zo 28 december 2008, 09:45u - 12:45u
Hoezo niks te beleven?
Wanneer ik de hardbevroren ruiten van mijn auto zie krab ik me even achter de oren. Nog maar even wachten? Ik besluit om de zon een half uurtje de kans te geven om de ergste vrieskou weg te nemen. Dan stap ik resoluut in de auto, de cameratas in de ene hand, handschoenen en een extra jack in de andere.
De auto van Gerrit E. staat er verlaten bij. Ik hoef er niet lang over na te denken waarom Gerrit E. niet in de buurt is. Aan deze zijde is geen valk te zien. Op het ondertussen beroemde paaltje zit de buizerd, verder wat kraaien, meer zie ik niet. Ik besluit eerst naar rechts te gaan. Een specht laat zich even op de foto zetten en verdwijnt dan. Er komt meer leven in de bossen, maar echte stilzitters zijn het niet. Dan een blik op de noordkant. Niks op de lamp, maar wie weet zit er wel eentje op een van de ringen. Vanaf deze plek kan ik dat niet zien, dus loop ik wat metertjes door. Een verstandige keuze zo blijkt even later want op de GSM-antenne aan de noordkant zit S2. Ze moet het haast wel zijn. Groot en een breed uitgezette verenmantel.
Geen Gerrit te zien. Maar omdat deze valk ook aan de achterkant te zien zal zijn, verwacht ik hem aan die kant. Een kwartiertje later blijkt mijn gelijk. Ik loop naar hem toe en zie dat hij zijn statief alweer aan het inklappen is. "Te koud, staat er op het display", zo legt Gerrit uit. Ik neem een paar foto's van de valk die inderdaad ook hier goed te zien is. Mijn tekort aan inzoommogelijkheid hef ik voor een klein deel op door een paar meters dichterbij te lopen. Het halfbevroren gras zakt dompig weg onder het gewicht van mijn schoenen en al dat er bovenuit steekt. Samen kuieren we weer terug naar het spottersveldje. Daar aangekomen lijken de gevederde vriendjes tot een staking te zijn overgegaan. Er valt niks te beleven. Een paar schatjeszoekers met een oldtimer versie van een hulpdienstvoertuig stevent recht op hun doel af. Het schatje wordt gevonden. "Ja, wij weten het wel", roept Gerrit hen toe. Ze schijnen hem niet te snappen. Voor een nieuwkomer is de eigen turbotaal van Gerrit misschien ook wat lastig te snappen.
Na een poosje besluit Gerrit nog eens op onderzoek uit te gaan. Ik blijf achter omdat ik tenminste nog wel wat actie van een buizerd verwacht. Bovendien moet er toch wel weer eens een thuiskomst gaan plaatsvinden. Het gaat immers al naar twaalfen. Maar er gebeurt niet veel. En als Gerrit een poosje later weer terug komt gewandeld is het verhaal van de dag van hem. Niet veel bijzonders, maar toch nog iets.
Gerrit houdt het dan voor gezien. Hij heeft genoeg kou geleden. Ik besluit nog heel even te blijven. Die Pa moet toch een keer terugkomen?!! Mijn aandacht gaat naar wat plotseling gekwetter en gepiep in de bossen naast me. Allerlei mezen komen uit het niets naar de bosrand gevlogen. Ik herken in de gauwigheid wat pimpelmezen, staartmeesjes en even denk ik ook een kuifmeesje te zien. Mijn camera richt zich op alles wat beweegt. Soms lukraak schiet ik mijn plaatjes. Dan opeens komt een meesje wel heel dichtbij. Op nauwelijks twee meter van me vandaan is het een kuifmeesje dat zich geduldig op de foto laat zetten. Ik probeer me zo min mogelijk te bewegen en alleen het geklik van mijn camera kan mijn aanwezigheid verraden. Rustig hupt het meesje vlakbij me van graspolletje naar graspolletje. Dan verschijnt er een rood oplichtend batterijtje in mijn zoeker. Helemaal vergeten om de accu op te laden. Ik kijk op mijn horloge. Het is niet zo'n gek idee om naar huis te gaan. Drie uur is er verstreken en de temperatuur moet al die tijd 'below zero' zijn geweest. Het kan wel weer!
Nog wat pics...
