Zoals ik in mijn vorige verhaal opmerkte, vind ik het "reclame" maken voor mijn verhalen eigenlijk ongepast, ik meld mijn verhalen dus niet meer op fora. (Dit heeft niets met onvrede over de gang van zaken te maken).
za 13 februari 2010, ochtend
Korreltjes sneeuw vallen uit de lucht. Het ziet er koud en grauw uit. Niet het ideale weer om maar eens gaan te Mortelen, bovendien is de carnavalsoutfit nodig aan vervanging toe. Wat zal ik doen? Toch maar effe?
Even later staat mijn auto in de welbekende berm naast het welbekende veldje waar de welbekende - welhaast vaste vroegelingen - aan het welbekende picknicktafeltje zitten te wachten op ... wat eigenlijk?
"Koffie?", vraagt Gerrit. Mieke zit aan een stuk vlaai en Gerrit opent de gebaksdoos en zet ook voor mij een stuk vlaai neer. "Iemand jarig?", vraag ik verbaasd. Van het antwoord word ik niet veel wijzer. Het is een kort "nee". Ondertussen ken ik de twee aan het tafeltje goed genoeg om te weten dat het antwoord op mijn vraag na een paar minuten alsnog vanzelf wel zal komen.
Op de toren is vanaf het spottersveldje geen valk te bekennen. Ik hoef ook niet veel moeite te doen om dat zelf te constateren, want Gerrit E en Mieke leggen me in het kort uit dat er geen ene mallemoer te zien is. Dan volgt de uitleg, zoals ik wel verwachtte, van het hoe en waarom van de vlaai: "die maajde zouden komen zeker, maar het is te koud vur ze, ze hebben afgebeld". Je moet Gerrit zijn spreekstijl kennen om je te kunnen inbeelden hoe hij dit zegt. Het is absoluut niet verwijtend. "Maar nou zit ik wel met ne hoop vlaai te kijken", vervolgt hij. Ik help hem graag om de voorraad wat te doen slinken. "Het is een lekkere aanvulling op mijn ontbijtje van daarnet", is mijn antwoord. We laten ons de vlaai en de koffie smaken en turen ondertussen omhoog in de richting van de toren.
"Gadjakkes, wat is de grond koud", vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe. Het waait gelukkig niet, maar naarmate de tijd verstrijkt en er op de toren nog steeds niets te zien is, voelt de grond steeds kouder aan. Na een poosje is het voor Gerrit niet meer te houden, hij gaat op pad om de achterkant van de toren te gaan bekijken. Mieke en ik blijven achter en zien na een poosje hoe een zilverreiger aanzweeft om een plekje te zoeken bij de Loop. Een blauwe reiger is het met deze aankomst van zijn witte soortgenoot niet zo eens en verjaagt hem.
Mijn voeten roffelen op de steeds witter wordende grond. Allemachies wat trekt die kou op! Naast ons in het bos hoor ik een buizerd en even later ook het roffelende geluid van een specht. Ik heb het ondertussen zo koud gekregen dat ik er niet meer moeite voor wil doen dan mijn nek wat te draaien om de richting te bepalen. "Nee, zo simpel ontdek je geen specht, Kuiko", weet ik dan wel.
Na een poosje nadert er in de verte een bekende gestalte in een groene jas met een statief-met-scope in zijn hand. "Thuiskomst", moet ik wel lachen. Grinnikend om een variant op wat ik zo vaak aanduid bij de terugkeer van een slechtvalk naar de toren. Dit keer bedoel ik natuurlijk Gerrit die terug komt wandelen van zijn bezoekje aan de achterkant. Ik wacht zijn verslag nog even af. "Pa zat op de lamp aan de achterkant", zo is het relaas. "Hebben jullie hem nog weg zien vliegen?", vraagt hij nog. "Wij hebben niks gezien!"
"Ik ga er van tussen", groet ik. En stampend van de kou zet ik koers naar mijn auto. Wanneer ik de auto gekeerd heb en terugga zie ik een grote buizerd, heel laag bijna voor mijn auto doorvliegen, de buizerd bedenkt zich en draait in een fraaie korte beweging terug om in hetzelfde bos weer te verdwijnen. Wat een prachtige tekening hebben deze vogels toch! Uiteraard ben ik te laat om mijn camera die nog naast me ligt te grijpen en er een kiekje van te maken. - Ook de foto's van de zilverreiger zijn het aanzien helaas niet waard, blijkt even later thuis - een fotoloos bezoekje is het geworden.
Dan gaan we zo maar eens op zoek naar wat nieuws voor de Carnaval (of is het toch 'het Carnaval')? Tot wirrus, maar dan als het weer us wat mooier is.
