header11.jpg
header02.jpg
header04.jpg
header05.jpg
header06.jpg
header07.jpg
header08.jpg
header10.jpg
header12.jpg
previous arrow
next arrow
Shadow
  • Beneden NUL

    Helaas ontbreekt het momenteel chronisch aan tijd om te gaan Mortelen. Maar wanneer op zondagmorgen de nieuwe werkweek alweer dreigt door te komen, kan ik het niet laten. Heel even zal er geMorteld worden, dat staat vast.

    Het is alweer na elven wanneer ik de autoruiten ga ijsvrij maken. Dat duurt iets langer dan verwacht omdat het nog niet dooit, zeker niet aan deze schaduwzijde van de straat. 

    Wat later sta ik dan toch op het spottersveldje. De twee valken ontdek ik meteen naast elkaar op de bovenste vertakking van de hoge antenne. Het gapende gat aan de zijkant van de nestkast zit er nog steeds. Ik maak me er wat zorgen over, want het baltsen is al begonnen. 

    Ik vermoed dat er wat technische problemen zijn met de montage van het camerahuis of het instellen van de camera. Is prima natuurlijk, maar nu wordt het voor mijn gevoel toch wel hoog tijd. Op de website van VWG mis ik informatie die me kan geruststellen. We wachten noodgedwongen dan maar af.

    Omdat de valken geen aanstalten maken om zich ook maar te verplaatsen, besluit ik maar een stukje te gaan wandelen. Op het voederbakje is het een af en gaan van kleine vogeltjes. Ik herken de boomklever (foto mislukt), kool- en pimpelmeesjes. Ganzen, nijlganzen en grauwe ganzen(?) maken ruzie met elkaar. Ze trekken mijn aandacht doordat ze over me heen razen.

    De wandeling voert me naar de overkant van de Loop waar de poelen licht bevroren zijn. (Nee, nog geen elfdorpentocht koorts in het Brabantse).

    Rijp op het gras, molshopen, mooie lichtschijnsels in het bos en mooie spiegelingen in het water van de Snelle Loop. Ik amuseer me wel. De kou? Die doet me niks, dit is de "eerlijke" vorm van kou, niet de geniepigheid van koude wind, maar gewoon vrieskou, heerlijk.

    Voldaan stap ik in mijn auto. Als ik snel ben kan er nog een verhaaltje geschreven worden...

     

  • De wandeling

    Mijn rug voelt als een harde plaat en de spieren willen maar niet ontspannen. Er is één remedie: een flinke boswandeling kan wel eens helpen. Ik voel dat ik pauze moet nemen, even een beetje gas terug om daarna de eindsprint in te zetten. 

    De verhuizing van mijn ouders valt zwaar. Er zitten twee hele levens opgeborgen in het huis dat leeg moet, vooral moeders is aan heel veel spullen gehecht. Teveel spullen, want hoewel het appartement enorm groot is, is het aantal (muur)kasten aanzienlijk minder. Bovendien zijn er toch twee slaapkamers, een schuur en een zolder minder. Gisteren heb ik al even de tijd genomen om de lokale voetbaltrots als voorbereiding op het grote werk van die avond aan het werk te zien tegen de profs van Helmond Sport. De 3-3 zal voor de staf van de amateurs een heel wat beter gevoel geven dat dat bij de tegenpool van de profs. 

    De wedstrijd van Oranje tegen Costa Rica zal ondanks de troosteloze 0-0 toch nog vele jaren besproken worden door de geniale zet van Van Gaal om zijn keeper in de slotseconden van de laatste verlenging te wisselen voor Tim Krul, die meer vat heeft op pingels. Met veel Haagse bluf pakte de invallerkeeper twee van de strafschoppen.

    Vandaag dus even uitwaaien en vooral proberen om de pijn uit de rug te stappen. Twee valken zitten er in de antenne, een derde zit op de linkerlamp. Dan valt me de zonnebril op, die kennelijk als gevonden voorwerp in een voerbakje gelegd is.

    Ik loop even terug naar de auto en vul het bakje met wat vogelvoer. Dan ga ik op pad. Wanneer ik mijn marstempo vertraag om met de nodige voorzichtigheid de aanwezigheid van een eventueel ijsvogeltje niet te verstoren word ik ingehaald door een fietser. De man groet en hoewel ik liever zou willen vloeken, groet ik terug. Ik zet de wandeling voort nadat ik via het bruggetje de Loop ben overgestoken. Het gaat verder langs de Loop, naar de doorwaadbare plek bij de zandhoop waar ik de immer stromende Loop op zijn mooist op de foto zet. Ik vind het prachtig om te zien hoe het stroompje zich tussen de stenen wurmt en met wat fantasie zie je de Niagarafalls in miniatuurvorm.

    Bij het acht uur boompje maakt de familie nijlgans zich protesterend uit de voeten. Ik heb geen mededogen. Op een mini-eilandje in de Loop steekt een mooie bloem waar ik de naam niet van ken omhoog en wuift door de vrij harde wind heen en weer. Een bijtje doet zijn werk. Het is best ver weg, zou een foto kunnen laten zien wat ik er zo mooi aan vind? Ik probeer het en ga na een paar plaatjes weer verder met mijn wandeling.

    Telkens weer hoor ik boven me dat de valken actief zijn. In het bos blijf ik een paar keer stil staan om tussen de kruinen van de bomen door een blik te werpen op de spelende valken. Een specht trekt mijn aandacht. Hij zit ver weg, maar dat geeft me wel de gelegenheid om hem te "vangen". En verder gaat het weer. Boven klinkt het geluid van de slechtvalken wat nadrukkelijker nu. Ik versnel mijn pas. Geen prooioverdracht, geen valk in een boom, geen valk op de grond. Ik loop verder naar de achterkant. Onderweg geen ijsvogeltje, maar in het veld linksachter de toren staan heel opmerkelijk wel drie blauwe reigers. Ze staan te ver weg om ze alledrie op één plaatje te krijgen. Ik stap door. Op het veld ook nu geen valken en ook niet in de bomen en zelfs niet op een zichtbare plek op de toren. de wandeling gaat alweer verder en wanneer ik langs de kale bomen verder wandel in de richting van het nieuw ontdekte poortje hoor ik weer een hoop kabaal, ik ren even snel terug. Er is weer een enthousiaste thuiskomst maar niet meer dan dat. Tussen wat bomen door zie ik een mooi plaatje in een tafereel met een paard tussen de struiken en bomen door. Kerken en een torenspits van het kasteel van Gemert steekt boven de bomen uit. Verder weer.

    Een stuk verder doe ik weer wat ik wel eens vaker doe. Ik heb er nog altijd niet helemaal vrede mee dat nooit iemand het skelet van MA heeft gevonden en ook nu wijk ik af van het pad en speur ik over de grond. Ik vraag mezelf af wat er nog over kan zijn na al die jaren en wat de natuur gedaan kan hebben om het skelet aan het menselijk ook te onttrekken. Mijmerend zie ik dan opeens die schedel. Vrij groot is de eenzame schedel in het bos. Ik weet niet wat het kan zijn, maar het moet toch van een redelijk groot beest zijn. En dan ontdek ik een nog vers uitziend hol. Het heeft meer ingangen. Wat zou dit zijn? Ik besluit er niet te gaan rondstruinen om mijn geur niet achter te laten en wandel verder. Het lijkt nu wel of ik een acht aan het wandelen ben. Ik heb dorst gekregen, maar mijn flesje water ligt nog in de auto. Ik besluit de tweede ronde niet af te maken en keer terug naar het spottersveldje, daar zit de best "Helmonds sprekende Duitser" ooit samen met zijn vrouw aan de picknicktafel en staat Piet bij zijn scope.

    Ik pak wat te drinken en merk hoe de pijn in de rug langzaam terugkeert. Het wordt drukker op het veldje en ik heb nog wat te doen vandaag. Ik sta op en merk dat de rugpijn er gewoon weer is, daar heeft de wandeling weinig aan geholpen, maar het was heerlijk om weer door het bos te struinen.  

     



  • Domino en Lucky Shot

    Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

    Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

    Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

    Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

    Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

    Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

    Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

    Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

    Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

    Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

    Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

    De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

    Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

    Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

    De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

    ...

     

     

     

     

  • Drie heen, vier terug

    Drie heen en vier terug

    Dat is de strekking van mijn verhaaltje. Ik ben wat te moe voor een heel verhaal, dus hieronder mijn facebook-berichtje en onderaan de plaatjes (ondanks erg slecht licht).

    ***

    Een korte Mortelgang leert me dat er nog tenminste drie valken op de Morteltoren zijn en dat deze vanaf de hoge antenne (dus uitkijkpost, dus honger) na elkaar naar een doel richting de voormalige Kanthoeve doken. Het lukte me niet om ze in beeld te krijgen voor een foto en bleef opletten of ze terugkwamen. En opeens kwamen ze terug, het leek wel in formatie, maar tot mijn verbazing waren dit er vier. Deze passeerden de toren om richting Gemert te vliegen. Wat later hoorde ik er één duidelijk achter me, maar ik vond hem/haar niet. Ik was er niet zeker van of er achter het bosje mais staat of dat het een open akker is, maar om vooral niets te missen ben ik even gaan kijken. Er staat mais dus daar zou zeker geen slechtvalk te bewonderen zijn. Terwijl ik terug liep was daar opeens wel een terugkerende valk die op de onderste ring ging zitten. Een zilverreiger trok mijn aandacht en.... de slechtvalk was weer eens foetsie. Tenslotte nog even genoten van vermoedelijk een sperwertje dat op afstand zijn rondjes draaide. En de constatering dat de bomen hun blaadjes al kleuren...

    ***



  • Eerbetoon aan Sjaak

    Toen ik gisteren het Gemerts Nieuwsblad las schrok ik enorm. Er stond een overlijdensadvertentie in van iemand die ik onmiddellijk dacht te kennen. "Sjaak, het Skreeverke, hoe heet Sjaak ook alweer met zijn achternaam?"

    Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden via Google naar hem op zoek ben gegaan omdat we hem al een hele poos niet meer gezien hadden bij de Slechtvalken van De Mortel. We waren er niet gerust op, maar wisten van Sjaak alleen dat ie uit Bakel kwam en Sjaak of mogelijk Jacques heette. 

    Maar Sjaak was een gezellige man die graag ronduit vertelde en bij een te vertellen grap al in de lach schoot nog voordat hij zijn verhaaltje begon. Een aanstekelijke lach, want we lachten vanzelf mee, best wel dom, om te lachen om een grap die nog moest beginnen. Het geeft een klein beeldje van hoe Sjaak was. Hij vertelde over zijn kinderen, zijn kleinkinderen en met heel veel bedroefdheid over zijn overleden vrouw. Maar hij vertelde ook over zijn liefhebberij: schaken. Eerst in Gimmert en later vooral nog bij de club in Deurne.

    Dat laatste was indertijd voor mij de kloe om op zoek te gaan op het internet. En ik vond hem... Sjaak Vermeulen uit Bakel had meegedaan aan een veteranenwedstrijd bij Schaakclub Deurne. Dat moest hem zijn. 

    Nu kwam deze naam dus terug in een overlijdensadvertentie. Geschokt nam ik het nieuws gelaten tot me. Een generatiegenoot van mijn vader, die ik nog maar net begraven heb, met hetzelfde gezellige kenmerk is er ook niet meer. Nooit meer het typische aan komen rijden, voorbijrijden, keren bij de toren en parkeren in de berm bij het spottersveldje. "Goedemiddag heren". 

    Dan wat plagerijtjes meestal van mijn kant en het onmiskenbare stoepkrijtje, haagse hopje of anta-flu snuupke. Het hoort voortaan allemaal tot het verleden.

    Zelf ben ik al even goed ziek van een chronische darmziekte die plotseling na jarenlange rust weer de kop heeft opgestoken. Ik ben alweer even vaste klant in het ziekenhuis en sinds een paar dagen met hele kleine beetjes weer thuis aan het werk. Vanmiddag ben ik doodop maar het zit in mijn kop dat ik heel even naar De Mortel moet. Ik ga, al is het maar even.

    Er is niemand op het spottersveldje en ook bij de toren staan geen auto's. Een snelle blik op de toren laat geen valken zien. Bij de Loop zit de hele familie Nijlgans en een stukje verder door zit een blauwe reiger. Op de zandhoop zit een kleine vogel. Ik kan hem niet herkennen. Het bankje is leeg. Heel symbolisch leeg. Ik knip er een foto van en neem op deze manier met respect afscheid van het Skreeverke. Sjaak verdiende deze naam door zijn uitleg over het Geelgorsje dat in de volksmond zo genoemd werd vanwege de fijne streepjes op de eitjes die wel lijken geschreven te zijn. Dat verhaal klopt, zoals waarschijnlijk alles wel wat Sjaak vertelde. Sjaak was belezen maar hield ook van mijn proza. Nu ben ik daar opeens best wel trots om.

    Omdat de laatste tijd heel emotioneel is geweest besluit ik het spottersveldje letterlijk maar ook figuurlijk te verlaten en ga ik op pad. Op zoek naar de slechtvalken, op zoek naar alles wat verder nog op mijn pad komt.

    De wandeling valt me tegen. Vanzelf gaat mijn rechterhand naar mijn buik alsof deze ondersteuning helpt, misschien helpt het zelfs wel een beetje. Het valt me op dat er nu heel andere paddenstoelen staan en de paadjes zijn geplaveid met eikels.

    Bij de splitsing van de Loop ligt de kudde koeien voor het poortje. Ik ben niet bang van de runderen, maar ik durf geen stootje in mijn buik te riskeren en dus ga ik door het bos verder. Waar de boomtoppen het toelaten bekijk ik de ringen en de lampen van de toren. Het moet PA zijn die daar op de lamp zit. Het is zeker een volwassen slechtvalk. Ik banjer verder. Het loopt niet gemakkelijk en ik heb er een beetje spijt van dat ik deze route heb gekozen. Dan opeens hoor ik gekrijs boven me. Het klinkt weer als een onwelkome gast. Ik zie helemaal niets en ik beklaag me dat ik geen tempoversnelling aankan. Wanneer ik later op de onverharde weg sta zie ik dat er een tweede valk boven de valk op het raampje zit. Het lijkt me een vrouwtje, omdat de valk groter lijkt, maar ik zie onvoldoende van de kop om geel dan wel grijs aan de snavel te kunnen onderscheiden, dus weet ik niet of dit een volwassen dan wel een juveniel vrouwtje is. Ik ben ook te moe om me er verder nog druk om te maken en dus sjok ik verder naar het spottersveldje.

    Daar leg ik nog wat vogelvoer op de plankjes en voor de symboliek gaat er een "heffelke" op de grond bij de plek waar Sjaak vaak zat. "Dag Sjaak, doe mijn Pa de groeten, jullie zullen elkaar vast wel mogen."

     



  • En daar zijn we weer

    Maandag 24 november, in de namiddag

    Het is hard bij me aangekomen: op donderdag te horen krijgen dat je zowat beter bent en vervolgens op zondag een nieuwe ontsteking te voelen die je weer een week terugwerpt. Dit weekend voelde ik al dat het weer beter ging maar de moed om dat met een Mortelbezoekje te gaan testen, ontbrak nog. Vandaag heb ik met redelijk gemak een halve dag kunnen werken en dan is de Morteltest een toetje dat ik wel aandurf.

    Onderweg zie ik op de rotonde dat er oponthoud is via de reguliere weg, ik kan nog mooi de alternatieve afslag kiezen en die voert me naar het onverharde deel van de Hemelsbleekweg. Dat deel is vaak hobbelig en hoewel het nu niet tegenvalt ben ik toch zo geconcentreerd op de hobbels dat ik vergeet om de toren even te scannen vanaf deze positie. Wanneer ik even later bij het spottersveldje sta en daar geen valk kan ontdekken, krijg ik een beetje spijt, maar besluit ik toch niet terug te keren naar de onverharde weg.

    De zon staat al laag en maakt dat foto's van het veld en bijvoorbeeld de zandhoop erg vaag zullen zijn. Ik hoor iets dat een beetje op het ijsvogeltje lijkt maar het beslist niet is. Ik zie niet wat het dan wel is en kan het geluid ook verder niet thuisbrengen. Het lijkt ook wel wat op een staartmeesje, maar toch ook weer net niet. Terwijl ik in mijn hoofd puzzel wat het dan wel zou kunnen zijn zie ik de witte eendachtigen op het weiland paraderen. En weer pieker ik me suf wat dit nu eigenlijk zijn. Zijn het eenden of toch een kleine ganzensoort? Opmerkelijk genoeg hoor ik een stem vanaf de weg die vraagt wat dit nu eigenlijk zijn. Meneer (ik ken hem niet) is ook van mening dat het niet zomaar een witte eendensoort is en roept dat ie het wel eens aan een kennis zal navragen. Het zal mij weinig helpen, bedenk ik, maar ik ben blij bevestiging te horen dat het toch niet zo maar een alledaagse eend is die daar in een groepje op het weiland rondloopt. Ik vond me al erg onwetend overkomen.

    Omdat ik nog steeds niets op de toren kan ontdekken, besluit ik mijn VWG-plaatjeskijker even op te starten. Ik zie een lege nestkast en een betonnen rand met... huh een slechtvalk zittend bij de lamp? Ik verbaas me dat ik die niet gezien heb en zet mijn kijker weer voor de ogen. Op de cambeelden was heel duidelijk te zien dat de valk zijn staart over de rand had, dus ik moet die vanaf hier kunnen zien. Nee hoor, geen valk. Ik kijk nogmaals op mijn telefoon die even nodig heeft om de juiste favoriet op te starten. Hee, de slechtvalk zit er niet meer. Ik kijk op en zie opeens een schim in de antenne zitten. "Verduiveld, waar komt die nu ineens vandaan?", ik snap er geen jota van. 

    Ik berg mijn telefoon wat veiliger op en hoor opeens het naderingsgeluid dat een slechtvalk vaak maakt. Ik probeer snel te zien of de ander nog in de antenne zit. Dat is het geval. Dan lijkt de nieuwkomer te landen op het rooster. Vliegt deze nu meteen weer weg of is daar de ander (van de antenne)? Inderdaad is de antenne nu leeg en vliegt de valk vanuit de richting van de nestkast naar de antenne terug. Maar.... daar komt de ander vanaf het rooster en wipt op het dak.

    Grappig, wat stelt het voor? Maar het voelt alsof ik getuige ben van iets spannends. Ik denk echter dat het puur komt doordat ik langer dan gewenst niet bij de valken ben geweest. De situatie lijkt te bevriezen en dus maak ik even een melding via Twitter. Wie weet kijkt er iemand mee via een webcam. Ik kijk zelf ook weer even op de webplaatjes en zie het staartje van de nestdakzitter net oversteken. Is het PA? Is het VV? Is het misschien een vreemdeling? Ik denk heel even geel aan de snavel te zien, ondanks het tegenlicht lijkt het daar toch wel op. In dat geval is het een volwassen valk en als je het mij vraagt is deze kleiner dan de antennezitster.

    Het zonnetje raakt bedekt en de temperatuur zakt meteen. Behalve het geschetste beeld, de koeienkudde, een blauwe reiger, wat nijlganzen en de witten en wat klein spul dat je goed hoort maar niet ziet, valt er niet zo veel meer te melden. 

    De voerplankjes zijn nog vers gevuld en het Gerrit E bakje lijkt leeg, soms zijn dat aanwijzingen wie er vandaag aan mijn bezoekje vooraf zijn gegaan. 

    Een paar plaatjes volgen.... en over een poosje ook een verrassing, maar daar werk ik nog aan :)



  • Gezien, gefotografeerd en gefilmd

    Het was nog donker toen ik vanmorgen rond zeven uur met Wisky op pad ging voor onze eerste wandeling van de dag. Maar niet voordat ik eerst gecontroleerd had hoe het met de valken was. Het weer: koud en heel erg winderig en dreigend alsof het kan gaan regenen.

    De wandeling met Wisky gaat lekker. Vaak legt ie zijn ochtenddrol vlakbij een vuilnisbak, dit keer bedenk ik dat de kortstbijzijnde bak een eindje teruglopen betekent. Ik pas mijn route aan en na zo'n drie kwartier ben ik weer thuis.

    Mijn youtube-kanaal is al een paar weken niet inlogbaar en pas nu maak ik me er een beetje druk om, het was dus geen tijdelijke storing en ik moet onderzoeken wat er aan het handje is, want eenmaal besloten weer wat vaker een filmpje te maken, kan ik het niet uitstaan wanneer dat dan niet lukt.

    Wanneer blijkt dat het met Edge wel lukt, ben ik op het juiste spoor: mijn google chrome is over de flos. Het herstel duurt alles bij elkaar langer dan gewenst. Pas na tien uur kan ik op pad naar De Mortel.

    Bij aankomst zie ik de valk op de koektrommel meteen zitten, maar de harde wind en een beginnende regenbui recht in het gezicht maken het fotograferen niet zo heel gemakkelijk. Nog één keer zal ik er over klagen: ik mis het oude boompje langs de weg dat er voorheen was. (Goed: ik mis nog wel meer wat er ondertussen niet meer is en kan er niet altijd bij stil blijven staan).

    De plaatjes lukken uiteindelijk toch en een heel klein beetje schuilgelegenheid vind ik bij wat boompjes verderop. Nog steeds is het geen prettig vertoeven langs de weg, dus wandel ik maar in de richting van de achterzijde van de toren. Vrouw-met-hond komt me tegemoet korte-groet-zoals-altijd en verder gaat het de stroming van de Snelle Loop lijkt door de harde wind wel andersom te gaan. Een plek om even te twitteren dat ik een valk in de peiling heb gehad kan ik nog niet vinden. Dan maar eerst ook de achterkant bekijken dan kan ik dat eventueel in hetzelfde tweetje meenemen. 

    De koeien staan er weer, en een nijlgans doet denken aan de tijden van weleer. Op de toren geen valk te ontdekken en de wind is hier nog harder als aan de voorzijde. Ik moet mijn pet vasthouden wanneer ik door de kijker wil speuren. Terug langs de Loop en op het glibberige paadje stop ik toch even voor het tweetje. Ook nu moet ik mijn pet vast zien te houden, daar heb ik nog net twee vingers voor over, met andere hou ik mijn mobiel vast en met de vrije hand tiep ik mijn bericht. Klaar, opbergen weer en verder gaat het. Bij de houten poort bij het bruggetje stop ik weer even. Ik hoor de buizerd en denk hem te zien temidden van wat kraaien en ander gevogelte ergens boven het weiland van de boer. Maar mijn camera blijft hangen waar ie is. Dan besluit ik verder te wandelen over het paadje dat inmiddels eigenlijk al geen paadje meer is, want niemand gebruikt het nog. Ik bedoel het paadje net langs het veld dat naar de toren gaat.

    Op de HB weg stop ik weer om de valk op de koektrommel nog even te bekijken. Hoewel weinig spectaculair besluit ik het te filmen, het eerste filmpje vanaf de grond in het nieuwe seizoen is na minder dan een minuut gemaakt. 

    Dan wil ik nog even een blik in de emmers werpen die achter de oranje strook zijn ingegraven. Geen kikkertje of salamander te zien. De hond van de buren heeft me al in de peiling en komt enthousiast naar de omheining. Dan zie ik buurvrouw op de weg staan. We zwaaien en lopen even naar elkaar toe. Er zijn wat leuke feitjes te vermelden zoals de bosuil die in de nestkast in hun bos zit, maar ook de anekdote van een "dumper" die illegaal in de Loop wou dumpen maar door buurman werd betrapt... op het lozen van.... zakken vol.... eikels !!!!

    Ik heb een beetje haast dus hou ik het buurten wat kort, ook voor de buurvrouw die wel een vest aan had willen hebben. En dan waait het plastic zakje uit haar hand... en het waait verder... en verder en verder. Ze zet het op een hollen en uiteindelijk lukt het haar om het eigenwijze wegwaaiende zakje te grijpen. Nee, we dumpen hier niks, ook geen broodzakjes. 

     

     

  • Heel wat voor weinig

    Het plan was om heel vroeg op te staan in de hoop dat het dan het beste moment is om nog iets van de valken te mogen spotten. Maar na een vermoeiende eerste werkweek gingen de oogjes niet vanzelf open mislukte het plan. Het krantje was laat, Wisky had ook tijd zat dus was van de aanvankelijke twee uur eerder geplande spotterstocht niet veel meer over dan een half uurtje eerder dan normaal.

    En er was winst. Tot mijn tevredenheid zag ik bij aankomst al meteen een valk op de rechterlamp onder de ringen en een andere valk op de hoge antenne zitten. Vooral dat laatste voorspelt meestal wel wat actie, want het is de uitkijkpost naar prooi.

    Omdat dit zo hoopgevend is, besluit ik gelijk maar voor de volle scan te gaan. Dat wil zeggen dat ik meteen aanzet voor een wandeling om de toren, zodat geen valk op de toren verborgen zal blijven. (Op het dak kan ik ook dan niet kijken).

    Is het een voorteken? Ik loop van het veldje af, kijk omhoog en zie een lege antenne. Huh? De vogel blijkt gevlogen. PA zit nog steeds op zijn stekkie op de lamp. Naast de toren schijnt tegen de helderblauwe lucht vaag de maan. Ik moet er een plaatje van maken. Het is nog steeds helderblauw, het stemt me heel tevreden.

    De wandeling zet ik door. Het valt me op dat de massa paddestoelen ondertussen flink is uitgebreid, er is geen ontkomen meer aan: de herfst is op komst. Ik neem de tijd om naar de achterkant te kuieren en ik probeer elk vogelgeluidje in me op te nemen. Het is namelijk opvallend stil in het bos nu de meeste vogels hun hoogste lied in de kast hebben gelegd voor betere tijden.

    Aan de achterkant bespeur ik geen valk. Ik overweeg even om de grotere ronde te gaan maken, maar ik besluit toch voor de weg terug. En zoals zo vaak: ik ben al voorbij het wildpoortje wanneer ik valken hoor. Ik zet even een sprintje -euh althans wat er over is van het sprintjes trekken na het alweer vele jaren beëindigen van een al niet zo imposante voetbalcarriere-. Evengoed, binnen een paar tellen sta ik weer op een plek waar ik de toren inclusief de laagste ring kan overzien. Ik denk nog net een valk achter de boomtoppen te zien verdwijnen, terwijl twee anderen hoger om de toren vliegen. Deze twee landen elk in een antenne. De derde zie ik niet, maar ik hoop dat PA nog op zijn plek zit zodat de conclusie is dat er nog minstens drie valken zijn, maar mogelijk dus vier. Het valt me op dat de lucht ondertussen al lang zo helder niet meer is, maar voorlopig verwacht ik nog geen regenbuien.

    Ik wacht het niet te lang af om zekerheid over de plek van PA te krijgen en ga weer op pad. Ik keer terug naar het spottersveldje omdat ik daar PA zal kunnen zien zitten en tevens de twee anderen ook. Onderweg hoor ik de valken weer en een klein stemmetje in me, geeft aan dat ik wel eens pech zou kunnen hebben met deze voorgenomen driedelige observatie.

    De antennes zijn leeg, de lampen zijn leeg, de raampjes zijn leeg. Een stellage dan? Op een ring dan? Op het rooster, op de betonnen rand, ergens? Nope, geen valk meer te bekennen.

    In het veld waar de koeien lui liggen te herkauwen zie ik een mega uit de kluiten gewassen aardappelbovist. Wat een joekel, en die gaat natuurlijk op het plaatje. Aan de overkant van de Loop heb ik de zilverreiger al eerder gezien en bij het boompje bij de Loop zag ik eerder jonge nijlganzen zitten, ze trekken nu mijn aandacht en terwijl ik die kant op kijk hoor ik het karretje van Piet. Even later vertelt hij me dat hij eerder deze week denkt nog drie jonkies te hebben gezien, maar dat hij niet honderd procent zeker is. Zijn verhaal lijkt op dat van mij: hij heeft ze niet alle vier echt gelijktijdig in beeld gehad, dus is er altijd de kans op een doublure. 

    Het is zo'n dag dat er zomaar eens iemand van wat verder weg zou kunnen komen en dat gevoel blijkt heel snel al te kloppen. Vogellogboek Debbie parkeert haar auto achter die van mij in de berm. Opvallend genoeg hebben we de groene specht net iets voor haar aankomst alweer een paar keer in het bos rechts van ons (dus achter de auto's) gehoord. (Niet gezien). Debbie wil nog steeds een mooi plaatje van de groene specht aan haar imposante collectie toevoegen maar dat is haar nog steeds niet gelukt. Misschien vandaag?

    We vertellen over de valken die zich vandaag relatief al veel hebben laten zien en we hopen op meer.

    En dat krijgen we ook. Eerst zijn er wat vluchten die wijzen op een prooivlucht en dan is daar die regen van veertjes vanaf de onderste ring (teveel rechts om het in beeld te kunnen nemen). Ook VV keert terug naar de toren en ik maak een mooi plaatje van het moment dat ze de landing op de linkerlamp inzet. Piet weet me even later te vertellen dat het de ongeringde VV is, dat weet ik op dat moment nog niet.

    Nog een valk arriveert: het is PA die bij de voet van de antenne gaat zitten waar hij met moeite te ontdekken is. En er komt nog een valk aangevlogen, wat een luxe toch. Deze valk, "duidelijk een juveniel" zo meldt Piet landt op de hoge antenne. Maar kennelijk is de koek nog niet op. Er landt nog een valk bij de toren en Piet merkt daar scherp bij op dat deze valk wat schijnt te twijfelen waar  ie op de toren zal landen. "Zou zo maar een vreemde kunnen zijn". Ik acht het haast uitgesloten dat het een vreemde is, en neem de opmerking van Piet maar een keertje voor het welbekende korreltje zout. De valk landt op het rooster en lijkt daar inderdaad een beetje vreemd te zitten. Ook de reactie van de andere valken is vreemd. Meest opvallend is het telkens omhoog kijken van VV op de lamp. Dan weet Piet te melden dat deze valk ongeringd is. En VV op de lamp dan? Die zit er nog! Twee ongeringde adulte valken? "Mannetje", weet Piet. Ook dat kan ik niet bevestigen.

    De valk spring nu van het rooster af en gaat aan de voet bij de nieuwe antenne zitten. VV reageert nu, hoewel ze deze beweging onmogelijk gezien kan hebben. Ze draait één keer om de toren en gaat dan als een speer richting de nieuwkomer. Die schrikt zich het apenzuur en gaat er vandoor. Op het spottersveld gaat bij drie mensen het adrenalinegehalte omhoog. Debbie heeft het moment van de aanval met gestrekte pootjes mooi in beeld kunnen brengen. Ik weet zeker dat ik dit moment niet heb, want ik sta aan de grond genageld.

    Even later keert VV terug en PA lijkt een sneer te krijgen: "da's jouw pakkie an, maat! !!!".

    Terwijl rechts nog steeds geplukt wordt, waardoor we weten dat daar nog steeds een juveniel zal zitten te eten, keert de nieuwkomer nog eens terug. Piet weet het zeker: het is hem weer. PA zit nu wat meer rechts op de betonnen rand en schijnt de boodschap van VV begrepen te hebben. Hij gaat achter de vreemdeling aan, en doet dat niet door felle uithalen, maar hij gaat er naast vliegen en zwenkt dan af en toe naar de ander toe. Het blijkt voldoende want de ander verdwijnt uit ons zicht.

    Opeens trekt Debbie aan mijn mouw: "moet je daar zien?" Vlak voor ons vliegt laag (net onder de boomtoppen zelfs) een grote roofvogel. In eerste instantie denken wij aan een buizerd, maar Piet roept al meteen dat het mogelijk een havik of iets anders is.

    Het blijft niet bij deze ene vreemdeling: ook een tweede zoeft laag over de bomen niet al te ver voor ons uit. Ik prooi gehaast mijn camera in stelling te brengen, maar helaas wil deze nieuwe camera nog steeds niet altijd doen wat ik wil. Het duurt te lang. Ondertussen zijn Piet en Debbie in Piet zijn documentatie aan het opzoeken of dit misschien twee kiekendieven zijn, want dat het geen doorsnee buizerds of haviken zijn, is hen al duidelijk. Ik opteer nog voorzichtig voor de twee wespendieven, maar mijn metgezellen houden het op kiekendieven naar aanleiding van de foto's van Debbie en het boekje van Piet.

    De situatie maakt dat ik even aan Wisky moet denken, die zowel mijn exemplaar van het boekje alswel mijn oude camera om zeep heeft geholpen in twee onbewaakte momenten. Met een glimlach bedank ik hem daar op afstand nog eens voor.

    De bewolking neemt nu snel toe en weer-online voorspelt wat nattigheid. De bui komt sneller dan verwacht en binnen enkele tellen staan we onder de omhooggezette achterklep van mijn auto te schuilen. Het buitje duurt me te lang en de opklaringen die wel aanstaande zijn, duren me toch wat te lang. Ik heb nog een en ander te doen en dus besluit ik genoegen te nemen met het voor dit seizoen ongekend veel gebodene van vandaag.  

     

     

  • Onder zeil, Boven Jan

    Wekenlang zat het hoestje me in de weg. Na eerst last te hebben gehad van een gevoel dat mijn schedeldak bij het hoesten gelicht werd, leek het er de laatste dagen op dat mijn buik open scheurde. En net wanneer je denkt dat het wat beter gaat voel je je warm, heb je geen heldere blik, ben je wat duizelig en blijk je boven de 40 graden koorts te hebben. Gedwongen binnen zitten is niets voor mij dus zijn de laatste dagen voorbij geslopen. Niet eens fit genoeg om de cams een beetje te volgen. Nee, dan is het een verademing om in de morgen koortsvrij wakker te worden en dat er weer zin is om wat uit te vogelen: hoe neem ik ook alweer bewegende beelden op zonder dat het giga's aan ruimte kost?

    Een toch wel erg overdreven verhaal over een opengereten VV brengt me ertoe om toch maar eens poolshoogte te gaan nemen. Zijn er gevechten op leven en dood gaande? Ik heb ze dit jaar nog niet gezien en ook mijn maten hebben me er niets over verteld. Het zal niet de eerste keer zijn dat beeld en geluid op BDL en NK het ergste doen vermoeden zonder dat er ook maar iets aan de hand is. Misschien is mijn interpretatie van het woord opengereten wat zwaarder dan het bedoeld is. Welnu, ik ga kijken en zal het weten te vertellen.

    Ik ben alleen wanneer ik mijn auto parkeer bij het bekende veldje.

    De valken zijn allebei thuis, zitten allebei in de hoge antenne, en dus is het simpel om ze te onderscheiden: bovenaan zit VV, onder haar zit de kleinere VM. Beide valken zitten in volslagen rust op hun plekje en kijken rustig om zich heen. Niets aan de hand.

    In de omgeving ook geen echte bijzonderheden. Nijlganzen, een zilverreiger, wat wilde eenden, de eeuwige kraaien, wat houtduiven, wat klein spul.

    Omdat ik zonder gesprekspartners nooit lang stil kan blijven zitten besluit ik te gaan wandelen. Het grote hol vlakbij het veldje kan van een konijn zijn, maar is ook groot genoeg voor iets anders. Het is nog verder uitgegraven dan vorige keer. Ben benieuwd wie de graver is. Verder gaat het. Dan opeens is daar de verplaatsing. De kleine man is van zijn plek vertrokken en naar de betonnen rand bij de wiphoek gegaan. "Dit kunnen ze thuis mooi allemaal ook zien", bedenk ik, terwijl ik verder loop. Ik erger me aan de crossmotor sporen die door het bos zijn getrokken. Bij het bruggetje helaas geen ijsvogeltje. Op het bruggetje draai ik me nog even naar de toren: VV zit nog waar ze zat. Ik ga door het poortje. Bij de paddenpoel gebeurt niets. Meestal is het een geplons van jewelste wanneer de trek eenmaal begonnen is. Nu nog niets. Ik probeer met redelijk droge schoenen door het drassige veld te komen, maar daarvoor is concentratie vereist. Er zijn weinig alternatieve stappen te zetten, zonder tot de enkels weg te zakken. Dan hoor ik een geluid alsof er een aantal ganzen of zo over me heen vliegen. Ik draai me om en zie tot mijn verbazing dat het twee grote witte knobbelzwanen zijn. Mijn camera heeft wat moeite met scherpstellen en voor je het weet is het beste moment al voorbij.

    Het is nu zo drassig dat ik besluit om niet verder te gaan. Ik keer terug en probeer dat opnieuw zo voordelig mogelijk te doen. Ongemerkt wijk ik iets af van mijn eerdere route en na enkele tientallen meters loop ik me vast. Ik kan een stuk teruggaan of met grote stappen een beetje nattigheid van de sokken riskeren. Ik kies voor het laatste en kom er mee weg.

    Terug gaat het over het bruggetje door het bos naar de toren, naar het spottersveldje. Daar doen zich een paar vogeltjes te goed aan een laatste restantje voer uit de voliere van mijn overleden vader. Ik sta bij mijn auto en kiek de roodborst en net wanneer ik het ander vogeltje ook wat beter in beeld krijg, hoor ik de poort naast me open gaan. De auto rijdt niet verder. Snel maak ik nog een paar prentjes en dan passeert de bestuurster me, de hand groetend opstekend. Ik zwaai en steek mijn duim op om haar te bedanken. De relatie met de bewoners aan beide zijden naast het spottersveld is uitstekend.

    Ik sta mijn foto's te bewonderen wanneer ik voel dat ik naar boven moet kijken. Meteen zie ik de wip en ben zo verbaasd dat ik vergeet de camera op opnames te zetten. Wanneer VM vervolgens even gaat schoonvliegen ben ik weer bij de les. Na een paar prentjes draai ik de knop op filmen. Ik weet dat de opname schokkerig zal zijn, want het rustig in beeld houden en met de beweging meegaan lukt met deze camera een stuk minder makkelijk dan met de vorige. (En wanneer ik thuis kom is er geen opname te vinden :-( )

    Het schoonvliegen stopt wanneer een flinke roofvogel (havik?) in de buurt komt, VM draait eerst even weg, maakt dan hoogte en het is duidelijk dat ie probeert boven en achter de roofvogel te komen. Deze maakt meer vaart, gaat richting toren maar lijkt geen bedreiging te zijn. VV blijft ongeroerd op haar plek zitten. VM heeft ondertussen kennelijk iets anders op het oog en maakt vaart richting De Mortel. Ik volg hem met mijn kijker tot ie achter de boomtoppen verdwijnt. 

    Twee Geocachers kijken me even schichtig aan, dan zegt de een tegen de ander: "die weet allang waarvoor we komen". "Warm - Heet", is mijn antwoord. Ze lachen en diepen hun schat op. 

    Wanneer ze even later vertrekken, de roodborst zich nog even geduldig laat vastleggen en de hond van de buren de bewaking van mijn auto opgeeft, besluit ik ook te vertrekken. Eigenlijk zint het me niet dat ik de terugkeer van VM niet kan vastleggen. En dan word ik op mijn wenken bediend. VM keert terug, begroet zijn vrouw en dan breekt opeens de zon door de bewolking. Het verblind me even en meteen ben ik VM ook weer kwijt. Met een zucht stap ik in de auto. Gadegeslagen door de hond, die dan maar een ander object zoekt om te bewaken.

     

     

  • Slechtvalken en andere valken

    Wie mij ook op Facebook volgt, zal gelezen hebben dat ik de meest trieste week uit mijn leven achter de rug heb. Vorige week donderdag kreeg mijn vader opeens erge pijn in de nek en werd ie erg ziek. Hij wist me te vertellen dat ie nog nooit zo ziek was geweest. Het was het laatste gesprekje dat ik nog met hem heb kunnen voeren. Een dag later werd in het ziekenhuis de zware hersenbloeding ontdekt en in de vroege nacht van vrijdag op zaterdag heeft mijn vader zijn laatste ademtocht, rustig en zonder pijn uitgeblazen. Is dat heftig? Net geen acht weken nadat hij samen met mijn moeder hun zorgappartement heeft betrokken waar ie nog zo gelukkig om was.

    Vandaag kon ik niet anders dan de gang naar De Mortel maken en wat ik hoopte kwam uit. Ik was helemaal alleen en kon zodoende rustig nadenken over wat ons allemaal overkomen is. Het emmertje vogelzaad dat nog van vaders voliére was strooi ik met beetjes leeg in de bakjes die gemaakt zijn bij het spottersveldje. Een handjevol werp ik in de berm, voor de verlegen vogeltjes zullen we maar zeggen.

    Op de toren is geen valk te zien. Mijn kijker glijdt vergeefs langs alle bekende plekjes. Ik ga dus maar op pad. De wandeling voert me naar de achterkant van de toren. Een verse koeienflats ligt gevaarlijk dicht bij het wildpoortje, maar ik weet hem net te ontwijken. Dan kuier ik verder langs de Loop want ik zie daar een giga paddenstoel staan.

    Wanneer ik ver genoeg ben draai ik me om. Ook de achterzijde van de toren wordt gescand. Ik sta wat verder weg dan normaal en dat is deze keer een uitstekende keuze. Want op één van de lagere raampjes (lager dan we de valken meestal vinden) zit duidelijk een valk. Ik zie op afstand al dat het een juvie moet zijn, want het geel van snavel en oogranden ontbreekt nog. Het is geen kleine valk. Zou het een van de jongedames kunnen zijn?

    Er klinkt een schreeuw. Het lijkt er op dat één van de valken om haar moeder roept. Ik ben niet zeker of het deze valk is en ook kan ik geen aanleiding vinden. Ik besluit voer het bospaadje te gaan en een plek te zoeken waar ik de valk van wat dichterbij kan bekijken. Dat lukt al is de afstand toch nog wat groter dan ik dacht. Een betere plek is weliswaar dichterbij, maar een takje trekt de focus van mijn camera telkens naar zich toe waardoor de valk onscherp wordt.

    Nogmaals een schreeuw. Ik zie nu dat het inderdaad deze juvie is die krijst. Ik besluit terug te gaan om te zien of ik de reden van de onrust kan ontdekken.

    Wanneer ik aan de andere kant van de Loop sta, wordt me een en ander duidelijk. Er vliegen twee valken bij de grote antenne van de toren. Hun vlucht is vreemd. Ze hangen haast stil. De vleugels kloppen niet, de staart is te lang. Wat zullen we nu krijgen?

    Wanneer er eentje landt op het gootje waar vorig jaar wat veertjes uit kwamen fladderen toen VV er een prooi op het dak zat te plukken. Ik zie nu duidelijk dat het om een torenvalk gaat. Dat verklaart meteen ook de biddende vlucht. De andere torenvalk vliegt nog wat rond en wanneer ik even later, nadat ik een plek heb gezocht waar ik kan zien of de juvie nog op zijn plekje zit (en dat is het geval), is ook de gootzitter verdwenen. 

    Ik wandel verder en kom uit bij het bekende boompje bij de Loop. En daar schrik ik nog harder: er zit een valk op de onderste lamp aan de voorkant. Wat is dit dan? Ik sta even te dubben, vervolg ik mijn wandeling of keer ik nu meteen terug naar het spottersveld? Ik kies toch voor het eerste en vervolg dus mijn wandeling die me naar het veld voert waarachter de tractorpulling weer op het programma staat. Ik maak een fotootje en ga dan snel verder om even later bij de paddenpoel uit te komen. De juvie zit nog op zijn plek, ik ga snel door om te zien of de andere valk nog op de lage lamp zit.

    Op het onverharde deel van de Hemelsbleekweg zoek ik het juiste plekje om tussen het gebladerte door naar de lamp te kijken. Het is PA die zo laag zit. Ik zoek nog een beter plekje. Deze afstand is ideaal voor mijn camera, klikkerdeklik. Wanneer een eikel nogal luid zijn weg naar de grond zoekt, kijkt PA omlaag. Kennelijk krijg ik de schuld. Hij buigt zich voorover en vliegt op. Ik kan niet zien waarheen, maar wanneer ik even later terugloop naar het veldje, zie ik dat ie op zijn vertrouwde lamp onder de onderste ring is gaan zitten. Hij krabt met zijn pootje aan zijn kop alsof ie wil zeggen: "ik ben me daar toch niet gek".

    Ik schiet in de lach en probeer te bedenken wat mijn vader ervan gezegd zou hebben. Dat ie er een grappige opmerking over zou hebben gehad, dat is wel zeker. Ik mis hem, die goeie PA van mij.

     

     

     



  • Speeltuin De Morteltoren

    Van facebook:

    "Na opnieuw een nachtje van slechts drie uurtjes was de vroege en lange zit van vóór achten tot ná tweeën funest voor de slaapkijkoogjes. Bij het bekijken van de gemaakte foto's werden de ogen zo zwaar dat effe bankhangen uitmondde in een diepe slaap  De valkjes waren erg actief vandaag en de spelletjes met elkaar en met de ouders waren mooi om te zien. Hoogtepunt ongetwijfeld was het moment waar wij een klein licht vogeltje volgden dat in het veld achter ons zat (wat was dit voor een vogeltje vroegen wij ons af) één seconde later dook VV over ons heen en had het opvliegend vogeltje vijftig tot honderd meter van ons vandaan bijna te pakken. Het bekende zjoeff hebben we geen van allen gehoord. En PA had een specht te pakken die hij op de lamp oppeuzelde. GEEN VERHAAL vandaag".