Vanmorgen moeten er nog wat opdrachtjes uitgevoerd worden voor ik tijd heb om er even tussenuit te glippen. Het heeft vanochtend even flink gehoosd, compleet met "donner und blitz". Ik reken dus maar op niet al te fijne omstandigheden, maar ondanks flinke plassen op en langs de weg valt het toch wel mee, zo lijkt het.
Hoe het komt, weet ik niet, maar alsof het instinctmatig is? Ik zie als eerste de auto op het torenterrein, meteen weet ik dat mijn zoektocht naar valken op de toren tevergeefs zal zijn. Dat blijkt een paar tellen later ook het geval. Er is geen enkel denkbaar plekje te vinden met een valk. Ik tuur de omgeving even af. Ik heb gelezen dat Dorine onslangs nog valken bij de zandhoop heeft gezien. Vanzelf gaat mijn kijker naar de zandhoop. Niks. De bomenranden leveren ook geen aanwijzingen op. De boer loopt op het voormalig trekkertrekveld, dus ook daar is geen valk te verwachten.
Ik besluit naar de achterkant te wandelen, nog niet beseffend dat het paadje tussen Loop en bosrand wel eens zeiknat zou kunnen zijn. Wanneer ik vanuit het bos bij het paadje uitkom zie ik een "deja vu". Het herinnert me aan het eerste Mortelbezoek van een drietal dames die ondanks het weer van toen toch de Mortelgang durfden te maken en ondanks de aanvankelijke nattigheid een schitterende dag meemaakten.
Even sta ik over die bewuste dag te mijmeren en dan hoor en zie ik iets wat me snel over het water passeert. Twee ietsen zelfs. Razendsnel realiseer ik me wat dit zijn. "Ijsvogeltjes!!!!" Ze vliegen dus langs me heen en volgen de Loop in de richting van de zandhoop. Daar lijkt het eerste opeens fel op de rem te trappen. Een metertje of vier boven het wateroppervlak hangt het wat biddend stil. Ik geniet van de felblauwe kleurtjes van de rug van het beestje. Dan opeens een schril fluitje en ... plons, duikt het vogeltje op die kenmerkende manier in het water en komt het meteen ook weer omhoog... met een visje in de bek. Ik kan het prachtig zien. Dan vliegen beide vogeltjes verder. De Loop maakt diverse kronkels en het valt me op hoe mooi ze een metertje erboven die kronkels volgen. Zie ik het goed? Landing op het stokje bij het "achtuurboompje"? Ja! En het tweede gaat op het prikkeldraad zitten. Zou een fotootje van deze afstand lukken? Het moet gewoon. Dit moment was zo geweldig en om er helemaal niets aan herinneringsmateriaal aan over te houden zou zonde zijn.
Dan verdwijnen de vogeltjes. De adrenaline zit tot aan mijn nek, waar ik haartjes overeind voel staan. Ik kijk langs het paadje. Zie ik mogelijkheden om met droog schoeisel verder te kunnen? Rustig overzie ik de mogelijkheden en besluit het er dan toch maar op te wagen. Zigzaggend en afwisselend met korte en met ruime stappen doe ik een poging om naar de achterkant te komen. Ik heb de reiger allang zien staan, zou ik er geraken?
Veel langer dan normaal duurt het wandelingetje naar de achterkant. De reiger schrikt pas van me, wanneer ik een sprongetje moet maken om over een plas heen te springen. Dan ben ik bij het bengske-met-betonbloktafeltje. Geen valk te zien? Geen valk te zien! Door het poortje nu en dan een stuk in het veld gaat het. Ik wil de toren aan alle kanten kunnen overzien, maar ik kan geen valk ontdekken. Dan maar weer terug. Ik sta te overdenken of ik nog eens de moeizame tocht over het paadje ga maken of maar een andere route zal kiezen. En dan zie ik daar die gestalte bij de voet van de antenne. "Huh is daar een valk teruggekomen zonder het te zien?" En dan.. "Dat is geen valk, dat is.... een mens". Inderdaad het hoofd van een man komt boven de betonnen rand uit. Ik weet nu dat ik vandaag wel geen valk meer te zien zal krijgen. Twee wandelaars komen uit het bos. In het plat Gimmerts wijs ik hen op de hoge waterstand en de overdaad aan water op het paadje. De dames komen niet van hier, en lijken me niet helemaal verstaan te hebben. Okee best.
Ik besluit toch de gang terug te maken. Ik wil namelijk naar de overkant van de Loop, wellicht zie ik de ijsvogeltjes nog. Dat is helaas niet het geval. Op het spottersveldje zie ik een zich installerende Piet. Ik besluit naar hem toe te lopen.
Even omzeil ik nog een paar paardendrollen op het bospaadje en dan zie ik hoe een volgende torenbezoeker zich telefonisch meldt. Ik loop door en vertel Piet over de man OP de toren. We concluderen hetzelfde: "geen valken vandaag".
De man op het dak staat even later bij de nestkast en staat te bellen. Nog steeds geen valk te bekennen. Maar dan vertrekken de beide heren weer en prompt..... valkengeschreeuw. Het klinkt als het opgewonden geluid dat ook S2 (bijna een jaar dood alweer) zo kon maken wanneer er bezoekers op de toren waren. Het moet haast VV zijn die zo woedend is. En even later vliegt daar ook de tweede valk. Ietsje kleiner lijkt deze. "Pa?" Twee zielen, één gedachte. Terwijl we de schreeuwende valk volgen blijkt de ander opeens verdwenen. We vermoeden dat het inderdaad PA is, die ondertussen alweer rustig ergens op de toren zal zitten. De andere valk glijdt nu naar de toren en lijkt op de rechterlamp te willen gaan zitten, maar schijnt zich op het laatste moment nog te bedenken. Even later zien we haar niet meer omdat ze achter de boomtoppen verdwijnt.
Het is al over twaalven, tijd voor de eikes.....
