Ik had nog wat te doen, zowel zakelijk als huishoudelijk en ofschoon het verlangen om te gaan Mortelen hoog is, gaat dat toch even voor. Het valt allemaal mee en dus kan ik alras op pad naar De Mortel.

Al op afstand zie ik een auto staan bij het spottersveld. Ik nader en zie ook Hans de buurman met de hond. Voordat ik de auto verlaat graai ik even in de meegenomen jas. De hond krijgt natuurlijk een koekje. En die heeft dat al meteen geschoten zodra ik de auto verlaat. 

Ook Johan, inmiddels Boekelaar, staat op het veldje. Wanneer Hans foto's van de bosuil op zijn mobiel laat zien zet ik zonder na te denken een pas naar voren. Ai, daar gaan de anderhalve meter. Ik zet toch maar weer even een paar passen naar achteren. Ik hoor al dat de toren me geen valken zal tonen. Toch kijk ik even of ik de jonkies misschien kan zien zitten. Jammer, dat gaat net niet. Het rooster zit teveel in de weg.Opmerkelijk genoeg hoor ik dat er in de buurt een nest met twee jonge kievitten is. Ik moet denken aan de prooi. Is dat gezin nog wel compleet? Of is hier de natuur weer eens op zijn wreedtst?

Het wordt nog drukker, een tweetal fietsers stoppen en komen het veldje op, zij: "vinden jullie het erg dat wij hier ook even komen?" Mijn hoffelijkheid kent hierin geen restricties en een "van mij wel" volgt eigenlijk zonder nadenken.

Nog meer volk. En nog even later ook Gerrit. Gerrit maakt een ruime boog om alle anderen en zoekt een plekje aan de tafel. We kunnen nog steeds wel voldoen aan de afstand. 

Het stel naast me krijgt een telefoontje. Hoewel ik geen moeite heb dat iemand even belt, gaat dit gesprek, al worden er geen namen genoemd, toch een beetje erg diep op een materie in die ik als buitenstaander niet hoef te horen. Wanneer er zakelijk over ontslag gesproken wordt zou ik er de voorkeur aan gegeven hebben om een paar meter verderop te gaan. Goed, ook dat gaat me niet aan.

Het geelgorsje laat zich weer horen en met mijn kijker speur in de richting van het geluid. Ik zie hoe twee vogeltjes op het prikkeldraad zitten dat van de Loop naar het bos gaat. Is het een pimpelmeesje? Of misschien zelfs wel een kuifmeesje? Lastig te zeggen van deze afstand. Ik hoop dat de foto een beter beeld geeft. Het andere vogeltje kan vanalles zijn, een vink misschien?

Verder speur ik. De boompjes en struikjes langs de Loop groeien hard. En naast een jong berkje zie ik opeens een iets afwijkender kleur. "Hebbes, geelgorsje!", triomfantelijk roep ik het zachtjes uit. Niemand hoort me, maakt niet uit.

Het andere kan ik maar niet vinden, het moet er niet ver vandaan zitten. Dan zie ik hoe een buizerd langs de bomen vliegt. Op weg naar zijn nest, weet ik. Even later zie ik twee buizerds. De ene, een lichte, komt steeds dichter in de buurt van de toren. Er staan twee telecom busjes bij de toren, er wordt dus gewerkt, vandaar dat we de valken niet zien bedenk ik. Maar wanneer de buizerd over de toren zweeft is daar ineens een tweede vogel. Ik probeer deze snel in de kijker te krijgen, jawel: uit het niets is daar V en die is niet gecharmeerd van dit bezoek. Haar rondjes om de buizerd worden steeds sneller en korter. De buizerd heeft het begrepen en draait weg. De valk verdwijnt achter de toren, komt er nog één keer rechts uit, dan weer naar links en dan.... niks meer. 

Het zal meteen ook het laatste weerzien met V zijn voor vandaag, want verder zien we haar niet meer verschijnen. Dat is ook wel een bekend beeld. Wanneer er noodzakelijk werk gedaan moet worden in de toren dat verdwijnen de valken om meestal pas weer terug te komen wanneer men het terrein weer verlaat. 

Een minuutje met de drie schermen open heb ik opgenomen op het moment dat de vier jonkies lekker in het zonnetje zichzelf opwarmen. En de paar plaatjes van vandaag zet ik erbij. En om een verhaal van iets eerder compleet te maken: de motorcrossgeluiden in mijn tuin vanuit mijn bloeiende Rhododendron, samen met een van de motorcrossers erop voeg ik er zo maar gratis aan toe ;)

Wanneer stopt het voorseizoen en start het broedseizoen? Laat ik het maar houden op de start van de BDL - site die het broedseizoen laat aanvangen.

Laat gisteravond heb ik nog even gespiekt en zag dat een van de valken IN  de nestkast zat en de ander op het rooster ervoor. Een mooi signaal en mogelijk het teken dat de paringsdriften binnenkort serieus gaan worden.

Vanochtend zie ik nadat ik uit de douche kom dat BDL het seizoen heeft afgetrapt. Natuurlijk log ik in en ga meteen naar de beelden van de slechtvalken. Het mooie licht nadat de nevel is opgetrokken maakt al snel dat de roep van de toren alle tegenzin (voor zover die er al is) laat wegebben. Niet veel later zit ik in de auto.

Ik zie de auto van Johan al staan, maar verder is er nog niets te zien. Het veldje is leeg, maar een roodborst wipt meteen op de boomstronkconstructie waar wel eens voer op wordt gestrooid. Ik kijk op de toren en zie hoe vermoedelijk M de wacht houdt in het nest. V is niet te zien. Zal ik de wandeling dan maar meteen in gaan zetten? 

Op weg naar de Loop zie ik Johan. We maken een praatje en ik besluit met hem mee terug te lopen naar het spottersveldje. Daar ga ik even zitten en wacht ik even af wat mijn volgende stap zal zijn. Blijven of wachten?

Auto's stoppen, fietsers stoppen. Het wordt even druk op het veldje, maar er is plaats genoeg. Gerrit is één van de medespotters. Hij heeft de labels van de aanplant bekeken en komt tot een uitgebreid overzicht van alle verse aanplant. Achter ons staan vooral veel jonge zomereiken. Verder is het behoorlijk gemengd. Niet met het hele plan kan ik instemmen. Vooral het zicht op het door mij achtuurboompje genoemde boompje verslechterd. En laat dat nu een van de favoriete stekjes van de ijsvogel zijn. Ook vraag ik me hardop af wat er gebeurt wanneer jonkies hun prooi laten vallen. Voor ons spotters telkens een van de hoogtepunten van het seizoen.

Er wordt wat af en aan gevlogen, maar spannende momenten zien we niet. Wat bosjes ganzen trekken over. Buizerds baltsen en worden zelfs op afstand gejaagd door de twee slechtvalken. En dan de wipjes die we waarnemen. Het is vooral de wiphoekantenne waar de daad telkens wordt toegepast. Wanneer beide valken op een gegeven moment achter iets aan gaan wat buiten ons zicht is, is het afwachten wanneer de terugkomst gaat zijn. Die blijft uit. Zowel Gerrit als ik hebben het geduld niet om nog langer te wachten. 

En dan was er nog één spotter. Een korte groet en huiswaarts gaat het weer.

Slaat de titel ergens op? Eigenlijk niet, maar elk verhaaltje verdient nu eenmaal een titel te krijgen. En omdat het meestal om een hoogtepunt van de dag gaat kan ik niet anders dan deze titel te kiezen.

Het is deze keer bewust pas laat dat ik naar De Mortel ga. Omdat de bezoekjes van 10 tot in de middag niet veel valkenspot opleverden ga ik nu pas na het middaguur. Onderweg wordt mijn pad tot driemaal toe gekruist door een stoet retro-tractoren. Telkenmale houden verkeersregelaars me tegen. En gezien de toch redelijk grote afstand tussen de hinderpunten maak ik op dat het om een behoorlijke stoet gaat. Na het laatste oponthoud sluit ik zuchtend aan in de rij die van einde Gemert tot De Mortelse kerk duurt. Daarna kan ik ongehinderd door naar de Hemelsbleekweg. 

Op het veld aan de overzijde van de Loop zitten een paar mensen bij de poel. Het zijn geen bekenden en dus ga ik op het plekje zitten waar we ons meestal bij warme dagen ophouden. Lekker in de schaduw van de bomen, waar minstens de gevoelstemperatuur lager ligt dan die van de huiskamer.

Ik heb mijn stoeltje nog maar amper uitgeklapt of ik hoor protestgeluiden van de toren komen. De reden van de alarmkreten lijkt te zitten in de twee grote roofvogels die de toren te dicht lijken te naderen. De schreeuwerd kan ik niet ontdekken. 

Nadat ik mijn stoeltje op de gewenste stek heb gezet, mijn rugzak aan de rugleuning heb vastgemaakt en de hoes van de stoel eveneens om de rugleuning heb gehangen ben ik klaar voor een grandioos schouwspel. Al bij het betreden van het veld zag ik de Canadese ganzen die in een groepje bij de zandhoop zitten. Ik ga even op verkenning en zie een paar ieniemienie juffers bezig met de voortplanting. Een blik op de toren levert ook van dit punt geen informatie over valken op. Maar wel zie ik weer een verse plukplaats. Veren liggen er genoeg, het karkas is meegenomen.

Ik loop terug naar mijn stoeltje waar ondertussen het manke stiertje enkele meters vandaan staat. Hij ziet me komen en sukkelt rustig een eindje het bos in waar het in de schaduw gaat liggen herkauwen.

Op de toren zit zowaar een valk. Ogenschijnlijk op de lamp aan de achterzijde op de toren zit een volwassen valk. Wanneer ik een paar meter verder naar links loop, zie ik het gezichtsbedrog. de valk zit helemaal niet op de lamp maar op de lage antenne. Over het onverharde deel van de Hemelbleekweg hoor ik het gebrom van de auto van Piet. Een paar seconden later zie ik dat mijn gehoor nog steeds goed werkt. Het is inderdaad Piet. Nog voordat Piet bij het poortje is, zie ik de valk duiken naar iets dat vrij pal onder hem moet zijn. Meteen ben ik de valk achter de boomtoppen kwijt. Geritsel in een boom vlakbij me trekt mijn aandacht. Twee geelgorsjes zitten in de boom. Uit een ooghoek zie ik Piet naderen, zal hij de gorsjes nog zien?

Ik wijs en meteen vliegen beide geelgosjes naar beneden. Het lijkt de opmaat voor verdere totale rust. 

Dan zit daar opeens de valk op de lamp aan de achterzijde. Eerst denk ik aan PA, dan aan VV en dan weet ik het opeens niet meer. Is dit wel één van onze twee vaste torenbewoners? Is het toch PA? Lang zit de valk er niet, zoals zo vaak is de lamp opeens weer leeg.

Bij het poortje zien we José en Arie het veldje opstappen. Ze hebben een flinke wandeling gemaakt en halverwege hebben ze even bij Grotels Hof een tussenstop gemaakt. Transavia brengt vakantiegangers terug naar Eindhoven en de volgende kist... een militair vliegtuig van Australische afkomst? Velen hebben de avondvluchten die de overblijfselen van de passagiers van MH17 ophalen gezien. Iedereen die ik er over spreek is ervan onder de indruk. 

Piet wijst naar rechts: "een havik," roept hij. Wat later horen we een vreemd gekrijs. Het is een beetje het midden tussen het geluid dat Pa wel eens maakt wanneer hij met prooi thuiskomt en een soort paniek. Een tel later zien we de valk naderen. Met prooi en vermoedelijk inderdaad PA. Geen reactie vanaf de toren. De valk landt ergens buiten ons zicht op de toren. Nog steeds geen enkele reactie. We zijn het het allemaal over eens dat het stel niet meer compleet is. Er is minstens één jong al langere tijd weg. Te lang om weggevlogen te zijn, dus vermoeden wij dat het niet meer leeft. Wie heeft het hele gezin al eens compleet gezien de laatste maand?

We willen weten of het PA inderdaad was en of hij mogelijk aan de voorkant zit. De enige plek waar we dat kunnen zien is bij het achtuurboompje. Samen kuieren we over het veld, waarbij ik Piet ook nog wijs op de plukplaats die ik eerder die dag al vond. Bij het boompje overzien we de voorzijde van de toren, maar zien daar geen valk. Ik hoor iets ritselen onder het boompje, maar ik kan dat niet onderzoeken zonder natte voeten te krijgen. Ik loop daarom ook maar terug, maar een paar keer draai ik me even een slag om zodat ik het boompje in de gaten kan houden. De weidebeekjuffer laat zich weer op de foto zetten en de ganzen houden me in de gaten. Dan hoor ik in de buurt van het boompje opnieuw een geluidje. Triomfantelijk grijp ik mijn camera en zet het waterhennetje nog net op de foto voordat het in de oeverbegroeiing verdwijnt. "Gotcha".

Ik laat Piet de foto zien, maar lang zullen we ons er niet mee bezig houden want er gebeurt weer eens wat: twee grote roofvogels hangen schuin boven ons. "Wespendieven?" vraagt Piet zich hardop af. Ik denk hetzelfde. We zien iets vreemds. De ene wespendief (?) lijkt iets van zich af te gooien, het dwarrelt naar beneden. Heeft ie een groot insect in de lucht gevangen en dwarrelt daar een vleugel naar beneden? We weten het niet.

Een poosje verstrijkt waarbij onze aandacht nogal uitgaat naar de bosrand. We horen dat telkens een groene specht en we vermoeden hem op de grond of anders heel laag in een boom. Helaas kunnen we hem niet ontdekken. En dan opeens is daar een tweede valk in de lucht. Cynisch klinkt het, wanneer Piet hardop concludeert dat we twee slechtvalken zien. De tweede landt op de betonnen rand van de toren, de ander zweeft boven het bos links van ons. Het schouwspel duurt niet lang want de valk boven het bos verdwijnt achter de boomtoppen en de valk op de betonrand verdwijnt, hoe kan het ook anders, op het dak.

Wanneer de valk zich meld wanneer we bepakt door het bos naar onze auto's lopen en hem dus niet kunnen zien, is het geen enkele aanleiding om onze pas te versnellen. Kansen genoeg gehad, nu ben je te laat.

Mijn rug voelt als een harde plaat en de spieren willen maar niet ontspannen. Er is één remedie: een flinke boswandeling kan wel eens helpen. Ik voel dat ik pauze moet nemen, even een beetje gas terug om daarna de eindsprint in te zetten. 

De verhuizing van mijn ouders valt zwaar. Er zitten twee hele levens opgeborgen in het huis dat leeg moet, vooral moeders is aan heel veel spullen gehecht. Teveel spullen, want hoewel het appartement enorm groot is, is het aantal (muur)kasten aanzienlijk minder. Bovendien zijn er toch twee slaapkamers, een schuur en een zolder minder. Gisteren heb ik al even de tijd genomen om de lokale voetbaltrots als voorbereiding op het grote werk van die avond aan het werk te zien tegen de profs van Helmond Sport. De 3-3 zal voor de staf van de amateurs een heel wat beter gevoel geven dat dat bij de tegenpool van de profs. 

De wedstrijd van Oranje tegen Costa Rica zal ondanks de troosteloze 0-0 toch nog vele jaren besproken worden door de geniale zet van Van Gaal om zijn keeper in de slotseconden van de laatste verlenging te wisselen voor Tim Krul, die meer vat heeft op pingels. Met veel Haagse bluf pakte de invallerkeeper twee van de strafschoppen.

Vandaag dus even uitwaaien en vooral proberen om de pijn uit de rug te stappen. Twee valken zitten er in de antenne, een derde zit op de linkerlamp. Dan valt me de zonnebril op, die kennelijk als gevonden voorwerp in een voerbakje gelegd is.

Ik loop even terug naar de auto en vul het bakje met wat vogelvoer. Dan ga ik op pad. Wanneer ik mijn marstempo vertraag om met de nodige voorzichtigheid de aanwezigheid van een eventueel ijsvogeltje niet te verstoren word ik ingehaald door een fietser. De man groet en hoewel ik liever zou willen vloeken, groet ik terug. Ik zet de wandeling voort nadat ik via het bruggetje de Loop ben overgestoken. Het gaat verder langs de Loop, naar de doorwaadbare plek bij de zandhoop waar ik de immer stromende Loop op zijn mooist op de foto zet. Ik vind het prachtig om te zien hoe het stroompje zich tussen de stenen wurmt en met wat fantasie zie je de Niagarafalls in miniatuurvorm.

Bij het acht uur boompje maakt de familie nijlgans zich protesterend uit de voeten. Ik heb geen mededogen. Op een mini-eilandje in de Loop steekt een mooie bloem waar ik de naam niet van ken omhoog en wuift door de vrij harde wind heen en weer. Een bijtje doet zijn werk. Het is best ver weg, zou een foto kunnen laten zien wat ik er zo mooi aan vind? Ik probeer het en ga na een paar plaatjes weer verder met mijn wandeling.

Telkens weer hoor ik boven me dat de valken actief zijn. In het bos blijf ik een paar keer stil staan om tussen de kruinen van de bomen door een blik te werpen op de spelende valken. Een specht trekt mijn aandacht. Hij zit ver weg, maar dat geeft me wel de gelegenheid om hem te "vangen". En verder gaat het weer. Boven klinkt het geluid van de slechtvalken wat nadrukkelijker nu. Ik versnel mijn pas. Geen prooioverdracht, geen valk in een boom, geen valk op de grond. Ik loop verder naar de achterkant. Onderweg geen ijsvogeltje, maar in het veld linksachter de toren staan heel opmerkelijk wel drie blauwe reigers. Ze staan te ver weg om ze alledrie op één plaatje te krijgen. Ik stap door. Op het veld ook nu geen valken en ook niet in de bomen en zelfs niet op een zichtbare plek op de toren. de wandeling gaat alweer verder en wanneer ik langs de kale bomen verder wandel in de richting van het nieuw ontdekte poortje hoor ik weer een hoop kabaal, ik ren even snel terug. Er is weer een enthousiaste thuiskomst maar niet meer dan dat. Tussen wat bomen door zie ik een mooi plaatje in een tafereel met een paard tussen de struiken en bomen door. Kerken en een torenspits van het kasteel van Gemert steekt boven de bomen uit. Verder weer.

Een stuk verder doe ik weer wat ik wel eens vaker doe. Ik heb er nog altijd niet helemaal vrede mee dat nooit iemand het skelet van MA heeft gevonden en ook nu wijk ik af van het pad en speur ik over de grond. Ik vraag mezelf af wat er nog over kan zijn na al die jaren en wat de natuur gedaan kan hebben om het skelet aan het menselijk ook te onttrekken. Mijmerend zie ik dan opeens die schedel. Vrij groot is de eenzame schedel in het bos. Ik weet niet wat het kan zijn, maar het moet toch van een redelijk groot beest zijn. En dan ontdek ik een nog vers uitziend hol. Het heeft meer ingangen. Wat zou dit zijn? Ik besluit er niet te gaan rondstruinen om mijn geur niet achter te laten en wandel verder. Het lijkt nu wel of ik een acht aan het wandelen ben. Ik heb dorst gekregen, maar mijn flesje water ligt nog in de auto. Ik besluit de tweede ronde niet af te maken en keer terug naar het spottersveldje, daar zit de best "Helmonds sprekende Duitser" ooit samen met zijn vrouw aan de picknicktafel en staat Piet bij zijn scope.

Ik pak wat te drinken en merk hoe de pijn in de rug langzaam terugkeert. Het wordt drukker op het veldje en ik heb nog wat te doen vandaag. Ik sta op en merk dat de rugpijn er gewoon weer is, daar heeft de wandeling weinig aan geholpen, maar het was heerlijk om weer door het bos te struinen.  

Ik kijk heel even naar de cambeelden. Dat we dit jaar alleen de beschikking hebben over beelden van de nestkast en rooster vind ik zo beperkt dat ik er niet zo heel veel plezier meer in heb. Zoals de lezers al gemerkt zullen hebben is het aantal live-bezoekjes aan de buurt rondom de toren ook heel beperkt en dat ligt niet helemaal alleen aan het Coronavirus.

Toch besluit ik na mijn vaste sportmomentje van de dag er toch maar even op uit te trekken. Het zal geen lang bezoek kunnen worden, maar dat is wel okee. Eerlijk gezegd verwacht ik er ook niet zo veel van. De eitjes blijven nog wel een paar dagen in tact en pas daarna zal het mooier worden om te gaan kijken. M zal zich uit de naad ploeteren om maar verse prooi aan te leveren en aangezien hij er dit jaar voor 4 moet zorgen, kan dat redelijkerwijs wel eens een prooivlucht boven het veldje opleveren.

Met die gedachte nader ik de toren. Ik stop bij het lege veldje en geniet van het zo kenmerkende deuntje van de geelgors. En nog mooier ergens aan deze kant wordt dat ook beantwoord. Ik ga op mijn gehoor af en mijn kijker blijft onmiddellijk hangen bij een struik aan de andere kant van de Loop pal naast het Achtuurboompje. "Awel meneer den dokter, het is hem he". Nu heb ik hem dus wel in beeld maar nu moet mijn camera dat ook nog kunnen. "Amai, het is gelukt zeker?" 

Het gorsje dat aan mijn zijde in de buurt van de toren zit kan ik maar niet vinden. Ik hoor ook vogelgeluiden die ik niet zo eenvoudig herken. Vinken en merels dat is niet zo moeilijk maar ik hoor er ergens eentje met een bijzonder geluid dat ik maar niet kan duiden. 

Dan herinner ik me dat het lijkt of je met de nestcam het spottersveldje kan zien liggen. Ik had al ontdekt dat een donkere struik zo'n beetje het dichtst in de buurt groeide. Ik maak er een foto van: dat scheelt toch nog wel wat meters met het spottersveldje. (knip)

Na een poosje ook op de toren geen bijzonderheden te kunnen waarnemen besluit ik tot een wandeling naar de achterkant van de toren. Ik geniet van alle geluiden om me heen en bedenk dat alleen een geluidsopname al de moeite waard zou zijn. Ik loop toch maar door tot ik aan de Loop sta. Terwijl ik met mijn kijker de oevers na speur in de eeuwige hoop het ijsvogeltje weer eens te mogen spotten zie ik in de verte een man in korte broek en een shirt die staat te bellen. Zal ik even wachten of zal ik eerst even het bruggetje over gaan? Ik kijk op en de man is verdwenen, ik loop drie meter verder en daar zie ik hem weer. Nah, dan toch maar even naar de andere kant. Daar is niet heel veel te zien, maar wat me wel opvalt is dat de eendenpoel een stukje verderop een hoge waterstand heeft. De droogte waar over gesproken wordt is hier toch niet aan af te zien. Een wilde eend dobbert in de poel. Alert, maar laat zich toch niet door mij storen. Ik besluit weer om te keren om nog een nieuwe poging te ondernemen om langs de Loop verder te wandelen. Op de toren is nog steeds geen verandering te zien. Leeg! (Met uitzondering van de nestkast).

Ik kuier verder en probeer alle geluiden in me op te nemen. Ha, daar gaat het Winterkoninkje weer. Een merel protesteert dat ik te dichtbij kom, ik had hem niet eens in de smiezen.

Dan slinger ik me door het poortje naar het veld achter de toren. Een stuk verderop zie ik de blote benen en het shirt van de man even daarvoor. Maar.... euhhh zijn dat niet wat veel blote benen voor één persoon? 

De toren trekt nu eerst mijn aandacht: valk in de hoge antenne. Ik denk dat deze daar niet heel lang meer zal zitten omdat de valk een paar keer iets naar voren helt alsof de antenne elk moment met een sprong in de lucht verlaten kan worden.

Een paar dames naderen me in een sneller tempo dan ik zelf ga. Het dringt weer tot me door dat het speedmarsen er na de ellende van vorig jaar nog steeds niet in zit. (Maar ik loop weer!!!)

De benen daar verderop staan en zijn ondertussen in een broek gehuld en er gaan twee jassen aan. De vrouw heeft blond lang haar. Ze zegt iets tegen de man bij haar. Ze lachen. Ik lach ook. Wat heb ik daar zojuist per ongeluk gezien? Beleef de Lente op je eigen manier. Corona-regels? Dit waren beslist geen anderhalve meter. Glimlachend vervolg ik mijn pad. 

Ik ben op weg terug naar de toren wanneer ik opeens wat geroep hoor. Zit er een wissel aan te komen? Het tempo gaat toch vanzelf weer een tandje hoger. Wanneer ik even later de harde weg op ga kijk ik snel even omhoog, Niets te zien. Bij het houten poortje stop ik even. Ik wil weer omhoog gaan turen maar ik hoor hoe in het boompje naast me een geelgors zit. Zien? No way! 

Ook op de toren zie ik niets, dus loop ik snel verder. Op het spottersveldje probeer ik het nog eens. Dan hoor ik aan de andere kant van de Snelle Loop ergens voorbij het bos een vreemd geluid. Ik twijfel hard van wat ik nu eigenlijk hoor: het lijkt wel een gillend speenvarken.Maar ik weet dat hongerige jonge buizerds ook wel eens zoiets van een geluid maken om maar niet te spreken over de diverse stemmen die een gaai op kan zetten. 

Ooit heb ik twee slechtvalken in een zwaar grondgevecht gehoord, ik probeer me te herinneren hoe dat klonk. Maar dan bedenk ik dat dit toen zo'n indruk op me gemaakt heeft dat er geen enkele twijfel zal zijn wanneer ik dit nog eens zou horen. Toch???

Ik voel me vandaag een stuk beter dan de vorige weken en besluit daarom maar eens te profiteren van het heerlijke zonnetje. Onderweg naar De Mortel dus!

Er staan een rijtje auto's in de berm bij het veldje en ik vraag me af of ik misschien informatie heb gemist over een of andere Morteldag. Maar wanneer ik het veldje oploop en mijn "goedemorgen" wel beantwoord wordt maar er verder geen wederzijdse herkenning is, besluit ik mijn kijker maar eens aan het werk te zetten. Op de toren kan ik geen valk ontdekken en wanneer mijn kijker vervolgens wisselend van de berkentoppen naar de paaltjes glijdt die aan de kant van de Loop staan is er nog steeds niets dat mijn hart sneller doet kloppen. Maar dan op een van de pluimen die ooit een onderdeel van het nieuwe bos zal gaan zijn zit een vogeltje. Heel scherp kan ik het niet zien, maar ik denk aan een tapuitje. Wanneer ik nog eens inzoom om een focustrekkende stengel te ontwijken is het vogeltje al weg. Geelgorsjes laten zich zowel links als rechts van me horen. En ik hoor er nog een waavan ik me probeer te herinneren bij welk vogeltje dit geluidje hoort. Ik weet het niet.

De dames aan de picknicktafel beschrijven hun tinten grijze haarcolour. Niet direct een onderwerp dat mijn aandacht trekt. Wat ik van de gesprekken kan opmaken is dat de dames elkaar met regelmaat treffen. Wanneer ik mezelf oppep om toch de wandeling maar eens te gaan starten besluiten de dames hun rijwielen, auto's en busje op te gaan zoeken en binnen een paar tellen zijn ze in beide richtingen vertrokken. Ik verbaas me even dat zij geen enkel papiertje of andere afval op te ruimen hebben. Tevreden schraap ik mijn keel even en besluit dan ook zelf maar op pad te gaan. Voor de zekerheid stap ik toch in de auto en rij door naar de toren om pas daar mijn wandeling te beginnen.

In het water van de Loop is weinig zwemvee te vinden, ook geen kikkertjes of ander spul. Koolmeesjes lijken me uit te dagen door links en rechts de Loop over te vliegen wanneer ik te dicht in de buurt kom. Het water staat tevredenstellend hoog. Aan de achterkant ga ik eerst op zoek of ik een valk op de toren kan ontdekken, maar dat is niet het geval. Dan opeens hoor ik een roofvogel maar ik ben nog niet zeker of dit wel het geluid van een slechtvalk is. Er ontstaat wat onrust in de lucht en dan zie ik in de verte een vrij grote gedaante vliegen. Het is geen buizerd, is het een grote meeuw? Heel even flitst door me heen hoe ik jaren geleden eens een visarend heb gespot boven de Snelle Loop. Zou dit...? Dan vliegt er iets door mijn beeld. Was het een valk? Sjit het is maar een duif. Waar is het grote wezen in de lucht gebleven? Foetsie. Ik baal. Een beetje in gedachten verzonken loop ik naar de schuine oever van de Loop om de minder dan een procent kans dat de vogel daar is geland niet verloren te laten gaan. Niks helaas!

Een paar plaatjes van het bruin heldere water en dan keer ik terug naar de toren. Op het veldje zie ik een paar mensen zich installeren. Ik stap in mijn auto en rij er naartoe. Nog rijdend herken ik de twee dames. Margootje en Cyrion (ik zal het vast wel weer verkeerd schrijven). De hondjes zijn er ook weer bij en tot mijn grote geluk staan ze mij toe hun territorium te betreden.

We hebben heel wat te bepraten en ik hoor dat ik Corinne en haar man en Ari net moet hebben gemist. Dat is zonde, want zij heeft bericht over de tafel met kakelende vrouwen, en aangezien die er bij mijn aankomst nog zaten kon het elkaar missen inderdaad wel eens op een haar na zijn geweest. Ik hoor ook heel verdrietig nieuws. Het overlijden van een van je ouders is altijd verdrietig hoe oud ze ook hebben mogen worden. Het is niet aan mij om namen te noemen maar wie ik bedoel leest dit vanzelf wel: van harte gecondoleerd.

Ook buurvrouw Karin komt even op d'n buurt.

Omdat ik de valken nog niet heb gezien begint de kansberekening in me op te wellen dat ze mogelijk helemaal weg zijn om hun geluk elders te gaan beproeven? Dan zouden ze wel een toplocatie opgeven maar je weet maar nooit. Ik heb geen slechtvalkenhersens en -instincten. Maar dan hoor ik dat beide valken, zelfs inclusief derden nog met regelmaat zijn gezien.

Niet heel lang duurt het wanneer de eerste valk zich laat zien en dat wordt snel gevolgd door een optreden van de tweede. Er worden een paar kleine vluchtjes gemaakt waarvan er zowaar eentje lijkt op hofmakerij. Uiteindelijk is het de koektrommel die de bestemming wordt van wat ik de grootste valk schat en de balustrade van de onderste ring voor de andere. Die dan wel M zou moeten zijn al oogt ie wat bruinig.

Is het een sperwermannetje dat vrij laag van rechts van ons naar links toe vliegt met een klein prooitje in zijn pootje geklemd? Het zou zo maar eens kunnen.

De tijd vliegt. Thuis wacht er een hondje op me. Maar zoals zo vaak is een aangekondigd aanstaande vertrek nog geen echt vertrek. Anderhalf uur later dan gepland gaat mijn auto naar huis... en ik zit er in.

Wij, de mannen onder aan het veld zijn niet zo tevreden over de opvoeding die het slechtvalkenpaar dit jaar aan hun kids geeft. We hebben allemaal kunnen zien hoeveel beter VV het dit jaar in de nestkast gedaan heeft, maar het leren daarbuiten kenmerkt zich toch vooral door passiviteit. Ook van PA, maar vooral van VV. Ze zijn gewoon niet zo veel bezig met hun kids als dat je zou verwachten. Zou het dan echt de ouderdom van PA en de onervarenheid van VV zijn die in de weg zit?

Is het toeval dat ik dit zit te mijmeren terwijl ik PA op de lamp zittend onder de toren passeer op zoek naar de rest. Ik heb de twee op de ring wel zien zitten, maar dat is niet veel meer dan hun staart en een stukje van hun lijfjes. Aan de overkant van de Loop zal ik ze beter kunnen zien en mogelijk ook de verblijfplaats van de anderen kunnen ontdekken. Ik ben er al uit wat de titel gaat worden van vandaag: "slechte opvoeding". Ik hoop dat VV er dan maar lering uit trekt. En lach om mijn eigen gedachtenspinsels. Het vermenselijken van de slechtvalk is een doorlopend en terugkerend item. Wij willen dat zij zo en zo handelen. 

Bij het bruggetje wacht ik even en zet ik mijn kijker aan mijn ogen. Ik hoop natuurlijk om de ijsvogeltjes te zien, maar in dit geval heb ik pech. Dan maar gauw naar de overkant en de valken gaan bekijken. PA zit nog steeds op de lamp en de twee kids zitten op de ring boven hem bij elkaar. Verder kan ik geen valk ontdekken. Af en toe hoor ik een van de kids schreeuwen. De linker juvie zit echter zijn veren te poetsen dus zal het zusje naast hem moeten zijn die aan het bedelen is.

Ik hoor de koekoek weer en weet dat ie in de buurt zit. Ik besluit een poging te gaan wagen om hem opnieuw te vinden. Wanneer ik net in het bos ben hoor ik opnieuw hoe de jonge valk bedelt. Ik riskeer niks en loop snel een paar passen terug. Niks opvallends te zien. Terug in het bos. Ik sta vlakbij het gatenkaasberkje waar vorige jaren bonte spechten en spreeuwen nestelden. Ik weet dat er ook nu een nestje jonge spreeuwen moet zijn. Dan hoor ik een vreemd geluid, alsof in een holle ruimte een hamer omvalt. Toktok. Ik hoor de koekoek weer, maar kan hem nog niet vinden, ik gluur naar de berk. Uit één van de twee bovenste gaten klonk het rare geluid. Haha en nu zie ik wie dat veroorzaakt: een snavel komt tevoorschijn... de rest van een "ongekamd" kopje komt er achteraan. En nog één. Zo grappig om te zien: twee wollige spreeuwenkoppies.

Maar dan zie ik de beweging in het bos, de koekoek nadert, maar gaat op een ongunstige plek zitten. Ik zie alleen zijn staart onder wat gebladerte uitkomen. Ik probeer naar een andere boom te sluipen om een beter overzicht, maar de koekoek blijkt al weg.

Weer herrie bij de toren. Ik maak wat vaart om opnieuw de situatie snel te kunnen overzien. En dan is daar opeens de actie. Een valk met prooi (moet VV zijn, want PA zit nog steeds op de lamp) nadert en opeens zijn daar een, twee, drie jongen. Of er precies achter de toren een prooioverdracht is, kan ik niet zien, maar omdat de volgende momenten elkaar snel volgen moeten mijn hersenen snel schakelen (en na de 1-5 van Nederland op Spanje van gisteren gaat dat iets minder goed).

De grote valk komt zonder prooi achter de toren vandaan. Twee kids draaien meteen naar links nadat ik ze rechts ook achter de toren vandaan zie komen. Een volgende slechtvalk gaat voorlangs. Dat zijn er dus vijf (met PA erbij). En dan is daar opeens nog een juveniel, die gaat erg laag over de bomen heen en krijst. Komt vervolgens op me af en draait dan weer naar links over de boomtoppen. De anderen ben ik kwijt. Deze valk lijkt moe en het lijkt wel of ze in een boom wil landen. Dan daalt ze zo ver dat ze achter de bomen waaronder wij lopen om van toren naar het bruggetje te gaan en raak ik haar even kwijt.   

Ik loop nu langs de bosrand en volg die tot halverwege het weiland, dan steek ik schuin over naar het acht uur boompje. Ik vraag me af of de valk soms in een boom geland is, (ik ben het met mezelf eens dat het daar nu wel de tijd voor is) maar dan opeens zie ik de valk bij de bosrand nabij de poel weer laag overvliegen. Ze klappert flink en strijkt neer in een dennenboom die ooit eerder al jonge valken herbergde. Ik grijp mijn camera en zie meteen hoe de enigste kraai die in de buurt is meteen een agressieve vlucht over het jong inzet. Die schrikt daar kennelijk zo van, dat op het moment dat ik wil knippen er geen valk meer in de boom te bekennen is. "Sjit, ze moesten die kraaien allemaal af mogen schieten", mopper ik. En ik weet dat ik dit niet echt meen.

Weer hoor ik de koekoek. Die is nu even weer minder interessant. Er puft een auto over de Hemelsbleekweg. Het is Piet. Ik gebaar dat er een wapperend voorwerp in de boom is geland en met een stekende beweging gebaart mijn arm dat er iets overheen gleed. Althans zo denk ik dat de overkant mijn vreemde bewegingen interpreteerd. Ik besluit het maar mondeling te gaan toelichten en loop terug naar het spottersveld waar ondertussen ook Gerrit zijn spullen aan het opstellen is.

Martin Vink zet zijn auto onder aan de toren. Ik vertel mijn maten dat ik in het E.D. las dat hij 25 jarig jubilaris is bij de evenoude VWG. Medeoprichter en erg betrokken, niet alleen bij de slechtvalken. Even later meldt hij dat hij het geluid even opnieuw aangezwengeld heeft. Ook horen we dat de nestkast voor het volgende seizoen gaat verhuizen, naar alle waarschijnlijkheid naar de bovenste ring op de hoek. "Heeft mijn website niet voor niets de naam 'Op de hoek van de ring' gekregen", lach ik.

Ook de enige Duitser met een onvervalst Helmonds accent die ik ken is met zijn vrouw onderweg. Zij hebben mijn tweetje gelezen. Een stel komt voor de eerste keer een kijkje nemen. Beleef de Lente volgers, maar geen "clubhuis-chatters".

De valken zijn actief en wisselen veel van plaats, doen het tikkertjespel, bescheiden, maar toch. En soms vliegen ze trots met moeders mee. Ze landen overal en nergens. Het is een drukke valkendag.

Mijn eerder bedachte titel kan misschien vanaf nu wel op de schop, maar ik laat hem voor wat ie is. Een door de mens gegeven waardeoordeel over een dierlijk wezen, wat een arrogantie weer.