Vanmorgen is het droog. Ik kan me het veroorloven om een lekker lang bezoek aan De Mortel af te leggen want de agenda is leeg. De hond is uitgelaten, de boterham naar binnen en de koffie is "ad fundum".
Onmiddellijk bij het verlaten van mijn auto trekt mijn aandacht naar de tweede ring. Daar staan twee kerels! Wat zullen we nou krijgen? De poort staat ook wagenwijd open. Wanneer ik een foto van de tweede ring wil maken zijn de twee gestaltes verdwenen. Zou er vandaag geringd worden? Dat kan ik me nog niet voorstellen.
Op het rooster zit een valk. Die zit aandachtig naar onderen te turen. Geen paniek, maar wel zeer alert.
Na een poosje raast een tweede busje me voorbij en ook dit busje rijdt het torenterrein op. Ik wandel naar de toren toe en zie hoe daar zelfs drie busjes staan. Er worden dozen uitgepakt. Het zijn flinke dozen. Met een Rotterdams accent hoor ik dat John gisteren aanleiding was om boos op te worden. Het verhaal luister ik niet af.
Ik loop over het bruggetje naar de ander kant van de Loop. Ik zie daar een golfballetje dat een aardappelbovist blijkt te zijn. Verder gaat het. Even kijken bij de oversteekplaats van de Loop. Op de toren geen actie. Om de toren heen (in de lucht) eveneens geen actie. Ik loop nog even door het bosje, sla daar rechtsaf en kuier rustig verder. De aandacht gaat vooral naar de koeienvlaaien die overal in dit laantje liggen te wachten om daar ingetrapt te worden. Door die aandacht mis ik bijna iets wat een eind voor me gebeurt. Is het een roodbruine hond die daar onder de prikkeldraad door sluipt? Waar is dan het baasje? Het zal toch geen... Zag ik een flossige staart? Nee, niet dat ik weet. Toch besluit ik voorzichtig en goed oplettend naar de plek toe te lopen. Niets meer te zien natuurlijk.
Ik loop terug naar het bruggetje. Een spindraad gaat van reling tot reling. Honderden kleine kruimels hangen erin. Raar dat dit zo snel gesponnen is. Ik kijk wat beter naar de kruimels en zie dan hoe ze bewegen. Het zijn mini-spinnetjes die in moeders web krioelen. Ik verbreek het netwerkje voorzichtig. De spinnetjes krioelen nog sneller nu. Ik loop over het bruggetje en ga dan naar de zogenaamde achterkant.
Daar staan in de verte de koeien. En wat verder naar rechts zie ik een minicamping in opbouw. Bij de twee caravans staat alvast een tafeltje klaar. Mijn interesse gaat naar de toren. Ik zie hoe op de derde ring een vlaggenmastachtige paal is opgezet. Aha, hier gaan ze dus aan de slag. Dan hoor ik de boze roep van de valk. Ik film hoe de valk boos om de toren vliegt. De werkers op de toren trekken er zich kennelijk niets van aan. Ze doen hun werk.
Ik kijk hier recht in de zon en zie nu hoe heiig het eigenlijk is. Ik loop weer terug. Dan zie ik iets vreemds in de Loop drijven. Het lijkt wel een pop. Ik ga toch even voor de zekerheid dichterbij kijken. Het is gelukkig inderdaad maar een pop. Terug naar het spottersveld.
Bij het wildpoortje zie ik aan hoefafdrukken hoe een rund op verkenning is geweest, maar zich geen raad heeft geweten met de draai en dus maar teruggegaan is. Ik lach om de eenvoud van de constructie, maar vooral om de effectiviteit van die eenvoud.
Bij het bruggetje zie ik hoe ma spin (een verbazingwekkend klein spinnetje) het door mij doorbroken lint alweer hersteld heeft. Terug naar het veldje.
De slechtvalk maakt nog steeds wat onrustige rondjes om de toren. Soms bijna stilhangend boven de nestkast. De nijd valt me erg mee. De vroegere dame van de toren kon heel erg te keer gaan. PA was altijd al wat bedaard.
Nog een stukje gaat er op film. Mijn accu was niet opgeladen en begint nu wat leeg te lopen. Er liggen reserves in de auto.
Een vrij grote meeuw komt voorbij. Het mag.
En waarom ik opeens naar links kijk weet ik niet, misschien hoorde ik iets, misschien is het wel volledig onbewust, maar boven het bos komt een enorme buizerdachtige gevlogen. Ik weet onmiddellijk dat het geen buizerd is. Met rustige, maar ferme klappen met de vleugels komt de vogel dichterbij. Boven de Loop komt ie ineens haast tot stilstand. Ik zie de poten, ik zie de lichte borst, ik zie de enorme spanwijdte. Het is iets als bidden, maar het duurt niet meer dan twee klappen en dan glijdt de vogel rustig verder. Ik wissel kijkerkijken en cameraklikken snel af. Wow, wat een gevaarte is dit. Nooit eerder gezien, dat weet ik wel zeker.
De roofvogel glijdt gestaag verder en verdwijnt langs de toren, ter hoogte van de onderste ring achter de boomtoppen. En dan hoor ik het getuf van een bekende auto.
Stampend en breeduit met de armen zwaaiend gebaar ik Piet dat ie "krek te laot is". Wanneer ik de foto's onbewerkt laat zien, twijfelt Piet aan een slangenarend of een visarend. Hij laat me zijn boekje zien. Het zou kunnen dat het een slangenarend is, maar er is me iets aan de kop opgevallen dat ik herken op het plaatje van de visarend. Een lichte kop met een opvallende zwarte streep van snavel over het oog naar de nek.
Piet vervloekt zijn was. Als ie die niet opgehangen had, was ie op tijd geweest. We moeten er samen om lachen. Het grijze eekhoorntje in het bos naast ons mis ik net. Piet heeft het niet eens gezien. Tijd voor het bakken van de eikes.
'sMiddags ga ik nog even terug. Ik heb mijn vers geslaagde dochter even weggebracht en de terugreis daagt uit om even naar De Mortel te rijden. Een verkeerd gekozen binnendoor weggetje hobbelt en schudt me door elkaar. Uiteindelijk vind ik de juiste hoofdroute. Ik kom uit op het onverharde deel van de HB-weg. Terwijl ik rustig aan kom rijden om eventuele beweging op de toren te kunnen zien valt me een gestalte op de weg voor me op. Het is een jong reetje dat doodrustig oversteekt en het bos in gaat.
Bij het veldje zie ik de mannen al zitten: twee spotters die we tot de harde kern mogen rekenen: Skreeverke en Martien de rijschoolhouder. Ik vraag hun naar de laatste keer dat ze een visarend boven het veldje hebben gezien. Want schijnbaar is dat toch meer gemeengoed dan ik dacht. "Hier? Nog nooit. Hedde gij er wel enne gezien dan?" vragen de heren belangstellend. Ik laat een printje zien waar de visarend in drie poses op staat. "Wanneer hedde gij die gezien, vandaag? Hier? Vurrék".
Een prachtig mannetje bonte vliegenvanger laat zich mooi zien. Martien stelt zijn statief op en hoopt op de ideale pose. Maar dan is het vogeltje opeens weg. de orozaak zie ik op de grond: de prachtige flos van een rode eekhoorn schiet over de grond achter een afgezaagde boomstam door. Ik wijs, roep en grijp naar mijn camera. Te laat!
De valk keert terug. Hij hangt doodstil boven de nestkast en waait zelfs in zijn achteruit. VV landt even later op het rooster en kijkt daar even rond. Een controle op mijn mobiel leert me dat de vogel bij haar jonkies zit. Beschermend, erg beschermend.
