za 10 januari, 9:00u - 11:30u
Wanneer ik met van kou pijnlijke voeten thuiskom, vraagt mijn vrouw hoe lang ik ben weggeweest. "Tussen -14 en -11 graden celcius", is mijn antwoord. Even kijkt ze me raar aan. Dan gaat ze hoofdschuddend de trap weer op. "Je bent gek." De stofzuigerslang sleept achter haar aan naar boven.
Vanmorgen werd ik vroeg wakker van de wekker van mijn dochter, die liep wel steeds af, maar dochterlief vond het kennelijk wel lekker in haar warme nestje. Eenmaal wakker kan ik beter maar opstaan omdat mij anders geheid een barstende koppijn ten deel valt. En als ik dan toch vroeg op ben...
Wanneer ik mijn auto een half uurtje later in ruststand zet, ben ik alleen op de wereld. Vaak is er wel een Gerrit of Lambert me voor op de zaterdagochtend. Maar met -14 kan ik hen geen ongelijk geven dat ze even overslaan. Weet ik dan veel dat Lambert al lang op pad is. Op de toren kan ik weer niks ontdekken en dus ga ik maar gelijk door naar de achterkant. De Snelle Loop is weer verder dichtgevroren. "Brrr, het is toch wel heel erg koud". Ik moet even denken aan de bij mijn schoenen passende sokken. "Had ik ze maar...,", meteen erachteraan overpeinsend: "maar Had-ik-maar' is aan een scheet gestorven!" Het is een uitdrukking die bij ons in de buurt nogal eens gebezigd wordt wanneer iemand te laat ergens spijt van heeft.
Ik moet weer helemaal door naar de achterkant en dan het ijskoude veld over om de noordkant te bekijken, want aan de achterkant is geen valk te zien. Ik had evengoed direct voor de toren rechtsaf kunnen gaan, maar omdat ik nu in één route alle zijden kan bekijken heb ik voor de 'lange route' gekozen. Als er aan deze kant een valk zit dan is dat niet erg gunstig. Het is de schaduwkant en eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat de valken aan deze koude zijde zullen zitten. Ik vergis me deerlijk! Wanneer ik door het open plekje tussen de boomkruinen naar de lamp kijk zie ik daar wel degelijk een valk zitten. Ik probeer met mijn gehandschoende hand de camera aan te zetten. Dat valt niet mee en dus gaat eerst de handschoen maar uit. Dat gaat een stuk beter en ik richt mijn camera op de toren. Knip! Meteen zie ik een beweging en klakkeloos druk ik opnieuw op het knopje. Zag ik dat nu goed? "Hij is hem gevlogen! Ik denk dat ik het moment vereeuwigd heb", zo flitst er door me heen. In de verte zie ik een vogel richting Gemert vliegen. Dat moet hem zijn!
Het is erg koud aan deze kant en dus besluit ik maar terug te keren naar het spottersveldje. Terwijl ik mijn weg langs de Loop vervolg hoor ik van erg dichtbij een schreeuw van een roofvogel. Dit lijkt me het geluid van een havik. Het klink iets anders dan dat ik van de buizerds gewend ben. Ik versnel mijn pas een beetje en zie wat beweging in de boom vlakbij het klappoortje nabij het bruggetje. Ik maak een foto maar door de dichtheid van de takken is het een pure gok of ik wel 'raak' schiet. Ik loop snel door in de hoop voorbij de boom te komen. De roofvogel ziet mij eerder en geeft me geen schijn van kans. Tussen de takken door zie ik hem wegvliegen.
Op het veldje aangekomen zit de buizerd weer in de boom acher het bengske. "Die andere vloog duidelijk een andere kant op", ik ben nu nog zekerder dat het dus geen buizerd was die ik hoorde. Alsof de buizerd het wil bevestigen stoot hij zijn kreet ook uit. "Nu ben ik heel zeker", bedenk ik. Blijft de vraag wat het dan wel was. Een auto nadert het spottersveldje. Het is Lambert. Hij vertelt me dat hij een open plek in de Snelle Loop heeft ontdekt waar veel eenden, nijlganzen, reigers en noem maar op in de Loop zwemmen. Meteen roept Lambert dat hij een ree de weg ziet oversteken. In spanning wachten we af of de ree de wei zal oversteken. Maar wanneer dat na enkele minuten nog niet het geval is, besluit Lambert naar de weg (op de plek waar ik ooit mijn eerste waarnemingen begon) te rijden en daar poolshoogte te nemen. En omdat er al een poosje niks te beleven valt, besluit ik even later ook daarheen te wandelen.
Terwijl ik de plek nader, zie ik Lambert wegrijden. Ik loop toch even door want nu ik zover gekomen ben, wil ik zelf ook even kijken. Het zal zowat het hoogtepunt van de waarnemingen worden. Want inderdaad is er een bonte verzameling aan gevogelte in de open Loop te bewonderen. Een aalscholver vliegt op en maakt een rondje om me heen. Klik. Dan besluit ik weer terug te gaan. Mijn voeten voelen steeds kouder aan wanneer ik mijn auto nader. Ook voldoen de dunne handschoenen vandaag niet helemaal aan mijn wensen. Ik pak een stel dikkere uit mijn auto en loop daarna opnieuw naar de achterkant. Misschien is er iets aan de situatie veranderd? Een kwartiertje later blijkt mijn wandeling voor niets te zijn geweest. Nobody Home! "Vanavond komt Home Alone toch weer op TV? Nou waar blijf je dan?", het klinkt een beetje verwijtend in mijn hoofd. Ik ga weer terug en besluit nu maar te vertrekken. Maar dan zie ik een goudhaantje vlakbij mijn auto driftig heen en weer wippen op zoek naar voedsel tussen verdorde blaadjes die nog aan een boompje hangen. Wel dertig keer klikt mijn toestel, maar overtuigd dat er ook maar één gelukt is betwijfel ik. Het beestje zit geen seconde stil en als het stil zit, dan is een deel van zijn lijfje bedekt achter de blaadjes. Direct naast me (afstand anderhalve meter) zit er ook een. Het idiote is dat het me nu helemaaaal niet lukt om het te 'vangen'. Dan nadert opnieuw een auto. Het is Gerrit E. Normaal is het altijd wel leuk om wat met Gerrit te kletsen, maar de kou zit me nu zo in de voeten dat ik besluit tot een heel kort gesprekje en daarna ga ik toch echt verkassen. Gerrit snapt het wel en wandelt naar de achterkant.
Wanneer ik in mijn auto plof dringt het pas echt tot me door hoe koud mijn voeten zijn. "Had ik toch die legersokken maar uit mijn plunjebaal opgediept", verzucht ik, en meteen erachteraan: "Ja,ja die's aan een scheet gestorven....."
