Aan het werk ben ik nog steeds niet volledig. Vandaag heb ik nog een hersteldag, het weer is niet te koud en niet nat, de zon steekt ook niet echt. Ik heb al een uurtje rustig-aan gesport en zoek even naar een volgende invulling van de dag. Ik heb dan een beginnend plan maar de bel verstoort dat. Een ambtenaar vraagt naar het aantal aanwezige honden. Ik zeg hem dat het er nog steeds één is. Dat staat ook in zijn lijstje dus gaat hij naar de buren. Ik pak mijn camera, mijn pet, mijn jas en de autosleutels, ik ga op pad!
Even later rij ik op de Hemelsbleekweg. Ik parkeer mijn auto in de berm en merk meteen op dat het geen opgewonden gevoel geeft. Eerder zakelijk: even checken of ik toevallig een valk zie en zo niet dan ga ik maar weer.
Een tweetal buizerds laat zich horen. Vooral tot mijn eigen verbazing zie ik de eerste meteen zitten in een boom aan de overkant van de loop in de uitloper van het bos. Dan hoor ik de ander en nu tot mijn stomme verbazing zie ik de tweede ook. Een tweetal bomen van de andere vandaan. Samen schreeuwen ze nog een keer alsof ze me een compliment maken: "goed gedaan kerel".
Dan steekt een zilverreiger zijn kop boven de Loop uit. "Natuurlijk, dat is ook een vaste wintergast geworden hier", herinner ik me weer.
Wanneer ik de toren scan verbaast het me niks dat ik geen valk kan ontdekken. En dan groeit er iets van nieuwsgierigheid. Ik wil weten of ze aan een verborgen zijde van de toren zitten. Heel even denk ik er over na. Met sandalen (ik kan nog steeds geen schoenen verdragen) en nog steeds last met lopen zal het niet meevallen vrees ik, maar de wil wint het van de ratio. Ik ga op pad.
Bij de toren aangekomen vervliegt mijn enthousiasme al gauw. Door die laag natte bladeren banjeren gaat hem niet worden. Binnen twee meter zullen mijn voeten drijfnat zijn en zal de nog steeds niet genezen ontsteking aan mijn teen de nodige risico's opleveren.
Een beetje teleurgesteld draai ik me om en kuier ik rustig terug naar het veldje. De zilverreiger wordt verjaagd door een blauwe reiger. Met de nodige ergernis ploft de witte een stukje verder in het weiland neer. De ene buizerd zit er nog steeds, de andere zie ik nu niet. Opeens valt het me op: het groene keetje waar Natuurkanaal haar camera en spullen in had staan is weg. Hij is er niet, maar ik hoor Piet uit Lieshout al zeggen: "huh, die is al een half jaar geleden weggehaald". "Ja Piet, ik ben niet zo vaak meer hier geweest in die tussentijd".
Ik kijk nog één keer in alle hoeken en uitsteeksels van de toren waar ik wel eens een valk heb zien zitten. Maar ze zijn er niet. Dan stap ik maar weer eens op. Misschien tot wirrus.
