achtuurboompje wanneer ik opeens drukte in de lucht zie. Een hele kudde duiven stuift alle kanten op. Ik probeer in de drukte te ontdekken of er een slechtvalk tussen vliegt, maar helaas dat lukt me niet. Wel zie ik dan de buizerd die ik al even hoorde aan de achterkant van het bosje naast me. Met een paar klappen met de vleugels zweeft de buizerd naar een berk aan de rand van het "omgevallen bosje". Het is het bosje dat je bij het inrijden van de HB-weg vanuit de weg De Mortel / Bakel links achter het veld dat vaak voor de mais bestemd is en soms ook een jaar braak ligt ziet liggen. Bij de zware storm van vorig jaar is het merendeel van de bomen daar als dominosteentjes tegen elkaar afgeknakt.

    Ik maak een paar foto's van de buizerd en kijk dan weer eens omhoog naar de toren. En dan zit daar zomaar ineens die slechtvalk op de kabel van de bovenste hark van de grote antenne. De valk is in gesprek. Het is duidelijk te horen, maar waar is nu die andere? Opeens zie ik bij de kleine antenne iets bewegen. Bingo, dat is nummer twee. Ik ga op pad om de valken zodadelijk vanaf de HB-weg beter te kunnen bekijken. De wandeling lijkt lang te duren. Iets voorbij de zandhoop en de oversteekplek stop ik even om te zien of de antenne-valk er nog zit. Helaas, zonder iets te zeggen is de valk verdwenen. Wanneer ik even later iets voorbij de toren op de HB weg sta, zie ik ook de andere valk niet meer. Ik wil teruglopen naar het spottersveldje, maar iets zegt me dat ik me nog even moet omdraaien naar de toren. Hoog in de lucht zie ik de valk, achter de berken langs de weg verdwijnend. Tempo omhoog en snel terug naar de spotplaats. De valk zit weer op de antenne, de ander zie ik niet meer. Maar vanwege de conversatie tussen de twee vermoed ik de valk nog steeds ergens in de buurt van het dak.

    Op het spottersveldje richt ik mijn camera op de valk in de antenne. De valk leunt ietsje voorover, slaat één keer met de vleugels en ik knip.... raak... precies het vertrekmoment heb ik in beeld. Dat zijn de mooiste plaatjes mits enigszins scherp. Ik probeer de valk te volgen maar deze verdwijnt achter de bomen naast me. Ik zoek in de lucht maar die blijft leeg en dan... opeens zie ik de tweede (?) valk vanaf het dak van de toren in dezelfde richting vertrekken. Het gaat richting De Mortel. Ik blijf nog heel even om een snelle terugkomst waar te nemen, maar de valken blijven even weg. Dan ga ik zelf ook maar eens richting De Mortel... naar huis.

       

  • Flyeren speciaal

    Het is de kunst om te flyeren maar toch geen rotzooi achter te laten. Want Kuiko kan dan wel een politiek pad ingeslagen zijn, dat verandert niets aan de gedachte dat je de natuur netjes moet achter laten. Toch is ook de OPA Gemert-Bakel beweging wel in voor een stunt. Het werd een heel klimwerk, maar uiteindelijk hebben we onze posters 'hoog' hangen. En daar waar we de natuur gebruikt hebben voor een kiekje-met-hand-out, daar hebben we dit natuurlijk na het kiekje weer netjes verwijderd.

    Goed, het verhaaltje dan maar eens.

    Zoals hierboven al gezegd, heb ik de gelegenheid aangegrepen om mijn bezoekje aan de toren een politieke tint mee te geven. De foto's laten daar wel wat van zien. Bovendien bleek de camerapositie op de toren niet goed gekozen te zijn. De rechterbuitencamera is daarom verplaatst. En dat was natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid om iets aan een verkiezingsstunt te doen. (Ik weet niet of Alticom het zo laat hangen, maar dat hoor ik dan wel weer).

    Onschuldig

    Nadat de  PR werkzaamheden afgerond zijn, ben ik nog de natuur in getrokken. De valken zijn namelijk nergens te bekennen. (Of dat met het torenbezoek te maken heeft?) 

    Ik ga over het bruggetje en zet mijn wandeling in over de drassige moerasgrond aan de andere kant van de Loop. In de verte zie ik de zilverreiger in de wei staan. Ik maak een kiekje en verdwijn dan in het bos. Wanneer ik het bosje bijna door ben, vliegen er een massa duiven op. Ik zal ontdekt zijn en loop wat behoedzamer verder. Ik zie nog wat vogeltjes (mussen) in het struweel huppen en ontdek dan wat groters achter de bosjes. Verhip, het zijn ditmaal geen drie reeën, nee, het zijn er zelfs vier!!!

    Zou ik ongezien bij de berk met de dubbele stam kunnen komen? In dat geval zal ik de reeën redelijk goed in beeld kunnen nemen. Diep gebogen sluip ik verder, ik let op dat geen takje kan kraken onder mijn gewicht. Het lukt inderdaad om bij het berkje te komen. De beesten hebben me niet gezien. Het waait vreselijk hard, zelfs met de boom als steun voor mijn ellebogen lukt het iet om de camera helemaal stil te houden. Toch maak ik een paar filmpjes. Wanneer de reetjes rustig grazend achter het volgende bosje dreigen te verdwijnen verlaat ik mijn schuilplek en loop terug naar het brede bospad. De reetjes hebben me nog steeds niet gezien, want als ik me nog éénmaal omdraai zie ik er nog steeds eentje staan te grazen. Ik loop door om bij de grote poel weer richting de toren te gaan. De posters hangen er prachtig bij. "Onze lijsttrekker zal tevreden zijn, lach ik". Ik ben altijd wel in voor een grap.

    Op het spottersveldje staat Piet uit Lieshout ondertussen ook. Samen kijken we naar de toren. Waar nog steeds geen valk te zien is.

    Wat later (ik overweeg ondertussen al om maar weer te gaan vertrekken), ziet Piet de eerste valk in de lucht. En dan is daar opeens de andere ook. Het lijkt alsof ze met zijn tweetjes komen controleren of het weer veilig is bij het nest. Maar zonder op de toren te landen draaien beide valken weer weg om over ons heen naar de Stippelberg te drijven. Piet grapt dat de valken een nieuw onderkomen gaan zoeken in De Rips waar ook een nestkast staat, maar nog geen valkenpaartje woont.

    Na een hele poos keert één van de valken terug. Het is PA die na wat rare bewegingen uiteindelijk op de lamp landt. De harde wind lijkt het landen lastig te maken. Mijn camera heeft de aankomst gefilmd. Maar de valk blijft maar heel even zitten. Vliegt dan opeens op en verdwijnt richting Gemert.

    Een sperwer trekt nog even onze aandacht, maar ook deze is maar heel even zichtbaar.

    Weer verstrijkt er een hele poos. Dan zijn daar opeens beide valken weer terug. Weer gaat het knopje op filmen, maar door de harde wind en de grillige bewegingen van de valken is het filmen lastiger dan ooit. Terwijl Piet roept dat de valk boven me makkelijker in beeld te houden zal zijn, blijf ik verwoed proberen om de andere valk in beeld te houden. Ik blijf volharden totdat beide valken een tel in één beeld zijn. Dan is het genoeg.   

     

     

     

  • Fris maar fraai

    Okee om vijf uur wakker worden in het weekend is voor mij ook best wel extreem. Maar het biedt wel veel mogelijkheden. Zo zie ik de webcambeelden met slechts een kleine dertig collega-vroegen, waaronder (natuurlijk) Bolid. In al mijn naïviteit merk ik op dat het boven Bakel eerder licht is dan boven Gemert. Ja dank me de koekoek, waar komt de zon op? 

    Het is nog donker wanneer ik met Wisky op pad ga en het is licht wanneer we thuiskomen. Een mooi, maar fris rondje, gelopen. Ik ben gewaarschuwd.

    Mijn auto weet uit zichtzelf de weg naar De Mortel, en ik vraag of ik met hem mee mag. Na de ramen droog gemaakt te hebben mag ik mee.

    Niemand op het veldje maar de valk op de betonrand onder de wiphoekcam valt me direct op. Ik probeer de gebeurtenissen direct met mijn mobiel op de chat van BDL in te typen, maar de kou en de spellingscontrole (die alles beter denkt te weten), zorgen er voor dat het een gehannes wordt.

    De wip mis ik er door, maar ik zie M nog net zijn daad voltooien. Te laat voor een foto. Ik baal ervan, maar gelukkig zal ik genoeg gelegenheid krijgen om volgende paringen nog wel te kieken.

    Wanneer ik even op pad ga om de valk in de antenne iets dichterbij te kieken zie ik achter me een auto naderen, er wordt een keer geknipperd, het moet een bekende spotter zijn en ik heb al een vermoeden. Wanneer ik even later de Lupo herken weet ik het zeker: het is Gerrit E.

    Het is altijd handiger om met twee man te zijn, want zo zie je meer en kan ik welllicht nog live verslag uitbrengen bij een belangrijke gebeurtenis. Daar hoef ik niet lang op te wachten, want terwijl we vastgesteld hebben waar beide valken zich begeven, zie ik daar een derde valk naderen. Zekers te weten een slechtvalk, een indringer dus. Opeens is daar de actie op de toren. Ik denk te weten dat het M is die de vreemdeling gaat opzoeken. Het gaat steeds sneller en de vreemde gaat al richting Bakel. Nog sneller gaat het. De pootjes haken een seconde in elkaar en de indringer maakt zich met grote spoed uit de voeten. M gaat er nog even achteraan om gedag te zwaaien en is dan opeens weer terug bij de toren. Snel gedaan, goed gewerkt.

    Dat schijnt ook V te vinden want binnen niet al te lange tijd volgen er twee paringen. Eentje opnieuw bij de wipcam en de andere in de hoge antenne.

    Gerrit E heeft met de meiden uit Millus afgesproken en op het moment dat ik mijn tenen al niet meer voel, gaan zij aan het buitenontbijt beginnen.

    Gerrit wijst me nog op de pad voor ons op de grond. "Hee, die gaat de omgekeerde richting in", merk ik op. De pad gaat namelijk richting het bos en niet richting de Snelle Loop en/of naar de paddenpoel. Natuurlijk is het voer voor hilariteit en flauwe grappen. Op de toren gebeurt niet zo heel veel meer en omdat ik nog een ledikantje te repareren heb voor onze kleinzoon, besluit ik huiswaarts te gaan. Van oud-timmerman Gerrit krijg ik nog een tip mee die even later zeer bruikbaar zal blijken te zijn.

    Wanneer ik mijn auto op de weg keer, schiet er kramp in een van de tenen van mijn rechtervoet. Dat is niet handig met gasgeven. Ik probeer de kramp er uit te krijgen en zet de cruisecontrol aan zodat ik mijn voet weer even recht neer kan zetten. De kramp gaat er uit en ik kan weer normaal rijden. Onderweg herken ik het karretje van Piet uit Lieshout, hij ziet me niet, ik zie hem wel, voor het eerst dit jaar.

     

     

  • Ge bênt ne gruune en hullie in ut gruun

    Je bent een geboren Gruune of je bent een geboren Rooie. Als je mijn naamgever en mijn vaders roots neemt dan moet ik wel ne geboren Gruune zijn. Van moeders kant raakt het rooie meer. Ik heb het over de schuttersgilden in Gemert. De rooi skut is die van Sint Joris en Sint Sebastianus, maar de gruun skut is van Sint Antonius en heeft zijn leden vooral aan de Mortelse kant. Ik ben dus ne Gruune of ik wil of niet.

    Wanneer ik De Mortel in rijd, zie ik de vendels zwaaien. Een hellebaardier wijst me dat ik om de kerk heen zal moeten, dat doe ik. Het is een miniem ommetje om vervolgens de weg naar de toren te vervolgen.

    Het is eerlijk koud. Net geen vrieskou want het is 2 graden boven nul, er staat nauwelijks wind, het zonnetje schijnt in de blauwe lucht. Heerlijk, dit is het weer dat bij deze maand hoort.

    Dat ik als eenzame tweebener bij het veldje sta is lichtelijk verbazingwekkend. Ik kan het alleen maar verklaren als dat "heel De Mortel" bij het vendelen staat te kijken.

    Snel gaat de blik omhoog naar de toren, de les van gisteren, toen moest ik ook snel zijn om het beetje valk van de dag te kunnen waarnemen. 

    Beide valken zitten precies boven elkaar in de hoge antenne. Ik maak snel mijn kiekjes en probeer er eentje via een foto van mijn camera-display op Twitter te krijgen. Dat valt meestal nogal tegen en ook nu weer duurt het allemaal net te lang. Ik kijk op en zie.... slechts één valk in de antenne. Waar is VV? (Want ik denk dat zij het is die verdwenen is).

    De zon staat pal links van me. Dat betekent dat ik van de overzijde van de Snelle Loop niet veel kan waarnemen, want het zonnetje is best fel en vooral erg laag. Zal ik maar een wandeling gaan maken? Gisteren heb ik geconstateerd dat de velden erg drassig zijn, maar zolang ik niet tot mijn enkels wegzak valt het allemaal wel te doen.

    Onderweg naar de toren word ik ingehaald door een auto. Het is Jan de jachtopziener. Zijn vrouw blijft in de auto zitten puzzelen. Basje kijkt om alsof ie op me wil wachten. Even later loop ik naast Jan door het bos. 

    Hij laat mij voor om de eerste blik langs de Loop te kunnen werpen. Mocht het ijsvogeltje er zitten dan krijg ik de kans om het voordat het door Bas opgeschrikt wordt op de foto te zetten. Maar helaas zit het er niet. In de verte zie ik een zilverreiger naast een blauwe reiger staan. Gisteren stonden er opmerkelijk genoeg zeven of acht (blauwe) reigers vlakbij elkaar. Jan gaat over het bruggetje, ik vervolg mijn weg langs de Loop naar de achterkant.

    Nieuwe wandelaars met een hond wachten achter me totdat ik mijn plaatjes gekiekt heb. Met een vriendelijk knikje bedank ik hen daarvoor. Ik scan het veld of er ook vandaag weer zoveel reigers zitten. Dat is niet het geval, maar de speurtocht levert me wel heel iets anders op: zo typisch als eigenlijk alleen roofvogels over het veld huppen zie ik een grote vogel op vrij grote afstand van me af. Ook dit is weer tegen de zon in en dat is erg jammer voor het plaatje maar evengoed gaat mijn adrenaline gehalte gestaag omhoog. De vogel heeft een kromme snavel, lijkt nogal bruinig en heeft een korte staart. Bij de kop lijkt nogal wat tekening te zitten, wit en donker zijn herkenbaar, meer dan dat kom ik niet. Het moet haast wel een buizerd zijn. Terwijl ik juist wil proberen om achter een berk te gaan staan om niet op te vallen, is deze beweging voor de vogel kennelijk al genoeg. Hij vliegt weg en ik kan hem vanwege het tegenlicht niet volgen.

    Ik loop verder om de achterkant van de toren te kunnen bekijken. De valk in de hoge antenne zit er nog steeds. Verder niets bijzonders. Ik draai me om en meteen vallen me de kleine watervalletjes in de Loop me weer op. Ik vind dat prachtig om te zien en kan opnieuw de verleiding niet weerstaan om er een paar kiekjes van te maken.

    Het bos is behoorlijk kaal en het lijkt alsof dit door de stormachtige wind van de laatste tijd nog erger is geworden. Overal zie ik stammen zonder kruin, overal zie ik de grond bezaaid met flinke takken. Juist daardoor kom ik op het idee om nog een opname te maken van de valk op de antenne. In de lente hoef je dat op deze plek niet te proberen.

    Even later ga ik over het bruggetje. Jan heeft me al gewaarschuwd dat het daar bijzonder drassig is. Hij heeft gelijk. De paddenpoel is met een dun laagje ijs bedekt, de eendenpoel heeft nog wat open plekken. De drassigheid kan niet beter aangetoond worden dan met een plaatje van de hoeven van een van de Aberdeen Angussen die vrij in het gebied rondlopen. De hoefafdrukken zitten diep in de drassige grond.

    Ik loop toch weer even naar het dammetje bij de zandhoop, weer gaat het water dat zich tussen de keien door perst op de foto. En verder ga ik weer, oplettend mijn weg zoekend in de drogere delen van het veld. Even later sta ik bij het boompje bij de scheiding van Loop, wei en veld. Nog altijd zit alleen PA daar op de hoge antenne. De vreemde half-eend-half-gans-achtigen zitten verderop langs de oever van de Loop.

    Verder gaat het weer. Langs de wei het bos in om naar het veld erachter te banjeren. In de verte staat de kudde. Meer valt er hier niet te zien. Ik probeer de drassige stukken van het bosweggetje zoveel mogelijk te vermijden. Ik zie dat Piet uit Lieshout ondertussen ook is gearriveerd. Ook hier vallen me de dikke takken op die de schade van vorig jaar aanvullen. In een boom in een afgescheiden deel van het bos hangt nog steeds het trieste overblijfsel van een vlieger die er ondertussen al een hele poos hangt. En weer vraag ik me af wat zo'n vliegerfestijn hier nu moet?

    Ik vervolg mijn weg met hindernissen waarbij ik af en toe over een of meer boomstammen of dikke takken moet stappen om de dikke modder te vermijden. Even later sta ik bij het spottersveldje. Piet kan ik nergens ontdekken. Even bekruipt me een gevoel van onbehagen, er zal toch niks met hem zijn? Ik kijk in zijn lege auto en bedenk dan dat Piet mogelijk ook een wandeling aan het maken is. Het stelt me gerust.

    Een prachtige vink doet zich tegoed aan het zaad dat op het plankje ligt. Maar dan opeens trekt een geluid mijn aandacht. "Slechtvalk - agressief", deze twee woorden schieten door me heen. Ik zie tussen de bomen door dat daar achter zich iets afspeelt, maar ik kan onvoldoende zien wat. Snel loop ik het veldje op. "Helaas vinkje, nu ben ik".

    Ik zie nog net hoe vermoedelijk twee valken achter elkaar aan gaan. Dan ben ik ze heel even kwijt en dan opeens doemen ze voorbij de toren weer op. "Duikvlucht". De twee valken duiken achter elkaar aan naar de achterkant toe. Dan ben ik ze kwijt. Weer een paar tellen later zie ik er weer een. het lijkt me PA die bij de nieuwe antenne bij de nestkast landt.

    Even later zie ik hoe Piet om het hoekje bij Loop en bos verschijnt. Een paar minuutjes later doet hij verslag: "PA ging achter een duidelijk bruinere juvie aan". Ik vertel dat ik dit vanaf mijn positie ook al had gezien. Dat de ander een juvie was, kon ik niet zien vanaf deze afstand.

    Opeens loopt Piet weg en haalt een stuk verderop een grote tak van een den op. Met een grondboor maakt hij een gat vlakbij het voederplankje. Dan snap ik wat hij wil doen: een nieuw boompje maken vlakbij de plek waar ONS boompje gekapt is. Een sperwertje is geschrokken door Piet zijn woeste handelingen om de afgebroken tak over de weg te trekken en vlucht weg. De plek in de boom is teveel beschut om de daar gelande sperwer te zien zitten. Kraaien verjagen de sperwer. De zon werkt niet mee. Weg sperwer.

    Een volgende auto stopt in de berm. Het is Gerrit. Ik glimlach, de drie musketiers zijn weer compleet.

    Achter ons loopt volk achter het kleine bosje. Er zijn honden bij. "Jagers", merkt Piet op. "Dalijk skiete ze in inne keer en dan verskiete ge oew eige kapot". (Dadelijk schieten ze opeens en dan schrik je je eigen kapot)

    De knal volgt inderdaad. De elf witte half-eenden krijgen haast. Maar ze zijn niet geraakt. "En daarboven?", merkt Piet op. Niks aan de hand. Maar daar arriveert een volgende valk. We vermoeden dat het VV is die terugkeert. Ik probeer de vliegende valk zoveel mogelijk te "vangen". Want dan zijn ze op z'n mooist. 

    Dan wordt het tijd voor een boterhammetje. Wanneer ik de jagers met z'n vieren op de akker achter het bos zie staan en me hun groene kledij opvalt, is de titel voor dit verhaaltje wel gemaakt.

     

  • Gecompliceerde boombreuk, de krul en de overnachting

    Het zuiden is in de ban van Carnaval en het moet gezegd dat ik, wat minder dan in onze jonge jaren, nog altijd graag van de partij ben. Toch ben ik niet zo van het uitslapen, dus vanmorgen was ik er vroeg genoeg bij om ten eerste te zien hoe V voor de eerste keer in de nestkast overnacht heeft, en hoe (wat aan de late kant) een speciale wipwap op de wiphoek gemaakt werd, waarbij de wiphoekcam keurig registreerde hoe M in een fraaie achteruitgang na zijn daad weer wegvloog.

    Ik voel me topfit en het is meer dan twaalf uur geleden dat ik gedronken heb, ik heb goed gegeten en geslapen dus ben ik ook fit genoeg voor wat uitwaaien in De Mortel. Wisky heeft zijn ochtendwandeling al lekker gemaakt en ligt languit op de bank. We voelden onderweg nog wel wat druppeltjes maar het was de harde wind die overheerste.

    Na de auto bepakt te hebben en de das die er nog in ligt netjes op de voorbank te hebben gelaten vertrekken we naar de Mortel. Mijn auto blijft geduldig wachten terwijl ik het veldje betreedt.

    Ik zie een valk in de lucht. Waar deze valk blijft weet ik niet zeker, maar even later ontdek ik een valk op het rooster en een valk in de hoge antenne op een vreemde plaats op een krul in een kabel. Hoewel goed in beeld, toch ook makkelijk te missen dat er daar een valk zit.

    Opeens verlaat de nestvalk het rooster en zie ik opeens twee valken in de lucht, meteen gaat mijn blik naar de antenne: drie stuks. Ik zie nog één valk vliegen en die volg ik: naar het rooster. De ander ben ik kwijt. Dat moet juist de vreemdeling zijn geweest. Het ging zo snel dat de derde ongetwijfeld meteen gevlucht is.

    Ik loop nu richting de toren. De kou valt me wat tegen, de wind waait tussen de kraag en de rits door en maakt mijn keel koud. Ik wil proberen te ontdekken wie de valk op de krul in de antenne is. Ik vermoed dat het V is.

    Het weer is te grauw en maakt de valk te zwart. Dan valt me het boompje op: De stam is gespleten en een van de twee uitlopers is volledig gebroken. Het staat overeind maar kan zo maar naar beneden schuiven. Je moet daar dan bepaald niet onder zitten te poepen!  Ik loop naar het bruggetje en probeer nogmaals om een berichtje naar de chat te sturen. Geen internet. Staat het uit? Is er een storing? Ik heb geen zin om dat hier uit te zoeken en ga nu eerst het bruggetje over. Een paar eenden zijn het daar niet mee eens. In het bos hoor ik een buizerd die het aan de stok heeft met kraaien. Ik loop naar het achtuurboompje en zie hoe vermoedelijk M op het rooster zit. Dat valk in de krul is weg.

    Ik loop door naar de achterkant van de toren. Zie eerst hoe de kudde Angussen met een paar kalfjes uitgebreid is. Ik tel alles bij elkaar ongeveer 16 Angussen waarvan zo'n viertal kalveren waaronder twee nog ongenummerde kleintjes. Opvallend is er slechts één rode Angus de andere zijn met recht Black Angussen te noemen. Even denk en hoop ik een ijsvogeltje te zien zitten maar een wiebelend verdord plukje bladeren neemt me in de maling. 

    Ik draai me om naar de toren en speur. Mijn ogen glijden van ring naar ring omhoog. Op de betonnen dakrand zit ze, het moet haast V zijn. Precies voor een paaltje van de omheining bij de kleine antenne aan de linkerkant (waar de grote antenne rechts is)

    Na een paar foto's gemaakt te hebben ga ik terug langs de Loop. Een vliegtuig overstemt het gehak van de bonte specht, die kan ik zo echt niet vinden. Ik loop door. De buizerd heeft het druk met de kraaien. Verder gaat het. Onder de toren kijk ik omhoog. Hier kan ik nog niets zien, terug naar het spottersveldje. Gadmegaar, het is fris hoor. Ah de valk op het rooster zit er nog. Dus zal V nog wel aan de achterkant zitten? Hee, daar zit er weer een in de krul van de hoge antenne. Dan zal V zich toch verplaatst hebben. Ik loop even naar de paddenemmers. Behalve een paar blaadjes en een "krôtje" (denneappel) niks te vinden.

    Dan maar weer een blik op de toren. Daar is opeens een hoop actie: de valk op het rooster (M?) gaat zo te zien op jacht richting De Mortel. Het duurt even en dan is de valk opeens weer terug. Opnieuw vertrekt hij, ditmaal feller, vanaf het rooster, nu de andere kant op (zeg maar Helmond), en dan is daar nog een valk. Is het baltsen? Schoonvliegen? Nee, niet helemaal. En wat is dat dan? Mijn kijker vangt opeens nog een gestalte op: dat is er ook een. Drie valken? Jawel, het zijn er weer drie. Opnieuw wordt er uitgeleide gedaan zonder dat er sprake is van strijd. Wandelaars passeren me en leiden me net een seconde af. Weg zijn de drie valken. Ik kan ze niet meer vinden. Dan wint de frisse wind het van de wil om nog even te blijven....

  • Gekke koeien maar geen ziekte

    "Gekke koeien maar geen ziekte", ik heb bedacht dat dit de titel gaat worden en dan moet er al heel iets bijzonders gebeuren wil ik daar van afwijken. Dus... de titel is gemaakt, nu het verhaal nog.

    Ik verveel me vanmiddag en ondanks het feit dat buienradar vertelt dat het gaat regenen besluit ik het er toch maar op te gaan wagen. Liever een beetje regen dan een verveelde middag. Een goed besluit zo zou blijken, want ik heb geen druppeltje gevoeld vanmiddag.

    Ik blijf maar even op het spotttersveldje, want ik kan geen valk ontdekken, behalve dan de valk die op mijn mobiel in de nestkast te zien is. Het licht is niet fijn voor een fotomiddag, maar alles is beter dan niets en dus hoop ik een breed scala aan vogeltjes te zien tijdens de ingezette wandeling. Er loopt een stelletje verliefd te wezen en ik ben dan ook blij wanneer ik ze gepasseerd ben. Het is meer hun probleem maar toch voel ik me bezwaard om zoiets aan staan te gapen. Ik verdwijn in het bos en zie de kieviten nabij de zandhoop. Een paar eenden in de loop en een erg witte blauwe reiger er vlakbij. De reis gaat eerst naar de achterkant om de eventuele tweede valk te zoeken. Ook bij het bankje bij het betonblok zit een stelletje. De jongen groet en de jongedame voert een druk gesprek aan de telefoon. Althans zo vermoed ik, want als ze tegen de jongen praat dan raakt ze hem niet helemaal :)

    Aan de achterkant bekijk ik de jonge aanwas bij de runderen in het veld. Diverse jonkies zijn al voorzien van oorhangers met levensnummer. Op de toren geen valk te bekennen. Ik draai weer om en zie aan de overkant van de Loop een paar met camera. Ik ken deze mensen die vorig jaar met heel veel geduld de groene specht hebben gevolgd. We maken een praatje en bespreken het feit dat de zwarte specht ditmaal op het speciale lijstje staat. We horen hem ondertussen, maar zien hem niet. Een gaai zie ik wel en die gaat precies op de goede plek zitten, met de grijze toren tussen de bomen door op de achtergrond staat de Gaai mooi in contrast. Klik klik.

    En verder gaat het weer. Wanneer ik over het bruggetje ben en door het klappoortje het veld op ga, hoor ik de valk in de nestkast. Ik zie hoe de andere valk nadert, maar ik ben er nog niet zeker van of dit PA is of een juvie. Het geluid uit de nestkast klinkt me wat als een alarmkreet. Het schuifje gaat snel op filmen. Ik sta wat verder van de Loop vandaan omdat ik niet te dicht bij de kieviten wil komen. De valk doet er even over voordat ie besluit om op het rooster te landen. Mijn armen worden zwaar. Ik verwacht een wissel als het inderdaad PA is. Even later vliegt een valk van het rooster weg. Ik denk dat deze iets groter is, maar ik ben niet zeker. De valk verdwijnt uit mijn zicht.

    Ik ga verder langs de rand van het bos en ga langs de prikkeldraad tussen wei en veld naar de Loop. Op deze manier heb ik een omtrekkende beweging gemaakt om de kieviten heen. Die krijgen het aan de stok met alweer die lastige kraaien. Het gaat weer even op film.

    In de wei staan de koeien, die vandaag of misschien eerder dit weekend voor het eerst weer buiten zijn. Nieuwsgierig rennen ze op me af en stoppen abrupt wanneer ze bij het prikkeldraad zijn. Ik moet er half om lachen maar krijg daardoor een hoestbuitje. Een paar van hen schrikken en maken dolle sprongen. "Gekke koeien, maar geen ziekte", bedenk ik.

    Wanneer ik door het bos wil gaan om de reetjes te gaan zoeken hoor ik kindergeschreeuw in het bos. Een gezin is er aan de wandel en de kinderen doen wat kinderen nu eenmaal doen. Lachen en huilen met flink wat volume. "Daag kans op reetjes", bedenk ik. Ik draai me maar om en besluit langs de bosrand terug te lopen naar de poel. Daar ontdek ik de twee schildpadjes waarvan er eentje best goed zichtbaar is. Klik. 

    Nu loop ik terug naar het klappoortje om nog even op het spottersveldje te gaan zitten. Daar zitten ondertussen twee echtparen. Vlak voordat ik bij hen ben hoor ik weer een schreeuw uit de nestkast. Snel draai ik me om, maar ik zie nog niets. Pas wanneer ik de mensen gepasseerd ben, zie ik nog net een valk boven het bos. Het lijkt me een grote valk, maar wederom ben ik niet zeker of het VV, of toch PA of toch een ander is.

    De valk draait dan weer naar de toren, en dan weer een heel stuk van de toren af. Uiteindelijk gaat de valk ergens aan de achterkant zitten, zo lijkt het me.

    Het laatste stukje van mijn mortelbezoekje wordt ingenomen door de kieviten, maar ik laat geen foto's zien van de precieze plek van hun nest. De reden zal bekend zijn.

     



  • Gezien, gefotografeerd en gefilmd

    Het was nog donker toen ik vanmorgen rond zeven uur met Wisky op pad ging voor onze eerste wandeling van de dag. Maar niet voordat ik eerst gecontroleerd had hoe het met de valken was. Het weer: koud en heel erg winderig en dreigend alsof het kan gaan regenen.

    De wandeling met Wisky gaat lekker. Vaak legt ie zijn ochtenddrol vlakbij een vuilnisbak, dit keer bedenk ik dat de kortstbijzijnde bak een eindje teruglopen betekent. Ik pas mijn route aan en na zo'n drie kwartier ben ik weer thuis.

    Mijn youtube-kanaal is al een paar weken niet inlogbaar en pas nu maak ik me er een beetje druk om, het was dus geen tijdelijke storing en ik moet onderzoeken wat er aan het handje is, want eenmaal besloten weer wat vaker een filmpje te maken, kan ik het niet uitstaan wanneer dat dan niet lukt.

    Wanneer blijkt dat het met Edge wel lukt, ben ik op het juiste spoor: mijn google chrome is over de flos. Het herstel duurt alles bij elkaar langer dan gewenst. Pas na tien uur kan ik op pad naar De Mortel.

    Bij aankomst zie ik de valk op de koektrommel meteen zitten, maar de harde wind en een beginnende regenbui recht in het gezicht maken het fotograferen niet zo heel gemakkelijk. Nog één keer zal ik er over klagen: ik mis het oude boompje langs de weg dat er voorheen was. (Goed: ik mis nog wel meer wat er ondertussen niet meer is en kan er niet altijd bij stil blijven staan).

    De plaatjes lukken uiteindelijk toch en een heel klein beetje schuilgelegenheid vind ik bij wat boompjes verderop. Nog steeds is het geen prettig vertoeven langs de weg, dus wandel ik maar in de richting van de achterzijde van de toren. Vrouw-met-hond komt me tegemoet korte-groet-zoals-altijd en verder gaat het de stroming van de Snelle Loop lijkt door de harde wind wel andersom te gaan. Een plek om even te twitteren dat ik een valk in de peiling heb gehad kan ik nog niet vinden. Dan maar eerst ook de achterkant bekijken dan kan ik dat eventueel in hetzelfde tweetje meenemen. 

    De koeien staan er weer, en een nijlgans doet denken aan de tijden van weleer. Op de toren geen valk te ontdekken en de wind is hier nog harder als aan de voorzijde. Ik moet mijn pet vasthouden wanneer ik door de kijker wil speuren. Terug langs de Loop en op het glibberige paadje stop ik toch even voor het tweetje. Ook nu moet ik mijn pet vast zien te houden, daar heb ik nog net twee vingers voor over, met andere hou ik mijn mobiel vast en met de vrije hand tiep ik mijn bericht. Klaar, opbergen weer en verder gaat het. Bij de houten poort bij het bruggetje stop ik weer even. Ik hoor de buizerd en denk hem te zien temidden van wat kraaien en ander gevogelte ergens boven het weiland van de boer. Maar mijn camera blijft hangen waar ie is. Dan besluit ik verder te wandelen over het paadje dat inmiddels eigenlijk al geen paadje meer is, want niemand gebruikt het nog. Ik bedoel het paadje net langs het veld dat naar de toren gaat.

    Op de HB weg stop ik weer om de valk op de koektrommel nog even te bekijken. Hoewel weinig spectaculair besluit ik het te filmen, het eerste filmpje vanaf de grond in het nieuwe seizoen is na minder dan een minuut gemaakt. 

    Dan wil ik nog even een blik in de emmers werpen die achter de oranje strook zijn ingegraven. Geen kikkertje of salamander te zien. De hond van de buren heeft me al in de peiling en komt enthousiast naar de omheining. Dan zie ik buurvrouw op de weg staan. We zwaaien en lopen even naar elkaar toe. Er zijn wat leuke feitjes te vermelden zoals de bosuil die in de nestkast in hun bos zit, maar ook de anekdote van een "dumper" die illegaal in de Loop wou dumpen maar door buurman werd betrapt... op het lozen van.... zakken vol.... eikels !!!!

    Ik heb een beetje haast dus hou ik het buurten wat kort, ook voor de buurvrouw die wel een vest aan had willen hebben. En dan waait het plastic zakje uit haar hand... en het waait verder... en verder en verder. Ze zet het op een hollen en uiteindelijk lukt het haar om het eigenwijze wegwaaiende zakje te grijpen. Nee, we dumpen hier niks, ook geen broodzakjes. 

     

     

  • Gouden Valentijnsdag

    Vanmorgen gaan Nederlandse dames opnieuw proberen een medaille binnen te slepen. Ditmaal op de 1000 meter en beste kanshebster in het oranje lijkt me Jorien ter Mors. Omdat de eerste race om 11:00u gaat starten geef ik mezelf nog even vrij om eerst nog even te gaan Mortelen. Ik controleer de gewoonlijke bronnen om te zien of er ergens een valk zichtbaar is.

    Tot mijn stomme verbazing zie ik op onverwachte plek bewegende beelden en laat me nu net op het juiste moment (opname-programma net aan) een valk op het rooster landen om onmiddellijk ook weer weg te vliegen. Meteen ook staat het beeld stil. Gehaast controleer ik de opname: "yep, staat er net op".

    Ik plaats het mini-filmpje snel op facebook en zie dat het al bijna half elf is. "Dat wordt een kort Mortelmoment", bedenk ik. Op TV hoor ik zeggen dat de uitzending van de 100 olympische schaatsmeters om half elf start. "Huh, dat zou toch elf uur zijn?"

    Ik wil deze sport niet missen en omdat Ireen al in de vierde rit start wil ik er op tijd bij zijn voor de buis. Even was ik vergeten dat sportuitzendingen tegenwoordig een half uur aan oeverloos vooraf gel*l vullen, maar deze keer heb ik er maar vrede mee. De Mortelrit zou de moeite niet waard zijn. Bovendien lijkt het ondertussen weer aardig stil voor de cams. Zou er weer gewerkt worden in, op of rond de toren?

    Het is weer goud voor Nederland en dus is deze Valentijnsdag weer enorm goed begonnen. Maar kort na de middag begint het toch weer aardig te kriebelen. Bovendien moet ik, omdat mijn hometrainer nu al ruim 2 maanden (!) stuk is, nodig op de overtollige kilo's gaan letten. Maandag, zo is me beloofd, zal de fiets definitief goed gerepareerd worden, dat is dan het vierde reparatiebezoek in die twee maanden.

    Wanneer de valken niet te vinden zijn aan de voorkant van de toren, besluit ik er niet al te lang op te wachten en ga ik wandelend op pad naar de achterkant. Ik nader de hoek nabij het bruggetje voorzichtig om niet een eventueel ijsvogeltje te verjagen. Maar dat is niet aanwezig. Vlakbij me hoor ik net over de Loop voorzichtig geklop. Het lijkt van een specht afkomstig, maar daar klinkt het weer erg zacht voor. Er zijn meer vogels die zaadjes in bomen verstopt hebben en die loskloppen. Hoe dan ook verder dan het geluid kan ik niets ontdekken. De zilverreiger zat aan de andere kant bij de Loop nabij het achtuurboompje, dus die verwacht ik verderop ook niet meer te zien. En dat klopt. Ik hoor vanalles maar ik kan niets ontdekken. Aan de achterkant blijken de slechtvalken ook niet verstopt en de gure wind laat me snel besluiten om van deze open vlakte te vertrekken.

    Bij het bruggetje besluit ik over te steken en dan via het bos naar de weilanden waar de trekkertrek gehouden werd te lopen. Daar heb ik ergens een buizerd gehoord. Het ijs op de poel is flink gegroeid en lijkt veilig betreedbaar. Ik ga het er niet op wagen en loop door. Het grote bospad is al vrijgemaakt. Er is flink gezaagd in het zwaar aangetaste bos. Helemaal op het eind ligt een den plat op de grond. Dat lijkt me een aardige plek om even te gaan observeren. En inderdaad zie en hoor ik de buizerds meteen. Pas wanneer ze voorbij de berken zijn kan ik er een paar plaatjes van maken. Dan besluit ik langs het smalle paadje naar het veld terug te lopen. Afgebroken takken maken de gang wat lastig, maar het lukt. Van drie kanten hoor ik nu het geluid van motorzagen. Eentje klinkt van erg dichtbij, vermoedelijk in het bos waar ik mijn auto voor heb staan.

    Ik wandel terug en zie hoe buurman Hans bij zijn buren aan het zagen is. hij steekt zijn hand op en maakt even een praatje. Een buizerd scheert over ons heen. Ik loop dan nog even terug naar het spottersveldje waar ik de slechtvalk op het puntje van de hoge antenne zie zitten. Ik haal hem zo dicht mogelijk bij maar kan niet zeggen wie dit nu is. Ik gok op VV maar ben allerminst zeker. Wanneer het schuifje op filmen gaat vliegt de valk opeens op en lukt het me niet om de in helmondse richting vertrekkende valk nog te volgen.

    Ik stap in mijn auto en rij naar huis, zeker niet ontevreden. Ik hoop dat er in het weekend ook nog ruimte is om nog een bezoekje af te leggen. Ik beloof echter niks. 

    Wanneer ik mijn verhaaltje schrijf en het scrollmenu doorloop op zoek naar het album van vandaag moet ik glimlachen, wat een lijst in al die jaren... 

  • Groot nieuws en grote ergernis

    Het kán gewoon. Je vangt heel groot nieuws op tijdens een gesprekje en tegelijk waarschuw je mensen zodat een vogelnestje niet vertrapt zal worden. Met wie? Met mensen van, ik meen het IVN, die met een kudde kinderen en reusachtige schepnetten bij de poelen bij en in de Snelle Loop hun natuureducatie gaan geven. 

    Ik zie ze staan wanneer ik op het spottersveldje sta en bedenk het risico dat de kieviten lopen met een bunch-of-kids zoals deze. "Die stormen straks alle kanten op", zo voorzie ik en dus wandel ik naar de begeleiding om hen te waarschuwen voor het zorgvuldig verborgen nestje aan de oevers van de Snelle Loop.

    Ik word bedankt voor de waarschuwing, er zal rekening mee worden gehouden. Het stelt me niet helemaal gerust wanneer ik het aantal kinderen vergelijk met het aantal begeleiders. 

    Omdat we aan de voet van de toren staan kan het onderwerp van de valken niet uitblijven. Eén van de heren doet een verrassende uitspraak, die volledig aansluit bij ideeën die al eerder op het spottersveldje zijn geuit. Uiteraard zal het niet nu gebeuren, maar het is wel aanstaande. Wat?

    Nee, dit is echt geen verlate 1 april grap. Ja, ik kan me voorstellen dat ik met mijn grappenmakerij de schijn tegen me heb, maar de uitspraak is echt: "de nestkast gaat verhuizen. En wel naar de onderste ring".

    Even schrik ik er van, hoewel ik zelf een van de uitgesproken voorstanders ben van het verplaatsen van de nestkast. Wat zijn dan de voordelen?

    Ten eerste is de situatie daarboven met al die straling funest voor mens en apparatuur. En wie zegt dat dit uiteindelijk ook voor de slechtvalken niet slecht is, al zijn daar (nog) geen bewijzen van?

    Ten tweede is de beschutting er groter, de kast zal minder te lijden hebben onder de weersomstandigheden.

    Ten derde zal het lager zetten van de nestkast voor de valken inhouden dat ze een aanzienlijk lager stuk met hun prooi zullen moeten torsen.

    Ten vierde scheelt dit een heel stuk in de hoogte, zodat wij (ja hier komt een stukje egoïsme om de hoek kijken:) met onze camera's betere plaatjes kunnen maken, mits het licht gunstig is (en dat is dan weer een nadeel met tegenlicht).

    En zo zullen we nog talloze andere voor- en misschien ook wel nadelen kunnen bedenken. Dát het gebeuren gaat, is voor mij wel duidelijk. Wanneer? Ik vermoed in het naseizoen.

    Goed, ik denk te mogen zeggen dat dit groot nieuws is, nietwaar?

    Maar dan het vervolg van mijn verhaal. Ik let op de slechtvalken, ik let op de kieviten en... ik let op de kinderen. Ik weet haast zeker dat de begeleiders er niet in gaan slagen om ze allemaal in het oog te houden. Maar er glipt er niet ééntje weg, het zijn er zelfs zes tegelijk en uiteraard gaat het linea recta in de richting van het kievitsnest. Niet bewust, maar de leiding weet er toch van! Ik houd de boel sterk in de gaten, de kinderen zijn nog steeds een paar meter van het nest verwijderd. Ze worden teruggeroepen. Gelukkig!

    Een grote groep roeken en kraaien schrikt opeens op. Het zijn er tientallen en ik zoek gehaast naar de veroorzaker. Zit er een grote roofvogel in de buurt? Wat is de aanleiding voor deze plotselinge onrust?

    Opeens zie ik hoe de boer in de wei zijn koeien opjaagt richting de stal. Is hij de oorzaak van de commotie bij kraaiachtigen?

    De kievit keert terug naar zijn afleidingsplek op enkele tientallen meters van zijn nest. Wat een prachtige tactiek hebben ze toch: zij trekken de aandacht naar zich toe en zorgen zo dat het nest verborgen blijft.

    Weer ontsnappen er twee in blauwe trainingspakjes gehulde kinderen aan de aandacht van hun leiding en ditmaal gaat het echt direct naar het kievitsnest. Ik zie hoe mijn herkenningspunt volledig bedekt is door de twee. Ze staan op centimeters van het nest. "Gossamme", ik word boos en zwaai met mijn armen. Niemand die iets ziet. Ik loop naar mijn auto en duw drie keer hard op mijn claxon. Geen reactie! Ik raak nu echt pissed en ik weet van mezelf dat ik nu beter geen verhaal kan gaan halen, want een in mijn ogen verkeerd antwoord kan me helemaal bloedlink maken. Ik start mijn auto en keer hem. Weg van hier. Ik kan het niet aanzien. "Godsamme, ik heb ze nog zo op die vogels geattendeerd. K*tzooi !!!!"

     



     

  • Jetzt geht's los, the beginning, le debut est la

    We zijn officieel begonnen aan het nieuwe BDL slechtvalkenseizoen. En wat iedereen die me een beetje kent allang kon bevroeden: ik moet er gewoon naar toe. Niets kan me weerhouden.

    Op het veldje zit Gerrit. Natuurlijk, wie anders dan Gerrit. Vanaf het prilste begin al waarnemer op de grond van de slechtvalken van De Mortel en algeheel natuurliefhebber daar bovenop.

    We hebben elkaar lange tijd niet gezien en hebben eerst nog wat bij te praten. Ondertussen zoek ik met mijn kijker de toren af. Valk op de betonrand van het dak ongeveer op de oude plaats van de nestkast. Verder? Geen tweede valk te bekennen, nog....

    Het is telkens na een langere periode dat ik weinig ben geweest weer wennen om de momenten te zien en in me op te nemen, de camera ligt nog wat onwenning in mijn hand. Gerrit heeft zijn camera zelfs heel niet bij zich liggen.

    Dan zien we daar opeens de beweging. "Een prooi", weet Gerrit. Inderdaad, daar zien we eindelijk weer eens een prooiaanvoer. Het moet het vrouwtje zijn dat met een duif aan komt gevlogen. Mijn camera hapert. Ik probeer de valk te volgen en toch de camera aan te zetten. De landing denken we ergens aan de achterkant ter hoogte van de eerste ring te zien. Maar Gerrit corrigeert snel: koektrommel !!!

    Inderdaad daar zit een grote valk met prooi. Het plukken laat niet lang op zich wachten. De andere valk vliegt nog rond.

    En nu betrap ik me er op dat ik het verloop van de rest van deze Morteling niet meer helemaal helder voor de geest heb. In elk geval zien we op een gegeven moment hoe de valk met de prooi op de koektrommel wegvliegt en de ander naar de koektrommel gaat om de rest van de prooi te gaan eten. Maar dan komt echt na enkele tellen de ander al weer terug met:.... prooi.....

    Heeft de andere valk de prooi dan soms meegenomen vanaf de koerktrommel? "Nee, daar wordt nog gewoon geplukt", ziet Gerrit, Maar de ander heeft wel degelijk ook een prooi.

    Terwijl deze prooi op de onderste ring geplukt wordt, zit de andere valk op de koektrommel. "Dicht bij elkaar, een filmpje waard", bedenk ik. 

    Johan en zijn hond zijn ondertussen ook gearriveerd. We kletsen wat en zien dan hoe opeens een van de valken krijsend naar het rooster vertrekt. Een andere valk draait wat rondjes. De communicatie lijkt wat op alarmkreten. Maar uiteindelijk landt de cirkelende valk op de hoge antenne. We zien hierin toch geen indringer. 

    Wat ik mis in mijn chronologie is de derde prooiaanvoer. Ik ben kwijt wanneer dat was en we weten ook niet zeker dat dit geen restprooi was. (edit: geholpen door mijn bericht op BDL weet ik nu dat de derde prooi genuttigd werd op de eerste ring!)

    Het verhaal van de dag eindigt met het plotseling opdoemen van tenminste zes buizerds die hun rondjes begonnen te draaien. Maar we staan dan al allemaal klaar om onze dag elders voort te zetten.

     

    Maar we komen binnenkort weer terug, dat is wel zeker :)

     

     

     

  • Keiharde sneeuw en verborgen gladheid

    Ik ben een liefhebber van sneeuwbanjeren. Lekker door de sneeuw ploeteren terwijl je bijna tot je enkels wegzakt in de zachte sneeuw. Sneeuw was er gisteren, maar lekker banjeren volgens de hiervoor gegeven definitie was er ook gisteren niet bij. Toen was de sneeuw op veel plaatsen al blubberig, nu, na een nachtvorst is de sneeuw daarentegen betonhard. Toch wil ik gaan Mortelen, want ik wil profiteren van de kans.

    Wanneer ik mijn plekje voor de deur wil verlaten merk ik al hoe hard de bevroren sneeuw is. Mijn cursus terrein rijden met een legertruck in mijn jonge jaren komt hierbij goed van pas. Belangrijkste onderdeel van de les: rustig blijven en doorgaan.

    Wanneer de wielen over de bult sneeuw heen zijn en de auto zich recht trekt op de weg zijn de eerste meters gemaakt. Hier en daar is het verraderlijk glad. Het zijn de stukken waar de zon zijn werk niet heeft kunnen doen, waar dat enkele meters ervoor en erna wel is gelukt. Voor me verkijkt een chauffeur die haast lijkt te hebben er zich op. Ik zie hoe hij in paniek zijn auto weer in het spoor probeert te krijgen. Gelukkig lukt hem dat. Opeens gaat de gemiddelde snelheid een stuk omlaag. 

    Het oprijden van de Hemelsbleekweg is een avontuur op zich. Komende vanuit De Mortel draai je rechtsaf een helling af terwijl je eerst over het fietspad rijdt. Wanneer er nu een tegenligger komt zullen we allebei met veel moeite kunnen uitwijken. Gelukkig komt er geen tegenligger. Wanneer ik verderop de berm op wil rijden en dus het spoor wil verlaten gaat dat met heel wat geslinger en geslip. Een stelletje dat op een plastic zak op de leuning van een bankje zit, kijkt toe. Ik pak mijn spulletjes en stap het veldje op. "Goedemiddag". "Hallo". "Zitten ze er nog"? Een geijkt zinnetje, dat aan mij, de nieuwkomer, gesteld wordt.

    Ik zoek op de toren maar ontdek niets. Behalve.... ik merk op dat ik de voet van de antenne wat dikker dan anders vind. Maar ik kan er geen model van een slechtvalk uit halen. Ik ben ook behoorlijk verblind door het zonnetje dat op de sneeuw reflecteert. Dat zal de hele tijd zo blijven, waardoor het prachtige blauw rondom de toren toch niet voor het mooie contrast zorgt dat het eigenlijk wel geeft.

    Mijn kijker brengt geen uitkomst, maar er zit iets wat er anders niet is, maar dat kan ook een nieuwe kabelbundel zijn. Volgens Piet eergisteren zei is er immers de laatste tijd veel op de toren gewerkt.

    Het stel ziet de valk naar de tweede ring vliegen. Ik niet want ik kijk naar rechts terwijl de valk juist van links aankomt. Ik kan de valk niet ontdekken en vermoed dat deze dan aan de achterkant is gaan zitten. Het stel vertrekt en ik erger me eraan dat ik de valk niet heb gezien. Met een knal valt er iets op mijn auto. Dooiende klonten ijs glijden van takken af en donderen op het dak van mijn auto. Die staat precies onder een eik. Zal ik hem een stukje verplaatsen? Ik bedenk dat me dat ook niet veel zal brengen want overal hangen takken over.

    Ik loop wat heen en weer over de weg, ik ben niet van plan te gaan wandelen, dat is me nu te link, maar zonder valk in beeld is er ook niet veel aan. Ik kijk omhoog en zie opeens een valk in de kleine (nieuwe) antenne naast de nestkast zitten. Ik controleer de verdikking bij de voet van de hoge antenne en zie hoe daar nu iets ontbreekt. Dan leg ik aan om een foto van de valk te maken maar nog voordat ik kan knippen vliegt die opeens weg. Ik volg hem met de kijker en probeer die te wisselen met mijn camera. Fout! Niet doen wanneer de richting nog niet heel duidelijk is. Bij het draaien om de toren heb je veel kans de valk daardoor kwijt te raken: en zo gebeurt het ook.

    Het moet een korte verplaatsing zijn geweest, maar waarheen? Aha, daar zit weer een verdikking bij de voet van de antenne en ditmaal steekt een staartje over de rand. De valk draait zich en meteen valt me de erg witte bef op. Is het PA? 

    De valk verrast me opnieuw. Opeens slaat hij met zijn vleugels en het volgende moment is hij spoorloos. Ik baal, want opnieuw heb ik de actie gemist. Ik speur de blauwe lucht af, maar omdat ik geen idee heb in welke richting de valk verdwenen is, geef ik het op.

    Ik hoef niet lang te wachten. Het is de kreet die ik hoor. Nog net heb ik mijn camera paraat om de laatste meters die de valk naar de linkerlamp (erg PA zijn stekje) voert. Heeft de valk nou een prooitje bij zich? 

    Ja, er wordt geplukt op de lamp. Ik besluit voor menselijke zoom te spelen en loop in de richting van de toren, telkens even stoppend om een paar plaatjes te maken. Tegen het lantaarnpaaltje leun ik om de camera zo stabiel mogelijk te houden. Is het PA? Ik kan het maar niet ontdekken en dus besluit ik terug te keren naar het spottersveldje. Onderweg daar naartoe zie ik de buizerd in de boom. Ik maak er blij een paar plaatjes van en denk terug aan jaren hiervoor toen er bijna iedere keer een buizerd op dezelfde tak zat. Ik ben er zeker van dat het de buizerd was die we later dood door een aanrijding hebben gevonden. Dit moet dus een nieuwe buizerd zijn die hetzelfde plekje heeft ontdekt.

    PA (hij blijkt het na het bekijken van de foto's duidelijk te zijn), is ondertussen uitgegeten en kijkt vanaf zijn plekje op de lamp rustig rond. Onder hem lopen een paar mensen met honden die het bos in gaan. Ik maak nog wat plaatjes van ijspegels aan het bankje en vertrek dan weer. Tevreden met het resultaat van mijn avontuurlijke autorit. In de auto zie ik dat ik de tijd op mijn camera nog niet heb aangepast. Hmmm, dat zegt iets over het aantal gelegenheden waarop ik mijn camera na het verzetten van de klok nog heb gebruikt.

     

     

Pagina 1 van 2