header11.jpg
header02.jpg
header04.jpg
header05.jpg
header06.jpg
header07.jpg
header08.jpg
header10.jpg
header12.jpg
previous arrow
next arrow
Shadow
  • Bonte kraai, kievit, spreeuw, bonte specht

    Het gaat al naar de middag, mijn dochter stuurt me een appje of ik even kan helpen met het ophangen van een rekje voor in de tuin. En welke vader weigert zijn dochter nou om een handje te helpen? Deze vader in elk geval niet.

    Het rekje moet de climatis helpen te geleiden, een pindakaashuisje is er voor de vogeltjes en een vetblokhoudertje moet een verdere verwenning van vogeltjes bevorderen. Na gedane arbeid gaan we nog even in het zonnetje in de tuin zitten. Ik hoor de groene specht die ik zo vaak hoor wanneer ik mijn wandeling met Wisky maak. Mijn dochter heeft de groene specht met regelmaat in haar tuintje gezien, maar herkent het geluid niet. Ik zoek het geluid op, op mijn mobiel en speel het af. De herkenning is er meteen. "Is dat de groene specht? Dat geluid ken ik wel ja". Nog eens speel ik het geluid af. En dan.... ergens aan de overkant van het veld dat grenst aan haar achtertuin wordt het geluid overgenomen. We schieten in de lach. Da's de echte!

    Ik pak mijn spullen bij elkaar en breng ze naar huis. Ondertussen is het teken al lang opgepikt door de grijze massa in mijn bovenkamer: "hey kerel, tijd om te gaan Mortelen".

    Niet veel later zit ik in de auto. Niet ver van de toren passeer ik een paar fietsers. Het zijn buren uit de straat. Ik rijd hen voorbij en sla een stukje verder rechtsaf. Hemelsbleekweg. Voor me stapt een ruiter te paard en een begeleidend fietser te fiets. Ik minder vaart en rij uiteindelijk de berm in bij het welbekende spottersveldje. Er staat een graafmachine en er zijn paatljes uitgezet. Een man die aan dezelfde weg woont weet me te vertellen dat dinsdag gestart wordt met het bouwrijp maken van de grond. Er komen zes woningen te staan, zo weet hij me te vertellen. Even raak ik in paniek. Waarom ook het spottersveldje? Nu snap ik ook waarom de boompjes zo nodig weg moesten. Ik troost me met de gedachte dat ik regelmatig bij de poel aan de overkant van de Loop ga staan en dat is ook nog niet zo'n slecht plekje. Even later stap ik naar de toren om mijn wandeling in te zetten en zou ik het voorval al snel weer vergeten.

    Ik heb de valken nog niet kunnen traceren, maar mijn mobiel laat zien dat er eentje in de nestkast zit. Dat verbaast me uiteraard niets. Maar dat de ander niet te vinden is, dat is jammer. Gisteren was het al eenzelfde verhaal. Jammer! Het is kwart voor drie. Ik stap door het bos en besluit langs de loop verder te gaan naar de achterkant. Ik slinger me wat voorzichtig om het wildpoortje heen, je weet immers nooit wat er zit. Ditmaal zijn het twee spreeuwen die vlak voor me zitten. Al bij het tweede plaatje vliegen ze op. Ik bekijk de mogelijke plekken aan de achterkant van de toren. Geen valk te zien. Terug dan maar weer.

    Wanneer ik even later bij het bruggetje sta, ga ik er overheen, stap door het klappoortje en loop naar de paddenpoel. Een "lucky shot" verbergt een kikker: die heb ik maar alvast. De kieviten kan ik niet ontdekken, ook de plek waar mogelijk het nestje is, is verlaten. Ik heb laatst bewust verzwegen waar dat was om nieuwsgierigen te beletten er heen te gaan, maar gisteren moest ik wel om te voorkomen dat iemand met zijn hond te dichtbij zou komen. Nu zijn de vogels weg en kan ik me wel voor het hoofd slaan dat ik er gisteren iets van heb gezegd.

    Wel zie ik een kraai met nogal wat veel wit aan de vleugels. Wanneer deze opvliegt zie ik tot mijn verbazing dat het de bonte kraai is. Nooit eerder zag ik er een in Nederland (wel in Griekenland). De foto lijkt te zijn gelukt. Verder gaat het. Nu ga ik het bos in. Ik hoor de bonte specht niet ver van me vandaan, maar ik kan hem nog niet ontdekken. Pas wanneer ik weer verder loop zie ik hem naar een andere boom vliegen. "Gotcha".

    Wanneer ik bij de grote poel aan kom, vliegt daar de reiger weg. Ik ga even op het bankje zitten en neem de tijd om te speuren naar de koppies van de schildpadjes die iemand vorig jaar in de poel achter gelaten heeft. Het duurt best wel even voordat ik uiteindelijk het koppie boven het water uit zie steken. Drie fietsers die me passeren brengen de bewijsvoering teweeg... het koppie verdwijnt namelijk onder water en de kring volgend zie ik ook wat van de vorm van het lijfje: schildpadje één is terecht. Een stukje verderop denk ik een tweede te zien, maar dat kan ook een kikker zijn.

    Aan de overkant heeft Sjaak zijn auto achter de graafmachine gezet. Hij zit daar al even en we hebben al even naar elkaar een arm opgestoken ten teken van herkenning. Ik besluit naar hem toe te lopen en te informeren wat hij al weet van de bouwplannen die volgende week starten.

    Even later zitten we naast elkaar op het bankje. De kievit is ondertussen al teruggekeerd en dus zal de titel van mijn verhaaltje al niet meer "Verjagers bedankt" of zo hoeven te zijn. Terwijl we daar op het veldje zitten is daar opeens de beweging hoog bij de toren. We zien ze gelijktijdig: twee valken naderen de toren. De grootste gaat in de antenne zitten, de ander op het hekwek er vlakbij. Dat duurt niet lang. Beide valken vliegen op. Boven onze hoofden zijn ze, wanneer ik plotseling gekrijs hoor dat uit de nestkast lijkt te komen. Ik zoek het op op mijn mobiel: klopt er zit er nog steeds eentje in de nestkast, maar vliegt er nu ook eentje achter de toren, terwijl er twee achter ons vliegen? Hier helpt geen mobieltje aan.

    Een fietser uit Deurne valt met de neus in de boter. We proberen de valken te volgen maar de welbekende truuk wordt weer uitgehaald. De valken gaan op stealth-mode. Op een of andere manier valt het licht dan dusdanig op ze dat ze ineens onzichtbaar raken. De ene zien we weer opduiken. "Als we alledrie dezelfde zien, dan is het er nog één", weet ik heel intelligent. 

    Wanneer wat later een valk terugkeert naar de toren zien we hem nog net aan de achterkant landen. Het is het teken. Alledrie stappen we op. Zou het voor het laatst zijn op dit spottersveldje?

     



  • De drie musketiers zijn het oneens

    Na een voor mij zeer lange nacht sta ik om zes uur op. Even spieken hoe het weer is, even spieken hoe het op de cams is en dan lekker even met Wisky er uit. 

    Het rondje is een tikkeltje langer dan normaal omdat ik in de verte een baasje met zijn twee honden zie waarmee Wisky het niet zo goed kan vinden. Hij ziet ons ook. We steken de hand op en gaan ieder een andere kant op. Maar omdat Wisky zijn drol al gauw legt en de dichtstbijzijnde vuilnisbak een stukje terug is, keren we om, om verder onze normale route af te leggen.

    Het lijkt een warme dag te worden en dus neem ik ook maar een dun jasje mee naar De Mortel. De idiote ambtenaren van Gemert hebben besloten om terwille van de rondweg alle verkeer door de kern te weren met meer dan levensgevaarlijke hindernissen. Om het verkeer door het centrum te ontlasten rijd ik al jaren over de Komweg (best een stuk om) naar De Mortel. Maar ook deze weg is voorzien van een totaal nutteloze hindernis op een weg die normaal geen enkel gevaar oplevert en nu voortaan aan de brutaalste is overgeleverd.

    Ik kan me daar erg boos over maken.

    Wanneer ik bij het spottersveld arriveer zie ik hoe een blauwe reiger bovenop de zandhoop staat. Best bijzonder dus gaat het raampje omlaag om dit vast te leggen. Ik open het portier maar zie een witte auto in mijn spiegel naderen. Ah, die stuurt ook de berm in, dan kan dit eigenlijk niemand anders zijn dan Gerrit. Hij is het ook.

    Op de toren zien we geen valk, maar we weten dat er eentje op de eitjes broedt. We raken in gesprek en blikken af en toe omhoog. Buizerds trekken voortdurend hun rondjes in de blauwe lucht. Een van de Angussen (een koe) neemt een zandbad van de zandhoop, de foto is grappig. We horen dat een kleine brompotauto nadert. In navolging van de gisteren begraven Tinie, opper ik: "ik denk dat Piet zometeen ook nog wel komt". 

    Wanneer hij het veld op komt vraag ik hem om een toegangskaartje. Gek genoeg heeft niemand daar ooit echt een reactie op en kijkt men meestal even beduusd op.

    Heel avontuurlijk gaat het vandaag niet worden. Zover we weten past M op de eitjes en is V de hort op. De geo-cache is vandaag populair. Lachend wijzen we de een na de ander de juiste plek aan.

    En dan is daar opeens de valk in de lucht. Er worden rondjes gevlogen en even denken we dat er een prooivlucht aanstaande is en dan weer denken we dat de vlucht een ander doel dient. Wanneer de valk dan toch aanzet om naar het rooster te gaan heeft Piet net zijn scope in stelling gebracht, tuurt Gerrit door zijn kijker en heb ik het rooster "in de zoom". De valk landt blijft even op het rooster zitten en gaat dan naar binnen. Musketier Piet roept dat de valk duidelijk een klein prooitje meetorst. Musketier Gerrit bestrijdt dat. Ik kan ook geen prooitje ontdekken en neem BDL erbij: Het is zijn eigen schaduw, lach ik. Maar Piet geeft niet op, het was een klein prooitje weet ie zeker. "De drie musketiers zijn het oneens", schiet het door me heen. Twee havikken lijken aanvankelijk in baltsvlucht, maar omdat beiden even groot lijken kon het ook wel eens concurrentie zijn. 

    Twee fietsers naderen het veldje en zijn duidelijk van plan op het veld op te rijden, aha, daar is de herkenning. "Tijdje niet meer gezien". Gerrit heeft nog te klussen en vertrekt weer.

    Nog meer mensen (geo-cachers) fietsen het veldje op: zij voelt aan de onderkant van de vuilnisbak: "koud", klinkt het in koor. Even een blik van verbazing, dan de glimlach. Het schatje wordt gevonden. (Voor de zoveelste keer met ongevraagde aanwijzigingen van de valkenspotters).

    Zij hebben belangstelling voor wat er op de toren te doen is en de verhalenkast wordt weer ver opengetrokken. De eenheid onder de musketiers wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer ik een voorspelling maak over de voortgang van dit seizoen. Piet kan het niet laten om de nieuwkomers te laten weten dat alles wat ik weet van hem geleerd heb. Met een knipoog naar de cachers geef ik toe dat ik veel over de vogels van Piet heb geleerd, maar dat Piet het onderspit moet delven wanneer het over de slechtvalken gaat. Haha, wat schiet die Piet toch af en toe lekker in de tegenaanval. 

    Dat ik de lachers op mijn hand heb, vindt ie niet zo leuk en "dus" hoort ie opeens hoe er gele tussen de normale kwikstaarten zitten. De afleidingsmanoeuvre slaagt, iedereen staart in het weiland waar inderdaad kwikstaarten zitten, maar de gele wordt maar niet ontdekt. 

    Het wordt tijd om te gaan wanneer ook Johan en zijn vrouw aan komen wandelen. Ik sta klaar bij de ingang en vraag om hun kaartje. Verbouwereerde blik, niet langer dan een halve seconde. "Het zal stil worden in Gemert", is de reactie. Nu kijk ik vragend. "Nou dat Tinie er niet meer is". Meteen bedenk ik dat Johan en Tinie collega's zullen zijn geweest. Johan is met vrouw maar zonder hond. "We hebben Does een maand geleden moeten laten inslapen". Er klinkt wat emotie door in de stem. "Verschrikkelijk om je huisdier in te moeten laten slapen. Ik ben er vandoor."

    Uit balorigheid rij ik op de terugweg door het centrum. Dat heeft de gemeente voor tonnen laten aanpassen om het verkeer er te weren, maar ja... als het alternatief dan ook wordt aangepast dan zit er niks anders meer op dan maar te kiezen voor de kortste route. De rebel in mij staat recht overeind: de musketiers waren ook eigenwijs en volhardend. Ik zal die kardinalen van de gemeente wel eens.... 

  • De laatste meidag

    Laatste meidag

    Vandaag hebben we een familiefeest. En om het feest luister bij te zetten, neem ik me voor om de dag goed te beginnen met prachtige valkenwaarnemingen. De juvies zal ik in alle standen op de foto gaan zetten. Vliegend, staand, betonrandzittend, stellagezittend, roosterzittend, boomzittend en zelfs zal ik paraat zijn wanneer er eentje besluit op mijn auto te gaan zitten. Nee, ik ben niet voor één gat te vangen vandaag: zelfs al gaat er eentje op mijn camera ziten, de andere camera is paraat. De film zal vast en zeker de natuurprijs krijgen, dat staat wel vast.

    Zal ik mijn auto kwijt kunnen? Ik verwacht grote drukte op het spottersveld. 

    En dan... blijk ik de eenzame auto op de Hemelsbleekweg te hebben, zit er helemaal niemand op het spotterveldje en laat er helemaal niemand zijn hond uit bij de toren. Valken? Niet te zien!

    Meteen is het groot alarm: "in welke boom zal de juvie zitten"? Ik speur alle boomtoppen en kale takken af. Niks te zien. Bij de toren hoor ik wat pluimvee druk doen. "Zit er eentje op de grond bij de toren"?

    Ik ga op pad en hoor dan gesputter van het onverharde wegdeel komen. Piet komt er aan. Ik besluit echter mijn wandeling voort te zetten en ga eerst naar de achterkant. Voorzichtig slinger ik me daar om het poortje heen en dan heb ik al snel in de gaten dat ik niet bezorgd hoef te zijn om iets te verstoren. Er valt niks te beleven. 

    Op de toren dan? Ja, daar zie ik wat beweging bij de voet van de hoge antenne. Maar de valk fladdert meteen het hoekje om. Verder niks? Verder niks! Ik loop terug en ga over het bruggetje naar de andere kant van de Snelle Loop.

    De kudde koeien staat op het veld. Kikkers plonsen in de paddenpoel. Ik loop verder, het gaat langs de bosrand in de richting van het weiland. Op de toren laat de juvie zich nu beter zien. Klik, klik en verder weer. De juvie hupt naar de hoek van de toren, direct onder de buitencam. Nog iets? Neen. Verder gaat het. Wanneer ik bij de grens tussen wei, veld en bos sta, hoor ik een voor mij vreemd vogelgeluid in het bos. Even later hoor ik hetzelfde vanaf het spottersveld. Probeert Piet me iets duidelijk te maken? Zijn gefluit wordt beantwoord vanuit het bos waar ik voor sta. Ik probeer het geluid te volgen zodat ik de vogel die het produceert kan vinden. Dat lukt me niet. Hij moet verdorie vlakbij me zitten, maar het enige vogeltje dat ik (heel even) zie is het Winterkoninkje. Dan maar verder. Verderop zit een vogeltje op een paaltje, maar dat is niet het vogeltje van het geluidje. Weer hoor ik vreemd geluid in het bos. Ik loop erheen. Het lijkt wel wat op het gekras van een Gaai, maar dat is het toch niet. Ook deze herkomst kan ik niet traceren. Ik loop maar terug naar het spottersveldje en zal dan wel vragen wat ik heb gehoord.

    Wanneer ik wat later het veldje op ga, vraagt Piet of ik de Wielewaal ook gehoord heb? Misschien heb ik hem wel gezien? Even heb ik spijt dat ik niet langer heb gezocht naar de vreemde vogel, maar dan bedenk ik dat één van mijn levensregels is om geen spijt te hebben van onbelangrijke dingen die je mist door verkeerde beslissingen. Deze levenswijsheid heeft me al vaak geholpen, ik denk terug aan mijn laatste verjaardag toen ik de primeur van het badderen van een juvie heb gemist, was toen mijn instelling niet geweest zoals die is, dan ware het onverteerbaar geweest dat ik uitgerekend die dag niet ben gaan spotten. Vergis je niet, het is nog altijd doodzonde dat ik dat gemist heb, maar het leven is gewoon door gegaan.

    Ook Gerrit en Debbie komen nog kijken. Helaas valt er niet veel te beleven. Debbie baalt. Zij heeft er ook een eind voor moeten rijden. Ik besluit te vertrekken wanneer ook Skreeverke en nog iets later ook Martien Manders (VWG) komen kijken. We hebben ooit eens verzonnen dat wanneer iemand vertrekt, er gauw spannende waarnemingen zullen volgen. Ik offer me dus op, zou je kunnen zeggen.

     

     

  • De wandeling

    Mijn rug voelt als een harde plaat en de spieren willen maar niet ontspannen. Er is één remedie: een flinke boswandeling kan wel eens helpen. Ik voel dat ik pauze moet nemen, even een beetje gas terug om daarna de eindsprint in te zetten. 

    De verhuizing van mijn ouders valt zwaar. Er zitten twee hele levens opgeborgen in het huis dat leeg moet, vooral moeders is aan heel veel spullen gehecht. Teveel spullen, want hoewel het appartement enorm groot is, is het aantal (muur)kasten aanzienlijk minder. Bovendien zijn er toch twee slaapkamers, een schuur en een zolder minder. Gisteren heb ik al even de tijd genomen om de lokale voetbaltrots als voorbereiding op het grote werk van die avond aan het werk te zien tegen de profs van Helmond Sport. De 3-3 zal voor de staf van de amateurs een heel wat beter gevoel geven dat dat bij de tegenpool van de profs. 

    De wedstrijd van Oranje tegen Costa Rica zal ondanks de troosteloze 0-0 toch nog vele jaren besproken worden door de geniale zet van Van Gaal om zijn keeper in de slotseconden van de laatste verlenging te wisselen voor Tim Krul, die meer vat heeft op pingels. Met veel Haagse bluf pakte de invallerkeeper twee van de strafschoppen.

    Vandaag dus even uitwaaien en vooral proberen om de pijn uit de rug te stappen. Twee valken zitten er in de antenne, een derde zit op de linkerlamp. Dan valt me de zonnebril op, die kennelijk als gevonden voorwerp in een voerbakje gelegd is.

    Ik loop even terug naar de auto en vul het bakje met wat vogelvoer. Dan ga ik op pad. Wanneer ik mijn marstempo vertraag om met de nodige voorzichtigheid de aanwezigheid van een eventueel ijsvogeltje niet te verstoren word ik ingehaald door een fietser. De man groet en hoewel ik liever zou willen vloeken, groet ik terug. Ik zet de wandeling voort nadat ik via het bruggetje de Loop ben overgestoken. Het gaat verder langs de Loop, naar de doorwaadbare plek bij de zandhoop waar ik de immer stromende Loop op zijn mooist op de foto zet. Ik vind het prachtig om te zien hoe het stroompje zich tussen de stenen wurmt en met wat fantasie zie je de Niagarafalls in miniatuurvorm.

    Bij het acht uur boompje maakt de familie nijlgans zich protesterend uit de voeten. Ik heb geen mededogen. Op een mini-eilandje in de Loop steekt een mooie bloem waar ik de naam niet van ken omhoog en wuift door de vrij harde wind heen en weer. Een bijtje doet zijn werk. Het is best ver weg, zou een foto kunnen laten zien wat ik er zo mooi aan vind? Ik probeer het en ga na een paar plaatjes weer verder met mijn wandeling.

    Telkens weer hoor ik boven me dat de valken actief zijn. In het bos blijf ik een paar keer stil staan om tussen de kruinen van de bomen door een blik te werpen op de spelende valken. Een specht trekt mijn aandacht. Hij zit ver weg, maar dat geeft me wel de gelegenheid om hem te "vangen". En verder gaat het weer. Boven klinkt het geluid van de slechtvalken wat nadrukkelijker nu. Ik versnel mijn pas. Geen prooioverdracht, geen valk in een boom, geen valk op de grond. Ik loop verder naar de achterkant. Onderweg geen ijsvogeltje, maar in het veld linksachter de toren staan heel opmerkelijk wel drie blauwe reigers. Ze staan te ver weg om ze alledrie op één plaatje te krijgen. Ik stap door. Op het veld ook nu geen valken en ook niet in de bomen en zelfs niet op een zichtbare plek op de toren. de wandeling gaat alweer verder en wanneer ik langs de kale bomen verder wandel in de richting van het nieuw ontdekte poortje hoor ik weer een hoop kabaal, ik ren even snel terug. Er is weer een enthousiaste thuiskomst maar niet meer dan dat. Tussen wat bomen door zie ik een mooi plaatje in een tafereel met een paard tussen de struiken en bomen door. Kerken en een torenspits van het kasteel van Gemert steekt boven de bomen uit. Verder weer.

    Een stuk verder doe ik weer wat ik wel eens vaker doe. Ik heb er nog altijd niet helemaal vrede mee dat nooit iemand het skelet van MA heeft gevonden en ook nu wijk ik af van het pad en speur ik over de grond. Ik vraag mezelf af wat er nog over kan zijn na al die jaren en wat de natuur gedaan kan hebben om het skelet aan het menselijk ook te onttrekken. Mijmerend zie ik dan opeens die schedel. Vrij groot is de eenzame schedel in het bos. Ik weet niet wat het kan zijn, maar het moet toch van een redelijk groot beest zijn. En dan ontdek ik een nog vers uitziend hol. Het heeft meer ingangen. Wat zou dit zijn? Ik besluit er niet te gaan rondstruinen om mijn geur niet achter te laten en wandel verder. Het lijkt nu wel of ik een acht aan het wandelen ben. Ik heb dorst gekregen, maar mijn flesje water ligt nog in de auto. Ik besluit de tweede ronde niet af te maken en keer terug naar het spottersveldje, daar zit de best "Helmonds sprekende Duitser" ooit samen met zijn vrouw aan de picknicktafel en staat Piet bij zijn scope.

    Ik pak wat te drinken en merk hoe de pijn in de rug langzaam terugkeert. Het wordt drukker op het veldje en ik heb nog wat te doen vandaag. Ik sta op en merk dat de rugpijn er gewoon weer is, daar heeft de wandeling weinig aan geholpen, maar het was heerlijk om weer door het bos te struinen.  

     



  • Derde valk en de rode wouw

    Wie kent dat niet, dat er in de vroege morgen iets gebeurt dat als een rode draad door de rest van de dag loopt. Nu is de "rest" van de dag nog een eindje van me vandaan, maar toch heb ik al zo'n dingetje.

    Ik ben er vanmorgen ondanks het weekend toch weer lekker bijtijds bij. Wisky heeft alleen gisterochtend nog gepoept en daarna niet meer, dus verwacht ik dat ie dringend moet.

    We wandelen door het parkje, hij snuffelt, hij piest, maar poepen doet ie nog even niet. Terwijl ik op hem let schuif ik ineens uit. Mijn gevloek begint met een G en eindigt op odverdomme. Wie laat zijn hond nou midden op een pad schijten. Ik mag gerust van mezelf zeggen dat ik de stront van mijn hond netjes opruim en ik vind dat anderen zich daar ook aan te houden hebben. 

    Een stukje verder draait Wisky zijn kont langs een lantaarnpaal en legt een aardig exemplaar neer. Ik zucht wanneer ik het poepzakje open trek, waarom zou ik de moeite doen? Maar die gedachte zet ik weer meteen uit mijn kop: "omdat ik wel een fatsoenlijke opvoeding heb gehad".

    Minder dan tien meter terug staat een vuilnisbak. Hij zit overvol, maar er kan er nog net eentje bij.

    Wanneer we onze ronde beëindigd hebben pak ik mijn spullen, check ik nog even de cams en maak me dan op voor een ritje naar De Mortel. Ik neem nog even een bakje koffie en dan...

    Ook nu duurt de rit zo'n 8 minuten. Niemand op het spottersveld, een valk in de grote antenne, een valk op het rooster.

    Langs de weg staat de oranje kikkergeleider weer opgesteld. Kikkers, padden, salamanders, torren en soms een hagedisje die uit het bos op pad gaan naar de Snelle Loop of een van de poeltjes volgen deze barriëre en tuimelen zo in de ingegraven emmers die door buurman Hans getrouw elke keer geteld en vervolgens aan de andere kant van de weg neergezet worden. 

    Ik zie dat het achterste bankje redelijk droog is en besluit er even te gaan zitten om alles even in me op te nemen. Dan zie ik de drollen op goed een meter voor het bankje. Ik erger me mateloos, welke onfatsoenlijke schoft laat nu hier zijn hond schijten zonder het op te ruimen. Verdomme dat doe je toch niet?

    Foeterend tuur ik naar de blauwe reiger bij de Loop, volg ik mijn gehoor op zoek naar de groene specht, die ik wel goed hoor, maar toch niet kan vinden. Terwijl ik hoop om Piet of Gerrit nog te zien omdat ik van beiden al even niets meer heb vernomen, stapt een fietster het veldje op. Verhip, het is Mieke die ik al heel lang niet meer gezien heb. "Twee jaar", weet ze me te vertellen. Maar alles is goed. 

    De valk op het rooster neemt haar plek op de wiphoek in. "Dat gaat weer niet lang duren". Ik weet het zeker, maar zal het toch mis hebben: de valk is wat onrustig en vliegt wat heen en weer om toch telkens weer op de betonrand van het dak te landen. Eenmaal net langs de buitenantenne die de wiphoek zo vaak in beeld brengt. Opeens snelt de valk weg. Als een speer raast ze naast en over me heen in de richting van waar ooit het trekkertrekterrein was. Mis, ik zie hoe ze misgrijpt en weer omhoog komt. Een volgende poging volgt al snel weer, ditmaal steil omlaag, mogelijk zichtbaar vanuit de buitencam. Ook nu heeft de poging kennelijk geen succes.

    VM zit belangstellend vanaf de hoge antenne toe te kijken. Ook hij zit op de uitkijk. Dat is altijd garantie voor wat actie.

    Ook Piet arriveert, we hebben elkaar zo vaak misgelopen dat we van elkaar dachten dat ziekte of ander onheil de Mortelingen in de weg hadden gestaan. Boven het bos links naast de toren doemt een grote vogel op. "Hee, wazda?" roep ik uit. "Het lijkt wel een Wouw" vul ik mezelf aan. Da's wel zeker een Wouw, roept Piet, een Rode Wouw daar ben ik zeker van. 

    Wild probeer ik de Wouw te kieken en dan is het altijd maar de vraag of het dan lukt. De Wouw draait terug over het bos en achter de toren verdwijnt hij uit het zicht. Ik ben blij met dit mooie momentje.Maar het blijft hier niet bij. Op de toren wordt opgewonden met elkaar geconverseerd. Er is iets loos, maar wat? En dan zien we wat er loos is: Piet ontdekt de derde valk die aan komt vliegen. De valk nadert de toren, maar doet dat behoorlijk onverstoorbaar, de alarmkreten moet de vreemdeling toch ook horen? De valk passeert de toren en nog steeds blijft zowel VV als VM zitten. Ik gok er op dat dit een vrouw is want de valk is behoorlijk groot. Zeker groter dan VV vinden Piet en ik. Pas wanneer de valk die richting Helmond leek te vliegen omkeert stuift VV vanaf het rooster in de richting van de vreemdeling. Het loopt zeker niet uit op een gevecht maar dat komt omdat de indringster weer wegdraait.

    Een volgende jachtvlucht van gaat weer zowat over ons heen en bijna aan de weg van De Mortel naar Bakel duikt de valk naar een wat kleiner vogeltje dat we maar een seconde zien vliegen. De valk keert terug, maar lijkt toch zoncer prooi te zijn. Een sperwer vliegt voorbij de toren, het mag. Een buizerd vliegt laag achter de bomen links van ons door en landt er ook ergens. Er zit ook een tweede in de buurt. 

    De valken besluiten tot een wip op de koektrommel. Het kan allemaal niet op. Het duurt lang genoeg om er nog net een plaatje van te schieten. Dan zien we ook Gerrit die komt kijken naar de avonturen hier. We blijken elkaar diverse keren net misgelopen te hebben. Het wordt tijd om een broodje te gaan eten, maar meestal hebben we dan nog net iets te vertellen. Ditmaal is het mijn geluk want de Rode Wouw doemt plotseling boven ons weer op. Het duurt even voor de camera in stelling is. Gerrit rent naar zijn auto en kan met een serie de Rode Wouw nog net "te raken".

    Mooie dag, die kan door geen stront meer verpest worden!

     

     

  • Domino en Lucky Shot

    Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

    Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

    Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

    Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

    Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

    Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

    Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

    Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

    Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

    Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

    Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

    De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

    Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

    Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

    De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

    ...

     

     

     

     

  • Door mijn gehoor bedrogen

    Op Facebook schreef ik:

    "Vanmorgen weer alle energie bij elkaar geschraapt en even rondom de toren gewandeld. Twee keer een valk zien zitten, maar niet gelijktijdig. Ik vermoed VV aan de onverharde weg kant en PA aan de voorkant van de toren. Terwijl ik de buizerd rechts dacht te horen kwam ie opeens links van me vandaan gevlogen. (Mijn gehoor hield me voor het eerst voor de gek). 
    Verder vijf blauwe reigers bij elkaar, een aalscholver, een zilverreiger, een muisje en wat koolmeesjes. (En ik had ter gelegenheid van dierendag de voerplankjes nog wel zo vol gestrooid). 
    Geen verhaaltje vandaag."

     

  • Een latertje vandaag

    Op facebook schreef ik:

    "Even naar de Morteltoren geweest. Na een poosje begon het te stortregenen. Niet helemaal zonder moeite heb ik een rondje om de toren gemaakt. De twee oudervalken zaten op de lampen onder de ring -zichtbaar op het spottersveldje - tijdens mijn zoektocht naar een buizerd die ik dichtbij hoorde, kwam er met wat kabaal een valk in de grote antenne zitten. Dit kan een van de valken van de lampen zijn geweest. Maar toen ik weer terug was zaten VV en PA weer gewoon op hun plekje en was de valk uit de antenne verdwenen."

    Ik heb nog steeds wat moeite om de dag normaal door te komen. Een paar uurtjes werken lukt me wel en als ik me daarna maar spaar dan kan ik zelfs wel even Mortelen. Zo ook vandaag. Een latertje, want het is al laat in de middag. 

    Daarom maar een beperkt verslagje. Een paar plaatjes kleden de boel weer wat aan. Volgende keer beter :)

     
     
  • Een verhaal van drie dagen

    Mijn vaste lezers hoef ik het niet uit te leggen dat ik maar weinig Morteltijd heb gehad in de afgelopen weken. En als ik dan toch even de kans had om te gaan was er geen ruimte meer voor het maken van een verhaaltje.

    Toch valt er best wel wat te melden, al zul je zien dat het bitterweinig over de slechtvalken zal gaan. Waarom niet? 

    Dit nest is het minst interessante dat ik in al die jaren dat ik ze volg heb meegemaakt. Vier kids, dus zes valken en wat krijgen de spotters voorgeschoteld? Helemaal niks. Zelfs het kuikenloze jaar bood meer. 

    Ben ik dan telkens op het verkeerde moment gaan spotten? Neen, zeggen mijn collegaspotters. Ze zijn gewoon veel minder zichtbaar en als ze er al zijn, zitten ze meestal of op het dak of ergens anders buiten beeld van de spotplaatsen.

    Verwend als we zijn rekenen we ook op minstens zoveel moois als vorig jaar en liefst nog een beetje meer, maar dit jaar is het ronduit *** (dit is een interactief verhaal, dus vul op de sterretjes maar een eigen drieletterig woord in).

     

    Uitgemopperd? Ja, ik ben mijn frustraties alweer kwijt.

     

    Ik zal mijn waarnemingen van donderdagavond, vrijdagmiddag en zondagmiddag in dit verhaaltje bundelen. Waarbij ik het me makkelijk maak door het facebookverslagje van de donderdagavond hier klakkeloos in te kopiëren.

     

    "Dit heeft me geraakt: eerst die prachtige zwanen in de Snelle Loop en dan boven hen zwaar geronk van een overvliegend militair transportvliegtuig met vier motoren en twee extra brandstoftanks die oostwaarts vliegt.... een hercules dus."

    Het gaat er over dat ik donderdagavond staande op het spottersveldje plotseling een statige witte gedaante in de Snelle Loop zag zwemmen, het bleek een prachtige zwaan die nabij het "achtuurboompje" ronddobberde en opeens onder het prikkeldraad door terugzwom naar het deel dat vanaf het spottersveldje niet te zien valt. Ik besloot voorbij aan de toren naar de poort van het veld te lopen om te zien of ik de zwaan in de verte nog zou kunnen zien. Wat ik toen zag was niet alleen moederzwaan, maar ook nog eens zeven prachtige grijze jonkies. Het werd allemaal nog meer bijzonder toen de zwanen omkeerden en over hen heen het zware geronk van de hercules klonk die de volgende lading met stoffelijke overschotten van vlucht MH17 ging ophalen.

     

     

    Filmpje van donderdagavond:

     

    Vrijdagochtend besloot ik me een beetje rust te gunnen voordat zaterdag de grote containerstortactie zou gaan beginnen bij het ruimen van mijn ouders' huis.

    Het zou een flinke wandeling gaan worden met een opvallende rol van met name een zilverreiger en een zwarte kat die op strooptocht was en opeens die grote menselijke gestalte waarnam, waardoor hij het op een rennen zette. Opnieuw konden de slechtvalken me niet tot opwinding brengen. Des te opvallender de diverse plukplaatsen die ik in de bossen rond de toren aantrof. Steeds sterker is het vermoeden dat de valken veeltijds in de bossen verblijven, vooral als het erg warm is.

     

     

    En tenslotte de dag van vandaag. Waarbij ik opvallend genoeg wel eerst het spottersveldje betreed, de omgeving scan, maar waarbij ik (achteraf toch ook tot mijn eigen verbazing) vergeet om de toren in de speurtocht mee te nemen. 

    Ik stap in mij auto om die een stukje verder (bij de toren) te parkeren. Ik neem wel mijn rugzak mee, maar het stoeltje laat ik in de auto en mijn statief heb ik geeneens bij me. Bij het wildpoortje aan de achterkant ligt een groot betonblok en daarbij staat een bankje. Omdat ik niet ver van me vandaan minstens één buizerd hoor, besluit ik daar voorzichtig naar op zoek te gaan. Tot mijn grote vreugde ontdek ik hem in de kale boom waar eerder al een paar keer juveniele slechtvalken hebben gezeten. Nog groter wordt mijn vreugde wanneer een tweede buizerd in dezelfde boom landt. Mijn camera schiet gehaast enkele plaatjes. Dan klapwiekt de bovenste buizerd. Blijft ie zitten? Even lijkt het daar op, maar dan zoeft de groe roofvogel met twee machtige klappen om in een boom ietsje verderop te gaan zitten. Ik heb onthouden waar dat is, maar zelfs met de kijker in de hand is het moeilijk om hem tussen het gebladerte te zien zitten. Dan zie ik hoe ook de tweede buizerd in dezelfde boom vliegt en weer onthoud ik de plek. De plaatjes maak ik bijna blindelings, maar ik heb ze er wel degelijk op staan. Dan vertrekken de twee buizerds om ergens achter hetzelfde bos te gaan zitten.

    Een reiger in de Loop trekt mijn aandacht evenals twee beekjuffertjes die vlakbij me onophoudelijk achter elkaar aan dwarrelen. Door hun vlugge vleugelslag lijkt het wel of er vliegende kruisjes boven de Loop hangen. Buizerds schijnen boven het bosje van het eilandje voor me te hangen want de reiger houdt hen scherp in de gaten. Dan opeens zegt er iemand achter me wat. Ik schrik me een hoedje en vertel Piet (hij is het) dat ie geluk heeft gehad dat ie niet op een metertje achter me heeft gestaan omdat ie geheid een klap tegen zijn kop gekregen had. Niet omdat ik zo agressief ben, maar omdat dit - al vaker gebleken - een schrikreactie van me is.

    Piet vraagt of ik de buizerds gezien heb, want die heeft ie gehoord. Ik begin te lachen en vertel over de plaatjes die ik zojuist gemaakt heb. Of ik soms ook het ijsvogeltje heb gezien, want ook dat meent Piet gehoord te hebben. Dat moet ik helaas ontkennen, ik heb geen ijsvogeltje gezien en ook niet gehoord. Maar dat wordt snel anders. Ik zie een oranje met blauw vogeltje op ons af komen, het zwenkt komende vanaf rechts over de linker loop langs ons heen richting het bruggetje. Wat later komt het terug en gaat zelfs heel even op een tak vlakbij ons zitten. Dan ziet het ons en vliegt het een stukje verder waar we het op een takje zien zitten.

    Om het verhaal compleet te maken is daar dan ook nog de grote bonte specht die in een berkje vlak voor ons gaat zitten en zich in alle rust op de foto laat zetten.

    De slechtvalken schijnen nu jaloers te worden en proberen onze aandacht te trekken. We nemen niet eens de moeite.....

     



  • Eerbetoon aan Sjaak

    Toen ik gisteren het Gemerts Nieuwsblad las schrok ik enorm. Er stond een overlijdensadvertentie in van iemand die ik onmiddellijk dacht te kennen. "Sjaak, het Skreeverke, hoe heet Sjaak ook alweer met zijn achternaam?"

    Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden via Google naar hem op zoek ben gegaan omdat we hem al een hele poos niet meer gezien hadden bij de Slechtvalken van De Mortel. We waren er niet gerust op, maar wisten van Sjaak alleen dat ie uit Bakel kwam en Sjaak of mogelijk Jacques heette. 

    Maar Sjaak was een gezellige man die graag ronduit vertelde en bij een te vertellen grap al in de lach schoot nog voordat hij zijn verhaaltje begon. Een aanstekelijke lach, want we lachten vanzelf mee, best wel dom, om te lachen om een grap die nog moest beginnen. Het geeft een klein beeldje van hoe Sjaak was. Hij vertelde over zijn kinderen, zijn kleinkinderen en met heel veel bedroefdheid over zijn overleden vrouw. Maar hij vertelde ook over zijn liefhebberij: schaken. Eerst in Gimmert en later vooral nog bij de club in Deurne.

    Dat laatste was indertijd voor mij de kloe om op zoek te gaan op het internet. En ik vond hem... Sjaak Vermeulen uit Bakel had meegedaan aan een veteranenwedstrijd bij Schaakclub Deurne. Dat moest hem zijn. 

    Nu kwam deze naam dus terug in een overlijdensadvertentie. Geschokt nam ik het nieuws gelaten tot me. Een generatiegenoot van mijn vader, die ik nog maar net begraven heb, met hetzelfde gezellige kenmerk is er ook niet meer. Nooit meer het typische aan komen rijden, voorbijrijden, keren bij de toren en parkeren in de berm bij het spottersveldje. "Goedemiddag heren". 

    Dan wat plagerijtjes meestal van mijn kant en het onmiskenbare stoepkrijtje, haagse hopje of anta-flu snuupke. Het hoort voortaan allemaal tot het verleden.

    Zelf ben ik al even goed ziek van een chronische darmziekte die plotseling na jarenlange rust weer de kop heeft opgestoken. Ik ben alweer even vaste klant in het ziekenhuis en sinds een paar dagen met hele kleine beetjes weer thuis aan het werk. Vanmiddag ben ik doodop maar het zit in mijn kop dat ik heel even naar De Mortel moet. Ik ga, al is het maar even.

    Er is niemand op het spottersveldje en ook bij de toren staan geen auto's. Een snelle blik op de toren laat geen valken zien. Bij de Loop zit de hele familie Nijlgans en een stukje verder door zit een blauwe reiger. Op de zandhoop zit een kleine vogel. Ik kan hem niet herkennen. Het bankje is leeg. Heel symbolisch leeg. Ik knip er een foto van en neem op deze manier met respect afscheid van het Skreeverke. Sjaak verdiende deze naam door zijn uitleg over het Geelgorsje dat in de volksmond zo genoemd werd vanwege de fijne streepjes op de eitjes die wel lijken geschreven te zijn. Dat verhaal klopt, zoals waarschijnlijk alles wel wat Sjaak vertelde. Sjaak was belezen maar hield ook van mijn proza. Nu ben ik daar opeens best wel trots om.

    Omdat de laatste tijd heel emotioneel is geweest besluit ik het spottersveldje letterlijk maar ook figuurlijk te verlaten en ga ik op pad. Op zoek naar de slechtvalken, op zoek naar alles wat verder nog op mijn pad komt.

    De wandeling valt me tegen. Vanzelf gaat mijn rechterhand naar mijn buik alsof deze ondersteuning helpt, misschien helpt het zelfs wel een beetje. Het valt me op dat er nu heel andere paddenstoelen staan en de paadjes zijn geplaveid met eikels.

    Bij de splitsing van de Loop ligt de kudde koeien voor het poortje. Ik ben niet bang van de runderen, maar ik durf geen stootje in mijn buik te riskeren en dus ga ik door het bos verder. Waar de boomtoppen het toelaten bekijk ik de ringen en de lampen van de toren. Het moet PA zijn die daar op de lamp zit. Het is zeker een volwassen slechtvalk. Ik banjer verder. Het loopt niet gemakkelijk en ik heb er een beetje spijt van dat ik deze route heb gekozen. Dan opeens hoor ik gekrijs boven me. Het klinkt weer als een onwelkome gast. Ik zie helemaal niets en ik beklaag me dat ik geen tempoversnelling aankan. Wanneer ik later op de onverharde weg sta zie ik dat er een tweede valk boven de valk op het raampje zit. Het lijkt me een vrouwtje, omdat de valk groter lijkt, maar ik zie onvoldoende van de kop om geel dan wel grijs aan de snavel te kunnen onderscheiden, dus weet ik niet of dit een volwassen dan wel een juveniel vrouwtje is. Ik ben ook te moe om me er verder nog druk om te maken en dus sjok ik verder naar het spottersveldje.

    Daar leg ik nog wat vogelvoer op de plankjes en voor de symboliek gaat er een "heffelke" op de grond bij de plek waar Sjaak vaak zat. "Dag Sjaak, doe mijn Pa de groeten, jullie zullen elkaar vast wel mogen."

     



  • En daar zijn we weer

    Maandag 24 november, in de namiddag

    Het is hard bij me aangekomen: op donderdag te horen krijgen dat je zowat beter bent en vervolgens op zondag een nieuwe ontsteking te voelen die je weer een week terugwerpt. Dit weekend voelde ik al dat het weer beter ging maar de moed om dat met een Mortelbezoekje te gaan testen, ontbrak nog. Vandaag heb ik met redelijk gemak een halve dag kunnen werken en dan is de Morteltest een toetje dat ik wel aandurf.

    Onderweg zie ik op de rotonde dat er oponthoud is via de reguliere weg, ik kan nog mooi de alternatieve afslag kiezen en die voert me naar het onverharde deel van de Hemelsbleekweg. Dat deel is vaak hobbelig en hoewel het nu niet tegenvalt ben ik toch zo geconcentreerd op de hobbels dat ik vergeet om de toren even te scannen vanaf deze positie. Wanneer ik even later bij het spottersveldje sta en daar geen valk kan ontdekken, krijg ik een beetje spijt, maar besluit ik toch niet terug te keren naar de onverharde weg.

    De zon staat al laag en maakt dat foto's van het veld en bijvoorbeeld de zandhoop erg vaag zullen zijn. Ik hoor iets dat een beetje op het ijsvogeltje lijkt maar het beslist niet is. Ik zie niet wat het dan wel is en kan het geluid ook verder niet thuisbrengen. Het lijkt ook wel wat op een staartmeesje, maar toch ook weer net niet. Terwijl ik in mijn hoofd puzzel wat het dan wel zou kunnen zijn zie ik de witte eendachtigen op het weiland paraderen. En weer pieker ik me suf wat dit nu eigenlijk zijn. Zijn het eenden of toch een kleine ganzensoort? Opmerkelijk genoeg hoor ik een stem vanaf de weg die vraagt wat dit nu eigenlijk zijn. Meneer (ik ken hem niet) is ook van mening dat het niet zomaar een witte eendensoort is en roept dat ie het wel eens aan een kennis zal navragen. Het zal mij weinig helpen, bedenk ik, maar ik ben blij bevestiging te horen dat het toch niet zo maar een alledaagse eend is die daar in een groepje op het weiland rondloopt. Ik vond me al erg onwetend overkomen.

    Omdat ik nog steeds niets op de toren kan ontdekken, besluit ik mijn VWG-plaatjeskijker even op te starten. Ik zie een lege nestkast en een betonnen rand met... huh een slechtvalk zittend bij de lamp? Ik verbaas me dat ik die niet gezien heb en zet mijn kijker weer voor de ogen. Op de cambeelden was heel duidelijk te zien dat de valk zijn staart over de rand had, dus ik moet die vanaf hier kunnen zien. Nee hoor, geen valk. Ik kijk nogmaals op mijn telefoon die even nodig heeft om de juiste favoriet op te starten. Hee, de slechtvalk zit er niet meer. Ik kijk op en zie opeens een schim in de antenne zitten. "Verduiveld, waar komt die nu ineens vandaan?", ik snap er geen jota van. 

    Ik berg mijn telefoon wat veiliger op en hoor opeens het naderingsgeluid dat een slechtvalk vaak maakt. Ik probeer snel te zien of de ander nog in de antenne zit. Dat is het geval. Dan lijkt de nieuwkomer te landen op het rooster. Vliegt deze nu meteen weer weg of is daar de ander (van de antenne)? Inderdaad is de antenne nu leeg en vliegt de valk vanuit de richting van de nestkast naar de antenne terug. Maar.... daar komt de ander vanaf het rooster en wipt op het dak.

    Grappig, wat stelt het voor? Maar het voelt alsof ik getuige ben van iets spannends. Ik denk echter dat het puur komt doordat ik langer dan gewenst niet bij de valken ben geweest. De situatie lijkt te bevriezen en dus maak ik even een melding via Twitter. Wie weet kijkt er iemand mee via een webcam. Ik kijk zelf ook weer even op de webplaatjes en zie het staartje van de nestdakzitter net oversteken. Is het PA? Is het VV? Is het misschien een vreemdeling? Ik denk heel even geel aan de snavel te zien, ondanks het tegenlicht lijkt het daar toch wel op. In dat geval is het een volwassen valk en als je het mij vraagt is deze kleiner dan de antennezitster.

    Het zonnetje raakt bedekt en de temperatuur zakt meteen. Behalve het geschetste beeld, de koeienkudde, een blauwe reiger, wat nijlganzen en de witten en wat klein spul dat je goed hoort maar niet ziet, valt er niet zo veel meer te melden. 

    De voerplankjes zijn nog vers gevuld en het Gerrit E bakje lijkt leeg, soms zijn dat aanwijzingen wie er vandaag aan mijn bezoekje vooraf zijn gegaan. 

    Een paar plaatjes volgen.... en over een poosje ook een verrassing, maar daar werk ik nog aan :)



  • Ge bênt ne gruune en hullie in ut gruun

    Je bent een geboren Gruune of je bent een geboren Rooie. Als je mijn naamgever en mijn vaders roots neemt dan moet ik wel ne geboren Gruune zijn. Van moeders kant raakt het rooie meer. Ik heb het over de schuttersgilden in Gemert. De rooi skut is die van Sint Joris en Sint Sebastianus, maar de gruun skut is van Sint Antonius en heeft zijn leden vooral aan de Mortelse kant. Ik ben dus ne Gruune of ik wil of niet.

    Wanneer ik De Mortel in rijd, zie ik de vendels zwaaien. Een hellebaardier wijst me dat ik om de kerk heen zal moeten, dat doe ik. Het is een miniem ommetje om vervolgens de weg naar de toren te vervolgen.

    Het is eerlijk koud. Net geen vrieskou want het is 2 graden boven nul, er staat nauwelijks wind, het zonnetje schijnt in de blauwe lucht. Heerlijk, dit is het weer dat bij deze maand hoort.

    Dat ik als eenzame tweebener bij het veldje sta is lichtelijk verbazingwekkend. Ik kan het alleen maar verklaren als dat "heel De Mortel" bij het vendelen staat te kijken.

    Snel gaat de blik omhoog naar de toren, de les van gisteren, toen moest ik ook snel zijn om het beetje valk van de dag te kunnen waarnemen. 

    Beide valken zitten precies boven elkaar in de hoge antenne. Ik maak snel mijn kiekjes en probeer er eentje via een foto van mijn camera-display op Twitter te krijgen. Dat valt meestal nogal tegen en ook nu weer duurt het allemaal net te lang. Ik kijk op en zie.... slechts één valk in de antenne. Waar is VV? (Want ik denk dat zij het is die verdwenen is).

    De zon staat pal links van me. Dat betekent dat ik van de overzijde van de Snelle Loop niet veel kan waarnemen, want het zonnetje is best fel en vooral erg laag. Zal ik maar een wandeling gaan maken? Gisteren heb ik geconstateerd dat de velden erg drassig zijn, maar zolang ik niet tot mijn enkels wegzak valt het allemaal wel te doen.

    Onderweg naar de toren word ik ingehaald door een auto. Het is Jan de jachtopziener. Zijn vrouw blijft in de auto zitten puzzelen. Basje kijkt om alsof ie op me wil wachten. Even later loop ik naast Jan door het bos. 

    Hij laat mij voor om de eerste blik langs de Loop te kunnen werpen. Mocht het ijsvogeltje er zitten dan krijg ik de kans om het voordat het door Bas opgeschrikt wordt op de foto te zetten. Maar helaas zit het er niet. In de verte zie ik een zilverreiger naast een blauwe reiger staan. Gisteren stonden er opmerkelijk genoeg zeven of acht (blauwe) reigers vlakbij elkaar. Jan gaat over het bruggetje, ik vervolg mijn weg langs de Loop naar de achterkant.

    Nieuwe wandelaars met een hond wachten achter me totdat ik mijn plaatjes gekiekt heb. Met een vriendelijk knikje bedank ik hen daarvoor. Ik scan het veld of er ook vandaag weer zoveel reigers zitten. Dat is niet het geval, maar de speurtocht levert me wel heel iets anders op: zo typisch als eigenlijk alleen roofvogels over het veld huppen zie ik een grote vogel op vrij grote afstand van me af. Ook dit is weer tegen de zon in en dat is erg jammer voor het plaatje maar evengoed gaat mijn adrenaline gehalte gestaag omhoog. De vogel heeft een kromme snavel, lijkt nogal bruinig en heeft een korte staart. Bij de kop lijkt nogal wat tekening te zitten, wit en donker zijn herkenbaar, meer dan dat kom ik niet. Het moet haast wel een buizerd zijn. Terwijl ik juist wil proberen om achter een berk te gaan staan om niet op te vallen, is deze beweging voor de vogel kennelijk al genoeg. Hij vliegt weg en ik kan hem vanwege het tegenlicht niet volgen.

    Ik loop verder om de achterkant van de toren te kunnen bekijken. De valk in de hoge antenne zit er nog steeds. Verder niets bijzonders. Ik draai me om en meteen vallen me de kleine watervalletjes in de Loop me weer op. Ik vind dat prachtig om te zien en kan opnieuw de verleiding niet weerstaan om er een paar kiekjes van te maken.

    Het bos is behoorlijk kaal en het lijkt alsof dit door de stormachtige wind van de laatste tijd nog erger is geworden. Overal zie ik stammen zonder kruin, overal zie ik de grond bezaaid met flinke takken. Juist daardoor kom ik op het idee om nog een opname te maken van de valk op de antenne. In de lente hoef je dat op deze plek niet te proberen.

    Even later ga ik over het bruggetje. Jan heeft me al gewaarschuwd dat het daar bijzonder drassig is. Hij heeft gelijk. De paddenpoel is met een dun laagje ijs bedekt, de eendenpoel heeft nog wat open plekken. De drassigheid kan niet beter aangetoond worden dan met een plaatje van de hoeven van een van de Aberdeen Angussen die vrij in het gebied rondlopen. De hoefafdrukken zitten diep in de drassige grond.

    Ik loop toch weer even naar het dammetje bij de zandhoop, weer gaat het water dat zich tussen de keien door perst op de foto. En verder ga ik weer, oplettend mijn weg zoekend in de drogere delen van het veld. Even later sta ik bij het boompje bij de scheiding van Loop, wei en veld. Nog altijd zit alleen PA daar op de hoge antenne. De vreemde half-eend-half-gans-achtigen zitten verderop langs de oever van de Loop.

    Verder gaat het weer. Langs de wei het bos in om naar het veld erachter te banjeren. In de verte staat de kudde. Meer valt er hier niet te zien. Ik probeer de drassige stukken van het bosweggetje zoveel mogelijk te vermijden. Ik zie dat Piet uit Lieshout ondertussen ook is gearriveerd. Ook hier vallen me de dikke takken op die de schade van vorig jaar aanvullen. In een boom in een afgescheiden deel van het bos hangt nog steeds het trieste overblijfsel van een vlieger die er ondertussen al een hele poos hangt. En weer vraag ik me af wat zo'n vliegerfestijn hier nu moet?

    Ik vervolg mijn weg met hindernissen waarbij ik af en toe over een of meer boomstammen of dikke takken moet stappen om de dikke modder te vermijden. Even later sta ik bij het spottersveldje. Piet kan ik nergens ontdekken. Even bekruipt me een gevoel van onbehagen, er zal toch niks met hem zijn? Ik kijk in zijn lege auto en bedenk dan dat Piet mogelijk ook een wandeling aan het maken is. Het stelt me gerust.

    Een prachtige vink doet zich tegoed aan het zaad dat op het plankje ligt. Maar dan opeens trekt een geluid mijn aandacht. "Slechtvalk - agressief", deze twee woorden schieten door me heen. Ik zie tussen de bomen door dat daar achter zich iets afspeelt, maar ik kan onvoldoende zien wat. Snel loop ik het veldje op. "Helaas vinkje, nu ben ik".

    Ik zie nog net hoe vermoedelijk twee valken achter elkaar aan gaan. Dan ben ik ze heel even kwijt en dan opeens doemen ze voorbij de toren weer op. "Duikvlucht". De twee valken duiken achter elkaar aan naar de achterkant toe. Dan ben ik ze kwijt. Weer een paar tellen later zie ik er weer een. het lijkt me PA die bij de nieuwe antenne bij de nestkast landt.

    Even later zie ik hoe Piet om het hoekje bij Loop en bos verschijnt. Een paar minuutjes later doet hij verslag: "PA ging achter een duidelijk bruinere juvie aan". Ik vertel dat ik dit vanaf mijn positie ook al had gezien. Dat de ander een juvie was, kon ik niet zien vanaf deze afstand.

    Opeens loopt Piet weg en haalt een stuk verderop een grote tak van een den op. Met een grondboor maakt hij een gat vlakbij het voederplankje. Dan snap ik wat hij wil doen: een nieuw boompje maken vlakbij de plek waar ONS boompje gekapt is. Een sperwertje is geschrokken door Piet zijn woeste handelingen om de afgebroken tak over de weg te trekken en vlucht weg. De plek in de boom is teveel beschut om de daar gelande sperwer te zien zitten. Kraaien verjagen de sperwer. De zon werkt niet mee. Weg sperwer.

    Een volgende auto stopt in de berm. Het is Gerrit. Ik glimlach, de drie musketiers zijn weer compleet.

    Achter ons loopt volk achter het kleine bosje. Er zijn honden bij. "Jagers", merkt Piet op. "Dalijk skiete ze in inne keer en dan verskiete ge oew eige kapot". (Dadelijk schieten ze opeens en dan schrik je je eigen kapot)

    De knal volgt inderdaad. De elf witte half-eenden krijgen haast. Maar ze zijn niet geraakt. "En daarboven?", merkt Piet op. Niks aan de hand. Maar daar arriveert een volgende valk. We vermoeden dat het VV is die terugkeert. Ik probeer de vliegende valk zoveel mogelijk te "vangen". Want dan zijn ze op z'n mooist. 

    Dan wordt het tijd voor een boterhammetje. Wanneer ik de jagers met z'n vieren op de akker achter het bos zie staan en me hun groene kledij opvalt, is de titel voor dit verhaaltje wel gemaakt.

     

  • Gekke koeien maar geen ziekte

    "Gekke koeien maar geen ziekte", ik heb bedacht dat dit de titel gaat worden en dan moet er al heel iets bijzonders gebeuren wil ik daar van afwijken. Dus... de titel is gemaakt, nu het verhaal nog.

    Ik verveel me vanmiddag en ondanks het feit dat buienradar vertelt dat het gaat regenen besluit ik het er toch maar op te gaan wagen. Liever een beetje regen dan een verveelde middag. Een goed besluit zo zou blijken, want ik heb geen druppeltje gevoeld vanmiddag.

    Ik blijf maar even op het spotttersveldje, want ik kan geen valk ontdekken, behalve dan de valk die op mijn mobiel in de nestkast te zien is. Het licht is niet fijn voor een fotomiddag, maar alles is beter dan niets en dus hoop ik een breed scala aan vogeltjes te zien tijdens de ingezette wandeling. Er loopt een stelletje verliefd te wezen en ik ben dan ook blij wanneer ik ze gepasseerd ben. Het is meer hun probleem maar toch voel ik me bezwaard om zoiets aan staan te gapen. Ik verdwijn in het bos en zie de kieviten nabij de zandhoop. Een paar eenden in de loop en een erg witte blauwe reiger er vlakbij. De reis gaat eerst naar de achterkant om de eventuele tweede valk te zoeken. Ook bij het bankje bij het betonblok zit een stelletje. De jongen groet en de jongedame voert een druk gesprek aan de telefoon. Althans zo vermoed ik, want als ze tegen de jongen praat dan raakt ze hem niet helemaal :)

    Aan de achterkant bekijk ik de jonge aanwas bij de runderen in het veld. Diverse jonkies zijn al voorzien van oorhangers met levensnummer. Op de toren geen valk te bekennen. Ik draai weer om en zie aan de overkant van de Loop een paar met camera. Ik ken deze mensen die vorig jaar met heel veel geduld de groene specht hebben gevolgd. We maken een praatje en bespreken het feit dat de zwarte specht ditmaal op het speciale lijstje staat. We horen hem ondertussen, maar zien hem niet. Een gaai zie ik wel en die gaat precies op de goede plek zitten, met de grijze toren tussen de bomen door op de achtergrond staat de Gaai mooi in contrast. Klik klik.

    En verder gaat het weer. Wanneer ik over het bruggetje ben en door het klappoortje het veld op ga, hoor ik de valk in de nestkast. Ik zie hoe de andere valk nadert, maar ik ben er nog niet zeker van of dit PA is of een juvie. Het geluid uit de nestkast klinkt me wat als een alarmkreet. Het schuifje gaat snel op filmen. Ik sta wat verder van de Loop vandaan omdat ik niet te dicht bij de kieviten wil komen. De valk doet er even over voordat ie besluit om op het rooster te landen. Mijn armen worden zwaar. Ik verwacht een wissel als het inderdaad PA is. Even later vliegt een valk van het rooster weg. Ik denk dat deze iets groter is, maar ik ben niet zeker. De valk verdwijnt uit mijn zicht.

    Ik ga verder langs de rand van het bos en ga langs de prikkeldraad tussen wei en veld naar de Loop. Op deze manier heb ik een omtrekkende beweging gemaakt om de kieviten heen. Die krijgen het aan de stok met alweer die lastige kraaien. Het gaat weer even op film.

    In de wei staan de koeien, die vandaag of misschien eerder dit weekend voor het eerst weer buiten zijn. Nieuwsgierig rennen ze op me af en stoppen abrupt wanneer ze bij het prikkeldraad zijn. Ik moet er half om lachen maar krijg daardoor een hoestbuitje. Een paar van hen schrikken en maken dolle sprongen. "Gekke koeien, maar geen ziekte", bedenk ik.

    Wanneer ik door het bos wil gaan om de reetjes te gaan zoeken hoor ik kindergeschreeuw in het bos. Een gezin is er aan de wandel en de kinderen doen wat kinderen nu eenmaal doen. Lachen en huilen met flink wat volume. "Daag kans op reetjes", bedenk ik. Ik draai me maar om en besluit langs de bosrand terug te lopen naar de poel. Daar ontdek ik de twee schildpadjes waarvan er eentje best goed zichtbaar is. Klik. 

    Nu loop ik terug naar het klappoortje om nog even op het spottersveldje te gaan zitten. Daar zitten ondertussen twee echtparen. Vlak voordat ik bij hen ben hoor ik weer een schreeuw uit de nestkast. Snel draai ik me om, maar ik zie nog niets. Pas wanneer ik de mensen gepasseerd ben, zie ik nog net een valk boven het bos. Het lijkt me een grote valk, maar wederom ben ik niet zeker of het VV, of toch PA of toch een ander is.

    De valk draait dan weer naar de toren, en dan weer een heel stuk van de toren af. Uiteindelijk gaat de valk ergens aan de achterkant zitten, zo lijkt het me.

    Het laatste stukje van mijn mortelbezoekje wordt ingenomen door de kieviten, maar ik laat geen foto's zien van de precieze plek van hun nest. De reden zal bekend zijn.

     



  • Op herhaling

    Op herhaling

    De komende dagen / weken zal het Mortelen niet aan mij besteed zijn. Het hoogtepunt van het slechtvalkenseizoen zal ik helaas voor een groot deel moeten missen. En omdat ik mezelf daar erg om betreur ben ik vandaag, nu het nog even kan, maar liefst twee keer naar De Mortel gereden.

    Een groot verhaal kan ik er niet van maken. Ten eerste omdat er niet zo heel veel te vertellen valt en ten tweede omdat de tijd me alweer ontbreekt om er veel over op te schrijven.

    Het ochtend bezoek (van elf tot twaalf) is toch wel bijzonder, want het verblijf op het spottersveldje zal niet veel meer dan vijf minuten bedragen, maar daarna begint een voettocht die me zeker geen spijt zal opleveren.

    Om één of andere reden besluit ik dus vrijwel meteen naar de achterkant te lopen. Bij het bruggetje ben ik even voorzichtig en tuur ik naar het einde van het bos waar we het ijsvogeltje met regelmatig zien. Dit keer ontbreekt het en ik stap met versnelde pas voorwaarts. En dan opeens raast er een blauw figuurtje over de Loop. Het ijsvogeltje zat er dus toch en ik heb het onbewust op doen schrikken. Ik zie hoe het ijsvogeltje de kronkels van de Loop volgt en in de verte verdwijnt. Verder gaat het, en opnieuw stop ik voorzichtig bij het betonblok vlakbij het wildpoortje aan de achterkant. Ik scan het veld en automatisch neem ik ook even de kale boom onder de loep. En terecht zo blijkt, want een juveniele valk zit in de boom. Mijn camera lijkt het te vertikken om scherp te stellen en daarmee verstrijkt kostbare tijd. Ik schiet een plaatje van de valk in de boom en meteen zie ik de rug iets inzakken. Dan gaan de vleugels wijd en nog net kan ik er één fotootje van maken en dan is de juvie verdwenen. Het verbaast me als de juvie van mij geschrokken kan zijn, want de afstand is behoorlijk. 

    Dan loop ik het veld op en bekijk de toren van de achterzijde en ik start mijn telling. Eentje op de betonnen rand, eentje op de antenne, twee op de tweede ring. Eentje op de lamp. "Da's vijf en dat is vermoedelijk incluis de valk uit de boom", constateer ik. 

    Maar dan klinkt er een schreeuw. Het lijkt het commando om in actie te komen, want ik zie opeens hoe de twee die naast elkaar zaten verdwenen zijn en het volgende ogenblik zie ik drie valken schreeuwend en krijsend achter me opdoemen. En van de andere kant naderen er nog twee. En dan zie ik in een ooghoek dat ook de valk van de lamp (PA?) vertrekt. 

    Binnen een minuut zie ik dan zes luchtdansende slechtvalken om elkaar heen cirkelen. Het is bijna niet bij te houden en mijn camera weet er uiteindelijk vier op één plaatje te zetten. Ondertussen staat Jan de jachtopziener bij me en ook hij geniet van het moois wat de valken even laten zien. Maar zoals het gaat met het versje van de tien kleine negertjes: ze komen per stuk en verdwijnen ook weer per stuk. Ik heb het idee dat ze ditmaal vooral aan de voorzijde (zichtbaar) zijn geland en dus wandel ik terug. In de verte nadert een bekende gestalte. Niet te lang, beetje stevig, pet op, statief met scope op de schouders. Het is Piet uit Lieshout, die mijn auto heeft zien staan en vermoedt dat de actie aan de achterkant is. Hij denkt dat een valk een prooi heeft laten vallen en hoewel ik dat niet kan rijmen met onze waarneming loop ik wel met hem terug. Ook Piet wacht bij het betonblok om eerst de boel te scannen voordat hij verder gaat. En terwijl hij tevergeefs zoekt naar juvie met prooi zie ik tussen een paar boompjes door hoe in de verte een bruine gestalte uit het bos komt. Het is een ree. Ik neem een aantal foto's en vertel ondertussen hoe de valk uit de boom verdween en hoe even later zes valken bij elkaar boven me aan het spelen waren. Ik maak daarbij wat wijdse bewegingen met mijn arm en kennelijk schrikt het reetje hiervan. Het snelt weg. 

    We checken nog even de achterkant van de toren en lopen dan terug. Iets voorbij het bruggetje zien we een bekende uit het bos komen met zijn hondje. Hij zwaait met zijn arm, maar we hebben niet de indruk dat dit aan ons gericht is. Dat is het echter wel. We wachten even en even later vertelt de man dat er een kalfje bij haar moeder ligt dood te gaan. Of ik even de eigenaar wil bellen. Ik doe dat maar krijg de voicemail. Ik spreek die in en zie dan dat het de hoogste tijd is om te vertrekken.

    Wanneer ik wat later met Wisky aan het wandelen ben, gaat mijn telefoon. Het gaat over mijn berichtje. Ik leg uit dat ik de waarneming niet zelf heb gedaan, maar waar de man aangaf het kalf in nood gezien te hebben. De andere kant bedankt me voor het belletje en men zal gaan kijken wat er is.

    Aan het eind van de middag kriebelt het nog steeds om even terug te gaan, nu kan het nog een keer. Het is maar de vraag of ik morgen nog even tijd heb. Dat is teveel voor me. Even later zit ik al in de auto.

    Bij dit tweede (herhalings)bezoek zet ik mijn auto direct bij de toren neer en ik zet meteen koers naar de achterkant. Opnieuw verlaat ik voorzichtig het bos en bij het bruggetje zet ik mijn kijker aan mijn hoofd: bingo !!! Het is blauw en het vliegt naar het prikkeldraad: ijsvogeltje.

    Wanneer dat na een paar fotootjes besluit niet langer te willen poseren, loop ik verder. Aan de achterkant valt helaas niet veel te beleven en dus ga ik terug. Ik steek de Loop via het bruggetje over en loop dan tussen de koeien door naar de poel. 

    Ik zie één valk op de tweede ring op de stellage zitten en een ander zit steeds te krijsen. Die zie ik niet. Ik wandel een stuk door het bos, schiet nog een plaatje van een grote bonte specht en kom dan vervolgens weer door het bos uit bij de scheiding tussen wei en veld. Ik loop naar HET boompje, waar ik een geelgorsje denk te zien wegvliegen. In het water, dat vrij laag staat en daardoor troebel is, zie ik de contouren van een grote vis. Verder is er niet veel te zien en dus loop ik terug dwars door de grazende koeien heen om zo weer naar het bruggetje te gaan en mijn auto op te zoeken.

     

     



  • Overrompelend succes

    Na het zoveelste feestje kort na elkaar is de verhouding nachtrust en wakker zijn de laatste dagen wat verstoord. Of het vannacht hard gestormd heeft? Ik heb geen idee want ik behoor tot de gelukkigen die doorgaans nog voordat het hoofd het kussen heeft geraakt al slaapt. Heel veel slaap heb ik ook niet nodig, maar ik merk dat ik meer slaap nodig heb dan een paar jaren geleden. "Je wordt ouder pappie". bezong Peter Koelewijn dit fenomeen ooit. En het feit dat ik dat weet zegt al iets over mijn leeftijdscategorie. Inderdaad die van de verlopen jonge god :)

    Vanmorgen is het rondje met Wisky wat korter, maar nog steeds genoeg voor bijna drie kwartier. Zowel ikzelf als de hond zijn blij thuis te zijn. Het is drukkender dan gisteren. Is een Mortelgang vandaag zinvol? Volgens buienradar kan ik er gerust nog even op uit trekken en dat is voor mij voldoende aanleiding om dan ook te gaan.

    Iets later dan gisteren, maar nog steeds behoorlijk vroeg, ben ik de eerste die bij de toren parkeert. Ik pak mijn camera en verrekijker en loop van de toren naar het spottersveldje. Erg warm is het nog niet en een heerlijk briesje maakt het er zelfs zeer aangenaam. Er is echter van hier uit maar één valk te zien en ik hoor dat er meer zijn. Dit ga ik niet lang volhouden, weet ik dan van mezelf. En inderdaad ga ik een kwartiertje later op weg naar de auto, loop die voorbij en ik ga door het bos naar de Loop toe, ik laat het bruggetje links liggen en kuier verder langs de Loop naar het veld achter de toren. Een gaai schrikt op, ondanks het feit dat ik behoedzaam door het wildpoortje ga. Geen andere exoten vliegen op en dus stap ik rustig verder naar een punt waar ik de toren ondanks het tegenlicht goed kan overzien. Het tegenlicht zet de toren in een heiig omhulsel. Het kost me moeite om de eerste valk te zien zitten op de tweede ring. Ik heb de foto al gemaakt wanneer ik controlerend met mijn kijker pas zie dat een tweede valk pal naast de ander zit. En thuis zal blijken dat vermoedelijk ook de rug van nummer drie al op de foto te zien is. Samen met de valk op de hoge antenne zie ik hier dus vier valken. Het al genoemde tegenlicht maakt het verder spotten aan deze kant van het torengebied onaantrekkelijk. In het bos trekken een paar vogelgeluiden mijn bijzondere aandacht. Ik besluit op pad te gaan om tenminste één van de bijbehorende vogels te gaan ontdekken. Ik moet zelf lachen om de onmogelijkheid van de opdracht die ik mezelf gesteld heb. Maar je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.

    Ik stap langs de loop en ik hoor het vogeltje waarvan ik het geluid wel herken, maar niet de naam bij weet te plaatsen. Het is een bekend geluidje, maar ik weet het dan nog steeds niet te plaatsen. Tussen twee bomen door zie ik een klein vogeltje op een takje zitten. Het vogeltje ziet er als een zwarte schim uit, maar dan werkt de zoomfunctie van mijn camera fantastisch. Het is een winterkoninkje dat zijn schoonste lied zit te zingen en me in de gelegenheid stelt om wat te experimenteren met mijn camera. 

    Wanneer ik alles compleet wil maken door het fraai fluitende vogeltje ook nog eens te filmen, blijkt de pose slechts nog enkele tellen in tact te blijven. Dan is het vogeltje letterlijk gevlogen.

    "Dat is één", tel ik met een grijns. Maar de volgende opgave zal veel moeilijker zijn: ik heb de koekoek gehoord en wil hem nu ook vinden. Het zal niet verder dan een bescheiden poging worden, bedenk ik, wanneer ik de koeien die eerst massaal de zandhoop lijken te willen slopen zie afreizen in de richting van het geluid van de koekoek. Dat kan echter ook een voordeel zijn, overzie ik. De koeien breken met hun gewicht een hoop takjes in het bos. Hun geluid zal het mijne overstemmen en de koekoek zal niet wegschrikken door de komst van het rundvee.

    Ik heb het nog maar net allemaal bedacht of ik zie een vogel naar een lage tak bij een boompje niet ver van me vandaan vliegen. Met mijn kijker zoek ik hem op en..... het is de koekoek!!!! Niet te geloven dat ik hem nu te pakken heb. Maar nu moet ik hem nog op de plaat zien te krijgen. En dan gebeurt er iets dat tot de geheimen van de natuur zal behoren. De zoeker van mijn kijker vertikt het om de plek van de koekoek te laten zien. Ik doe de camera omlaag, zie de koekoek met het blote oog nog steeds zitten en doe een nieuwe poging. Geen koekoek te vinden. Ik besluit nu eerst maar eens lukraak mijn plaatjes te schieten, want het zal me toch niet gebeuren dat ik die koekoek weet te vinden en dan niet op de foto krijg.

    Nog een poging. Ik zet de kijker aan mijn hoofd, zoek de koekoek, doe de kijker zo recht omlaag als ik kan en ik vervang deze door de zoeker van mijn camera, nu moet ik hem toch hebben. "Hehe, daar zit ie, toch nog iets hoger dan ik dacht, maar nog steeds vrij laag bij de grond. Klik, klik klik. Ik probeer de koekoek te filmen en hoop op zijn kenmerkende roep. De koekoek verroert zich niet, maar maakt ook geen enkel geluid. En dan opeens is ie weg. Met een brede grijns op mijn gezicht draai ik me om. Na enkele jaren is het me dus opnieuw gelukt om een koekoek te kieken. Mijn dag kan al bijna niet meer kapot. 

    En op de toren dan? Nog steeds maar één valk in beeld. Deze zit nu op een andere vertakking maar verder geen wijzigingen. Ik loop terug naar de auto om een slokje te drinken. Daarna zal ik eerst weer naar de achterkant wandelen om daar de valken op te gaan zoeken, want ik verwacht dat de neveligheid nu wat verdwenen zal zijn. Ik ben al weer in het bos wanneer ik de auto van Piet hoor aankomen. Het plan wijzigt onmiddellijk want blij als een kind wil ik Piet het hoogtepunt van mijn waarneming van de dag laten zien en dus keer ik me om en stap ik naar hem toe.

    Samen lopen we over het bruggetje en gaan we in de schaduwzone een plekje uitzoeken, dat in elk geval moet voldoen aan de voorwaarde dat er geen mierennest in de buurt mag zitten. We vinden de plek en stellen onze observatiepost zo luxe mogelijk in.

    Eenmaal zittend zien we een behoorlijke groep duiven passeren. Deze gaan in de richting van Helmond. Hoopvol kijken we naar de toren en wachten op een reactie. Die blijft echter volledig uit. De hele supermarkt komt voorbij, maar er is geen enkele actie, we zien het somber in voor vandaag. Buienradar geeft ondertussen geen hoopvolle beelden.

    En dan totaal onverwacht zien we hoe twee valken de toren naderen. "Prooi", roept Piet. Ik zie het ook en zoom snel in om de valk met de prooi op de plaat vast te leggen. Dan hoor ik Piet roepen dat de andere valk ook een prooi heeft. Ik probeer snel te switchen en daardoor raakt het beeld totaal onscherp. Jammer, maar zeker is dat beide valken op de onderste ring landen en dat ze allebei een stevige duif met zich mee torsen.

    Het schooiende geluid komt van de tweede ring en dat sluit aan bij mijn eerdere waarneming van de twee (drie dus) van eerder die ochtend. We wachten geduldig af wat er met de prooien gedaan zal worden. We hopen op prachtige acties, maar voorlopig is daar geen sprake van.

    Een paar jonge stiertjes loeien naar hun ouders maar die antwoorden niet. Een eenjarig rund staat een stukje verderop en geeft commentaar. De stiertjes rennen er heen. Piet denkt dat de eenjarige het rund is dat hem recentelijk leek te willen aanvallen. "Deze koeien zijn veel lastiger dan de hooglanders van voorheen", menen we allebei. Birgit en YvonneM naderen ons. En ook Gerrit heeft ondertussen zijn auto geparkeerd. De eenjarige stapt op ons af en gaat zich even verkoelen in de poel naast ons.

    Ik vertrouw het niet helemaal. Ik ben niet bang van koeien, maar ik weet dat runderen toch beesten zijn om rekening mee te houden. Ook al hebben ze dan geen horens, een beuk met hun kop zal ik ondanks mijn stevige bouw niet kunnen tegenhouden.

    En verdorie daar komt het beest eigenwijs recht op me afgestapt. Snel haal ik mijn camera van mijn statief. Nog dichterbij komt het rund. "Hey weg", roep ik, het maakt geen enkele indruk. Met mijn statief probeer ik de kop van het beest tegen te houden. De kop schuurt zich aan het statief. "Pas op  dat de pootjes niet breken", hoor ik Piet zeggen. Het rund snuffelt aan de draagzak van mijn stoeltje. Birgit trekt de tas met een ruk weg. Dan mijn stoeltje maar. Verdommes lastig beest, ik begin nu een beetje boos te worden, maar ik weet geen manier te bedenken om het beest weg te jagen zonder het pijn te doen en toch effectief te zijn. Dan stapt de koe naar Piet. Die maakt zich breed en probeert met een flinke schreeuw om het rund te laten schrikken. Ik zie een grijze waas op het oog van het beest. "Ziet deze soms ook niks", vraag ik me af. Dan ramt Piet als een rugbyspeler de flank van het rund en geeft hem gelijktijdig een zet tegen de kop. Daarmee draait de eenjarige en protesterend verdwijnt het in het struikgewas. De drie stiertjes volgen.  

    WeerOnline voorspelt niet veel goeds. Om 13:00u zal een hevige onweersbui over ons heen trekken. Die tijd komt steeds dichterbij en bovendien wordt het steeds donkerder. Ik heb beloofd om een partytent mee af te breken en wacht op een appje. Het appje komt, maar nu gaan afbreken zal vermoedelijk in de regen zijn en dat is niet goed voor het zeil. Toch besluit ik op te breken. Ook de anderen besluiten dat het spottersveldje nu een betere plek is, die bovendien ruimte geeft om de auto's vlakbij te stallen zodat schuilen binnen enkele tellen gerealiseerd kan worden.

    Het gaat harder waaien, de buien naderen nu snel en de eerste flitsen zijn in de verte te zien. En juist nu worden de valken actief. Ik maak diverse plaatjes in vijftig tinten grijs. Het is een schimmenspel, maar daarom niet minder fraai. Opnieuw een appje. "Kom nu maar naar huis", geeft het appje de ongerustheid van mijn eega weer. Ik geef er gehoor aan, want het gaat nu echt binnen enkele tellen gebeuren. Ik vertrek en nog voordat ik de weg verlaten heb vallen de eerste spetters op mijn ruit. Voorbij de bos links en rechts van me steekt een harde wind op. Ik zie hoe links van me een enorme stofwolk ontstaat van opgewaaid zand. Ik heb medelijden met een jonge vrouw die ik voorbij ga, in mijn spiegel zie ik hoe ze de oprit van een huis op gaat. Nog meer fietsers zie ik. Ze slingeren over de weg. Het regent nu niet meer zachtjes. Mijn ruitenwissers gaan naar de hoogste stand. Thuisgekomen wordt de voordeur al voor me opengezet. Ik ren naar binnen, ik heb het nog net droog gehouden.....

    Binnen lach ik: "het was een overrompelend succes vandaag. Eerst twee vogels op de foto weten te krijgen wat ik niet verwacht had en vervolgens bijna door een rund omver gelopen".

     

     

  • Professional Plus

    Gisteren werd ik gebeld door het hostingbedrijf. Omdat ik meerdere accounts bij ze heb lopen mocht ik mijn Kuiko.nl account gratis opwaarderen tot "Professional Plus". Is veel sneller, is veel meer opslag etcetera etcetera. Doen natuurlijk. 

    Dus beste lezer, geniet van mijn Professional Plus website ;)

    Vanmorgen is het redelijk droog wanneer ik met Wisky op stap ga en het ziet er naar uit dat het ook zo even zal blijven. Batterijtje is opgeladen, HD kaartje zit in het toestel, dus... de Mortelgang kan worden gemaakt.

    Bij mijn aankomst zie ik weer de volle cirkel halverwege de hoge antenne. Is ze dat? Dat is ze! Het is een nieuw plekje waar V zich tegenwoordig regelmatig begeeft. Je moet erg opletten want het valt niet een twee drie op dat er een valk in die kabellus zit.

    Verder kan ik niet heel veel ontdekken, dus ga ik maar aan de wandel. Vlakbij de toren zie ik een paar afzettingshekjes. Aha, daar ligt een flinke 8 vormige bos dikke glasvezelkabel. Ik weet niet of er ook een lijntje de toren in zal gaan, maar de buurt gaat binnenkort op glasvezel, zover is wel duidelijk.

    Bij de Loop tuur ik even langs de oevers. Iets te zien? Nee, aan het einde zit wel een reiger en nog verder vliegt er ook eentje rond. Ik stap verder, op pad naar de reiger. Die volgt de andere reiger, zodat ik redelijk dichtbij kan komen voordat ie me in de gaten krijgt. Een wandelaar komt me tegemoet bij het slingerpoortje. Goededag en dan passeren we elkaar. Ik loop verder zodat ik de achterkant van de toren kan bekijken. Niks!

    De wandelaar zit even een paar seconden op het bankje en stapt weer verder wanneer ik hem opnieuw nader. Weer probeer ik te zien of er vis in de Loop te ontdekken valt. Niets te zien.

    Voor me klapt het poortje dicht, de automatische mompel dat dit ook wat zachter kan, pers ik tussen mijn lippen door. Ik kan me wel opwinden, maar wat verandert er door? Niks. Even later ga ik ook over de Loop en door het poortje. Met een nauwelijks hoorbaar tikje sluit ik het poortje achter mijn kont en loop ik naar de kleine paddenpoel. Geen geplons. Verder gaat het langs de Loop, eenden kwaken verontwaardigd op. Met veel kabaal vliegt het aan alle kanten op. Ook duiven doen mee, in binnen een paar tellen lijkt alles in paniek. De buizerd doet ook mee.

    Ik loop verder tot aan het achtuurboompje op het hoekje "Snelle Loop, veld en weiland:" daar kijk ik naar de toren. Valk op het rooster. Foto, verder. Omdat de buizerd vrij dichtbij roept loop ik langs de rand van het weiland het bos in. Ik zie de schim, knip. Verder. Ik ontdek de nestplaats, markeer die in mijn geheugen en loop verder. Wanneer ik de omgevallen bomen van ruim een jaar geleden zie bekruipt me opnieuw het trieste gevoel. Dan kom ik bij het berkje vlakbij de grote poel. Het is afgebroken en ligt vol half vergane gaten op de grond. Ook het stuk dat nog wel overeind staat zit vol van gaten: wat heeft er uit dit boompje veel jong leven uitgevlogen: bonte spechten, spreeuwen tientallen gaten verraden de nestjes die er in zijn uitgehakt door de spechten en later zijn overgenomen door de spreeuwen.

    Op de rand van het dak zit bij de grote antenne een vrij grote valk. Ik denk dat het V is en sla er veel niet veel extra acht op. Bij de grote omgevallen eik schiet ik een plaatje alsof ik de grote storm herbeleef. De wind is inderdaad krachtig, maar niet stormachtig. Dan hoor ik geluid uit de richting van de voor mij onzichtbare nestkast. Een valk vliegt er rondjes, veel rondjes en vanuit de nestkast lijkt dit alles behalve gewaardeerd te worden. De valk bij de antenne is weg. Ik zie nog steeds maar één valk dus kan ik niet met zekerheid zeggen dat dit een indringer is. Maar dat duurt niet lang. Opeens is daar die andere valk. De rondjesdraaier schrikt zich kennelijk rot en maakt zich weg, opnieuw richting Helmond zoals eerder deze week ook al was. De valk die ineens opdoemde gaat er achteraan. Overtuigend: wegwezen jij, maar zolang ik ze kan volgen gaat het er niet hard aan toe. Ik besluit verder te gaan met waar ik mee bezig was: de omgevallen eik op de foto zetten. Dan loop ik terug naar de toren. Mijn mobiel trilt een keer ten teken dat ik mijn minimumgrens aan dagelijkse stappen al behaald heb. Over de Loop, langs de toren, langs de kabels, naar het spottersveldje. Daar rolt een auto voor de mijne de berm in. Ik heb zo'n vermoeden dat ik weet wie dat zijn. Twee personen stappen uit, ik had er drie verwacht. Het zijn wel degelijk Coriena en Birdie, Margootje is er niet bij. We praten wat bij en zien dan dat er auto's bij de toren stoppen. "Aha, het geluid zal worden gerepareerd", denk ik te weten. Maar het blijkt vrijwilligersdag van BDL te zijn. "Hmm", klinkt dit ietwat bedenkelijk? 

    Dat klopt dan ook. De valken reageren niet of nauwelijks wanneer de bezoekers binnen zijn, dat maakt mijn aanvankelijke bedenkingen dan gedeeltelijk wel weer goed. Zeker wanneer even nadat ook Gerrit arriveert er plotseling een actie vanaf de toren te zien is. De valk duikt naar beneden en gaat een prooi achterna die over de Loop in de richting van het bos daarachter (links van ons) vliegt. Rangggg, raak, hebbes. Het moet M haast zijn die deze succesvolle aanval op een klein vogeltje (spreeuwtje?) uitvoert. 

    Het is al tijden geleden dat we dit zo goed en aan deze kant van de toren hebben kunnen zien gebeuren. Bijna altijd was het de laatste jaren dat dit precies achter boomtoppen rechts van ons gebeurde. 

    Maar nu is het helemaal voor onze ogen gebeurd en dat is werkelijk prachtig om te zien. M blijkt een zeer goede jager, al gaat zijn voorkeur wel (nog) uit naar kleine prooien.

    We genieten en hebben allemaal een opgevoerd adrenalinegehalte gekregen. 

    "Dat hebben ze daar in de toren gemist", de reactie komt spontaan op, maar wordt door het hele kwartet ervaren (zo denk ik te zien).

    Aangezien ik vandaag hoog bezoek mag verwachten van zowel een kleindochter waar Opa Ton even op mag passen, als onze kleinzoon waar we later vandaag met zijn tweetjes op mogen gaan passen, besluit ik naar huis te gaan zodat ik mijn verhaaltje in elk geval nog even op kan gaan tekenen.

     

     

  • Twee dagen voor de prijs van één

    Helaas weer geen tijd voor verhaaltjes gehad. Daarom een verzameling van twee dagen (donderdagavond en vrijdagochtend) zonder uitgebreide beschrijving.

    Hoogtepunt van vrijdag waren natuurlijk de drie ijsvogeltjes en donderdagavond heb ik net voordat ik vertrok nog even genoten van een reebokje.

    Donderdag 12 juni

    Vrijdag 13 juni

     

  • Tweede kerstdag, lekker er even uit

    Kerstavond heb ik de vernieuwde website online gezet. Dat de dag erna het weer allerminst geschikt was voor een Mortelgang zint me niet. "Morgen zal het beter zijn", stelt mijn vrouw me gerust. En morgen is vandaag. De ruiten van mijn auto zijn stevig bevroren. Het is koud, maar ik omschrijf dit altijd als een "eerlijke" kou. Ik zie op tegen het ijsvrij maken van de ruiten. Coriena haalt me via facebook over de streep. "Ja, ik ga".

    De valken zijn vanmorgen steeds actief geweest, zo weet ik inmiddels. Dat staat me wel aan. Het ijsvrij maken van de autoruiten is minder zwaar dan ik vooraf vreesde. Een paar minuutjes later zit ik in de auto en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik heb er echt veel zin in.

    Voor me rijd iemand in een wel zeer gestaag "zondags" tempo. Normaal kan ik me daar wel aan ergeren, niemand hoeft van mij te hard te rijden, maar ga wel in het voorgeschreven tempo mits de omstandigheden dat toelaten. Het verpest mijn bui zeker niet en ik blijf gewoon op afstand. In mijn spiegel zie ik dat een ander zich er wel aan ergert, maar deze achtervolger slaat in de dorpskern van de Mortel linksaf.

    In de berm bij het spottersveldje parkeer ik mijn voiture. Er hangt wat nevel laag boven de grond die het lastig maakt (zeker met het tegenlicht van de zon) om de overkant van de Snelle Loop te bekijken. Op de toren heb ik de valk dan allang in de hoge antenne zien zitten. Is de ander ook thuis? Ik zie er maar eentje.

    De bankjes zijn nat en nog aangevroren, niet echt "zitbaar" dus, of ik zal een kouwe en natte kont krijgen. Dat gaan we niet doen. Ik tuur wat om me heen en hoor duidelijk het geluid van ganzen. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat ze boven me vliegen. Ik verbaas me wat over de richting (noordwaarts) en wanneer ik even later het plaatje terugkijk schiet ik in de lach. Je zou zo maar kunnen denken dat er een slechtvalk juist in mijn richting komt vliegen, maar het is toch echt een gans die van me af vliegt.

    Ik besluit om naar de toren te wandelen en dan te bepalen of ik een grote of een kleine wandeling aandurf. Het wordt een tusseninnetje. Ik steek via het bruggetje de Loop over. Helaas geen ijsvogeltje in het vizier. Het klappoortje lijkt niet veel meer nodig te hebben om een saloondeurtje te worden. Het hangt nog net tegen de portierpaal, maar er hoeft niet veel duwende vorst meer te komen of het poortje zal haar grip tegen de paal verliezen. Ik zie geen middelen om het provisorisch op te lossen en hoop maar dat het goed blijft gaan.

    Vanaf het veld kan ik de valk op de grote antenne veel beter op de plaat vastleggen, maar het is er erg nat en drassig dus besluit ik mijn wandeling aan deze zijde van de Loop hiermee te stoppen en terug te keren naar gene zijde. Ik ga nu linksaf en zie in de verte de gestalte van de zilverreiger. Deze reiger zien we nu al zo lang dat we hem als vaste bewoner van het gebied beschouwen, iets wat een aantal jaren geleden een zeldzaamheid was. De mensen van natuurbeheer zijn dus wel degelijk bezig om resultaat te kweken met hun werk.

    Opeens vliegt de reiger weg en ik verbaas me daar over. Ik heb me amper bewogen dus waarom zou ie van me schrikken? Maar dan zie ik opeens een kleine hond in de buurt van het bankje met het betonblok rondlopen. "Aha, ik ben dus onschuldig". Ik loop nu ook naar het bankje. Daar zie ik de wandelende baasjes van het hondje die me een goedemorgen wensen. Dat krijgen ze van me retour.

    De zilverreiger strijkt neer bij een blauwe reiger en twee nijlganzen. De kudde Aberdeen Angus staat breeduit bij elkaar. Ik wurm me door het poortje, hmmm, ik ben wat aangekomen, merk ik en loop dan door naar een plek waar ik de toren aan de zijden die vanaf het spottersveldje niet te zien zijn kan bekijken. Ik kom niet verder dan één valk op de hoge antenne, maar die had ik al steeds in beeld.

    Op een hoger deel van het eilandje tussen de gesplitste Loop is een recht stuk stijl afgegraven en er steekt een takje over. Een ideale plek voor een ijsvogeltje, bedenk ik tevreden. Dan draai ik om een maak aanstalten om terug te keren naar het spottersveldje. Er zit ondertussen een man op het betonblok, ik groet, maar krijg geen antwoord. Ook goed. Verderop herken ik Bas, de hond van Jan de jachtopziener. Jan blijft even op het bruggetje staan en lijkt me op te wachten. "Ik heb je lang niet meer gezien", begroet hij me. Ik leg hem uit dat ik inderdaad vanwege mijn gezondheid even verstek heb moeten laten gaan en hoe blij ik met trip van vandaag ben. We wandelen samen op naar Jan zijn auto, ondertussen vertelt Jan dat Piet ook gearriveerd is. Snel kijk ik naar het spottersveld en ben blij daar Piet te herkennen. Ik versnel mijn pas een beetje om naar Piet te gaan maar bedenk ter hoogte van de berk bij de brede poort van het veld dat het altijd zinvol is om daar even om te draaien om de toren te bekijken. Het blijkt een goede zet, want ik zie hoe er een slechtvalk op het rooster zit. Die zet er nog niet bij mijn aankomst. Zit de valk in de antenne ook nog op zijn plaats? Ja, dat wel, maar die klappert met de vleugels. Even opletten nu. Ik heb het teken goed geïnterpreteerd, de valk gooit de kont omhoog en.... vliegt weg. Onmiddellijk is daar ook de reactie van de valk op het rooster (ik vermoed VV) en beide valken verdwijnen noordwaarts.

    De begroeting met Piet is hartelijk. We zijn allebei blij elkaar weer eens te zien. Piet wil me uitleggen waar de valken zitten, maar ontdekt dan pas dat de twee allebei weg zijn. Hij heeft teveel aandacht gehad voor het schillen van zijn appeltje en heeft alle actie daardoor gemist.

    Maar we hoeven niet lang te wachten. Rap na elkaar naderen de twee valken de toren weer, waarbij de voorste uit ons zicht verdwijnt maar de tweede landt op de lage (nieuwere) antenne. Had die eerste prooi bij zich? we denken het wel. PA is de valk op de lage antenne en die laat zijn schooiende kreetje horen. We zijn er haast zeker van dat VV met prooi terugkeerde.

    Het duurt even en dan schooit PA nog eens en vliegt vervolgens naar de achterkant waar VV vermeend met de prooi zit. Weer duurt het even en dan opeens zien we een valk via de achterkant naar de "hoek van de bovenste ring" vliegen. Het is PA die inderdaad met een prooitje of een deel van het prooitje op de ring zit. Zijn geschooi heeft kennelijk gewerkt. Mooie kerstgedachte toch?

    In de bomen naast ons is opeens veel beweging. Er blijken wat staartmeesjes te zitten, maar ook koolmeesjes en nog wat ander klein spul laat zich zien. Ik ben zo dik tevreden met dit alles dat ik me betrap op een dikke smile. Toch wordt het tijd om huiswaarts te gaan. Dat doe ik met een vette glimlach op mijn tronie. Wow, heerlijk dit. Vrolijke Tweede Kerstdag u allen....

     

     

  • VV, PA en zoon op de toren

    Het moet een van de twee jonge mannetjes zijn die op de hoge antenne zit, want de valk naast hem is zienderogen een stuk forser. Dat (b)lijkt VV te zijn. Omdat deze valk ongeringd is zijn we natuurlijk nooit helemaal zeker, vandaar de haakjes om de 'B' van 'blijkt'.

    Het gaat vanmorgen een stukje beter met me, dat is per dag verschillend en ik ben blij met elke fitte dag die ik momenteel heb. Nog voordat ik uit mijn bed ben heb ik op de mobiele telefoon al gezien dat het mistig is. Ik weet dat het gaat optrekken, maar ik heb nie meegekregen of het eerst in het Noorden en daarna pas in het Zuiden optrekt of andersom. Ik besluit de ochtend heel kalm te doen zodat de energie vanmiddag nog optimaal is. Ik wil zo graag Mortelen, maar de ontstekingen in de buik zijn nog niet weg en vergen veel van mijn energie.

    Na de lunch zie de lucht er blauw uit en ben k niet meer te houden. Al is het maar een half uurtje, ik zal er gelukkig mee zijn.

    Er staat al een auto in de berm. "Fijn, ik ben toe aan wat geleuter over de valken", zoals Gerrit E dat meestal pleegt te zeggen. Het is nu echter niet Gerrit E die daar nu scoopt. Er zit een valk op het rooster en twee in de hoge antenne. "Twee zijn net aangekomen", verneem ik van Gerrit.

    Zoals zo vaak blijken valken weer gevlogen tussen het knipperen van de ogen door. De twee in de antenne zitten er niet meer, de roosteraar nog wel.

    We kletsen wat over (wat blijkt) drie kort na elkaar overleden vaders van spotters en uiteraard ook over het Skreeverke, die we zullen gaan missen.

    We horen ook andere roofvogels,waaronder mogelijk een havik of sperwer en zeker een aantal buizerds die vandaag erg actief zijn, maar nu nog steeds op vrij grote afstand. Opeens is daar PA weer en die draagt een prooitje mee. Gerrit zijn scoop leert ons dat het om een spreeuw gaat. PA landt op de lamp onder de ring en start de plukkerij. Ik bedenk dat het wel leuk is om PA nog eens te filmen tijdens zijn lunch, maar dan kom ik toch even in dubio, want over het bos rechts naast ons vliegen de twee andere valken. VV mist een flinke vleugelpen. Ik probeer de twee vliegers te filmen maar dat mislukt, dus loop ik wat meer naar de toren toe om PA dan maar aan de lunch te filmen.

    PA doet er zijn gemakkie over en ik stop de filmerij. Gerrit vertrekt en ik maak ook aanstalten om te gaan, maar dan stopt er een auto achter me. Het toeval wil dat dot de andere Gerrit (E) is. Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien, dus loop ik even met hem mee naar het spottersveldje.

    Opeens horen we een doodskreet, het lijkt mij op een paniekkreet van een specht die geslagen wordt. We zien de slechtvalk met veel moeite met een flinke prooi torsen. De valk vliegt over het bos linksachter de toren (dus links van de Loop) en laat daar kennelijk de prooi vallen. Want we zien meteen daarna hoe een valk heel laag boven/onder de boomtoppen richting de toren vliegt. Voor mij is de wandeling te ver, maar Gerrit besluit het er op te wagen en wandelt in de richting van de gevallen prooi.

    Over ons heen komt nog een valk, we twijfelen of het een slechtvalk is. Gerrit belooft me te mailen als hij de prooi inderdaad kan vinden, ik ben er zo van overtuigd dat het een specht moet zijn dat ik het eigenlijk alleen maar mis kan hebben, maar het benieuwd me enorm.