De laatste weken heb ik veel tijd bij mijn moedertje doorgebracht. Ze leverde telkens ietsje in, maar kon toch nog steeds erg genieten van de kleine dingetjes. Ze hield enorm van Radler, een biertje, ijsjes en muziek. We hebben haar er zoveel mogelijk mee verwend en misschien is het wel daarom dat de woordjes die ze in haar laatste dagen nog duidelijk kon uitbrengen: "lekker" en "mooi" waren. "Lekker" voor haar drankje, "Mooi" voor de CD-tjes die we op haar kamertje afspeelden.
Opeens ging ze heel hard achteruit, mogelijk door alweer een Tia of Cva, we zullen het nooit weten. Ik heb haar nog kunnen bedanken voor wie ze voor me was totdat ik gisteren door de zorg werd gebeld dat ze hard inleverde. Tien minuten later volgde al het telefoontje dat ik me niet meer hoefde te haasten.
Dan volgt de hectiek, het regelwerk, geen tijd voor verdriet, het geleefd worden, opdracht na opdracht moet uitgevoerd worden, de uitvaartonderneming helpt je de dingen in de goede volgorde te doen. Maar dan is er opeens ook die behoefte om even iets anders te gaan doen, en dat kan maar op één manier: ik moet en zal heel even naar de toren, of er iets te zien zal zijn of niet.
Ik gris mijn camera mee en ga op pad. Op het spottersveldje zit Jan Steenarend vergezeld van nog meer spotters. Ze hebben nog geen valk gezien, maar daar komt vrijwel meteen verandering in: een niet zo heel erg grote adulte valk strijkt neer in de hoge antenne. We zijn nog niet meteen overtuigd dat het VM is omdat hij wat onwennig leek te gaan zitten. Kort daarop horen we meer valkenkreten. Daar zijn opeens twee andere valken in de lucht en die schijnen niet erg bevriend te zijn. Het zijn twee dames waarvan er eentje nogal lichter gekleurd lijkt te zijn dan de ander. Het lijkt erg op een verjaging die toch telkens wat meer onvriendelijk lijkt te worden. We veren op wanneer de valken fel achter elkaar aanduiken en zich naast de toren in het bos lijken te storten.
Een paar tellen later zien we een van de twee links van de toren weer opduiken. "Ze liggen dus niet in het bos te vechten". Een buizerd leidt de aandacht af wanneer we de valken proberen te volgen. Ik probeer de twee elkaar betwistende valken te filmen maar dat gaat erg lastig, hoewel telkens dicht bij elkaar krijg ik ze nauwelijks gelijktijdig in beeld.
De valken verdwijnen en de rust keert weer. Het mannetje in de antenne is al die tijd niet van zijn plekje geweest maar volgde de wilde achtervolgingen wel.
Piet komt, Gerrit komt. Terwijl Piet het laatste nieuws van het gebied achter Lieshout vertelt hoor ik opnieuw het geluid van naderende valken die het met elkaar aan de stok hebben. Boven de bomen van het Vogelparadijs verschijnen ze. "Dat had je goed gehoord Kuiko", zegt Jan. De twee hebben het nog steeds met elkaar aan de stok en we vragen ons af of VV haar dochter aan het verjagen is, of dat het toch een andere valk is. Nooit heb ik een verjaging van een eigen juveniel zo fel gezien als daarstraks, maar nu heeft het daar meer van weg.
Door een inham in de kruinen van de bomen naast ons zie ik beide valken bijna parallel aan elkaar verdwijnen. Het is het teken om mijn bezoekje te beëindigen. Het was heel aangenaam en geeft me nieuwe energie voor de dingen die ik nog te doen heb....
