Zeven maanden... wat kunnen zeven maanden ontzettend lang duren wanneer je die maanden niet kunt wat je gewend bent. Het was precies 1 april toen een ontsteking aan mijn grote teen en een rare frot op diezelfde plek zorgden voor koorts, pijn en vervelendigheid. De huisarts vond het ook maar een vreemd geval en de gang van de ene specialist naar de andere in het ziekenhuis werd gemaakt. Om een lang verhaal kort te maken: vijf operaties later is de teen inmiddels geheeld en moet er morgen nog één puntje op de 'i" gezet worden en dan hoop ik maandag eindelijk weer een beetje normaal te kunnen gaan werken.
Om dat te kunnen zal ik weer moeten kunnen auto rijden en hoewel het de linkervoet is en dus niet de gas- en remvoet. Is het simpele koppelen toch nog wel een dingetje. Mijn auto wil een ferme trap op het koppelingspedaal en dat is iets wat ik altijd wel prettig heb gevonden, maar nu even niet.
Het indrukken van het pedaal lijkt nu op mijn eerste rit in een viertonnen in Bergen op Zoom tijdens mijn militaire dienst. Toch zal ik dat moeten kunnen om te kunnen auto rijden. Waar gaat het eerste proefritje heen?
Ja, dat is dat andere dat ik zo gemist heb. Op één staat nog steeds het lopen met de hond. Met stip heb ik dat gemist. Ondertussen heb ik mijn eerste (korte) rondjes met Wisky gemaakt en dat gaat telkens een klein stukje beter. En daarna heb ik dat andere gemist: de gang naar de slechtvalken, de gang naar dat veldje daar in De Mortel.
Vanmiddag zal ik mijn auto starten en als me het koppelen lukt dan zal ik kijken of dat goed genoeg gaat om een ritje naar De Mortel te maken.
Wanneer ik de deur achter me dichttrek voel ik dat ik iets vergeet. Het is niet mijn pet, die heb ik in mijn linkerhand. Het is ook niet mijn camera, want de tas hang om mijn linkerarm. Ik heb mijn jas aan, ik heb mijn sandalen aan (ander schoeisel wil nog niet lukken). Rara, wat mis ik?
Het duurt tot aan de auto, dan weet ik het, ik mis mijn kijker. Zuchtend trekkebeen ik terug naar de voordeur en gelukkig ligt de kijker binnen handbereik in de kast.
De koppeling wordt ingedrukt, best wel een beetje met moeite, maar het gaat. Rustig stuur ik uit, langzaam tuft mijn karretje vooruit, de eerste bocht, koppelen, naar zijn twee, gas, koppelen naar zijn drie, het gaat iets gemakkelijker. "Ik rij". En daar ben ik blij om.
Ik zal de rit niet verder beschrijven, maar even later draai ik zelfstandig de Hemelsbleekweg weer in. Tijd voor speciale gevoelens heb ik niet, want het is altijd een beetje opletten wanneer je dit smalle weggetje inslaat.
Bij het veldje valt het me op dat al het groen ondertussen best al een stuk hoger is geworden. Hoewel het tegenlicht de pret een beetje bederft maak ik toch een paar plaatjes van de directe omgeving. De buizerd hoor ik van dichtbij maar het licht zorgt ervoor dat ik hem absoluut niet zie.
Dan gaat de blik naar de toren. Slik. De eerste valk zie ik onmiddellijk: niet moeilijk: op de hoogste hark van de grote antenne. En zie ik dat goed? Ja hoor, de tweede valk zit op het hek achter de wiphoek. Het doet me toch wat om die twee weer eens in het echt te zien. Niet dat ik een derde of vierde of zelfs vijfde valk verwacht, maar toch scan ik de toren voor de volledigheid even verder af.
Waar mijn volgende gang haast op zeker lag: een wandeling waarbij ik alle kanten van de toren kon overzien zit er nu absoluut nog niet in. Voorlopig ben ik gekluisterd aan het spottersveldje en mijn voet is niet helemaal happy met zelfs dit kleine uitstapje, mijn geest is dat echter totaal wel.
Ik kijk nog eens naar de overkant van de loop en zie hoe groot het "achtuurboompje" al geworden is. Zit daar nu een vogeltje? Mijn kijker doet me vermoeden van wel, mijn camera zegt me dat het toch maar een herfstblaadje is dat ik zie deinen op de wind.
Ik schiet nog wat plaatjes en merk dat het nog allemaal niet helemaal gaat zoals gewenst, ik besluit huiswaarts te gaan, ik moet mijn grenzen verleggen maar niet overschrijden, bedenk ik wijs.
De reiger die in het veld landt mag nog even op de foto en dan is het genoeg voor deze keer....
Zeven maanden!
