Vijf mei heet bevrijdingsdag te zijn. Ik denk dat wanneer de slechtvalken van De Mortel in staat zouden zijn om te denken dat ze dan graag bevrijd zouden willen worden van de werkers die telkens weer opnieuw onder hun nest bezig zijn met werkzaamheden waarbij je toch minstens kritisch kunt afvragen of dat nu uiterekend allemaal in deze maand moet.

Ik hou er verder over stil omdat ik me alleen maar opwind en daar schiet ook niemand iets mee op. Mijn verhaal heb ik eigenlijk al in het clubhuis van BDL beschreven. Hier de desbetreffende posts:

"05.05.2014 | 12:49 | KuikoNL
Alweer werkzaamheden op de toren. Ouders flink gestresst. Komen steeds kijken of ze weer naar de nestkast durven en verdwijnen dan weer. Bovendien een derde valk. Ditmaal een pootjes haken gevecht. Menens dus. Een valk vluchtte. De ander raakte ik ook kwijt. Niet leuk meer dat verstoren telkens. Kan me niet voorstellen dat het ophangen van (nog weer) twee schotels met vier man zoveel tijd moet duren :( " 

Antwoord op de opmerking dat ik vermeend gezegd heb dat de valken weer beide op de toren zijn gezien:

"05.05.2014 | 13:01 | KuikoNL
Nee, ik heb mensen op de toren gezien. Geen valken. Die durfden niet op de toren. Toen ik kwam vlogen ze allebei krijsend rond. Daarna zijn ze ieder een kant op gegaan en telkens kwam er na een minuut of tien weer eentje terug om poolshoogte te komen nemen. Een half uurtje voordat ik naar huis ging (dat was rond half twaalf) was het gevecht dat ik eerder hoorde dan zag. Ik kon de richting niet goed bepalen. Vervolgens zag ik ze met de pootjes in elkaar hakend en vreemd krijsend richting De Mortel verdwijnen waarbij de een vluchtte en de ander richting de toren bijdraaide, maar daar verloor ik die valk ook uit het zicht. Daarna is er nog twee keer een valk krijsend om de toren komen zweven. Een van de bussen van de werkers vertrok iets voordat ik ook ging. Mijn accu was leeg en met steeds volk op de toren was het voor mij ook niet interessant meer. Overigens: kievitsnest is geplet door koeien. THUISKOMST (VV landt op het rooster)"

Verder nog de vermelding dat het volgen met flinke zoom van een vliegende valk haast niet te doen is. Dat de spreeuw zijn geleende spechtennest verraden heeft. Dat de kieviten weg zijn en dat hun nest geplet is door de runderen. Een jong kalfje zijn best deed om bij moeder te drinken. En dat ik verder alleen was, dus zonder medespotters.

Het gaat al naar de middag, mijn dochter stuurt me een appje of ik even kan helpen met het ophangen van een rekje voor in de tuin. En welke vader weigert zijn dochter nou om een handje te helpen? Deze vader in elk geval niet.

Het rekje moet de climatis helpen te geleiden, een pindakaashuisje is er voor de vogeltjes en een vetblokhoudertje moet een verdere verwenning van vogeltjes bevorderen. Na gedane arbeid gaan we nog even in het zonnetje in de tuin zitten. Ik hoor de groene specht die ik zo vaak hoor wanneer ik mijn wandeling met Wisky maak. Mijn dochter heeft de groene specht met regelmaat in haar tuintje gezien, maar herkent het geluid niet. Ik zoek het geluid op, op mijn mobiel en speel het af. De herkenning is er meteen. "Is dat de groene specht? Dat geluid ken ik wel ja". Nog eens speel ik het geluid af. En dan.... ergens aan de overkant van het veld dat grenst aan haar achtertuin wordt het geluid overgenomen. We schieten in de lach. Da's de echte!

Ik pak mijn spullen bij elkaar en breng ze naar huis. Ondertussen is het teken al lang opgepikt door de grijze massa in mijn bovenkamer: "hey kerel, tijd om te gaan Mortelen".

Niet veel later zit ik in de auto. Niet ver van de toren passeer ik een paar fietsers. Het zijn buren uit de straat. Ik rijd hen voorbij en sla een stukje verder rechtsaf. Hemelsbleekweg. Voor me stapt een ruiter te paard en een begeleidend fietser te fiets. Ik minder vaart en rij uiteindelijk de berm in bij het welbekende spottersveldje. Er staat een graafmachine en er zijn paatljes uitgezet. Een man die aan dezelfde weg woont weet me te vertellen dat dinsdag gestart wordt met het bouwrijp maken van de grond. Er komen zes woningen te staan, zo weet hij me te vertellen. Even raak ik in paniek. Waarom ook het spottersveldje? Nu snap ik ook waarom de boompjes zo nodig weg moesten. Ik troost me met de gedachte dat ik regelmatig bij de poel aan de overkant van de Loop ga staan en dat is ook nog niet zo'n slecht plekje. Even later stap ik naar de toren om mijn wandeling in te zetten en zou ik het voorval al snel weer vergeten.

Ik heb de valken nog niet kunnen traceren, maar mijn mobiel laat zien dat er eentje in de nestkast zit. Dat verbaast me uiteraard niets. Maar dat de ander niet te vinden is, dat is jammer. Gisteren was het al eenzelfde verhaal. Jammer! Het is kwart voor drie. Ik stap door het bos en besluit langs de loop verder te gaan naar de achterkant. Ik slinger me wat voorzichtig om het wildpoortje heen, je weet immers nooit wat er zit. Ditmaal zijn het twee spreeuwen die vlak voor me zitten. Al bij het tweede plaatje vliegen ze op. Ik bekijk de mogelijke plekken aan de achterkant van de toren. Geen valk te zien. Terug dan maar weer.

Wanneer ik even later bij het bruggetje sta, ga ik er overheen, stap door het klappoortje en loop naar de paddenpoel. Een "lucky shot" verbergt een kikker: die heb ik maar alvast. De kieviten kan ik niet ontdekken, ook de plek waar mogelijk het nestje is, is verlaten. Ik heb laatst bewust verzwegen waar dat was om nieuwsgierigen te beletten er heen te gaan, maar gisteren moest ik wel om te voorkomen dat iemand met zijn hond te dichtbij zou komen. Nu zijn de vogels weg en kan ik me wel voor het hoofd slaan dat ik er gisteren iets van heb gezegd.

Wel zie ik een kraai met nogal wat veel wit aan de vleugels. Wanneer deze opvliegt zie ik tot mijn verbazing dat het de bonte kraai is. Nooit eerder zag ik er een in Nederland (wel in Griekenland). De foto lijkt te zijn gelukt. Verder gaat het. Nu ga ik het bos in. Ik hoor de bonte specht niet ver van me vandaan, maar ik kan hem nog niet ontdekken. Pas wanneer ik weer verder loop zie ik hem naar een andere boom vliegen. "Gotcha".

Wanneer ik bij de grote poel aan kom, vliegt daar de reiger weg. Ik ga even op het bankje zitten en neem de tijd om te speuren naar de koppies van de schildpadjes die iemand vorig jaar in de poel achter gelaten heeft. Het duurt best wel even voordat ik uiteindelijk het koppie boven het water uit zie steken. Drie fietsers die me passeren brengen de bewijsvoering teweeg... het koppie verdwijnt namelijk onder water en de kring volgend zie ik ook wat van de vorm van het lijfje: schildpadje één is terecht. Een stukje verderop denk ik een tweede te zien, maar dat kan ook een kikker zijn.

Aan de overkant heeft Sjaak zijn auto achter de graafmachine gezet. Hij zit daar al even en we hebben al even naar elkaar een arm opgestoken ten teken van herkenning. Ik besluit naar hem toe te lopen en te informeren wat hij al weet van de bouwplannen die volgende week starten.

Even later zitten we naast elkaar op het bankje. De kievit is ondertussen al teruggekeerd en dus zal de titel van mijn verhaaltje al niet meer "Verjagers bedankt" of zo hoeven te zijn. Terwijl we daar op het veldje zitten is daar opeens de beweging hoog bij de toren. We zien ze gelijktijdig: twee valken naderen de toren. De grootste gaat in de antenne zitten, de ander op het hekwek er vlakbij. Dat duurt niet lang. Beide valken vliegen op. Boven onze hoofden zijn ze, wanneer ik plotseling gekrijs hoor dat uit de nestkast lijkt te komen. Ik zoek het op op mijn mobiel: klopt er zit er nog steeds eentje in de nestkast, maar vliegt er nu ook eentje achter de toren, terwijl er twee achter ons vliegen? Hier helpt geen mobieltje aan.

Een fietser uit Deurne valt met de neus in de boter. We proberen de valken te volgen maar de welbekende truuk wordt weer uitgehaald. De valken gaan op stealth-mode. Op een of andere manier valt het licht dan dusdanig op ze dat ze ineens onzichtbaar raken. De ene zien we weer opduiken. "Als we alledrie dezelfde zien, dan is het er nog één", weet ik heel intelligent. 

Wanneer wat later een valk terugkeert naar de toren zien we hem nog net aan de achterkant landen. Het is het teken. Alledrie stappen we op. Zou het voor het laatst zijn op dit spottersveldje?

Cambeeldfragment 11-03-2024

BUS komt met een spreeuw naar het rooster. 4NL haalt de prooi in twee pogingen op.

Laatste meidag

Vandaag hebben we een familiefeest. En om het feest luister bij te zetten, neem ik me voor om de dag goed te beginnen met prachtige valkenwaarnemingen. De juvies zal ik in alle standen op de foto gaan zetten. Vliegend, staand, betonrandzittend, stellagezittend, roosterzittend, boomzittend en zelfs zal ik paraat zijn wanneer er eentje besluit op mijn auto te gaan zitten. Nee, ik ben niet voor één gat te vangen vandaag: zelfs al gaat er eentje op mijn camera ziten, de andere camera is paraat. De film zal vast en zeker de natuurprijs krijgen, dat staat wel vast.

Zal ik mijn auto kwijt kunnen? Ik verwacht grote drukte op het spottersveld. 

En dan... blijk ik de eenzame auto op de Hemelsbleekweg te hebben, zit er helemaal niemand op het spotterveldje en laat er helemaal niemand zijn hond uit bij de toren. Valken? Niet te zien!

Meteen is het groot alarm: "in welke boom zal de juvie zitten"? Ik speur alle boomtoppen en kale takken af. Niks te zien. Bij de toren hoor ik wat pluimvee druk doen. "Zit er eentje op de grond bij de toren"?

Ik ga op pad en hoor dan gesputter van het onverharde wegdeel komen. Piet komt er aan. Ik besluit echter mijn wandeling voort te zetten en ga eerst naar de achterkant. Voorzichtig slinger ik me daar om het poortje heen en dan heb ik al snel in de gaten dat ik niet bezorgd hoef te zijn om iets te verstoren. Er valt niks te beleven. 

Op de toren dan? Ja, daar zie ik wat beweging bij de voet van de hoge antenne. Maar de valk fladdert meteen het hoekje om. Verder niks? Verder niks! Ik loop terug en ga over het bruggetje naar de andere kant van de Snelle Loop.

De kudde koeien staat op het veld. Kikkers plonsen in de paddenpoel. Ik loop verder, het gaat langs de bosrand in de richting van het weiland. Op de toren laat de juvie zich nu beter zien. Klik, klik en verder weer. De juvie hupt naar de hoek van de toren, direct onder de buitencam. Nog iets? Neen. Verder gaat het. Wanneer ik bij de grens tussen wei, veld en bos sta, hoor ik een voor mij vreemd vogelgeluid in het bos. Even later hoor ik hetzelfde vanaf het spottersveld. Probeert Piet me iets duidelijk te maken? Zijn gefluit wordt beantwoord vanuit het bos waar ik voor sta. Ik probeer het geluid te volgen zodat ik de vogel die het produceert kan vinden. Dat lukt me niet. Hij moet verdorie vlakbij me zitten, maar het enige vogeltje dat ik (heel even) zie is het Winterkoninkje. Dan maar verder. Verderop zit een vogeltje op een paaltje, maar dat is niet het vogeltje van het geluidje. Weer hoor ik vreemd geluid in het bos. Ik loop erheen. Het lijkt wel wat op het gekras van een Gaai, maar dat is het toch niet. Ook deze herkomst kan ik niet traceren. Ik loop maar terug naar het spottersveldje en zal dan wel vragen wat ik heb gehoord.

Wanneer ik wat later het veldje op ga, vraagt Piet of ik de Wielewaal ook gehoord heb? Misschien heb ik hem wel gezien? Even heb ik spijt dat ik niet langer heb gezocht naar de vreemde vogel, maar dan bedenk ik dat één van mijn levensregels is om geen spijt te hebben van onbelangrijke dingen die je mist door verkeerde beslissingen. Deze levenswijsheid heeft me al vaak geholpen, ik denk terug aan mijn laatste verjaardag toen ik de primeur van het badderen van een juvie heb gemist, was toen mijn instelling niet geweest zoals die is, dan ware het onverteerbaar geweest dat ik uitgerekend die dag niet ben gaan spotten. Vergis je niet, het is nog altijd doodzonde dat ik dat gemist heb, maar het leven is gewoon door gegaan.

Ook Gerrit en Debbie komen nog kijken. Helaas valt er niet veel te beleven. Debbie baalt. Zij heeft er ook een eind voor moeten rijden. Ik besluit te vertrekken wanneer ook Skreeverke en nog iets later ook Martien Manders (VWG) komen kijken. We hebben ooit eens verzonnen dat wanneer iemand vertrekt, er gauw spannende waarnemingen zullen volgen. Ik offer me dus op, zou je kunnen zeggen.

Gisteren werd ik gebeld door het hostingbedrijf. Omdat ik meerdere accounts bij ze heb lopen mocht ik mijn Kuiko.nl account gratis opwaarderen tot "Professional Plus". Is veel sneller, is veel meer opslag etcetera etcetera. Doen natuurlijk. 

Dus beste lezer, geniet van mijn Professional Plus website ;)

Vanmorgen is het redelijk droog wanneer ik met Wisky op stap ga en het ziet er naar uit dat het ook zo even zal blijven. Batterijtje is opgeladen, HD kaartje zit in het toestel, dus... de Mortelgang kan worden gemaakt.

Bij mijn aankomst zie ik weer de volle cirkel halverwege de hoge antenne. Is ze dat? Dat is ze! Het is een nieuw plekje waar V zich tegenwoordig regelmatig begeeft. Je moet erg opletten want het valt niet een twee drie op dat er een valk in die kabellus zit.

Verder kan ik niet heel veel ontdekken, dus ga ik maar aan de wandel. Vlakbij de toren zie ik een paar afzettingshekjes. Aha, daar ligt een flinke 8 vormige bos dikke glasvezelkabel. Ik weet niet of er ook een lijntje de toren in zal gaan, maar de buurt gaat binnenkort op glasvezel, zover is wel duidelijk.

Bij de Loop tuur ik even langs de oevers. Iets te zien? Nee, aan het einde zit wel een reiger en nog verder vliegt er ook eentje rond. Ik stap verder, op pad naar de reiger. Die volgt de andere reiger, zodat ik redelijk dichtbij kan komen voordat ie me in de gaten krijgt. Een wandelaar komt me tegemoet bij het slingerpoortje. Goededag en dan passeren we elkaar. Ik loop verder zodat ik de achterkant van de toren kan bekijken. Niks!

De wandelaar zit even een paar seconden op het bankje en stapt weer verder wanneer ik hem opnieuw nader. Weer probeer ik te zien of er vis in de Loop te ontdekken valt. Niets te zien.

Voor me klapt het poortje dicht, de automatische mompel dat dit ook wat zachter kan, pers ik tussen mijn lippen door. Ik kan me wel opwinden, maar wat verandert er door? Niks. Even later ga ik ook over de Loop en door het poortje. Met een nauwelijks hoorbaar tikje sluit ik het poortje achter mijn kont en loop ik naar de kleine paddenpoel. Geen geplons. Verder gaat het langs de Loop, eenden kwaken verontwaardigd op. Met veel kabaal vliegt het aan alle kanten op. Ook duiven doen mee, in binnen een paar tellen lijkt alles in paniek. De buizerd doet ook mee.

Ik loop verder tot aan het achtuurboompje op het hoekje "Snelle Loop, veld en weiland:" daar kijk ik naar de toren. Valk op het rooster. Foto, verder. Omdat de buizerd vrij dichtbij roept loop ik langs de rand van het weiland het bos in. Ik zie de schim, knip. Verder. Ik ontdek de nestplaats, markeer die in mijn geheugen en loop verder. Wanneer ik de omgevallen bomen van ruim een jaar geleden zie bekruipt me opnieuw het trieste gevoel. Dan kom ik bij het berkje vlakbij de grote poel. Het is afgebroken en ligt vol half vergane gaten op de grond. Ook het stuk dat nog wel overeind staat zit vol van gaten: wat heeft er uit dit boompje veel jong leven uitgevlogen: bonte spechten, spreeuwen tientallen gaten verraden de nestjes die er in zijn uitgehakt door de spechten en later zijn overgenomen door de spreeuwen.

Op de rand van het dak zit bij de grote antenne een vrij grote valk. Ik denk dat het V is en sla er veel niet veel extra acht op. Bij de grote omgevallen eik schiet ik een plaatje alsof ik de grote storm herbeleef. De wind is inderdaad krachtig, maar niet stormachtig. Dan hoor ik geluid uit de richting van de voor mij onzichtbare nestkast. Een valk vliegt er rondjes, veel rondjes en vanuit de nestkast lijkt dit alles behalve gewaardeerd te worden. De valk bij de antenne is weg. Ik zie nog steeds maar één valk dus kan ik niet met zekerheid zeggen dat dit een indringer is. Maar dat duurt niet lang. Opeens is daar die andere valk. De rondjesdraaier schrikt zich kennelijk rot en maakt zich weg, opnieuw richting Helmond zoals eerder deze week ook al was. De valk die ineens opdoemde gaat er achteraan. Overtuigend: wegwezen jij, maar zolang ik ze kan volgen gaat het er niet hard aan toe. Ik besluit verder te gaan met waar ik mee bezig was: de omgevallen eik op de foto zetten. Dan loop ik terug naar de toren. Mijn mobiel trilt een keer ten teken dat ik mijn minimumgrens aan dagelijkse stappen al behaald heb. Over de Loop, langs de toren, langs de kabels, naar het spottersveldje. Daar rolt een auto voor de mijne de berm in. Ik heb zo'n vermoeden dat ik weet wie dat zijn. Twee personen stappen uit, ik had er drie verwacht. Het zijn wel degelijk Coriena en Birdie, Margootje is er niet bij. We praten wat bij en zien dan dat er auto's bij de toren stoppen. "Aha, het geluid zal worden gerepareerd", denk ik te weten. Maar het blijkt vrijwilligersdag van BDL te zijn. "Hmm", klinkt dit ietwat bedenkelijk? 

Dat klopt dan ook. De valken reageren niet of nauwelijks wanneer de bezoekers binnen zijn, dat maakt mijn aanvankelijke bedenkingen dan gedeeltelijk wel weer goed. Zeker wanneer even nadat ook Gerrit arriveert er plotseling een actie vanaf de toren te zien is. De valk duikt naar beneden en gaat een prooi achterna die over de Loop in de richting van het bos daarachter (links van ons) vliegt. Rangggg, raak, hebbes. Het moet M haast zijn die deze succesvolle aanval op een klein vogeltje (spreeuwtje?) uitvoert. 

Het is al tijden geleden dat we dit zo goed en aan deze kant van de toren hebben kunnen zien gebeuren. Bijna altijd was het de laatste jaren dat dit precies achter boomtoppen rechts van ons gebeurde. 

Maar nu is het helemaal voor onze ogen gebeurd en dat is werkelijk prachtig om te zien. M blijkt een zeer goede jager, al gaat zijn voorkeur wel (nog) uit naar kleine prooien.

We genieten en hebben allemaal een opgevoerd adrenalinegehalte gekregen. 

"Dat hebben ze daar in de toren gemist", de reactie komt spontaan op, maar wordt door het hele kwartet ervaren (zo denk ik te zien).

Aangezien ik vandaag hoog bezoek mag verwachten van zowel een kleindochter waar Opa Ton even op mag passen, als onze kleinzoon waar we later vandaag met zijn tweetjes op mogen gaan passen, besluit ik naar huis te gaan zodat ik mijn verhaaltje in elk geval nog even op kan gaan tekenen.

Wij, de mannen onder aan het veld zijn niet zo tevreden over de opvoeding die het slechtvalkenpaar dit jaar aan hun kids geeft. We hebben allemaal kunnen zien hoeveel beter VV het dit jaar in de nestkast gedaan heeft, maar het leren daarbuiten kenmerkt zich toch vooral door passiviteit. Ook van PA, maar vooral van VV. Ze zijn gewoon niet zo veel bezig met hun kids als dat je zou verwachten. Zou het dan echt de ouderdom van PA en de onervarenheid van VV zijn die in de weg zit?

Is het toeval dat ik dit zit te mijmeren terwijl ik PA op de lamp zittend onder de toren passeer op zoek naar de rest. Ik heb de twee op de ring wel zien zitten, maar dat is niet veel meer dan hun staart en een stukje van hun lijfjes. Aan de overkant van de Loop zal ik ze beter kunnen zien en mogelijk ook de verblijfplaats van de anderen kunnen ontdekken. Ik ben er al uit wat de titel gaat worden van vandaag: "slechte opvoeding". Ik hoop dat VV er dan maar lering uit trekt. En lach om mijn eigen gedachtenspinsels. Het vermenselijken van de slechtvalk is een doorlopend en terugkerend item. Wij willen dat zij zo en zo handelen. 

Bij het bruggetje wacht ik even en zet ik mijn kijker aan mijn ogen. Ik hoop natuurlijk om de ijsvogeltjes te zien, maar in dit geval heb ik pech. Dan maar gauw naar de overkant en de valken gaan bekijken. PA zit nog steeds op de lamp en de twee kids zitten op de ring boven hem bij elkaar. Verder kan ik geen valk ontdekken. Af en toe hoor ik een van de kids schreeuwen. De linker juvie zit echter zijn veren te poetsen dus zal het zusje naast hem moeten zijn die aan het bedelen is.

Ik hoor de koekoek weer en weet dat ie in de buurt zit. Ik besluit een poging te gaan wagen om hem opnieuw te vinden. Wanneer ik net in het bos ben hoor ik opnieuw hoe de jonge valk bedelt. Ik riskeer niks en loop snel een paar passen terug. Niks opvallends te zien. Terug in het bos. Ik sta vlakbij het gatenkaasberkje waar vorige jaren bonte spechten en spreeuwen nestelden. Ik weet dat er ook nu een nestje jonge spreeuwen moet zijn. Dan hoor ik een vreemd geluid, alsof in een holle ruimte een hamer omvalt. Toktok. Ik hoor de koekoek weer, maar kan hem nog niet vinden, ik gluur naar de berk. Uit één van de twee bovenste gaten klonk het rare geluid. Haha en nu zie ik wie dat veroorzaakt: een snavel komt tevoorschijn... de rest van een "ongekamd" kopje komt er achteraan. En nog één. Zo grappig om te zien: twee wollige spreeuwenkoppies.

Maar dan zie ik de beweging in het bos, de koekoek nadert, maar gaat op een ongunstige plek zitten. Ik zie alleen zijn staart onder wat gebladerte uitkomen. Ik probeer naar een andere boom te sluipen om een beter overzicht, maar de koekoek blijkt al weg.

Weer herrie bij de toren. Ik maak wat vaart om opnieuw de situatie snel te kunnen overzien. En dan is daar opeens de actie. Een valk met prooi (moet VV zijn, want PA zit nog steeds op de lamp) nadert en opeens zijn daar een, twee, drie jongen. Of er precies achter de toren een prooioverdracht is, kan ik niet zien, maar omdat de volgende momenten elkaar snel volgen moeten mijn hersenen snel schakelen (en na de 1-5 van Nederland op Spanje van gisteren gaat dat iets minder goed).

De grote valk komt zonder prooi achter de toren vandaan. Twee kids draaien meteen naar links nadat ik ze rechts ook achter de toren vandaan zie komen. Een volgende slechtvalk gaat voorlangs. Dat zijn er dus vijf (met PA erbij). En dan is daar opeens nog een juveniel, die gaat erg laag over de bomen heen en krijst. Komt vervolgens op me af en draait dan weer naar links over de boomtoppen. De anderen ben ik kwijt. Deze valk lijkt moe en het lijkt wel of ze in een boom wil landen. Dan daalt ze zo ver dat ze achter de bomen waaronder wij lopen om van toren naar het bruggetje te gaan en raak ik haar even kwijt.   

Ik loop nu langs de bosrand en volg die tot halverwege het weiland, dan steek ik schuin over naar het acht uur boompje. Ik vraag me af of de valk soms in een boom geland is, (ik ben het met mezelf eens dat het daar nu wel de tijd voor is) maar dan opeens zie ik de valk bij de bosrand nabij de poel weer laag overvliegen. Ze klappert flink en strijkt neer in een dennenboom die ooit eerder al jonge valken herbergde. Ik grijp mijn camera en zie meteen hoe de enigste kraai die in de buurt is meteen een agressieve vlucht over het jong inzet. Die schrikt daar kennelijk zo van, dat op het moment dat ik wil knippen er geen valk meer in de boom te bekennen is. "Sjit, ze moesten die kraaien allemaal af mogen schieten", mopper ik. En ik weet dat ik dit niet echt meen.

Weer hoor ik de koekoek. Die is nu even weer minder interessant. Er puft een auto over de Hemelsbleekweg. Het is Piet. Ik gebaar dat er een wapperend voorwerp in de boom is geland en met een stekende beweging gebaart mijn arm dat er iets overheen gleed. Althans zo denk ik dat de overkant mijn vreemde bewegingen interpreteerd. Ik besluit het maar mondeling te gaan toelichten en loop terug naar het spottersveld waar ondertussen ook Gerrit zijn spullen aan het opstellen is.

Martin Vink zet zijn auto onder aan de toren. Ik vertel mijn maten dat ik in het E.D. las dat hij 25 jarig jubilaris is bij de evenoude VWG. Medeoprichter en erg betrokken, niet alleen bij de slechtvalken. Even later meldt hij dat hij het geluid even opnieuw aangezwengeld heeft. Ook horen we dat de nestkast voor het volgende seizoen gaat verhuizen, naar alle waarschijnlijkheid naar de bovenste ring op de hoek. "Heeft mijn website niet voor niets de naam 'Op de hoek van de ring' gekregen", lach ik.

Ook de enige Duitser met een onvervalst Helmonds accent die ik ken is met zijn vrouw onderweg. Zij hebben mijn tweetje gelezen. Een stel komt voor de eerste keer een kijkje nemen. Beleef de Lente volgers, maar geen "clubhuis-chatters".

De valken zijn actief en wisselen veel van plaats, doen het tikkertjespel, bescheiden, maar toch. En soms vliegen ze trots met moeders mee. Ze landen overal en nergens. Het is een drukke valkendag.

Mijn eerder bedachte titel kan misschien vanaf nu wel op de schop, maar ik laat hem voor wat ie is. Een door de mens gegeven waardeoordeel over een dierlijk wezen, wat een arrogantie weer. 

Het is geen lang verhaal. Ook omdat mijn website even offline was door een storing bij de host heb ik nu maar weinig tijd over voor een verhaaltje.

Een bezoekje aan De Mortel op een doordeweekse donderdag? Ja, maar de reden van de vrije dag is minder leuk, dus dat verhaal skip ik maar even.

Met een valk op de hoge antenne en vermoedelijk de rest van het gezin compleet in de nestkast besluit ik maar met een wandeling. Dat verbrandt wat calorietjes en bij geringe activiteit op de toren is er misschien wel wat te beleven rondom de toren.

De fluiters hebben het druk, maar ze laten zich maar moeizaam zien. Dat alles vol in het groen staat is heel erg mooi, maar is hierin toch een beetje een beletsel. Eindelijk zie ik wat beweging in het bos. Ik sta dan al vlakbij het bruggetje. Even wacht ik. Het hupt van takje naar takje maar telkens goed verscholen achter bladeren. Wanneer ik dan eindelijk zie wie het is, valt het me een beetje tegen: het is maar een koolmeesje. Die heb ik in mijn tuin ook.

Direct over het bruggetje zie ik de restanten van een duif. Gesloopt op een manier die me sterk aan de methodiek van een slechtvalk doet denken. Het borstbeen met de vleugels liggen er afgeknipt bij en wat flinke veren liggen er een metertje vandaan.

Ik stap er overheen en loop het veld aan de overzijde van de Loop op. Door de regenval van de laatste dagen is het terrein weer soppig. Bij de dam bij de zandhoop klatert het watervalletje alsof het een studie aan het volgen is om Niagara Falls te worden.

Bij het "acht uur" boompje zoek ik naar mijn oranje vriendjes, maar die heb ik al maanden niet meer kunnen ontdekken. De valk zit nog steeds in de antenne. Ik denk dat het PA is. Ik loop verder en ga door het bos. Een telefoontje verstoort mijn rust. Ik loop verder zonder nog verder te gaan met de poging om het vogeltje dat bij het vers gekapte holletje in een kale dooie boom hoort te ontdekken. Een volgende keer misschien.

Wanneer ik weer uit het bos kom, zie ik dat Gerrit ondertussen ook is gearriveerd en op het spottersveldje zit. Het geluid in de lucht trekt mijn aandacht: er vliegt een valk boven me. De ander zit nog steeds in de antenne. Weer moet ik constateren dat het met volle zoom in beeld houden van een valk op hoogte een bijna onbegonnen klus is. En een tweede kritiekpunt op mijn nieuwe camera is ook waar: na het knippen blijft het beeld in mijn zoeker even stil staan. Net lang genoeg om mijn zorgvuldig in beeld gebrachte vliegende onderwerp weer uit mijn vizier te krijgen. Daarbij moet aangetekend worden dat door de grauwheid van het wolkendek het ook niet zo meevalt om de valken in beeld te houden.

Even later zit ik naast Gerrit, die ondertussen bezoek heeft van een groepje fietsers die belangstellend informeren naar de valken op de toren. De fietsers gaan weer, en een tuffend autooitje komt om het hoekie aanrijden: PIet komt er aan.

Het is ook deze Piet weer die als eerste de bonte vliegenvanger ziet die een stuk verderop op het hek zit. Wanneer hij nog eens een stukje verderop gaat zitten zit hij wel beter "in het licht" en lukt de foto toch nog aardig ondanks de fikse afstand. (Mijn camera scoort weer punten).

PA vertrekt en gaat op jacht. VV komt ook ergens vandaan (is het uit de nestkast of van elders?) Beide valken vliegen nu rond en we kunnen ze allebei maar even volgen. VV landt op de nieuwe kleine antenne naast de nestkast.

Wanneer PA na een poosje terugkeert blijkt hij een prooitje met zich mee te dragen. Hij zet aan en landt op de linkerlamp onder de ringen. "Spreeuwtje", ziet Piet door zijn scoop. Ik zie inderdaad ook dat het maar een kleine prooi is. De positie op de lamp en het verwoede plukken door PA dagen me uit om wat plaatjes te maken en om eens te kijken of ik er een filmpje van kan maken. "Zal ik de driepoot uit de auto pakken?" Ik besluit het gewoon net als met mijn oude camera uit het handje te proberen.

Ik hoor hoe Piet zegt dat ie het kopje van de spreeuw denkt te zien vallen. Mijn camera filmt ook dat PA duidelijk iets "dropt". Ik sta op het punt om te moeten vertrekken, maar kan nu even niet wegkomen. Ik sta bij mijn auto wanneer Piet roept dat PA met prooi in de lucht is. Ik pak het momentje van de gretige aanname door VV op het rooster nog net even mee en besluit dan toch echt te vertrekken. Onderweg bedenk ik dat het een heel prettige verstrooiing van gedachten is geworden.